Fálkinn - 24.01.1947, Side 9

FÁLKINN
9
Sjúkling'ar ákalla Sankti Antonius.
Fyrir skömmu var haldin St. Anton-
íusar-vika á eynni Möltu, og í til-
efni þess söfnuðust þúsundir sjúkra
og örkumla manna þar saman
til þess að biðja hinn heilaga Ant-
onius af Padova um hjálp. Hátíðin
náði hámarki, þegar biskup einn
gekk fram með röð hinna sjúku
me helgan dóm, sem verið hafði
eign dýrlingsins. — Myndin sýnir
biskupinn með hinn helga dóm fyr-
ir framan sjúkling, sem er lamaður
á báðum fótum.
leiðina frá Ástralíu en að gefa hoií
um undir fótinn. Og fram að því
augnabliki að frú Matheson kom um
borð, virtust tilraunir hennar ætla
að bera góðan árangur. Milli Hong-
kong og Miðjarðarhafsins hafði hún
að mestu leyti haft majórinn fyrir
sig, og allt þangað til þjófnaðurinn
var franlinn, virtist hann una sér
vel i návist hennar. En siðan varð
hún að viðurkenna að takið, sem
hún hafði liaft á homim var að bila.
Það hafði komið mjög flatt upp á
liana er hann var farinn að ganga
með frú Matheson. Það var í fyrsta
sinni, sem frú Matheson hafði sést
með einum manni um borð.
Þegar frú Pellering fór niður í
klefann sinn, liálftíma eftir að majór-
inn var farinn, varð liún lieldur
en ekki hissa að sjá majórinn, sem
hún hélt að væri háttaður, — með
frú Matheson. Þau stóðu við borð-
stokkinn og voru niðursokkin i
að tala saman. Hún strunsaði áfram
fokvond — bálreið yfir þvi að sitja
á liakanum fyrir öðrum eins kven-
manni.
Frú Pellering kveikti i íbúð sinni
— hún hafði tveggja klefa farrými.
í svefnklefanum stóð opið koffort.
Hún hafði beðið um að fá koffort-
ið inn til sín upp úr lestinni, til þess
að ná i kjóla, sem liún þurfti að
nota. Suma þeirra hafði hún lagt
á rúmið. Hún hafði sagt við þern-
una, að hún mætti ekki snerta þá.
Efst lá kjóll, sem hún vissi að fór
henni sérstaklega vel. Hún hafði
vonast eftir að þessi kjóll gengi i
augun á majórnum.
Hún tók liann upp og ætlaði að
hengja liann inn i skápinn. En þegar
——- það lá við að hún hljóðaði,
en svo kæfði hún niðri i sér hljóðið
og hélt hendinni fyrir munninn. Svo
beygði hún sig og snerti á einhverju,
sem lá undir kjólnum, og sem hún
hafði ekki hugmynd. um hvernig
þangað var komið. Hylki úr grænu
leðri.
Meðan hún stóð svona eins og
lömuð og horfði á þetta með skelf-
ingu, var barið á dyrnar að setu-
stofunni hennar. Hún hikaði við
um stund, svo fleygði hún skrín-
inu í rúmið, lagði kjólinn ofan á
það og gekk fram til að opna dyrn-
ar. Það var majórinn, sem stóð fyr-
ir utan.
— Afsakið að ég trufla, sagði
hann hægt og seint. Eg ætlaði
bara að segja yður, að ég var að
tala við farþegastjórann i þessu.
Hann sagði mér að allir farþegaklef-
ar yrðu rannsakaðir áður en við
kæmum til Marseille á morgun. Og
þá kemur vitanlega á daginn hver
þjófurinn er.
Frú Pellering tók hendinni um
liandlegginn á majórnum, náföl og
skjálfandi. — Komið þér inn fyrir
rétt sem snöggvast, sagði hún. —
Hér hefir nokkuð gerst, sem er ótta-
legt! Lokið þér hurðinni fljótt. Æ,
það er hræðilegt!
— Hvað er eiginlega að?
Frú Pellering fór með hann inn
í innri klefann og sýndi honum
skrínið.
— Lítið þér á! sagði hún.
— Drottinn minn! Majórinn leit
á skrínið og frú Pellering á vixl.
Þér — og enginn annar, frú Pell-
ering!
— Eg? Hún starði á hann. — Eg?
Vitanlega ekki. Eg liefi ekki hug-
mynd um hvernig skrínið hefir kom-
ist hingað. Það var hér ekki fyrir
miðdegisverðinn. Einliver hlýtur að
hafa laumað því liingað — raun-
verulegi þjófurinn. Skiljið þér það
ekki, Davenmort majór? — Þér —
þér virðist ekki trúa mér?
— Eg er að hugsa um hverju
aðrir muni trúa, frú Pellering,
muldraði hann.
— En þér verðið að trúa mér
— auðvitað trúið þér mér? Það
var öryænting í röddinni. — Þér
hljótið að trúa mér — er það ekki?
bætti hún við livíslandi,
— Jú, ég. En ekki hitt fólkið.
