Fálkinn - 24.09.1948, Síða 12

12
F Á L KIN N
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN
7.
I
i
Amerísk iögreglusaga &
oi-ðið alveg óafvitandi um hvað næst mundi
gerast.
Dave lá við að lilæja. Allar þessar sex
manneskjur þarna i herberginu stóðu eins
og þau væru að horfa á skrautsýningu í
skóla og tjaldið hefði nýlega verið dregið
upp. Mennirnir þrír álútir, foringi þeirra
hallandi sér upp að borðbrúninni. Jess
liálfvegis á hnjánum og hann sjálfur á
sokkaleistunum með brúna kálfskinnsskó
í hendinni. ,
Þau hiðu öll eftir því að eittlivað gerð-
ist, eða einhver segði orð sem rifi þögnina.
Dave rétti vinstri höndina að þeirri
hægri, sem hélt á skónum. Hann greip
vinstri skóinn og kastaði honum af alefli
milli augnanna á dökka þorparanum. Hon-
um var mikil liugsvölun að gera þetta, því
að undir niðri var honum hlýtt til Jessicu.
Stúlka með aðrar eins fætur hlaut alltaf
að liafa áhrif á Dave.
Þetta tiltæki varð til þess að koma hreyf
ingu á samlcunduna eins og hann hafði
búist við.
Indverjinn sleppti þrælahaldinu á Jess-
icu og rak upp öskur, sem var líkast gargi
í fugli. Og í sömu andránni renndi liann
sér niður af horðinu og réðist á Dave
Dott. Hann var ekkert hræddur.
Blaðaljósmyndarinn var viðbúinn að
taka á móti honum. Hann liafði sett undir
sig hausinn, en um leið og hinn þeystist
á hann af alefli, rétti Dave úr sér eins og
stálfjöður. Hausinn á Indverjanum lenti
á bringspölunum á Dave, sem greip báð-
um höndum utan um herðarnar á honum
í sömu andránni. Hann tók Indverjann á
loft og þeytti honum út að þilinu.
Indverjinn lá í einum kuðung um stund.
Það var helst að sjá sem hann hefði feng-
ið nóg.
I sama bili heyrðust hvellirnir í skamm-
byssunum, nú var hægt að skjóta án þess
að eiga á hættu að granda liúsbóndanum.
Jessica var flúin út í horn og Indverjinn
lá út við þilið og bar handlegginn fyrir
andlitið, eins og liann ætti von á höggi.
Dave gerði það, sem hann hafði jafnan
tamið sér. Gerði það sem enginn átti von
á. I stað þeess að leita skjóls fyrir kúlun-
um, vatt hann sér upp á borðið og kastaði
sér ofan á manninn, sem stóð í miðjunni.
En hann gat ekki komið honum niður með
Iíkamsþunganum einum og þessvegna
spyrnti hann fótunum í borðbrúnina. En
til allrar óheppni voru sokkarnir of hálir,
hann rann og þessvegna mistókst honum
áhlaupið að nokkru leyti.
En hann var ennþá með annan skóinn
í hendinni. Hann hitti úlnliðinn á byssu-
manninum, svo að skammbyssan féll úr
liendi lians, Dave vildi ekki taka hana
upp — Hvað dugði ein skammbyssa móti
tveimur? En ósjálfrátt beygði eigandinn
sig niður eftir byssunni og þá sætti Dave
færi og greip i hnakkann á honum og dró
hann niður og ofan á sig. Þá liættu hinir
undir eins að skjóta.
Blaðaljósmyndarinn fann að skamm-
byssan var undir bakinu á honum. Hann
verkjaði undan henni, en liinsvegar var
honum liuggun að þvi að vita, að andstæð-
ingarnir væru nú ekki nema tveir.
En nú hafði Indverjinn staðið upp. Hann
strauk varlega rykið af fallegum fötunum
sínum. Svo skipaði liann mönnunum að
standa sinn livoru megin við Dave Dott.
„Sleppið þér Spoke og standið upp!“ sagði
liann. Það var varfærni og sáttfýsislireim-
ur í röddinni.
„Það fer ágætlega um mig hérna,“ sagði
Ijósmyndarinn. „Og svo vil ég ekki láta
yður fá skammbyssuna, sem ég ligg á.“
„Þér getið tekið skammhyssuna og stung
ið henni í vasann, eins og þér ættuð hana
sjálfur. Eg er ekkert hræddur við að gefa
huguðum manni tækifæri.“
Dave liugsaði tilboðið. Það var grun-
samlega fallegt. Og ekki gat hann legið
þarna á bakið til eilífðarnóns. Hann varð
að láta undan áður en lyki. Eða þá að
Indverjinn sendi mann í herbergið fyrir
neðan og léti skjóta liann gegnum gólfið.
„Jæja .... eins og þér viljið,“ sagði
liann við kynblendinginn.
Hann sleppti manninum sem þeir köll-
uðu Spolce, tók hendinni undir hægra
herðablaðið og dró fram skammhyssuna.
Svo stóð hann upp og straulc af sér rykið.
