Fálkinn - 01.02.1946, Blaðsíða 12

12
*' A L K I N N
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
12
Oldur örlaganna
Hún hafði nú heldur ekkert samband
haft við þau svo lengi.
Séra Emanuel hafði verið mjög hneyksl-
aður á dauðaorsök Brenners læknis og
hafði aðeins örsjaldan komið til þeirra
Eriks hin síðari ár.
Ef hún nú bæði hann fyrir Per og
borgaði með honum, vissi hún, að Emanu-
el mundi taka á móti honum, frændsem-
innar vegna, en hann mundi jafnframt
láta hann skilja, að það væri stór fórn,
sem hann. legði fram með því.
Henni fannst það óbærilegt að senda
Per lilla í burtu og þó vissi hún, að það
varð að gerast; það var ekki hægt að
komast hjá því. Hann mundi einnig sakna
foreldra sinna mikið, en skilja, að það
væri aðeins um stundar sakir, sem hann
yrði að vera að heiman, og það að fá
livíld frá skólanum mundi verða honum
til góðs og mundi ef til vill vega upp á
móti söknuði hans. Þar að auki, hugsaði
hún, mundi það leiða til þess, að hún
gæti framkvæmt það, sem hún svo lengi
hafði þráð, að létta peningavandræði Eriks,
með því að hjálpa honum til að vinna
fyrir heimilinu. Ef luin gæti fengið skrif-
stofustarf, mundi hún ekki aðeins vinna
fjTÍr meðgjöfinni með Per, heldur og líka
eiga afgang af kaupi sínu fyrir heimilið.
Þetta kvöld sagði hún Erik álit lækn-
isins. Honum brá ennþá meira við þessa
fregn en hún hafði búist við, og þegar
hún sagði lionum fyrirætlun sína — að
senda drenginn til séra Emanuels, tók
hann því víðs fjarri.
Per fer ekki til þess nirfils, nei,
aldrei, sagði hann gremjulega. — Fyrir-
gefðu, Inga, en þú veist að ég ber ekkert
traust til bróður þíns. Mér fellur það ekki
í geð að neinu leyti, og Per fer ekki undir
siðalögmál hans, ef ég fæ nokkru til vegar
komið til þess að sporna við því. Þú
veist það sjálf, hversu viðkvæmur og
hvernig....... Ó, að þetta skyldi líka
þurfa að henda okkur, sagði hann ör-
vinglaður. — Eg hélt að mælir ógæfu
okkar væri fullur. Eg get ekki sent dreng-
inn í burt frá okkur. Eg gel það ekki,
Inga, þú mátt ekki krefjast þess.
— En ef um heilsu lians er að tefla?
Eg vil tala við Emanuel; reyna að koma
honum í skilning um skapgerð drengs-
ins og hvernig best muni að meðhöndla
hann. Eg vil gera allt, sem ég get til þess
að hann fái heilsuna, Erik. Ilún lagðist
á kné fyrir framan stólinn, sem hann sat
á og horfði til hans tárvotum augum. —
Heldur þú að þetta sé elcki jafn þungbært
fvrir mig og það er þér? spurði hún hljóð-
lega. — Það er það sannarlega, því máttu
trúa, en við eigum enga aðra úrlausnar-
leið.
— Ef við gætum sent Per eillhvað ann-
að, þá mundi það ekki vera eins erfitt
fyrir mig; þá mundi ég geta afborið það,
sagði Erik og stóð upp og gekk um stund
um gólf í stofunni. Svo staðnæmdist hann
lijá konu sinni og horfði á hana, ákveðnu
augnaráði eins og liann byggi yfir ein-
hverri fastri ákvörðun.
— Inga, sagði hann, — ég ætla að skrifa
mömmu og biðja hana um tvö þúsund
krónur. Að þessu sinni verðum við að
brjóta odd á oflæti okkar, það er að
vísu ekkert spaug, en við verðum að gera
það.
— Nei, Erik — ó-nei, sagði Inga, sem
vissi hvað þessi ákvörðun hans tók á
hann. — En andmæli liennar höfðu ekki
áhrif á hann, og strax sama kvöldið sendi
hann bréfið af stað.
Ekkert svar kom frá frú Brenner. I
viku biðu þau árangurslaust eftir svari,
og vonir þeirra dofnuðu með degi hverj-
um. Erik hafði ekki verið alveg viss um
heimilisfang móður sinnar í París, þar
sem hún hafði sesl að, og einnig gat það
verið að hún væri flutt þaðan aftur. Að
hún vildi ekki svara þeim, gátu þau ekki
látið sér lil lmgar koma, þar sem um svo
alvarlegt mál var að ræða fyrir þau.
Að endingu gaf Erik samþykki sitt fyrir
því að Per færi til séra Emanuels — að
vísu sér þvert um geð — en drengurinn
varð glaður við er hann heyrði það, að
liann ætti að fá að fara i sveit, því fyrir
honum var sveitin æfintýraland.
