Fálkinn


Fálkinn - 30.03.1945, Blaðsíða 9

Fálkinn - 30.03.1945, Blaðsíða 9
F Á L K I N N 9 Brekku. Hún var lengi að ná sér eftir þetta. — Að svona mikil mannvonska skuli vera til í heiminum? sag'Si hún við alla þá, sem töluðu við lrana. Fólki fannst að tilfinningin um þetta mundi gera útaf við liana. LÉNSMAÐURINN hafði feng- ið sér lnind eftir þjófnað- inn; hann var kallaður Larfur. Það var ljótasti hundurinn, sem sést hafði þar um slóðir, því fannst að hann væri ekki fall- egri en fjandinn sjálfur. Hann var í ullarreifi, löng rauðgrá ull, serii flagsaði utan á honum og byrgði bæði ásjónu og lapp- ir; en inn í gegnum luhhann sá í augu sem glóðu, og þau voru ískyggilega rauð. Þessi hundur hafði meira en manns- vit, og svo var hann líka fíl- sterkur. Grimmur var hann ekki gerði til dæmis ekki ketti mein, en ráfaði kringum hæinn eða lá einhversstaðar í felum — fólk var lafhrætt við hann eftir að fór að skyggja. Kæmi einhver á bæirin eftir að heimafólkið hafði tekið á sig náðir, labbaði hann undir stofugluggann og ýlfraði og þá kom lénsmaður- inn á fætur og gægðist lit. Eina niðdsmma nótt um haustið vaknaði lénsmaðurinn við að hann heyrði í hundin- um, og laumaðist fram úr, því að hann var hræddur um að vekja konuna. En liún hafði samt heyrt til Iians og hað hann um að leggjast aftur. — Þú getur reitt þig á að hánn Larf- ur handar illþýðinu frá bæn- um, sagði húri. Og svo lagðist hann fyrir aftur. En þeim sofnaðist illa, háð- um tvéim, þeim fannst þau heyra eitt og annað og undir eins og fý’rsta skíman kom á gluggann fóru þau á fætur. — Lénsmaðurinn varð fyrr búinn og gekk út, en Valborg á eftir. Þau sáu hvergi hundinn. Loks fundu þau hann í hlöðunni, hann lá þar ofan á kvenmanni. Það var hún Berít. Þau trúðu ekki sinum eigin augum. Hún var meðvitundarlaus. — Fyrst héldu þau að hún væri dauð, því að hundurinri liafði rifið hana, hæði á hálsi og höndum. Hún hafði öxi með sér, hafði meira að segja slæml lienni til hundsins, svo að hlæddi úr kjafl inum á Iionuni, en i annari hendi hafði hún glóðarker með brennandi kolum, húri hafði komið með glóðir í garð. Hún liafði ætlað sér að drepa hundinn og lcveikja í hænum. Lénsmaðurinn steinþagði, eins og hann gerði jafnan þegar hann varð ofsareiður. Þau tóku Berít upp á milli sín og báru hana inn. — Þessa leiðiria, sagði Valborg, og svo háru þau liana inn í stofuna og lögðu hana í sitt eigið rúm. — Mikil skepna er þetta, sagði lénsmaðurinn. - Já, liann er mikil skepna þessi hundur, sagði Valborg. Eldakonan var komin á fæt- ur og lieyrði þetla. Nú sagði lénsmaðurinn elcki ’meirá, og Valhorg ekki lieldur. En liún sagði stúlkunni, að liundurinn liefði ráðist á Berít niðri á vegi, og legið hafi við að liann dræpi Iiana. Hann væri háskaskepna ])essi hundur. Þegar Berít fór að jafna sig, sal Valborg á rúmstokknum hjá lienni og grél og hélt i höndina á henni. Ilvort þær töluðu nokk- uð saman veit enginn. Lénsmað- urinn ,gekk út og inn, það var varla hægl að loga nokkurt orð upp úr honum. Öðruhvoru nam hann staðar og horfði á konuna sina. Þegar leið á dag- inn kom Hallur, liann Iiafði l'arið að leila að Berít á hæj- unum. Þá gusaðist upp úr léns- manninum, svo liáll að allir heyrðu: — Hérna liggur kerlingin þín, og þegar hún hefir jafnað sig skal hún fara í lukthúsið! Svo sagði hann frá hvernig þau höfðu fundið liana. Hallur vissi ekki silt rjúkandi ráð. Hann lamdi í borðið and- spænis lénsmanninum, sagði að það væri hann og Valborg, sem ættu alla sökina, þau hefðu flæmt Berít