Fálkinn - 08.10.1948, Blaðsíða 13

FALKINN
13
KROSSGÁTA NR. 700
Larétt. skýring:
1. Læknir, 7. skordýr, 11. mola,
13. öldu, 15. öðlast, 17. fjall, 18.
sári, 19. frumefni. 20. fé, 22. ryk,
24. tónn, 25. hciður, 26. rugga, 28.
skordýr, 31. austurl. höfðingi, 32.
leysa, 34. skel, 35. spik, 30. fley,
37. frumefni, 39. knattspyrnufélag,
40. svar, 41. framleiðir tóna, 42.
persónufornafn, 45. frumefni, 46.
þyngdareining, 47. styS, 49. ógæfa,
51. fól, 53. nianni, 55. itur, 56, hand-
fang, 58. spil, 60. ílát, 61. dýramál,
62. fjall, 64. elska, 65. tveir eins,
66. hægindi, 68. ílát, 70. út, 71. veru,
72. stafirnir, 74. prédikunarstóll, 75.
skyldmenniS.
Lóörétl, skýring:
1. Sekkur, 2. fangamark, 3. þvaga,
4. þramma, 5. for, 6. rit, 7. knúsa,
8. stjórn, 9. ríki, 10. óværS, 12.
svörSur, 14. hanga, 16. morgungySja,
19. tónverkiS, 21. fúamýrar, 23.
mannsnafn, 25. kveinka sér, 27.
samtenging, 29. tónn, 30. biskup, 31.
tvíhljóði. 33. ættinginn, 35. gleðjast,
38. samtenging, 39. býli, 43. ó-
hreinkar, 44. seinlæti, 47. nugga,
48. gildna, 50. tími, 51. band, 52.
hljóm, 54. skyggnast, 55. leti, 56.
lega, 57. tóntegund, 59. töluorS, 61.
l'ægja, 63. frjósa, 66. hvíldi, 67. ílát,
68. efni, 69. Ásynja, 71. tveir sam-
an, 73. frumefni.
LAUSN Á KROSSG. NR. 699
Lóðrétt, ráðning:
1. hás, 4. ornar. 7. áss, 10. óleiks,
12. aflinu, 15. te, 16. fars, 18. skál,
19. ór, 20. til, 22. rak, 23. tak, 24.
ætt, 25. naf, 27. masar, 29. ósi, 30.
tamar, 32. liS, 33 Emirs, 35. bris,
37. afar, 38. fá, 39. fallega, 40. ár,
41. frat, 43. aSla, 46. skráS, 48. snæ,
50. illar, 52, lóS, 53. fagra, 55. liS,
56. man, 57, eir, 58. ala, 60. net, 62.
át, 63. orta, 64, Nina, 66. I.I. 67.
stefna, 70. natinn, 72. ann, 73. neinn,
74. aus.
Lóðrétt, ráðning:
1. Hleina, 2. Á.E. 3. Sif, 4. Osram,
5. ný, 6. rakar, 7. áll, 8. Si, 9. snót-
ir, 10. ótt, 11. kar, 13. fák, 14. urt,
17. skal, 18. stað, 21. lamb, 24. Æs-
ir, 26. far, 28. sigling,. 29. óma, 30.
tafls, 31. rifað, 33. efaSi, 34. skrár,
36. sat, 37. aga, 41. Frón, 42. ráð,
44. L.L.L. 45. álin, 47. ldatta, 48.
Sara, 49. æran, 51. aScins, 53. fitan,
54. alinn, 56. más, 57. ern, 59. ana,
61. int, 63. ofn, 65. ata, 68. en, 69.
ei, 71. I.U.
i_______
„Það sýnist svo,“ sagði hún og leit und-
an, „sem enginn þori að treystá mér ....
Jæja, þá fér ég. Eg skal ekki grátbæna ýS-
ur um vernd yðar. En gleymið ekki ábyrgð
yðar, ef eitthvað kynni að koma fyrir
mig.“
Hún greip kápuna sína, sem hún hafði
fleygt á stólbakið, og gekk út að dyrun-
um. Dave slóð upp.
„Bíðið þér svolítið við, Jessica,“ sagði
liann sáttfús. „Við skuliim tala um þetta.
Þér getið varla áfellst mig þó að ég sé dá-
lítið tortrygginn eftir það sem ég liefi orð-
ið fyrir af hálfu bófaklikunnar yðar. Hvar
hlupuð þér frá þeim?“
„Niðri við ána. Eldflúgan fór inri í húsið
lil þess að gera upp eldiiin, en liina lét
liann standa vörð. Spoke átti að verða
eftir við hifreiðina og hafa gát á mér. En
ég lék á hánn.
