Fálkinn - 01.08.1947, Síða 12

12
FÁLKINN
Kathleen O’Bey:
Framhaldssaga. — 5.
Augu blinda mannsins
ekki. Og ])að var ómögulegt að sjá á andliti
lians Jivað liann liugsaði.
— Eg lieiti Lilly Tarl, sagði lmn loksins
og rétti úr sér. Og ég er komin liingað til
að sækja um lausu stöðuna, sem ritari. . . .
I>að er undarlegur Jieimsóluiartimi,
sagði maðurinn þurrlega. Og undarleg leið
að fara inn....
— Eg l)arði að aðaldyrunum, tök lu'tn
frani i. — Mig Jangaði til að liafa tal af
einhverjum, úr því að ég var lcomin þessa
löngu Jeið, en af því að enginn kom til dyra
hinumegin þá leilaði ég fyrir mér hérna
megin og fann dyrnar að fjósinu og þaðan
komst ég hingað. . . .
Hver hefir sagt yður frá þessari lausu
stöðu? spurði hann stutt. Eg var niðri í
kjallaranum, og þessvegna hefi ég ekki heyrt
þegar þér börðuð.
Hún liikaði augnablik. -— Eg, ég fékk að
vita um hana á skrifstofunni hjá Mulberg
málaflutningsmanni, svaraði hún.
Hann kinkaði kolli.
Jæja, komið þér þá inn fyrir.
Hann lokaði dyrunum bak við sig og gekk
inn ganginn. Hún var mjög forviða er hún
tók cftir að hann hélt báðum böndum fram,
eins og hann þyrfti að þreifa sig áfram.
Nú varð lienni ljóst að maðurinn fvrir
framan hana var blindur.
Hann fáhnaði sem snöggvast eftir lásn-
um, en fann hann fljótt og opnaði dyrnar
og lét hana ganga á undan sér inn i stofuna.
Gerið þér svo vel að fá yður sæti, sagði
hann og var nú alúðlegri. En sjálfur gekk
hann varlega inn gólfið og fann skrifborðið,
með þvi að þreifa fyrir sér. Hann settist i
stólinn innan við það.
Hvern ætluðuð þér að lala við? spurði
hann loksins.
Það fór bros um andlitið á Lily þegar hún
átti að segja orðið, sem lienni liafði fuildist
svo hjákátegt.
— Eg ælla að tala við „Demantakóng-
inn“, svaraði hún. — Mér var sagt að liann
vantaði ritara. . . . Blindi maðurinn liló.
— Demantakóngurinn er dáinn fyrir heilu
missiri, sagði hann, og hún varð eigi lítið
hissa. En ég er fulltrúi hans og1 mig vanlar
einkaritara. . . . eða kannske öllu fremur. .
tvö augu. Hann hikaði augnablik, eins og
hann væri að lmgsa sig um, en loksins virt-
ist hann hafa ráðið við sig livað bann ætl-
aði að gera: Eg kann vel við röddina
yðar, sagði hann hægt. — Það er ekki feg-
urð hennar, sem ég á við, þó að ég viður-
leenni luslega að röddin sé falleg, en ég
hefi traust á henni, og manneskjunni sem
ég fæ mér til aðstoðar verð ég að treysta,
því að ritarinn minn veður að ljá mér augun
sín, eins og ég hefi sagt.
— Eg hefi skilið það, sagði hún blítt. —
Þér eruð blindur.
Hann kinkaði kolli. —• Já, það var ráðist
á mig sama kvöklið sem ég kom liingað
frá Afríku, fvrir rúmum mánuði, það kÖst-
aði mig sjónina og mánaðar legu. Að öðru
levti er ég hress, en það er slæm vöntun
að geta ekki séð, sérstaklega þegar miáður,
tins og ég hefi alltaf verið á verði fyrir. .
Hann þagnaði skýndilega, eins og hann
hefði þegar sagt of mikið, svo ldó liann
aftur, stutt og þumbaralega, og héll áfram:
— Það er engin áslæða til að gera yður
órólcga að óþörfu. — Ef þér óskið eftir stöð-
unni, þá getið þér fengið liana. . að minnsta
kosli fyrst um sinn, þangað til ég hcfi gengið
úr skugga um hvort þér eruð eins og ég
held.... Blind, augu hans störðu á líana, og
svo liélt lumn áfram og lalaði hægt. — En
ef ég kemst að raun um, að þér eruð i sam-
bandi við aðra, þá. ... þá skýt ég yður,
sagði bann hrottalega. Ilún skildi ekki við
hvað hann átti, en taldi ekki hvggilegt að
spyrja hann frekar út í það, eins og sakir
stóðu. Eitthvað dularfullt virtist hrærasl í
hverjum krók og kima þarna, og það var
ekki síst þetta, og svo alhygli hennar á
þessum undarlega manni, sem ýlti undir
hana að svara játandi.
— Eg er fús til að taka að mér stöðuna,
sagði hún rólega.
— Gott. Hvenær getið þér byrjað, það
verður að vera sem allra fyrst.