frá heimilinu hvað eftir annað, og nú hefðu þau gert hana brjálaða, og að end- ingu ætluðu þau að koma henni í tukthúsið. En þann dag sem það skeði skyldi ýmislegt Ijóll ske, og' það mættu þau þakka sjálfum sér fyrir. Lénsmaðurinn þreif til lians og ætlaði að kasta lionum út, ætlaði að laka hann fastan fyr- ir ummælin, en þá kom Val- hörg og tók um hendurnar á honum. Það fór eins og hún vildi; hann Ilallur fór á hurt frjáls ferða sinna. T T ALBORG var orðin önnur ^ manneskja. Hún vakti yfir systur sinni þangað til hún var orðin hress aftur og lijúkraði henni eins og hún væri litið harn; hún grét og gráthændi liana um fyrirgefningu. Þær grétu háðar. Nú sættust þær og hétu hvor annari að lifa í handi friðarins eins og í gamla daga. Ðaginn, sem Berít ætlaði að fara heim, kom Hallur á nýjan leik. Hánn hafði hægt um sig í þetta skiflið, það var varla hægt að þekkja hann fyrir sama mann. Hann tók á sig alla sök- ina. Það var hann, sem hafði lalið Berít á að gera ])elta, hann hafði bæði lokkað og heimtað að hún gerði það, og af því að hún var örvingluð hafði hann getað knúð hana út í ódæðið. Hann hað lénsmanninn að taka sig fastan þegar í stað og lofa Berít að fara lieim. En lénsmað- urinn vildi ekki trúa honum. — Þú skalt trúa honum! sagði Valborg. Jæja, sagði lénsmaðurinn, en þá er hest að l'ara að lmgsa fyrir tukthúsferðinni. — Þú ert þó ekki svo harð- brjósta? sagði Hallur. — Haltu saman á þér kjaft- inum! öskraði lénsmaðurinn og sló hann á munninn, svo að blóðið fossaði. Nú skarst Valborg enn i mál- ið, hún hað hónda sinn að gæta vits og hegða sér eins og siðað fólk. En ekki vildi liann gegna því heldur, hann var svo ærður, að hann mölvaði slól við gólf- ið. — Og þú, hrópaði hann til Valborgar, þú sem hefir liring- snúið mér til hægri og vinstri, sem hefilr att mér út í liverja þá fúhnennsku, sem þér hefir dott- ið í lnig — ég gæli mölvað þessa stofu niður yfir þig! Valhorg féll á kné fyrir fram- an hann, að öllum sjáandi. — Hún viðurkenndi að hún hefði farið villur vegar. Hann gæti refsað henni eins og' hann vildi, það gerði ekkert til, úr því að hún hefði fundið systur sína aftur, en nú hað liún um náð fvrir Berít, og fyrir manninn hennar líka. Sævaldur á Strönd meyrnaði þegar í stað, svo mik- ið vald hafði Valborg yfir hon- um, en svo hljóp embættismað- uririn i hann, og þá varð hon- um ekki þokað: þau færu i tukthúsið undireins. Hann kall- aði á vinnumanninn og lét liann aka fram vagninum; svo var lialdið af stað lil fógetans. Þeir urðu að heita valdi til þess að slita systurina af Valborgu, þeg- ar lagt var af stað. Þetta hafði gengið nærri Val- horgu, en þunghærara varð það lénsmanninum, svo þungbært að hann varð að leggjasl í rúmið. Það stappaði nærri að þetta riði honum að fullu. Blóðlöku- maðurinn kom og opnaði hon- um æð, og hlóðkoppakerlingin kom með hornin sín og saug úr honum hlóðið, en það stoð- aði lítið eða ekki neitl, því að blóðið liafði lagsl að höfðinu og hjartanu. Hann varð rúm- liggjandi. Og málið haí'ði hann misst. Valborg hugsaði margt. Fólk- ið pískraði um að hún væri ekki með öllum mjalla. Hún hugsaði um hann og Iijúkraði lionuin eins og með þurfti, og' stjórnaði heimilinu utan húss og innan, en eiginlega var hún þó fjarri öllu þessu. Ilallur og Berít játuðu á sig sök sína og fengu sinn dóm innan skamms. Margra ára tukt- hús. — Og hann Hallur er sára saklaus, sag'ði Valborg þegar hún heyrði dóminn. Þetta er Fi-amJiald á bls. 11.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.