Fálkinn - 24.09.1948, Síða 13

FALKINN
13
KROSSGÁTA NR. 698
Lárétt, skýring:
1. Falleg, 4. lirinti, 7. ýta, 10.
fugl, 12. ferðalag, 15. banil, 16. gróð-
ur, 18. fiskur, 19. horfði, 20. farva
22. elska, 23. kveikur, 24. glímu, 25.
ððlist, 27. lýsingiri, 29. heiður, 30.
meina, 32. á fati, 33. prýði, 35. pen-
inga, 37. kippa, 38. fornafn, 39.
heiðrar, 40. liúsdýr, 41. óð, 43. ein-
ing, 46. kaupmaður, 48. sfegja fyrir,
50. með tölu. 52. krap, 53. atviksorð,
55. settu saman, 56. mann, 57. veru,
58. list, (útl.), 60. ílát, 62. frumefni,
63. álfa, 64. spiliS, 66. grashlettur,
67. skemmst, 70. málspartar, 72.
farvegur, 73. kvendýrið, 74. gæfa.
Lóörétt, skýring:
1. Andann, 2. reið, 3. tölu, 4.
æki, 5. samtenging, 6. umbúðirnar,
7. fornafn, 8. tveir eins, 9. átt, 10.
skaut, 11. á litirin, 13. kverk, 14.
farvegtir, 17. rændi, 18. bindi, 21.
likamshlutann, 24. vatn í Asíu, 26.
greinir, 28. kjáni, 29. hlass, 30.
kveðja, 31. fé, 33. samstæða, 34.
veit, 36. rödd, 37. herbergi, 41 hera,
42 hljóð, 44. nögl, 45. gr. bókstafur,
47. lagar 48. fróa 49. tunnan, 51.
atviksorð, 53. síða, 54. tónverkið,
56. liryllir, 57. nafn, 59. eldsneyti,
61. félag, 63. svar, 65. fljót, 68.
öðlast, 69. utan, 71. hvildi.
LAUSN A KROSSG. NR. 697
Lárétt, ráðning:
1. Slá, 4. Túnis. 7. ats, 10. sjólar,
12. taskan, 15. kó, 16. flot, 18, rask,
19. fá, 20. orf, 22. iða, 23. aui,
24. hal, 25. Óla, 27. arfur, 29. kol,
30. starf, 32. aro 33. hæpin, 35.
skall, 37. eina, 38. Ok, 39. gassinn,
40. óð, 41. taug, 43. Nasi, 46. akr-
ar, 48. mas, 50. raðar, 52. róa, 53.
korka, 55. gul, 56. hæð, 57. pál, 58.
Ems, 60. rif, 62. að, 63. bati, 64.
laka, 66. Na, 67. malara, 70. sekkir,
72 nár, 73. reist, 74. ann.
Lóðrétt, ráðning:
1. Sjórót, 2. ló. 3. álf, 4. troða,
5. ná, 6. staur, 7. ask, 8. T.K. 9.
safali, 10. sko, 11. ali, 13. asi, 14.
nál, 17. tara, 18. rauð, 21. flas, 24.
hopa, 26. ark, 28. froskar, 29. kæn,
30. skola, 31. fagur, 33. hinar, 34.
niður, 36. iag, 37. enn, 41. tróð,
42. A.A.A. 44. sag, 45. iður, 47.
kræðan, 48. moli, 49. skel, 51. alinin,
53. kátar, 54. amast, 56. ham, 57.
par. 59. ske, 61. far, 63. bar, 65.
aka, 68. lá, 69. ei, 71. K.N.
„Gerið svo vel og verið þið kyrr þar sem
þið eruð, ])angað til ég skipa öðruvísi fyr-
ir,“ sagði hann hrosandi og fór í símann.
Hann hringdi á númer lögreglunnar og
hað eins og hann var vanur um samband
við Paul Sounders. Han nsagði þessum
kunningja sínum númerið á liúsinu. Hann
þurfti engar frekari skýringar að gefa.
„Marga menn?“ spurði Paul Saunders í
símanum.
„Ilvað þarf marga til að gera út af við
eina eldflugu?" sagði Dave Dott og lagði
heyrnartólið á gaffalinn.
Hann var ánægður með sjálfan sig. Og
hann hafði ástæðu til þess. Hann hafði
gert það aleinn, sem lögreglan hafði ekki
getað gert á mörgum vikum. Hánn horfði á
fangana sina. Honum leist bráðvel á Jess-
icu, hún var eins og prinsessa i austur-
lensku ævintýri. Ef til vill datt honum
þetta austurlenska i hug, við tilhugsunina
um merkið á öxlinni á henni. Hafði hún
ekki verið að lala um eitthvað dularafl,
sem fylgdi þessu teikni — að því er Eld-
flugan áleit.
Foringi bófanna stóð aðeins nokkur
skref frá lionum. Það lék órannsakanlegt,
nærri ])ví vingjarnlegt bros um varir hon-
um.
