Fálkinn - 07.12.1945, Síða 12

12
FÁLKINN
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
Oft bar það við að Brenner læknir
skrapp til þeirra Eriks og Ingu á kvöld-
in, þegar kona lians lial'ði boðið vinuni
sínum heim. Hann vissi, að lieima hjá
sér var hann nokkurskonar aukapersóna
undir slíkum kringumstæðum, og að lians
yrði ekki saknað, þótt hann brygði sér
frá.
Nokkru eftir að Inga fæddi drenginn,
heimsótti Sylvia Williams hana og færði
henni stóran blómvönd. í fylgd með henni
var frú Brenner og þrjár aðrar konur.
— Þér eruð bamingjusöm með barnið
er ekki svo? sagði Sylvia ísmeygilega, eftir
að hafa virt drenginn fyrir sér. — En
hvernig er j)að með Erik, hann er víst
ekki sérlega hrifinn af börnum?
— Jú, það er liann einmitt, liann elskar
börn, svaraði Inga með hægð.
— Já, það getur verið, j)að er náttúr-
lega annað, þegar um hans eigið barn er
að ræða. Mig minnir að hann liafi þó
einhverntíma sagt, að börn væru hrein-
asta plága á fullorðnu fólki. Það eru þau
líka að jafnaði meðan þau eru lítil. En
Jiegar þau stálpast er frekar hægt að hafa
skemmtun af þeim. Þér fáið yður auð-
vitað barnfóstru til að annast drenginn?
sagði Sylvía.
— Nei, ég liefi Jiugsað mér að gæta lians’
sjálf, svaraði Inga. — Eg get ekki hugsað
niér að láta hann í hendur ókunnugra.
— Þá verðið þið nú ójiægilega bundin.
Þið verðið eins og fangar, og ]mð kemur
auðvitað jafnt fram við Erik og yður. Eg
held......
— Erik hefir sömu skoðanir á þessu og
ég, greip Inga óþolinmóðlega lram í og
daufur roði færðist í kinnar lienni. — Við
skulum ræða um eittlivað annað en jjetla,
Svlvía Williams.
— Góða, ég hefi j)ó ekki móðað yður.
Það var síst ætlun min, sagði Sulvia bros-
andi, en var ofurlítið óstyrk í rómnum.
Þetta var i annað sinn, sem henni hafði
tekist að hleypa Ingu upp.
— Þetta var aðeins athugasemd frá
minni hálfu, hélt Sylvia áfram liljóðlausri
röddu. — Aðeins af umhyggju fyrir yður
og Erik, ég vona að þér skiljið j)að.
Inga svaraði ekki, en braut upp á öðru
umræðuefni, en eftir j)etta gekk samtalið
stirðlega.
— Henni létti jægar gestirnir stóðu upp
og bjuggust til ferðar. Þegar Sylvia kvaddi
hana, bað hún hana enn afsökunar, með
lævísu brosi, en Inga ásakaði sjálfa sig
fyrir bráðlyndi sitt, og þær skyldu sáttar.
Að sjálfsögðu hefði Inga ])ó ekki verið
jafn sáttfús við Sylvíu, befði hún verið
áheyrandi að samtali liennar og frú
Brenner, strax og J)ær höfðu yfirgefið
heimili hennar.
— Veslings Erik, sagði Sylvía, og hristi
dapurlega höfuðið. luga er sjálfsagt
besta stúlka, en hún er áreiðanlega ein
þeirra kvenna, sem gleyma því, þegar
þær hafa eignast börn, að þær hafa skyld-
ur við menn sína. Nú hafa þau ekkert farið
út til að skenmita sér í heilan mánuð og
þó er Erik mjög mikið fyrir samkvæmis-
lífið. Og fyrst hún ætlar ekki að liafa barn-
fóstru mun hún áreiðanlega ekki hafa
mikinn tíma til að njóta skemmtanalífs-
ins, og jiað kemur óhjákvæmilega niður á
lionum líka, því að ekkert fer hann án
hennar.
— Eg liefi einmitt verið að hugsa um
j)etta. Inga hefir mjög brenglaðar hug-
myndir um J)essa hluti og er liræðilega
sérlunduð, svaraði frú Brenner með fyr-
irlitningu í svipnum. — Maður gæti litið
svo á, að þau hefðu ekki efni á j)ví, að
lifa almennilegu lífi, en j)að er ])ó ekki
J)annig. Það er ekki Eriks sök, að liún fær
ekki barnfóstru; ég veit að hann er henni
mjög eftirlátur á öllum sviðum. Til dæm-
is er J)að henni að kenna, að þau hafa
ekki tvær þjónustustúlkur, eins og ég
benti Erik á að juin þyrftu. En allt Jætta
er vitanlega afleiðing þess, að hún er af
allt annari mannfélagsstétt, lieldur en liann
og ég hugsa, að liann eigi eftir að sjá, að
hann liefir gerl mikla skyssu, þegar
liann valdi Ingu sér fyrir konu.