— Drottinn minn! Hún hló kulda-
lega. — Við erum nú bjánar, bæði
tvö. Hver — hverjum dytti í hug
að trúa svona nokkru um mig? Eg
— ég að stela svona skartgripum?
Eg sem á kynstur af skartgripum
og peningum, meira en ég get nokk-
urntíma notáð. Eg get vitanlega ekki
annað en farið til farþegastjórans
eða kapteinsins og sagt þeim
hvernig komið er. Rétti þjófurinn
hefir líklega orðið hræddur um sig.
— Þetta er mjög sennilegt. Ég
ætla að minnsta kosti að trúa þvi.
En ég veit ekki livort kapteinninn
eða farþegastjórinn eða Isaacs-hjón-
in fást til að trúa því.
— Hvað geta þau sagt? Ekki neitt.
Þetta er scinnleikur — einber sann-
leikur!
—-• En það er ýmislegt grunsam-
legt við þetta. Ilugsum okkur að
þau haldi, að þér liafið orðið lirædd
og ’ liafið viljað meðganga áður en
komið var i eindaga. Jafvel forrík-
ar konur stela stundum skartgripum,
af hreinni og beinni ágirnd, eða að
gamni sínu. Það hefir maður svo
oft heyrt áður. Þér getið hafa gert
það .... — Og svo er, bætti hann
við — annað • atriði, sem er grun-
samlegt. Þér voruð í klefanum yðar
þegar þjófnaðurinn var framinn.
Og það voruð þér, sem ákænðuð
frú Matheson. Það gæti bent á það,
að þér vilcluð koma gruninum af
yður.
— Þetta er hreinasta fásinna. Það
er ómögulegt að þér meinið þetta.
— Eg er að tala um hvað annað
fólk meinar. Einhverjum dettur ef-
laust í liug, að þér liafið ætlað að
fela skrínið i koffortinu sem á að
fara ofan i lestina aftur — i von
um að geta smyglað því í land í
Soutliampton.
— Þetta er óttalegt, stundi frú
Pellering, og hné náföl niður á stól.
Hvað í óslcöpunum get ég gert?
— Það er ekki nema eitt fyrir
yður að gera, frú Pellering. Þér
verðið að afhenda eigandanum skrin
ið aftur, og segja hvernig í öllu ligg-
ur.
— Og ef frú Isaacs trúir mér
ekki?
— Þér verðið að láta skeika að
sköpuðu um það. Það er eina ráð-
ið.
— Gæti ég ekki — vilduð þér
ekki — taka þetta viðbjóðslega
skrín og henda því í sjóinn fyrir
mig?
— Það gæti maður vitanlega gert,
sagði majórinn hægt og horfði beint
í augun á lienni. — En mundi það
vera liyggilegt? Mundi það ekki
benda til að þér liefðuð einhverju
að leyna? Munið þér hvernig frú
Matheson tók ákærunni frá yður?
— En það var nú annað. Hún
hafði engu að leyna.
— Og þér, frú Pellering?
— Eg? Þó að einhver fyndi
skrínið hérna, mundi hann trauðla
trúa þvi, að ég væri sek.
— Þér sjáið sjálf hversu auðvelt
það er að fá fólk til að trúa sekt
onnara. Einliver te!-ur upp á þvi að
fela skrínið ínni hjá yður, og þá
lítur undir eins út fvrir að þér
séuð sú seka. Frú Maíheson gat gert
grein fyrir sinu máii, en þangað
til hún gerði það þá mælti ailt með
því að hún væri sek. Það er svo
auðvelt að sverta fólk, frú Pellering.
— Hvað eigið þér við? lirópaði
hún upp. Hún fann liina þöglu á-
kæru i orðunum.
— Lítið þér bara á tilfellið með
frú Matheson, sagði majórinn. —
Hún kom um borð i Hongkong —
seint, en það gat komið fyrir hvern
sem vera skyldi. Það var engin á-
stæða til að fetta fingur út i það.
En sjáið þér til! Allir — og fyrst
og fremst þér — sögðu, að hún
hefði komið „eins og þjófur að nóttu“
Jæja, það útaf fyrir sig var nú
meinlaust. En ekki var látið þar
við sitja. Þið konurnar gátuð ekki
séð hana í friði. „Hún liafði for-
tíð“ — „liafði aðhafst ófyrirgefan-
legan hlut“ — „var ævintýramann-
eskja“ — o. s. frv.
Frú Pellering bandaði liendinni
til að taka fram i fyrir honum. —
Kvenfólkið segir slikt án þess að
meina nokkuð illt með því, sagði
hún. — Og ég lield fast við mina
skoðun, að frú Matheson hafi ein-
hverju að leyna.
— Það gerir hún líka, sagði ma-
jórinn mjög alvarlegur. — Og ég
skal segja yður livað það er. Hún
var gift þorpara, sem dó á mjög
viðeigandi hátt; liann var hengdur
fyrir morð. Þetta var lienni léttir,
en stimpillinn „morðingjaekkja“ er
vitanlega ekki sérlega skemmtilegur
og þessvegna hefir hún verið fá-