Fálkinn - 28.06.1946, Qupperneq 3

FÁLKINN
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltcstcd
Skrifstoía:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSpre/i/
SKRADDARAÞANKAR
íslendingfum hefir lengi verið
legið á hálsi fyrir það, og oft með
réttu, að þeir kynnu ekki að meta
sérþekkinguna. Þetta hefir breyst,
enda er það iifsnauðsyn, því að
visindi og kunnátta eru nauðsynleg
í hverju starfi ef það á að bera
þann árangur, er lögmál samkeppn-
innar krefst. Og hið opinbera hefir
verið örlátl á styrki til manna sem
vildu afla sér sérþekkingar, enda
fjölgar þeim óðum. Hópur vísinda-
manna starfar t. d. að rannsóknum í
þágu atvinnuveganna og að hagnýt-
tim rannsóknum yfirleitt.
En of mikið að öllu má þó gera.
t)g það virðist of langt gengið þeg-
ar erlendir húsameistarar eru sólt-
ir með ærnum kostnaði í önnur
lönd til þess að teikna stórhýsi þau,
sem lanítið byggir. Það gat staðið
á þeim tíma, sem Alþingislnisið og
Landsbókasafnið var byggt, en ekki
nú. Því að þá var enginn íslenskur
lnisameistari til en nú eru þeir marg-
ir.
Þegar tnn byggingar er að ræða,
sem sérstaklega skal vanda lil/virð-
ist það einfaldasta ráðið að efna
til teikningasamkeppni, og þá ekki
aðeins meðal innlendra húsmeistara
lieldur láta hana ná tit húsameistara
annara landa. Það hefir oft borið
góðan árangur. En að fá ákveðin
mann frá annari þjóð, til þess að
taka að sér að ráða gerð íslensks
stórhýsis, er bæði misráðið og rang-
látt og þjóðarniðurlæging. Það er
engin trygging fyrir því, að honuni
takist betur en öðrum, jafnvel þó að
því sé hossað að hann hafi ein-
hverntíma gert fallegt hús annars-
staðar.
Og að öðru leyti virðisl sá þjóðar-
metnaður eiga að vera fyrir liendi,
í byrjun liinnar nýju lýðveldisald-
ar, að menn liefðu ekki gaman af
að þurfa að segja, um leið og þeir
sýna gestum fallegt liús, i höfuð-
staðnum: „Það var Ameríkumaður
sem teiknaði það, við liöfðum eng-
an inann til að gera það.
Við þurfum enn tæknilega lijálp
utan að í svo mörgum greinum. En
liagnýta list, eins og stórhúsabygg-
ingar, verður þjóðin að leggja kapp
á að framleiða sjálf og gefa öllum
islenskum mönnum kost á að leggja
það til málanna, sem þeir best
kun na.
Nú víkur sögunni í sumarbústað
Ástu Magnúsdóttur ríkisféhirðis, sem
er þarna skammt frá. í bústaðnum
voru: Ásta, frú Ásdís Magnúsdóttir,
kona Péturs Hoffmann Magnússonar,
bróður Ástu, Guðrún dóttir þeirra
17 ára, Magnús Karl, sonur þeirra,
10 ára, og Sigrún Tryggvadóttir 13
ára. Sat jictta fólk að kaffiborði i
bústaðnum klukkan 4, er skyndilega
var liarið að dyrum. Var þar komin
Margrét Ólafsdóttir starfsstúlka í
sumarbústað Ólafs Thors forsætis-
ráðherra. Sagði hún að slys hefði
orðið úti á vatninu, að tveir menn
liefðu verið þar á báti, honum hefði
hvolft og báðir mcnnirnir fallið
í vatnið. Sagði hún að enn sæist lil
jieirra beggja. Spurði liún um bát,
sem Ólafur Magnússon, ljósmynd-
ari, á og er þarna við bústað syst-
ur hans.
Frú Ásdis hljóp þegar af stað
til bátsins, ásamt þeim Guðrúnu
og Sigrúnu. Drengurinn var send-
ur í næsta bústað til að liringja í
Valhöll og tilkynna um slysið og
biðja um að hringt yrði til Reykja-
víkur eftir lækni, en Ásta varð
eftir í bústaðnum til að undirbúa
svo að hægt væri að veita mönnun-
um aðhlynningu ef tækist að bjarga
þeim.