Inga fór sjálf til bróður síns og talaði
við hann, og það fór á þann veg, sem hún
hafði búist við. Emanuel og kona lians
lofuðu að laka drenginn með þvi að greitt
væri fæði hans, en þau lögðu lítið upp
úr bænum liennar og ráðleggingum varð-
andi umgengni þeirra við drenginn, og
um það, með tillili lil viðkvænmi lians,
að vera ekki ströng við hann.
— Þú talar á þann hátt, eins og þú
haldir, að þú hafir meira vit á uppeldi
barna heldur en ég, sagði séra Emanuel
og leit myndugléga á systur sína. — Þú
ættir þó að vita að drengurinn getur ekki
komist á helra heimili en lil okkar hjón-
anna. Ef þú bara hugsar um það hvernig
við reyndumst þér, ættir þú ekki að hafa
ástæðu til að vera með áhyggjur út af
því að hafa drenginn hjá okkur.
— Auðvitað ekki, auðvitað ekki, Eman-
uel, sagði Inga, sem vildi ekki koma bróð-
ur sínum i vont skap með því að fara að
stæla við hann. — Fyrirgefðu mér, hélt
hún áfram. En þú skilur að ég sé áhyggju-
full, því að það tekur á mig, að þurfa að
láta Per frá mér. Hann er lítill ennþá —
og hann á ekki samleið með öðrum börn-
um, af því að hann er svo veiklaður, Eg
veit að hann verður í uppáhaldi hjá ykk-
ur, enda er liann svo góður, að það er
ekki annað hægt en að komasl vel af við
liann. Hún þagnaði skyndilega og grát-
urinn fékk vald yfir henni þar sem hún
stóð fyrir l'raman prestshjónin, sem voru
henni að vísu nákomin, en þó um leið
svo fjarlæg sem liugsast gat. Þegar hún
loks fór, fannst henni sem hún mundi aldr-
ei geta gert alvöru úr að láta drenginn lil
þeirra, sem var þó svo að segja afráðið.
En það varð alvara! Morgun nokkurn fór
Inga af stað með son sinn, sem var full-
ur barnslegri gleði og eftirvæntingu yfir
breytingunni, sem nú beið lians.
Á járnbrautarstöðinni keypti hún tvær
appelsínur og nokkur súkkulaðistykki
handa honum, ásamt skrípamyndablaði, er
þau skoðuðu á leiðinni í lestinni. Ilún vildi
gera honum ferðina skemmtilega og eftir-
minnilega, og drengurinn lék við hvern
sinn fingur, og brátt var liann kominn í
samræður við nokkra samferðamcnn þeirra
í lestinni, sem að fyrra bragði gáfu sig á
tal við hinn unga ferðalang, sem auðsjá-
anlega var óvanur ferðalögum.
Loks stigu þau út úr lestinni á lítilli járn-
brautarstöð, og eftir það gengu spurningar
drengsins viðstöðulaust og Inga svaraði
þeim brosandi eftir ]>ví sem hún gat, þótl
henni væri þungt fyrir brjósti. Þegar þau
leiddust upp veginn, sem lá heim að j)rest-
setrinu, hélt hann spurningunum áfram.
Þegar þau gengu að garðinum sem var
umhverfis prestsetrið, varð Ingu liugsað
lil brúðkaupsdags síns. Þarna var það, sem
hún hafði legið í grasinu brosandi af gleði
og hamingju. Hún staðnæmdist um stund
og reyndi að yfirvinna sálarstríð það, sem
nú ásótti hana. I þá daga hafði allt vei-ið
svo bjart og fagurt. Ilún minntist þess er
tengdafaðir liennar kom þangað til hennar
á brúðkaupsmorguninn — það var í fyx-sla
sinn, sem þau sáust og hún minntist sam-
tals Jxeii-ra, er þau gengu saman í garðin-
um og út stiginn, þar sem hún var nú
stödd með son sinn.
— Ó, mamma! hrifning drengsins reif
hana upp úr hugsunum sínum. Sérðu
þennan fallega stóra garð.
Já, hér hefir xnamma þín dvalið marg-
ar stundir og hér ált þú einnig að njóta
fegurðarinnar og vei'ða hraustur drengur,
svaraði Inga og lagði hönd sína á axlir
syni sínum og dró hann áslúðlega að sér.
— Það verður dásamlegt, Per. Þú skalt
bara muna, að gera allt eins og Emanuel
frændi þinn og Anna konan lians segja þér.
Þau vila að þú ert góður drengur, en —
hún andvarpaði. — það getur verið að
þau skilji þig ekki alltaf eins og; við pabbi
þinn, en þótt þér finnist ef lil vill stund-
um að þau séu óréttlát og ofurlitið hörð,
þá verður þú að skilja, að þau eru öðru
visi skapi farin en við, og þau vilja þér
samt vel. Þú verður að muna ])að að fara
I