Fálkinn - 17.10.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Kathleen O’Bey:
Augu blinda
Hún reis ujjp til liálfs í rúminu, og saí
þannig um stund.
Ef til vill var hún með svolítinn svima,
en það var líka allt og sumt.
Lilly stæltist meir og meir í þeirri sann-
færingu að ekkert gengi að sér, og að það
væri skylda sín að finna Svein Karter -—
eða að minnsta lcosti að hringja til lög-
reglunnar, ef hún fyndi hann ekki. Glæpa-
mennirnir tveir, ef þeir voru þá glæpa-
menn, gátu ráðist á hann •— hann var alveg
varnarlaus, blindur maðurinn.
Lilly fór fram úr rúminu. Hún þóttist
heppin að finna fötin sín, þau voru á stól
hak við rúmgaflinn.
An þess að sinna nokkuð hinum alvar-
legu áminningum læknisins flýtti liún sér
í fötin, og þegar hún var alklædd fór hún
til dyra og tók í lásinn.
Augnablik var eins og hún missti allan
mátt.
Hurðin var læst að utanverðu.
Ef það væri í raun og veru svo ástalt
með hana, sem læknirinn hafði sagt, þá
var ekki nema eðlilegt að dyrnar væru læst-
ar. En hún vildi ekki trúa því.
Hún reyndi á dyrnar eins og hún gat,
en það stoðaði ekki.
Svo tók hún nál, sem hun hafði í liárinu
og reyndi að búa til úr lienni þjófalykil,
en það tókst ekki heldur.
Henni virtist hún heyra raddir langt í
íarska, óraunverulegar og f jarrænar, en þetta
voru þó mannsraddir að tala saman, og
henni var hugliægra er hún vissi það.
Svo datt henni allt í einu í hug, að það
voru aðrar dyr á stofunni. Hún flýtti sér
þangað, en þær voru læslar líka.
Hún reyndi þjófalykilinn, sem hún liafði
gert sér, en hann kom ekki að neinu gagni.
Ilún var að gefast upp þegar hún heyrði
smella ofurlítið i lásnum, eins og nálin
hefði náð haldi á einhverju.
Lilly reyndi aftur — og eftir dálitla
stund, sem henni fannst vera eins og heil
eilífð, fann hún loks að lásinn hafði látið
undan.
Augnahliki síðar voru dyrnar opnar, og
Lilly kom út i langan gang, þar sem ekki
var annað ljós en einn lampi i loftinu.
Hún var á háðum áttum svolitla stund,
cn svo læddist hún fram ganginn, en nam
staðar aftur er hún lieyrði fótatak fyrir
innan hurð eina, skammt frá.
Það var einhver, sem tók í lásinn að inn-
anverðu.
Lilly lá við að hljóða af hræðslu, en á
næsta augnabliki harkaði hún af sér. Hún
vat sér í einu vetfangi að annarri hurð,
greip í lásinn, og til allrar hamingju var
hurðin ekki læst, — Iiún opnaðist og Lillv
hvarf inn í herbergið.
í ofurlitlum hjarma utan frá sá hún að
þetta var stór stofa, með stórgerðum,
þungum húsgögnum.
Það var of dimmt til þess að hún gæti
áttað sig þarna inni, en í skímunni og með
því að þreifa fyrir sér, fann hún stóran
sófa sem stóð á ská upp að þilinu.
Hún faldi sig hak við liann, og það mátti
ekki seinna vera, því að nú opnuðust dyrn-
ar, sem hún hafði komið inn um, og
bjarmi af vasaljósi sást í lierberginu.
Úr felustaðnum sá hún undir sófann á
fætur á manni, sem gekk fram lijá sófan-
um.
Hún sá að hann gekk að glugganum. Það
bar livíta hirtu niður á gólfið, frá lamp-
anum, sem hann hafði í liendinni. Hann
nam slaðar við gluggann og Lilly sá sér
til mikillar furðu, að hann fór að draga
gluggatjöldin frá.
LiIIv lá grafkyrr og hélt niðri í sér and-
annm. Hún var hrædd um að liið minnsta
hljóð gæti komið upp um sig og þorði þess
vegna ekki að lireyfa sig, en er hún litlu
siðar gægðist ofurlitið lengra fram en áður
lá henni við að hljóða upp.
Hún hafði greinilega séð mannshönd
en þessi hönd var kreppt um öxi.
Auknabliki síðar huldu glúggatjöldin ó-
kunna manninn. Nú var hann gersamlega
falinn með hið hættulega vopn sitt.
