Fálkinn - 24.10.1947, Side 12

12
F Á L K I N N
Kathleen O ’ Bey:
Framhaldssaga 17. —
Augu blinda mannsins
IIiui lilrafíi ai' skelfingu ])egar Iiún sá
livað frani fór. Bræðurnir höfðu báðir ráð-
ist á Svein Karter og revndu nú að koma
honum undir.
Hún var lömuð af skelfingu. . . . En hún
varð að lijálpa Karter! •— Hvernig?
Það gat Iiún ekki fundið.
En svo sá hún að Karter tókst að losa
aðra höndina og nú kom hún eins og eld-
ing og hnefinn hitti málaflutningsmann-
inn á kjálkann. Maðurinn )-iðaði aftur á
bak •— og datt svo með dynk niður á gólf-
ið.
— Það var heppilegt að þú kveiktir!
lieyrði hún Karter segja. — Það hjálpaði
mér.
Hann var æslur og talaði með erfiðis-
munum, eins og hann liefði reynt mikið á
sig, og jafnframt reyndi hann að losa tak
Mulbergs læknis, sem hafði svifið á hann
aftan frá og reyndi nú af fremsta megni
að ná kyrkingartaki á hálsinum á honum.
Sveinn Karter rykkti sér allt í einu fram.
Þessi hreyfing kom svo snöggt og óvænt,
að Mulberg missti taksins. Hann sentist í
stórum hoga yfir Karter og lenti á gólfinu.
Sveinn Karter ætlaði að vinda sér að
honum en hætti við, því að nú var hurð-
inni lirundið upp.
Nokkrir menn þustu inn. — Það var
kveikt á lampanum, svo varð stutt og ill-
víg viðureign, síðan heyrðist smella í hand-
járnunum um úlnliði þeirra Mulbergs-
bræðranna.
Hár og alvarlegur maður kom til Kart-
ers með Samo.
Sveinn heilsaði lionum vingjarnlega.
— Sælir verið þér, herra lögreglufull-
trúi - þér komuð einmitt á réttu augna-
bliki.
Torn fulltrúi kinkaði kolli brosandi og
tók í framrétta höndina.
— Þetta var allt nákvæmlega hnitmiðað
af yðar hálfu, sagði hann í aðdáunarróm.
Við fengum skilaboðin yðar og var fylgt
hingað á spítalann, svo að ekki væri uni
neitt að villast. Það var ekki nema augna-
bliksverk að brjóta upp dyrnar og kom-
ast hérna inn. En nú er mér foi-vitni á að
heyra, hvað gerst hefir hérna.
Hann sneri sér að föngunum og horfði á
])á frá hvirfli lil ilja.
Lilly horfði líka á Mulbei'g-bræðurna.
Þeir stóðu báðir eins og styttur, með bundn
ar hendurnar, og i kringum þá voru lög-
reglumenn, sumir í einkennishúningi og
aðrir ekki.
Þessir menn reyndu bai-a að drepa mig
— annað var ])að ekki, sagði Sveinn Kart-
er og brosti. Moi’ðvopnið er þarna við
gluggatjöldin.
Einn lögregluþjónninn tók vopnið upp
og hélt því á lofti.
Rétt i svip var grafhljótt í herherginu,
en svo tók Mulberg læknir til máls:
Þetta er einber þvætting'ur, sagði hann
með vfirlæti. Maðurinn er geðveikur ....
Hann ællaði að ráðast á okkur, svo að við
áttum hendur okkar að verja.
Það var heppilegt að þér skylduð hafa
öxina við hendina, úr því að svo var, sagði
Torn fulltrúi spottandi. Svo vppti Iiann
öxlum: — En þetta er ekki i fullu sam-
ræmi við það sem Samo, þjónn hr. Ivarlers
var að segja mér frá áðan, læknir. Eg er
nefnilega tilleiðanlegur til að halda, að
ummæli hans séu öllu áhyggilegri en yðar.
Mulberg læknir yppti öxluin. Bræðurnir
horfðu hvor á annan urn stund, en höfðu
ekki fleira fram að færa.
Hvað segir Sanxo? spui'ði Karter.
Segið okkur ]>að aftur, sagði Torn og
sneri sér að gamla svertingjanum.
Hann þagði snöggvast en tók svo lil
niáls
-— Eg hleyp yfir allt sem kom fyrir mig,
frá því augnabliki að ég yfirgaf lierra Kart-
er — og þangað til ég stóð i herhergi, í
húsi, við hliðina á hei'bergi því, sem þeir
bi'æðurnir Mulberg voru i. Dvrnar milli
herhergjanna voru opnar, svo að ég gal
ekki annað en heyrt hvað þeirra fór á
milli.
— Og það var? spurði Sveinn Karter.