„Gefið þér mér skóna mína,“ sagði
hann, „það er svoddan hölvaður gólfkuldi
hérna.“
Indverjinn kreisti saman varirnar.
„Þér eruð kaldlyndur, lierra minn.“
„Eg er fæddur í kæliskáp,“ sagði Dave.
Hann settist á stól og fór að setja á sig
skóna með annarri hendinni, en 1 hinni
liélt hann á skammbyssunni. Honum var
um að gera að láta þá ekki taka eftir að
hann hafði augun á hlaðahrúgunni, sem lá
fyrir framan hann á borðinu. Það var aug-
lýsing í einu hlaðinu, sem hafði vakið
atliygli hans. Einliver hafði strikað við
hana með rauðu.. Hvað átti það að þýða?
„Það er skrambi smellin hifreið, sem
þér eigið, herra .....“ sagði hann liugs-
andi.
„Kallið þér hann „Eldflugu“, gall Jess-
ica við utan úr hoi'ninu. „Hann verður
upp með sér af því. Hann þykist vera
skolli mikill maður.“
„Eldflugan er gott nafn,“ sagði Dave.
„Gott nafn á mann, sem lifir á því að vera
brennuvargur.“
„Segið þér þetta aftur ef þér þorið,“ org-
aði kynblendingurinn.
Þess þarf víst ekki með. Þér hafið stór
eyru.“
Eldflugan fitjaði upp á efri vörina,
eins og liann ætlaði að brosa.
„Það er gaman að heyra dauðadæmdan
mann tala svona. Er það fleira, sem þér
óskið að segja áður en-----eh — en úti
er um yður.“
„títi er um livað?“ spui’ði Dott.
Eldflugan yppti öxlum. „Úti um yður í
þessum eymdadal, sem kallaður er lifið.
Eg hefi ekki efni á að láta yður lifa, herra
„Dave Dolt,“ muldraði ljósnxyndarinn.
Hann kunni alltaf illa við að þux’fa að
segja til nafns síns. Nafnið er einskis vert
í samanburði við manninn, sem lieitir þvi.
Eldflugan var ágætt nafn á þennan í-
skyggilega kynblending. Það var eldflug-
an, sem liann hafði brennimerkt Jessicu
með á öxlinni, til þess að geta sýnt þeim,
sem hafa vildu, að liún væri hans eign.
Annars virtist Indvei’jinn ekki vera eins
þungbúinn núna og áður. Hann virtist vera
í léttu skapi og aðstoðarmenn hans líka.
„Eg geri ráð fyrir að það sé ábatalegt fyr-
irtæki, sem þér rekið,“ sagði Dave hugs-
andi og horfði á skammbyssuna, eins og
úti á þekju. Þetta var stei-k Smith & Wes-
son-skammhyssa, lilaupvídd 39.
„Þér getið bölvað yður upp á það. En
ég vil enga meðeigendur í fyrirtækið.“
Þjónar Eldflugunnar hlógu, eins og allir
þjónar gera þegar húsbóndinn segir fyndni.
100.000 dollara!“ sagði Dave og hallaði
undir flatt.
„250.000 dollará.“
„Og þetta plokkið þér af vátryggingarfé-
lögunum og þá um leið af heiðarlegum,
iðnuixi borgununx. Þetta er eiginlega svindl.“
„Það er ekkert svindl lxeldur ótvírætt
lagahi’ot samfara mikilli áhættu. Þessvegna
verður maður að fá það vel hoi'gað.11
„Öllum þykir gaxxian að tala um við-
skipti sín, lxvort lieldur þau eru glæpsam-
leg eða þola dagsbirtuna."
Dave lyfti ekki skammbyssunni. Hann
sat lcyrr og var að handleika hana. En
sanxt reið skotið af lxenni, með einhvei’ju
óskiljanlegu nxóti — og svo „ólieppilega"
að skotið fór í liöndina á einum þjóni Eld-
flugunnar, svo að hann íxxissti skammbyss-
una og öskraði af sársauka.
Dave spratt úpp af stólixum eins og
pardusdýr. Hann stóð augliti til auglitis
við síðasta vopnaða manninn og þrýsti
skaiixmbjrssuhlaupinu að hringunni á hon-
unx.
„Fáðu mér skanxnxbyssuna þína, góði
vinur,“ sagði hanix skipaxxdi.
Bófinn rétti honuin hyssuna tafai’laust
og hræðslan skein úr augunum á honunx.
Dave beygði sig og tók upp byssuna, sem
lá á gólfinu.
Nú stóð liann með pálmann í liöndunum.
Það var ekki að sjá að Eldflilgan væri
vopnaður sjálfur. Til vonar og vara þukl-
aði Dave á vösunx lians. Svo tók liann
skotin úr skammbyssunum sem liann liafði
náð og kastaði þeinx út unx gluggann nema
þeirri einu, senx hann hélt i hendinni. Það
small i þegar þær duttu niður á sements-
gólfið í garðinum.
Hann hafði ekki augun af mönnunum
fjórum og stúlkunni. Honunx fannst að eitt
eða annað hefði gengið of vel.