Fálkinn - 20.02.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
13
gekk upp og niður af mæði þegar hann
kom að vínstofunni „Hausinn og flaslcan“.
Þetta var roskinn maður. Hann var með
svart vangaskegg. Einkennisbúningur
lians var þaninn eins og hjúgnagörn á
gerðarlegri ístrunni og mittisólin í fremsta
gati.
Hann blés og másaði þegar hann beygði
sig niður að fallna manninum. Dró líkið
liægt og varlega inn úr dyrunum, svo að
liann gæti rannsakað það við hirtuna frá
vasaljósinu. Hinn lögreglumaðurinn sagði:
— Mér er ekki fyllilega ljóst livort kúlan
hefir farið inn í heilann þarna yfir eyranu
eða hvort liún hefir aðeins snert hauskúp-
una og að blæðingin stafar af því. Er eng-
inn sími hér? Við verðum að ná 1 sjúkra-
bifreið hingað samstundis.
—: Það er ekki vottur af síma hér í liús-
inu, sagði Hoot, — en þið getið fengið
síma í húsinu liérna á móti.
Þau sáu að lögreglumaðurinn fór yfir
götuna til að síma til lögreglustöðvarinnar
á Place Pigalle eftir sjúkravagni, lækni og
lögreglufulltrúa.
Cally sagði á ensku: — Ef kúlan hefir
aðeins snert höfuðið ætti að vera góð von,
er ekki svo?
Hoot laut niður að hinum meðvitundar-
lausa vini sinum til að skoða liann betur.
Ungi lögregluþjónninn ýlti honum frá. —
Biðið þér þarna inni! Og þér líka, fröken.
Um leið og Iloot fór inn aftur sparkaði
hann duglega í hurðina. Hún hrökk und-
an og skall á skammbyssu lögregluþjóns-
ins svo að skotið hljóp úr henni en þó réttu
megin við hurðina. Cally og Hoot stóðu nú
innan við sterka hurðina en lögregluþjónn-
inn hinumegin. Skammbyssan hóstaði á-
kaft nokkrum sinnum, en það var rétt svo
að þau gátu heyrt það inn í vínstofuna.
Hoot skaut slagbrandinum fyrir í snatri.
Augnabliki síðar spyrnti lögregluþjónninn
á hurðina af öllu sínu afli. Hoot tók fast
í hönd Gally og lagði á flótta gegnum vín-
stofuna en lögrtglumaðurinn skaut því
sem til var í skammbyssunni á lásinn.
Hann stóðst ekki mátið en eikarslagbrand-
urinn lét engan bilbug á sér finna. Hoot
sparkaði upp eldhúshurðinni og ýtti Cally
á undan sér út í garðinn. Hann eyddi
nokkrum sekúndum í að aflæsa hurðinni
á eftir sér. Angan vornæturinnar um-
kringdi þau í garðinum og hinar óákvarð-
anlegu raddir næturinnar fylltu loftið. Þau
ldupu eins og þau gátu gegnum garðinn.
Svo skreið hún á eftir Hoot gegnum litla
gatið á limgirðingunni, sem hinn varkári og
forsjáli Sylvestre liafði gert, einmitt með
svona tilfelli fyrir augum. Limgirðingin
var hálfur annar metri á þykkt og lægslu
greinarnar gildar eins og trébolir.
Þau komust í gegn. Lágur múrveggur
blasti við þeim, hann afmarkaði húsagarð
eins af þessum nýju verslunarliúsum úr
sementi og gleri, með vinnustofu fyrir mál-
ara á efstu liæð, hús af þeirri gerð sem
byggð voru rétt fyrir striðið þarna á Mont-
martre. Svartar rúðurnar endurvörpuðu
stjörnubjarmanum. Húsveggirnir og múr-
garðurinn sýndust óhugnanlega gráir i
næturmyrkrinu.
Nú gátu þau heyrt að lögreglan var kom-
in bæði inn í húsið, sem þau höfðu flúið úr
og út í garðinn. Sjúkrabifreiðin gaf hljóð-
merki í Rue Henner. Það var sama ógeð-
felda hljóðið sem menn kannast við úr
öllum stærri borgum í heiminum, stígandi
og fallandi, óhljóð, sem verkar á mann
eins og köld vatnsgusa niður eflir hrygg-
lengjunni.
Hoot hvíslaði: — Það geklc vel að ná í
s^úkravagninn. Ef kúlan hefði ekki komist
inn í heilann á heillakarlinum honum
Hook þá ættu að vera góðar líkur til að
hann næði sér eftir þetta. En mundu, að
ef við náumst þá getum við hvorki hjálp-
að honum né málinu sem við vinnum fyr-
ir. Komdu nú. Iiann ldifraði upp á múr-
inn og dró hana á eftir sér. — Hoppaðu
nú! sagði hann.
Þegar þau kornu út á Rue Pigalle hægðu
þau á sér til þess að vekja ekki athygli.
Hoot áleit að þau væru sloppin, þrátt fyrir
allt. Það gat hugsast að lögreglan liéldi að
þau væru enn inni í húsinu, úr þvi að liann
liafði gefið sér tíma til að aflæsa bakdyr-
unum. Og svo taldist honum til að lögregl-
an mundi álíta, að ógerningur væri að kom-
ast gegnum limgirðinguna. Hann sagði við
Cally að þessi limgirðing virtist svo traust,
að lögreglumaður mundi álíta að jafnvel
ekki fíl væri fært að komast gegnum hana.