Eins og annars hugar liafði Iiann tekið
hendinni um öxl Lilly og dregið hana
nær sér.
Það var eins og Samo færi hjá sér og
hann leit í kringum sig áður en Iiann héll
áfram:
— Eg heyrði þegar þeir voru að leggja
á ráðin hvernig þeir ættu að fara að drepa
Karter.
Ekki heyrðist nokkurt hljóð í stofunni
meðan lxann tók sér málhvíld. Svo hélt
hann áfram:
Það var áformað að Karter skyldi
drepinn hér í húsinu. Þeir ætluðu að gera
orð eftir honuni, og nota sem ástæðu, að
ungfrú Tai'l lægi veik lxérna, og vildi fá
að tala við liann. Þeir voru ekki eitt augna-
blik í vat'a um að hann mundi koma —
enda höfðn þeir giskað rétt, að þvi er það
snerti.
— Og hvað svo?
Þegar þeir hefðu drepið Karter átti að
gera einhvern uppskurð á höfðinu á ung-
frú Tarl, svo að hún vrði brjáluð. Og síð-
an ætluðu bræðurnir að skella skuldinni
á hana segja að hún liefði drepið Karter
í æðiskasti, sem liún hefði fengið.
Samo yppti öxlum.
Þið verðið að afsaka, að ég á dálítið
ei-fitt með að koma orðum að þessu, sagði
hann og lá við að hann færi hjá sér, — en
meira var ])að nú ekki ....
Hann þagði augnablik, en svo rétti hann
úr sér.
— Jæja, þegar ég hafði heyrt allt þetla
varð mér Ijóst að herra Ivarter var ekki
enn kominn hingað, svo að ég læddisl
heim lil þess að aðvara hann, en hann var
])á ekki heima hann var farinn á sj)ílal-
ann i millitíðinnni. Mér datt strax i hug
að brjótast inn í lnisið lil ]>ess að hjálpa
honum, cn ])á sá ég bifreið stefna á hraðri
ferð heim að Helmegaard, og hugsaði sem
svo, að þarna væri lögreglan að koiiia og
flýtti mér heim aflur. Eg mætti lienni á
leiðinni.og varð samfei'ðá henni hingað, og
sagði Iierra Torn frá þessu á leiðinni.
Samo þagði, lianh andvarpaði djúpt,
eins og hann hefði haft mikið fyi-ir að gefa
þessa skýrslu.
Sveinn Karter leil til Mulbergs-bræðr-
anna. Þeir stóðu enn og hrærðu hvorki
legg né lið, eins og það sem þarna fór
fram kæmi þeim ekkert við.
Lilly var orðin náföl.
Með skelfingu luigsaði hún lil þeirra ör-
laga, sem ætluð lxöfðu verið Sveini Karter
og henni sjálfri.
Nú skildi hún lil fullnustu, að sprautan,
sem Midhei'g læknir hafði ætlað xxð gefa
Iienni, mnndi hal'a vei'ið fyrsti áfanginn
lil þess að gera hana brjálaða.
Hún leit til Svcins Karters •— og það
var eins og hann læsi hugsanir hennar
og hann þrýsti lienni fastar að sér.
Svo brosti hann lil hennar.
Ilann hló um leið og hann tók dökk-
grænu gleraugun af sér og stakk þeim í
vasann, og nú sá Lilly inn í grábiá,
gáfuleg augu, sem horfðu þannig á hana,
að hlóðið streymdi fram i kinnar henni
og hjartað sló harðara en áður. —
Þegar Torn sneri sér að bræðrunum og
spurði, litu háðir þangað.
Jæja, livað hafið þið við ])essari skýr-
ingu að segja?
Uppspuni — allt uppspuni eintómur
þvætlingui', svaraði Mulherg læknir í’eiður.
Málaflutningsmaðurinn liafði falið ánd-
lilið i höndum sér, en Jeit nú upp. Augu
þeirra bræðránna mættust sem snöggvast,
en svo yppti Iiann öxlum. Hann var orð-
inn náfölur og angistin skein út úr and-
litinu.
Það votlaði fyrir brosi á andlili læknis-
ins.
Bróðir minn getur ekki meira, sagði
hann loksins. Hann liefir aldrei verið karl-
menni .......
Leikurinn er á enda sagði Karter
ihvgginn.
Mulherg læknir rélti úr sér og einblíndi
á hann, en hann svaraði engu og Sveinn
Karter hélt áfram:
Eg ákæri þessa tvo menn ekki aðeins
fyrir morðtilraun við mig, heldur einnig
fyrir morð Hollters gamla bókara. Eg hefi
grunað ])á um það lengi, — en nú veit ég
vissu mína um það.
Eg mótmæli! .... Skerandi rödd Mul-
bergs læknis gall við i kyri'ðinni, ee enginn