Fálkinn - 24.01.1947, Qupperneq 14

14
f Á L K I N Ki
Stalin;
Frh. af bls. 5.
Rússum tveggja ára frest til að
bæta hervarnir sínar og stríðiS
við Firinland og hernám Eystra-
saltsríkjanna og Bessarabíu þok
aði Þjóðverjum fjær Rússlandi.
Það er ómögulegt að segja að
bve miklu leyti liernaðarfram-
kvæmdir Rússa í síðustu slyrj-
öld liafa verið verk Stalins, en
þó mun liann hafa gert aðalat-
riðin í áætluninni. Viku eftir
að Þjóðverjar réðust á Rússa,
eða 1. júlí 1941, varcf Stalin for-
maður herforingjaráðsins, 20.
júlí varð hann hermálaráðherra
og 6. mars 1943 marskálkur.
Það er ekki mikið sem al-
menningur veit um manninn
Stalin. Han hefir lítil mök við
fólk, skrifar eklci sjálfsæfisögu
eins og mörg stórmenni gera, en
lieldur sig inni í virkinu í Kreml
Ræður hans eru yfirleitt þurrar
hann brýtur málin til mergjar.
Hann notar sjaldan „ég“-mynd-
ina heldur „landið“ eða „þjóð-
in“. Það er sagt að vmsir út-
lendir sendiherrar hafi dvalið
árum saman í Moskva án þess
að sjá Stalin nokkurntíma.
Stundum fer hann i leilchús
og sér óperu, hann hefir gaman
af slcák. Þegar liann heldur
veislur þá eru þær með geor-
isku sniði — feikn af mat og
drykk, en er þó neyslugrannur
sjálfur. Eftir myndum að dæma
reykir liann mikið, því að bogna
pipan hans er nærri þvi eins al-
geng á myndum og vindill
Churchills. Eins og margir Rúss
ar vinnur liann mest á kvöld-
in og nóttinni.
Hann hefir kvænst tvisvar,
sumir segja þrisvar. Fyrri kona
lians var frá Georgiu og áttu
þau einn son, Jakob, sem lengst
af styrjöldinni var i baldi hjá
Þjóðverjum. Fyrri konan dó ’07.
Önnur kona hans, sem dó 1912,
var dóttir verkamans í Lenin-
grad. Þau áttu tvö börn, Vassilij
sem var herflugmaður í styrj-
öldinni, og dótturina Svallane.
Dálæti Rússa á Stalin er svo
mikið að vesturlandabúum þyk-
ir það hlægilegt. Hvað segja
menn t. d. um þessi orð eins
höfundarins: „Aldir munu líða,
en kommúnistiskar kynslóðir
framtíðarinnar munu telja okk-
ur gæfusamasta allra dauðlegra
manna, því að við höfum séð
Stalin, hinn vitra, velviljaða, ó-
brotna — óendanlega óbrotna
.... Eða þetta: „.... Þegar
maður hugsar til þess að þú,
Stalin, átt að lesa þessar línur,
svella vöðvarnir af þrótti, hjört-
un bærast hraðar og eldur
æskumóðsins brennur í augum
vorum.“
En Stalin virðist ekki stiga
þetta til höfuðsins. Hann fer
sína leið í ró og næði. Sjálfur
sparar liann aldrei að halda
Lenin fram sem hinni miklu
fyrirmynd og skapanda sosial-
istiska ríkisins.
Pétur mikli opnaði fyrsta
glugga Rússlands til vesturlanda
En Stalin liefir byggt hið vold-
uga rússneska riki upp innan-
frá. Enginn getur neitað því
að það er merkilegt sem gerst
hefir í hans tíð. Og það varð-
ar veröldina alla.
„Eins og þjófur að nóttu“
Framli. af bls. 9.
orð um sinn hag og einkamál. Hún
óskar þess eins að fá að vera í friði.
— En allt þetta kemur mér ekki
að neinu lialdi, sagði frú Peliering
óþolinmóð. — Og það kemur ekkert
þessu ólukkans skríni við.
— Jú, það gerir það, — og alls
ekki litið. Þér byrjuðuð með þvi
að væna hana um þjófnað.
— Já, já, majór. Hvernig gat ég
vitað, að ég hefði á röngu að standa?
— Nei, og enn síður geta aðrir vit-
að, að þér eruð saklaus, þegar skrin-
ið finnst inni hjá yður.
— Ó, en. ... frú Peliering riðaði
og starði eins og vitlaus manneskja
kringum sig til að vinna einhvern
neista af von: — Eg sver að.... ég
hefi ekki hugmynd um, hvernig
skrínið er hingað komið. En ég er
liandviss um.... að sá, sem liefir
lagt það hérna, gefur sig fram og
segir til sín.
— Það gerir hann, sagði majór-
inn rólegur. — Það gerði nefnilega
ég. Eg setti skrínið hérna eftir mið-
degisverð í dag, þegar þér báðuð
mig að fara niður og sækja herða-
skýluna yðar.
— Þér, þér? Frú Pellering stóð
á öndinni. — Hversvegna?
— Til þess að þér gætuð fundið
sjálf hvað það er að vera sakaður
um það, sem maður hefir ekki gert.