Aftur var koldimmt i stofunni, og elcki
gátu lieyrst þar nokkur merki þess að
nolckur lifandi sál væri þar inni.
Hugur Lillv var allur i uppnámi. —
Dreymdi hana eða var hún vakandi.
Var þetta líka martröð, eins og Mulherg
læknir sagði að dauði svertinginn hefði
verið ?
Nei — nei — og aftur nei!
Hún gal ekki trúað þessu. Maðurinn
þarna hak við tjöldin var að vísu sæmi-
lega virkilegur, — henni sýndist hann
meira að segja hreyfa sig stundum. .. .
Nú hrökk hún aftur við. Hún heyrði um-
gang frammi við dyrnar.
Þær opnuðust — og nú varð albjart í
stofunni.
Hún hnipraði sig enn lengra inn í felu-
stað sinn, svo hljóðlega sem hún gat. Hún
horfði flóttalega kringum sig og sá, að
felustaðui'inn var sæmilega öruggur, —
enginn mundi sjá hana þarna nema með
því að líla undir sófann.
Svo heyrði hún alúðlega rödd Mulbergs
læknis segja:
Gerið þér svo vel að fá yður sæti,
herra Karter. Það var gaman að sjá yður
hérna.
Samo mun hafa fylgt yður hingað?
Og nú heyrði hún alvarlega rödd Kart-
ers svara:
Já, hann fylgdi mér hingað, en ég lét
hann fara lieim aftur, og sagði honum að
koma hingað eftir hálftíma og sækja mig.
Framhaldssaga 16. —
mannsins
Ætlið þér ekki að standa lengur við,
svaraði læknirinn og lél sem sér þætti það
leitt.
— Nei, ég kom hingað aðeins vegna þess
að ég þurfti að tala við vður, Mulberg
læknir.
— Eg er reiðubúinn, svaraði læknirinn.
Levfið mér hara að hiðja uin glas af
víni — eða einhverja aðra hressingu.
— Það er óþarfi. Rödd Karters var köld
og róleg. ■— Eg er einskis þurfandi.
Eins og yður þóknast. En hvað get
ég gert fyrir vður? Mér er ljóst að þér haf-
ið sérstaka ástæðu til að heimsækja mig,
en hvað er erindið með leyfi?
Já, ég hefi ástæðu til þess, svaraði
Sveinn Karter. — Eg er kominn til að
sækja ungfrú Tarl.
Lilly sótroðnaði og hitaði í kinnarnar.
Hana sárlangaði til að koma fram úr felu-
staðnum sínum, en lá kyrr er hún heyrði
í Mulberg.
Nú, þér hafið þá frétt að hún er
hérna.
— Nei, en ég gekk að því sem vísu. Eg
geri sem sé ráð fyrir þvi, að ungfrú Tarl
hafi komist að einhverju nýju viðvíkjandi
málinu og svo — samkvæmt samningi ykk-
ar um samvinnuna — hafi hun fai ið hing-
að til þess að ráðfæra sig við yður. Er það
ekki þannig vaxið?
1 huganum fannst Lilly hún sjá Mulherg
lækni yppta öxlum.
— Það er því miður ekki alveg rétl,
sagði hann loksins. Ungfrú Tarl er hér,
eins og þér gerðuð ráð fyrir, — en Jiún
er liér sem sjúklingur minn....
Ilún heyrði að Karter rak npp undrun-
aróp, en hann sagði ekki orð, og læknir-
inn hélt áfram :
Eg hefi ekki hligmynd um hvað gerst
hefir þarna úti á veginum, en ungfrú Tarl
var flutt hingað á spítalann og var að
heita mátti viti sínu fjær. Það voru tveir
menn, er ég ekki þekkti, sem komu með
hana. Þeir sögðust liafa fundið hana mcð-
vitundarlausa á veginum, ekki langt lrá
garðshliðinu á Helmegaard. Eg játa að
tg líefi verið liræddur um, að þessi mikla
áreynsla, sem hún hefir orðið fyrir undan-
farna daga, mundi geta valdið alvarlegu á-
falli, og því miður hefir það reynst svo,
en liinsvegar get ég ekki sagl með vissu
um ástæðuna til áfallsins. Ungfrú Tai'l
liggur hér á spítalanum með alvarlega
heilablæðingu, og það er því miður áslæða
til að óttast að hún geti gert liana sturl-
aða, ef hlæðingin liættir ekki í tæka tíð.
— Þér eigið við að hún geti orðið geð-
veik?
— Já.
Eitl augnahlik varð grafhljótt í stofunni.
Loksins rauf Karter þögnina: — Er liún
meðvitundarlaus ennþá?