— Hvenær óskið þér að ég byrji?
—- Getið þér byrjað undir eins?
Henni kom þetta á óvart, en hún var fljót
að ráða við sig og kinkaði kolli.
-—- Það get ég vel. En ég kemst ekki hjá
því að fara inn í borgina bráðlega og sækja
dótið mitl og segja upp íbúðinni.
— Auðvitað. Eg þarf að fara bráðlega
inn í borgina sjálfur, og þá getum við orð-
ið samferða. — Kaupið — 200 krónur á
mánuði og allt frítt — gerið þér yður á-
nægða með það?
— Já, þakka yður fyrir.
— Þá er þetta afgert mál. Þér verðið kyrr
hérna og á morgun skal ég kynna yður hitt
heimilisfólkið. En það er best að ég segi
vður það undir eins, að ef þér sjáið nokkra
manneskju bér á lóðinni — utan lieimilis-
fólksins — þá verðið þér að tilkynna mér
það samstundis. Það er þessbáttar, sem þér
verðið að hjálpa mér mcð líka, því að sjálfur
sé ég engan. Og ef nokkur kemur hér ó-
boðinn inn fyrir dyr þá skjótið þér!
— Skýt ég! Hún tók öndina á lofti.
Hann kinkaði kolli ofur rólega. - - Já, þér
skjótið, á mína ábyrgð. Ef yður vex það í
augum þá getið þér farið.
Síðustu orðin voru liörð og þjösnalega
sögð, en vöktu um leið þráann í Lilly.
— Eg er ekki hrædd, sagði bún róleg.
— Jæja, takið þá þessa skammbyssu, hún
er ekki hættuleg, en gerir mikinn hávaða og
er góð til að hræða fólk. Hann rétti henni
litla silfraða byssu og liún tók við henni.
Hann stóð upp.
— Svo er víst ekkert fleira að athuga í
kvöld. Ef þér þurfið á peningum að halda
strax þá segið mér til þess.
— Þakka yður fyrir, ég þarf þeirra ckki.
— Nú skal ég sýna yður herbergið yðar,
ungfrú.... afsakið þér,. en ég hefi gleymt
nafninu.
— Lilly Tarl, svaraði hún.
Ágætt, ungfrú Tarl, má ég leggja hönd-
ina á öxlina á vður, þá gengur þetta fljótar.
Auðvitað, sagði hún og gekk til hans.
Hann lagði höndina á öxl henni og hún
leit ósjálfrátt upp til han. Henni virtist hún
sjá líf í augunum bak við svörtu gleraug-
un, en þau störðu þó beint fram.
— Eg verð að vísa yður til sængur sjálf-
ur, sagði hann er þau gengu gegnum stof-
una, því að ég er aleinn heima. . . .
Henni varð aftur á að líta til hans. Það var
ekki satt þetta, sem liann sagði núna, því
að liún hafði heyrt tvær raddir tala saman
þegar hún stóð fyrir framan húsið.
Þjónninn minn kemur ekki aftur fyrr
en seinna, og allt hitl fólkið er í bakhúsinu,
svb að við erum alein Iiérna, sagði liann. Eg
var niðri i kjallaranum þegar þér komuð,
og þessvegna heyrði ég ekki til yðar. . . .
Hann þagnaði og það var eins og hann
væri að hlusta, og Lilly virtist hún hevra
dauft hljóð líka, en ekki gat hún gert sér
grein fyrir hvaðan það kom.
Hann opnaði liurð og nú komu þau inn í
vistlegt herbergi, en ekki stórt.
Þetta herbergi liefi ég hugsað mér
handa yður, sagði hann. — Og þér verðið
að afsaka, að ég verð að láta yður vera
eina i kvöld, því að ég hefi epnþá ýmsu að
sinna niðri í kjallaranum. Við tölum betur
saman á morgun.
Ofurlítið bros fór um andlitið á lionum
er hann hét áfram:
— Meðal annarra orða, liefi ég sagt yður
nafn mitt? Eg man það ekki, en ég heiti
Sveinn Karter. Verið þér nú sælar, ungfrú
Tarl.
Það hafði komið svoddan asi á hann allt
i einu, og hún vissi ástæðuna til þess. Því
að hún hafði lílca heyrt fótatak einhvers-
staðar i liúsinu.
Lilly stóð grafkyrr og hlustaði eftir fóla-
taki Sveins Karters fram ganginn fyrir utan.
Hún lieyrði hann opna dyrnar að kjallaran-
um, og svo heyrði hún greinilega hvíslandi
rödd segja:
Hver var þetta, Sveinh? Það er ein-
hver ókunnugur kominn í húsið!
4. kapítuli.
Það var karlmannsrödd, sem liún heyrði,
dálítið hás og með hrjúfum hreim.
Og svo heyrði hún rödd Karters. — Eg
licfi sagt að ég sé aleinn í husinu. Vertu
rólegur, nú kem ég.
Lilly stóð í sömu sporum og hlustaði.
Hún heyrði dyrnar lokast að baki bonum