Fálkinn - 24.09.1948, Page 8

8
FÁLKINN
T'VR. KORELL hallaði sér aft-
ur í sætinu og kveikti sér
i vindli, hnipraöi sig saman og
reykurinn úr vindlinum var
eina sýnilega merkið um að
hann væri lifandi. Hvað það
var dásamlegt að sitja í járn-
hrautarlestinni, hrjóta allar
hrýr að baki sér og þurfa ekki
að hugsa um neitt annað en
náðuga daga og kyrrðina, sem
beið lians þarna uppi í fjöll-
unum. Það var langt siðan að
hann liafði tekið sér hvíld frá
störfum núna. Þelta var við-
stöðulaust strit, allan ársins
liring, athugun á sjúklingum,
holskurðir, vitjanir o. s. frv.
Hann var talinn einn færasti
læknir landsins. Biðstofan lians
jafnan troðfuli, ekki síst af
kvenfólki, því að hann var ekki
aðeins duglegur læknir, heldur
líka gervilegur maður, sem
kvenfólkið vildi láta koma
nærri sér. Fólk sagði að hann
mundi geta fengið hvaða stúlku
sem hann vildi. En ólukkan
var sú, að það var aðeins ein
sem liann kærði sig um, og
hana gat hann ekki fengið. Það
var María. Hann hafði tilbeðið
hana eins og gyðju í mörg ár.
Hún fyrir sitt leyti mat hann
mikils sem vin, en liún elskaði
hann ekki. Einu sinni fyrir
mörgum árum hafði hann bjarg
að lífi liennar með meistaraleg-
um holskurði. Hinir læknarnir
liöfðu talið vonlaust um árang-
ur af þessari læknisaðgerð og
gefist upp við hana. En Iíorell
hafði treyst á fremsta og sigr-
að. Upp frá þeim degi hafði
hann oft komið heim til henn-
ar, og bæði hún og foreldrar
hennar höfðu eigi farið dult
með hve þakklát þau voru hon-
um. María og hann voru sam-
an í veislum, kvikmyndahús-
um og leikhúsum, í iþrótta-
klúbbum og á hljómleikum.
Og hann fann hvernig ást lians.
til hennar fór sívaxandi. Hann
tilhað hana heitt og innilega.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent
EFTIIfc
FBfclK
STÖCKM A Ifclfc
En þegar kom að því að hann
hæði hennar svaraði hún ekki
öðru en þvi, að hún gæti ekki
gifst nema manni sem liún
elskaði. Hann tók sér þetta
nærri. Lengi á eftir gat hann
ekki fest sig við starfið, hann
varð mannfælinn og fór ein-
förum og vildi ekki liuggast
láta. •
Nú voru liðin tvö ár síðan.
Tíminn hafði ekki læknað öll
sár, en þetta liafði færst fjær.
Dr. Korell hafði ekki kvænst.
Það var eins og aðrar konur
gætu ekki vakið tilfinningar
hans, eftir þetta með Mariu.
Honum liafð tekist að komast
yfir versta sálarstriðið, sem
sannast að segja hgfði verið
alvarlegt, þvi að hann var þung-
lyndur fyrir. Það eina sem liélt
honum uppi var vonin um að
henni mundi snúast liugur að
lokum. Og hann gat ómögulega
útskúfað þeirri von, þó að hann
þættist viss um að þetta væri
elcki nema draumur, sem aldrei
mundi rætast. Hann lifði á þeim
draumi og varð að láta liann
lifá, því að annars fannst hon-
lífið óbærilegt.
í járnbrautarlestinni á leið-
inni upp í fjöllin fór hann ó-
sjálfrátt að liugsa um Mariu.
Landið, sem liann fór um, snjó-
þaktar lilíðarnar, fjöllin og
skógarnir töfruðu frarn endur-
minninguna um liana. Og hann
gat heldur ekki varist tilhugs-
uinni um hve yndislegt það
væri ef hún væri með honum
núna.
Þetta var löng leið. Snjó-
kornin gljáðu eins og smaragð-
ar í hnúkunum, sem gnæfðu við
bláan himininn. Loftið var
hreint og hressandi. Læknirinn
hlakkaði til daganna sem færu
i liönd, langra skiðaferða og
hvíldar á milli.
Hann kom að gistihúsinu um
það leyti, sem fór að skyggja.
Dr. Korell fékk herbergi sem
vissi móti suðri með útsýni til
Tussa, sem var hrikalegt og
fagurt fjall, sem stóð eitt sér
og gnæfði við bláan kveldhim-
ininn. Ilann stóð lengi út við
gluggann og horfði á alla þessa
töfrandi fegurð, sem rak sorg
hans og þunglyndi á flótta.