Frú Ásdís og stúlkurnar sáu lúif-
uð á tveimur mönnum upp úr vatn-
inu skammt frá landi og þóttust
þær sjá að þcir væru með árarnar
í höndunum því að þær komu upp
við og við. Stúlkurnar settusl nú
undir árar og reru allt hvað þær
máttu áleiðis til mannanna, en
frú Ásdís stjórnaði bátnum og liéll
stefnunni. Þegar þær nálguðust þá
kölluðu þær til þeirra og heyrðu
þær að annar mannanna svaraði.
En jiegar þær voru næstum alveg
komnar til þeirra sáu þær aðeins
á annan manninn og sá bara á
hönd lians upp úr vatninu. Þær
réru nú fast að manninum og tókst
Framh. á bls. 15.
Hátiðahöldin 17. júni
*T\,

Að ofan: Stefán Þorvarðarson og Margrét Ólafsdóttir, — Aö neðan:
Frú Ásdis Magnúsdóttir, Sigrún Trgggvad. og Gnðrún Pétursdóttir.
Hátíðahöldin 17. júni hér í bæ,
fóru frani með hinum mesta glæsi-
brag, og sjaldan mun eins mikill
mannfjöldi hafa safnast saman á
götum Reykjavíkur og skemmtistöð-
um. Enda var veður gott fram eftir
deginum, en svo rigndi lítið eitt
síðari hluta dags.
Hátíðahöldin hófust með skrúð-
göngu frá Háskólanum. Fylkingin
hélt svo sem leið liggur niður að
Austurvelli. Messa hófst i Dómkirkj-
unni kl. 13,30 og messaði biskup-
inn yfir fslandi, Sigurgeir Sigurðs-
son.
Að messu lokinni lagði forseti ís-
lands, Sveinn Björnsson, blómsveig
við fótstall minnisvarða Jóns Sig-
urðssonar. Síðan var þjóðsöngurinn
leikinn, en þvi næst flutti Ólafur
Thors, forsætisráðherra, ræðu. Að
svo búnu hélt skrúðgangan suður
í kirkjugarð. Þar lögðu þeir Jakob
Hafstein, formaður þjóðhátíðar-
nefndar og ,Bcn. G. Wáge, forseti
Í.S.Í., sinn blómsveiginn hvor á
leiði Jóns Sigurðssonar. Síðan lióf-
ust frjólsar íþróttir ó íþróttavellin-
um og var keppnin fjölsótt.
Um kvöldið var skemmtun í
Hljómskólagarðinum. Jakob Hafstein
Forseti tslands gengur inn á íþróttavöllinn.
setti skemmtunina, en Guðmundur
Ásbjörnsson, forseti liæjarstjórnar,
flutti óvarp. Ivarlak. Fóstbræður og
Karíakór Reykjavíkur sungu en dr.
Einar Ól. Sveinsson flutti - ræðu.
Pétur Jónsson, óperusöngvari, söng
einsöng og Lárus Pálsson, leikari,
las upp. Síðan söng Þjóðkórinn og
Lúðrasveit Reykjavíkur lék nokkur
Jög. Það hafði verið fyrirliugað að
liafa bændaglímu, en lnin fórst fyrir
vegna slæmra skilyrða. Undir mið-
nætli hófst svo hið nýstárlega
skemmtiatriði: Dans á Sóleyjargöt-
unni. Hljómsveit Bjarna Böðvars-
sonar lék fyrir dansinum.
Flugeldum var skotið öðru hverju
um kvöldið.
Fóru liátíðarhöldin fram með
hinni mestu prýði.
Fræltileg: björgnn
Mánudaginn 3. þessa mánaðar
•arð hörmulegt slys á Þingvalla-
vatni. Ungur niaður Skafti Stefáns-
son, veitingaþjónn, drukknaði, en
félagp lians, Stefáni Þorvarðarsyni,
var bjargað á síðustu stundu. Minna
hefjr verið sagt frá þessu björg-
unarafreki en ástæða er til og skal
það nú gert liér. Telur Fálkinn að
fidl óstæða sé til þess að skýra frá
því þegar slík afrek eru unnin.
Þeir Skafti og Stefán munu hafa
farið út á vatnið á fjórða timanum.
Voru þeir á nýjum gúmmíbát, en
gúmmíið er strengt á grindur. Munu
þessir bátar vera ákaflega valtir og
viðsjárverðir. Skafti mun liafa
hreyft sig dáltið snögglega í bátn-
um en við það valt hann og báð-
ir mennirnir steyptust í vatnið.
Náðu þeir í sína árina livor, en
Skafti missti sína ár og sökk og
Stefán litlu siðar. Veður var á
landssunnan og mun hafa hvesst
nokkuð skyndilega, allmikil undir-
alda var á vatninu. Slysið mun
hafa viljað til um það bil liálfan km.
út af Kárastaðanesi.