— En skrininu hafði verið stolið.
Voruð það þér.... þér sem....
— Því hefir aldrei verið stolið,
sagði majórinn. Að minnsta kosti
elcki af neinum óviðkomandi. Eg
þóttist vita það undir eins í dag,
þegar frú Isaacs fór að gráta og
kveina, og þá fór ég á stúfana, að
grennslast um málið. Og það kom
á daginn, að ég hafði rétt fyrir mér.
Skríninu var ékki stolið. Þetta var
uppgerð.
Frú Pellering starði. Henni létti
ósegjanlega. Roðinn kom i kinnarn-
ar aftur, og gljáinn í augun.
— Droltinn minn! Ilver var þá
meiningin með þessu?
— Þarna sjáið þér aftur, kæra
frú, hve kenfólkið er óútreiknan-
legt, sagði hann og yppti öxlum.
Dæmi um að kona bakar sér skömm
vansa og lýgur að manninum sín-
um og öðrum, aðeins til þess að
verða við kröfum óviðkomandi og
óverðugra manna. Nú skal ég segja
yður ástæðuna til þess að frú Isaacs
stal sínum eigin perlum: Hún á
bróðir í London, ómerkilegan þorp-
ara, sem maðurinn hennar hefir
neitað um að hjálpa meira en hann
er búinn að gera. Og af þvi að
hann var nú í sárustu vandræðum,
datt frúnni þessi leið í hug til að
hjálpa honum. Hún ætlaði sem sé
að gefa honum skrínið með öllu
saman, þegar hún kæmi heim, í
þeirri von að vátryggingarfélagið
mundi borga brúsann.
— Og þetta vissuð þér! sagði frú
Pellering og tók andköf' — Og samt
höfðuð þér samvisku til að láta
mig verða fyrir þessu reiðarslagi.
Hrædduð mig svona að ástæðulausu.
— En setjum nú svo, að þetta
hefði verið eins og þér hélduð,
sagði majórinn alvarlegur. — Setjum
nú svo, að skríninu hefði verið
stolið, og að enginn liefði trúað
skýringu yðar, og Isaacs hefði kraf-
ist þess að málið gengi sinn gang.
— Hræðilegt!
— Þér liefðuð kannske fengið sex
eða niu mánaða fangelsi, eða meira.
— Æ, hættið þér, stundi frú
Pellering lágt.
— Og þá hefðuð þér þurft að
leyna einhverju alla tíð eftir það —
í enn frekara mæla en frú Mathe-
son, og verið síhrædd um, að aðrir
mundu komast að þessu leyndar-
máli yðar. Og aðrar konur mundu
hafa telcið eftir þessu, og piskrað
ljótt um yður.
Frú Pellering varð kafrjóð og
niðurlút. — Ef þér hefðuð grun um
hve sárt mig tekur þetta, sagði liún,
— ^ munduð þér vorkenna mér.
í rauninni er ég ekki nærri eins
harðbrjósta og þér haldið. Það
er rétt að ég hefi talað um frú Mathe-
son, og ég skal biðja hana einlæg-
lega afsökunar á því. En ég liefi
aðeins talað um þetta við yður. Eg
hefi sagt svo margt við yður, sem
ég mundi aldrei hafa sagt við nokk-
urn annan mann. Og ég hafði ekki
snefil af grun um, að yður væri
hlýtt til frú Matheson.
— Það liefir mér verið siðan liún
var seytján ára og ég tuttugu og
tveggja, sagði majórinn, og það var
mjúkur lireimur í rödd lians. —
Það er orðið langt síðan. — En liún
giftist manni, sem ekki var sá rétti,
og það liefir verið henni ljóst lengst
af síðan. En rétti maðurinn, kæra
vinkona, ætlar nú að fara til liennar,
með yðar góða leyfi. Leyfist mér
að taka þessa endurminningu um
óréttlátan grun með mér og afhenda
hann rétta eigandanum, sem ég fékk
hann lánaðan hjá ?
— 1 hvert skifti, sem þú sérð
snoppufríða stelpu, gleymir þú að
þú ert giftur, nöldraði konan.
— Nei, því miður, þá man ég það
einmitt, svaraði bóndinn.
*****
Frúin: — Mér er alvara, matsveinn
ég get ekki liðið, að hún vinstúlka
yðar sé svona lengi hjá yður á
kvöldin. í nótt klukkan tvö vakn-
aði ég við hlátur-rokurnar í henni.
Matsveinn: — Já, ég veit það, frú,
Eg var að segja henni frá þegar
þér reynduð að baka jólakökuna.
BYGGIR H. F.
tilkynnir:
Flytjum trésmiðju okkar næstu daga af
Laugavegi 158 á Háaleitisveg 39, í nýtt
húsnæði með nýjum og fullkomnum
vélum.
Getum þar af leiðandi bætt við okkur
smíði á:
Hurðum, gluggum og allskonar innréttingum.
Einnig:
Vélavinnu á timbH
Pantanir afgreiddar fyrst um sinn á
Laugavegi 158. Sími 6069.
BYGGIR H. F.
TRÉSMIÐJA TIMBURVERSLUN HÚSAGERÐ
Háaleitisveg 39 Simi 6069