Hann tók Cally undir arminn. Lét liana
ganga svo fast upp að sér sem unnt var,
svo að allir sem mættu þeim skyldu lialda,
að þarna færu ung og elskandi hjónaleysi,
sem hefðu verið úti að skemmta sér. Cally
fannst þetta talsvert spaugilegt.
Nú kannaðist hún við sig aftur. Þegar
liún fór frá Hoot um hádegisbilið næsta á
undan, liafði hún gengið þessa sömu götu,
Rue Henner, og náð sér í bifreið við Place
de la Trinité. Einn af stóru strætisvögnun-
um ók fram hjá þeim og l'yllti eyru þerra
hinum sogandi nið frá breiðum bifreiðar-
hjólunum. Langt í fjarska heyrðu þau einu
sinni enn vælinn frá sjúkravagninum, sem
var að flytja Hook á hjálparstöð og þaðan
svo á sjúkrahús lögreglunnar. Cally gerði
sér það ekki ljóst sjálf, en hún þrýsti sér
upp að Hoot og hélt báðum höndum um
handlegginn á honum. Hún lirökk við í
livert sinn sem hún sá skugga. Hvenær sem
þau gengu fyrir götuhorn átti liún von á
að einhver mundi ráðast á þau.
Ef Hoot hefði ekki verið þarna og haldið
í hana mundi hún hafa tekið til fótanna.
Það eina sem liana langaði til var að
hlaupa, híaupa á burt frá öllu amstrinu,
flýja, koma sér undan. En Hoot hélt henni
i járngreipum. Fram Rue Pigalle leiddi
liann liana og fór svo hægt að við sjálft lá
að það væri áberandi, henni fannst þau
fara ömurlega hægt. Þegar honum fannst
hann verða að líta framan í liana, öðru
liverju, þá setti hann upp tilgerðarlegt bros.
Þetta endurtók sg talsvert oft. Einu sinni
hvíslaði hann: „Brostu svolítið lil mín,
brostu! Þú verður að hrosa! Láttu eins og
þú sért bráðástfangin af mér! Engum má
sýnast annað en að við séum liamslaus af
ást hvort til annars.“
Ilún spurði hvert hann væri að fara.
Hann var á leið til Gare St. Lazare og
þar ætlaði hann að taka l'yrstu lestina sem
hann næði í. Aðalatriðið var að komast á
burt úr París. Kæmust þau út úr borginni
á annað borð þá voru möguleikar. Þau gælu
farið eitthvað suður á bóginn. Hann sagði
henni að hér um bil svona væri ástatt:
Samuel Hook liafði talið það svo mikils-
vert að finna þessa valnslitamynd og rann-
saka að þeir yrðu að reyna að liætta
á það, þó að yfir þeim vofði að nazistar,
eða franskir heimavarnarmenn afhjúpuðu
þá. Ef Frakkar tækju Hool, Þá þóttist Hook
viss um að geta sannað réttum aðilum
livernig í öllu lagi„ áður en það yrði of
seint — áður en Hoot yrði fluttur ofan í
hljóðlieldu kjallarana og látinn sæta sömu
meðferð, sem franskir æltjarðarvinir sættu
af liálfu Þjóðverja áður en þeir voru
drepnir.
Cally fór að skjálfa þegar liún hlustaði á
frásögn Iloots. Og skjálftinn vildi ekki láta
sig.
Hoot sagði: — Já, svona er það. Hafi
heillahrólfurinn hann Samuel verið af-
greiddur yfir um, i eilífðina, eða liafi hann
slasast svo að liann verði ekki liðtækur i
nokkrar vikur, þá er enginn maður til i
öllu Frakklandi, sem getur bjargað mér út
úr ógöngunum. Það er að segja, að undan-
teknum Sylvestre. Og hann er á hraðri
leið til lielvítis, eða lil Brive, og það er
nokkurnvegin það sama, eins og nú er á-
slatt. En sé Sylvestre á lifi, þá mun hann
hafa samband og nægileg áhrif til þess að
geta útskýrt fyrir franska lieimavarnarlið-
inu liver ég er og livað ég er. Hann getur
l'engið frönsku lögregluna til að hætta að
forvitnast um þig og mig en beina athygl-
inni að drellinum, sem var leigður til að
myrða mig, í staðinn. Svo er þér fyrir að
þakka, að honum misheppnaðist það í
fyrsta skiptið. En það hefir eflaust verið
sami hrappurinn, sem reyndi í annað sinn
i nótt. Það er sennilegt að honum líði ekki
vel í öxlinni eflir skotið sem liann fékk,
þegar þér lenti saman við liann. Eg get
imyndað mér að hann sé fast að því sinnis-
veikur af kvölum. Það er hans eigin upp-
götvun, sem er ástæðan, og elcki verður það
lil að draga úr heiptinni. Þú sást að Samuel
félagi minn var skotinn? Moi’ðinginn gaf
ser ekki tíma til að athuga livort það
varst þú eða ég eða einhver annar, sem
liann skaut. Hann bara skaut. Ilann hefir
fengið það sem kallað er skammbyssudellu.
Hvorki franska heimavarnarliðið né franska
lögreglan gerir þér neitt. En þessi litli feiti