Það ímynda ég mér líka, svaraði Syl-
vía Williams. — Aumingja Erik, hann er
yndæll maður. Mig tekur það sárt, að
vita, að lumn skuli ekki vera hamingju-
samur, en ])að er mér kunnugt um að
hann er ekki, þótt hann reyni að dylja
það, j)ví hann vill ekki viðnrkenna mis-
grip sín. Það er eitthvað svo angurvært
í augnaráði lnms stundum, sem tekur mér
til li.jartans. Eg vil með engu móti vera
óréttlát í garð Ingu, en ég efast um að
hún kunni að meta hann sem vert er. Eg
skil líka ósköp vel, að henni sé i nöp við
mig, og J)að læt ég mér í léttu rúmi liggja.
Eriks vegna hef ég viljað vera henni vin-
gjarnleg.
Það hefi ég séð, kæra Sylvía, og það
er næsta furðulegt hve mikla auðmýkt
J)ú hefir sýnt henni, svaraði frú Brenner.
— Erik befði þurft að eiga konu, sem
skildi hann og væri allt öðru vísi í hátl-
um sínum, en J)etta lítilfjörlega stúlku-
barn, sem hann hefir glæpst á. Hann
hefði átl að velja sér konu, sem J)ekkti
meira út i lífið. Eg skil ekki blindni hans
fyrir þessum mistökum.
Ekki ég heldur, svaraði Sylvía og
hrisli höfuðið. — Eg sé að liún er plága
á Iionum i samkvæmum, J)egar hún situr
þögul og utangátta. Hún kann ekki að taka
Jjátt í almennum viðræðum. En heimskt
er heimaalið barn, seg'ir máltækið. Það
er varla von, að-liún geti verið öðruvísi
en liún er, þar sem hún hefir ekkert séð
jsig' um í heiminum. Og það er von að
Erik finni lil J)essa, þar sem hann er
vel menntaður maður og kann sig prýði-
lega hvar sem er.
— Hann hefði þurft að fá konu eins
og þig, Sylvía mín. Það var líka ósk mín
að svo hefði orðið, sagði frú Brenner. —
Eg var að vona, að einliver kærleikur
væri að kvikna milli ykkar, en sú ósk
rættist ekki, og J)að voru mér sár von-
brigði að þið skylduð ekki bera gæfu
til að ná saman.
—■ Mér líka. . . . eða J)ví skyldi ég ekki
játa það hreinskilnislega fyrir þér?
sagði Sylvía og varð undirleit. — Eg held
að ég liefði getað gert Erik hamirigju-
saman, en .... ja, nú er J)að J)ví miður
of seint.
— Það er svo, of seint segir J)ú! Ef
það er tilfellið, sem J)ú segir, að Erik sé
farinn að sjá eftir öllu saman, J)á........
Hver veit hvað fyrir getur komið. sagði
frú Brenner og varð hugsi. — Eg get full-
vissað ])ig um, að mér yrði þáð ekkerl
sorgarefni, J)ótt J)etta lijónaband færi út
um þúfur. Og mistök geta hent alla, og
auðvitað Erik eins og aðra.
— Það er satt, J)áu geta hent alla, svar-
aði Sylvía.
Þær sendu livor annari dulráðar augna-
gotur. Svo breyttu þær um umlalsefni.
V. kafli.
Að hjónaband J)eirra Eriks og Ingu
væri óhamingjusamt, var aðeins tilbúning-
ur þeirra Sylvíu Williams og frú Brenn-
er; það kom hesl í ljós næstu árin sem
liðu.
Það eina, sem gerði J)eini áhyggjur og
kvíða, var Tommy, sem alltaf lifði jafn
hóflausu lífi. Oft hafði Erik. örðið að
hlaupa undir bagga með lionum og liðið
fyrir J)að miklar búsifjar. Þrátt fyrir all-
ar viðvaranir og áminningar breytti hann
ekkert um lifnaðárhætti. Mörgum sinn-
um hafði honum verið hótað því, að lion-
nm yrði aldrei hjálpað framar, en loforð
hans um bót og betrun urðu J)ess vald-
andi, að fólk trúði á hann og varð þvi
við bónleitni lians.
Það var á sjö ára brúðkaupsafmæli
J)eirra Ingu og Eriks, sem hið fyrsta ský
dró upp á hamingjuhimni þeirra. Einmitt
þegar þau voru því óviðbúnust og voru
farin að halda, að lífið ætlaði alltaf að
snúa að þeim sínum björtustu liliðum.
Dagurinn rann upp með glaða sólskini.
Inga vaknaði við J)að, að maðnr hennar
lagði ilmandi rósavönd i fang hennar og
óskaði lienni lil liamingju með daginn.
Nokkru síðar fór hann út í morgun-
göngu, en hún klæddi sig og lél hlómin
í vatn og l'ór að matreiða hádegisverð-
inn.
Þegar hún var nýkomin fram i eldliús
sitt, heyrði hún að dyrabjallan liringdi,
og í J)eirri von að J)elta væri tengdafaðir
sinn, ,sem kominn væri í morgunlieimsókn
tók liún snúningin af stúlkunni og fór
sjálf til dyranna.
Sá, sem við dyrnar stóð var J)á alls