Svo liafði hann fataskipti og
blístraði vísu á meðan. Það
hafði liann ekki gert lengi. Og
svo gekk hann niður breiðan
stigann niður í matsalinn. Hitt
fólkið \ar þegar farið að borða,
svo að hann flýtti sér í sæti sitt.
Hann var baiiliungraður og dró
vel á bátinn. Við og við leit
hann hornauga niður eftir borð-
inu lil þeirra sem þar sátu og
lagði orð i belg i viðræðunum.
En hann vildi helst eklci trana
sér fram, þvi að hann vissi að
ef maður kynntist fólki var
ekki lilaupið að því að losna
við það aftur. Hann kaus held-
ur að halda sig i hléi fyrsta
kastið. Milli fyrstu réttanna
steinþagði hann og hlustaði á
hitt fólkið. Meðan haiin beið
eftir ketréttinum leit liann
snöggvast yfir matsalinn og fólk
ið við borðið. Ilann var róleg-
ur. Ilann fann hvernig róin
færðist yfir hann. En þá var
eins og gínandi djúp opnaðist
allt í einu. Myndin kom fram
eins og úr þoku og dimmu.
Hann heyrði ekki ónotin frá
sessunaut sínum þegar hann
ýtti við glasinu hans svo að það
valt. Hann sá ekkert néma
myndina þarna hinumeginn. Og
hann fann endurminningarnar
frá liðum dögum streyma um
sig eins og foss. Þetta var
María. Hún sat uppi við efri
borðsendann. í tvö löng ár
hafði hann ekki séð hana. Tvö
löng ár. Hann gat ekki hugsað
um annað en þetta: Voru það
örlögin, sem létu götu þeirra
mætast enn einu sinni. Og átti
það að fara svo, að leið þeirra
lægi saman að lokum, þrátt
fyrir allt. Það lilaut að vera
svo. Hversvegna skyldi hún
annars hafa lent einmitt á þessu
gistihúsi? Margt gat hafa breyst
hjá henni á jæssum tveim ár-
um. Ef til vill hafði hún sakn-
að hans? Það bar oft við að
tilfinningarnar vöknuðu ein-
mitt þegar fjarlægðin liafði að-
skilið fólk. Hann lilakkaði til
þess* að borðlialdinu lyki, svo
að hann gæti farið til lienn-
af, talað við hana og heyrt
milda rödd hennar aftur. Hann
sá hana ekki vel þaðan sem
hann sat. Aðeins höfuðið endr-
um og eins. Hún var sítalandi
við þá, sem sátu sitt hvoru meg-
in við hana og hló sama hlátr-
inum, sem hann þekkti svo vel
frá fornu fari.
Þegar læknirinn gekk um
anddyrið inn í setustofuna
heyrði hann rödd bak við sig:
„Dr. Korell! Þér hér?“
Hann leit við. María stóð á
bak við hann og rétti lionum
höndina. Hún hrosti alúðlega
og aldrei liafði hún verið feg-
urri en nú. Hún var 21 árs og
afbragð annarra kvenna að
vænleik og þokka. Hún var i
þunnum kjól, sem féll fast að
grönnum líkamanum. í liárinu
var ofurlitil rós.
Þegar liann hafði jafnað sig
ofurlítið sneri liún sér að öðr-
um manni, sem stóð lijá henni.
Hún liikaði ofurlítið en sagði
svo:
„Þetta — þetta er maðurinn
minn, Berg. Hann er málari.“
Dr. Korell jafnaði sig. Hann
kinkaði kolli. En það kom þoka
fyrir augun á honum. I þeirri
þoku gat liann aðeins greint
liönd, sem lionum var rétt, hon-
um fannst líkast og gólfið hyrfi
undan fótum sér og liann greip
svo fasl i höndina að maðurinn
varð að harka af sér til að
skrækja ekki. Hann reyndi að
segja eitthvað og gat loks kom-
ið einhverjum orðum að því,
að sér þætti gaman að hitta
þau.
Hann rankaði ekki við sér
fyrr en hann var kominn aftur
inn í herbergið sitt .... Nú var
hann aftur orðinn eirðarlaus,
flöktandi og gat ekki fest liug-
ann við neitt. Hann komst að
þeirri niðurstöðu að hann yrði
að fara heim aftur hið bráð-
asta. Honum rtiundi verða ó-
mögulegt að hvílast og hressast
þarna. María mundi verða
Jjarna margar vikur og hann
kæmist ekki hjá að sjá hana
á hverjum degi með öðrum
manni. Ilann mundi aldrei geta
afborið það. Daginn eftir leit-
aði liann fyrir sér hvort noklc-
uð herbergi væri að fá á öðru
gistihúsi þarna skammt frá,