Hver skrambinn, lnigsaði Dave með sér.
Bófinn býr yfir einhverjum launráðum.
Hver skrattinn verður af lögreglunni. Það
cr nærri því hálftími síðan ég símaði.
En í rauninni var ekki liðin nema liálf
þriðja mínúta og nú lieyrðist vællinn í
bifreiðunum niðri á götunni.
Dave fannst nú alveg einu gilda livað
Eklflugan hefðist að. Því að nú var þessi
þorpari genginn í gildruna.
Mennirnir þrír við gluggann runnu sam-
an í eitt, að því er Dave fannst. Þeir
voru allir eins? Eldflugan bærði varirnar,
en það var líkast og hann gæti ekki kom-
ið nokkru orði upp úr sér.
Að minnsta kosti gat Dave Dott ekki
lieyrt livað liann sagði. Dave strauk.hend-
inni yfir augun, eins og hann vildi lirekja
á burt skugga, sem honum væri illa við ....
Rauðbirkinn hausinn á Paul Saunders
lögreglufulltrúa kom nú fram. Það var
vonskuglampi i augunum á honum. Dave
datt í liug að einmitt svona mundu augun
vera í nautum þegar þau sæju rauða dulu.
Hann hnykklaði brúnirnar og strauk
þreytulega um ennið á sér. Hann reyndi
að tala, en vissi ekki hvað hann átti að
segja — og hvernig.
„Hvern fjandann á þetta að þýða?“
rumdi í Paul. „Ertu bandsjóðandi vitlaus
.... eða ertu fullur? Þú hefir gert mig að
athlægi fyrir öllum lögregluflokknum með
þessu gabbi! Opnaðu á þér skoltana, mað-
ur — stattu fyrir máli þínu.“
Dave andvarpaði.
„Hvaða máli á ég að standa fyrir, kall-
inn. Það er gaman að sjá þig.“
Hann leit við, forviða, er liann heyrði
stígvélaspark í stofunni.
„Þú ert ekki einn, Polly?“ sagði hann.
„Ónei, ekki úr því að þú varst svo nær-
gætinn að láta mig gabba með mér hálfa
varðsveitina. Þú hringir fyrir fimm mín-
útuni og tilnefnir þetta húsnúmer. Og ég
gat ekki heyrt annað á rödd þinni í sím-
anmn en þér væri full alvara. Og nú ....
að lryerjum fjandanum ertu að hlæja?“
„Eg er ekki að hlæja. Eg er að reyna
að koma andlitsvöðvunum á mér í eðlileg-
ar stellingar .... æ, mér finnst líkast og
ég hefði verið á fjögra daga fylliríi.“
„Svo að þú liefir þá verið drukkinn!“
sagði Saunders ógnandi.
„Það liefi ég enga hugmund um.“
„Hefirðu misst minnið?“ Saunders hristi
höfuðið. „Við verðum að fara með þig á
sjúkrahús.“
„Ha,“ sagði Dave. Hann koin auga á
ýmislegt á borðinu fyrir framan sig, með-
al annars dagblað með auglýsingum, og'
ein þeirra var merkt með rauðum krossi.
Ilann tók blað og lagði yfir auglýsinguna,
eins og óafvitandi.
„Það fer að birta af degi,“ sagði hann
við Saunders.
Saunders hlammaði sér á stól, svo að
small í. Hann benti óþreyjufullur lögreglu-
manni í einkennisbúningi, sem sýndi sig
í dyrunum.
„Farið þér,“ sagði hann höstugur, „bíð-
ið þarna fyrir utan þangað til ég geri orð
eftir yður.“
Lögregluþjónninn glotti og setti á sig
meðaumkvunarsvip, svo að það var rétt
komið að Saunders að þjóta upp.
Hann hallaði sér áfram á móti Dave
Dott, eins og læknir, sem er að tala við
geðbilaðan sjúkling, með einstaklega þol-
inmóðu og vorkennandi brosi og spurði:
„Hvað hefir eiginlega komið fyrir?“
Blaðaljósmvndarinn svaraði ekki undir
eins. Því hann vissi ekki liverju hann átti
að svara. Hann stakk hendinni í jakka-
vasann og tók upp vindlingapakka. En
ekki hafði hann neinar eldspýtur. Saund-
ers kveikti í hjá honum. Höndin á honum
skalf á meðan — af bræði. En Paul Saund-
ers var þó svo gamalreyndur að liann
vissi að þetta gat ekki verið eintómt gabb.
Eitthvað hlaut að liggja á bak við þetta
allt.
„Eg liefi verið gabbaður!“ sagði Dave
og skellti lófanum á borðplötuna.
„Eg þykist sjá það,“ sagði Saunders
þurrlega. „Segðu mér eitthvað í fréttum?“
Dave horfði á hendurnar á sér. Hann leit
á armbandsúrið — og strauk svo um enn-
ið á sér.