„Hm .... Og þér haldið að Eldflugan
oeti ekki upp á hvar hann eigi, lielst að
leita yðar?“
Hún hnipraði sig saman í lieitri káp-
unni.
„Við verðuin. að komast burt héðan,“
hvísláði hún. Og allt í einu liafði hún tek-
ið báðum höndum um hálsinn á honum og
þrýst liöfðinu að kinninni á honum. Hann
fann mjúkan þrýstinginn l'rá líkama
hennar.
Það lá bréfspjáld á borðinu hjá Dave.
llann lók eftir ]>vi meðan þau stóðu i
þessmn stellingum. Eftir dálitla stund ýtti
liann henni liægt frá sér. Ilann tók bréf-
spjaldið og sneri því við. Þar var enginn
texti, ekki nokkur lína til skýringar. En
nafnið lians stóð á spjaldinu, skrifað með
rithönd sem hann þekkti ekki. Spjaldið var
stimplað í Albany.
Hann þurfti ekki frekari skýringar við.
íbúð Cornells liafði verið auð síðast þeg-
ar hann sá liana. Hann hafði reynt að
hringja í símanúmer Helenar einu sinni,
en þar svaraði enginn.
Hann tók símann og hringdi á númer
heririár. Síminn var ekki í samhandi.
Og nú fór hann að liugsa lil þess að það
væri kynlegt, að liann skyldi ekki heldur
hafa oi’ðið var við Lock Meredith, einka-
ujósnarann, sem vann fyrir mörg af þess-
uiri vátryggingarfélögum, sem liöfðu verið
j)retluð. Hann leit aftur á bréfspjaldið.
Þetta var ekki rithönd Helenar heldur
Locks..
„Við förufn lil Albany,“ sagði liann og
þrýsti laust á liandlegginn á Jessicu.
„Því fyrr því betra,“ sagði liún. Augna-
ráð hennar var fullt af varúð en lesa mátti
vonbrigði lir þvi um leið. Hún leit illilega
til bréfspjaldsins hvíta, sem hann virtist
hafa allan hugann við.
„Þú vogar ekki að sleppa mér og skilja
mig eftir hjálparvana,“ sagði hún og rödd-
in var einkennilega skörj).
Dave fleygði bréfspjaldinu frá sér.
„Hversvegna ekki? .... Heyrðu .... úr
því að þú ert byrjuð á þvi þá er kannske
best að hætta við allar kurseisisþéranir . .
en þú ert eign Eldflugunnar, er ekki svo.
Ilann hefir sett vörumerkið sitl á þig. Ef
ég held þér þá er það einskonar þjófn-
aður.“
„Villidýrið það!“ hvæsti liún.
„Finnst þér ekki eins og merkið á öxl-
inni tengi örlög ykkar saman?“ spurði
Dave forvitinn. Hann gat ekki hugsað sér
að Eldflugan hefði brennimerkt hana af
þrælmennslui einni saman. Indverjinn
hafði vitað hvað hann gerði. Það var ein-
hver töframáttur bak við þessa merkingu.
„Þegi þú!“ lirój)aði Jessica skjálfandi.
Þetta var nægileg sönnun þess að Dave
hafði snert viðkvæman blett. llún var sjálf
lirædd við máttinn, sem stafaði frá merk-
inu á öxl hennar.
„Við leggjum af stað undir eins,“ sagði
liann og leit hughreystandi til hennar, til
þess að hugga hana.
„Bifreiðin þin er ekki hérna,“ sagði
Jessica.
„Hún er sj)ölkorn burtu héðan,“ sagði
liann. „Eg er ekki nema tvær mínútur að
ná í hana.
„Eg kem með þér,“ sagði hún ákveðin.
„Eg þori ekki að vera ein nokkra einustu
mínútu.“
„Jæja þá .... Komdu með mér.“
Hann lét ljósið brenna í skúrnum. Ef
Eldflugan og bófar hans kæmu, máttu þeir
gjarna halda að hann vær iheima, og fara
beint inn. Það var alltaf gott að vita hvar
maður hafði þá. I augnablikinu fannst
honum liann vera í talsverðri hættu. Hafði
Eldflugan þekkt hann aftur í trésmiðjunni?
Annað var óhugsandi, því að það var svo
bjart í salnum af bálinu. Ilvar faldi þessi
djöfullegi kynblendingur sig og þorpara
sína? Diimnan fvrir utan skúrinn virtist
geta geymt allskonar liættur. Með Jessicu
undir arminum þrammaði hann föstum skref
um út úr liúsagarðinum og að götunrii, sem
han hafði skilið bílinn sinn eftir við. Úau
settust inn í liann og liann rann af stað.
„Við verðum að taka mikið af bensini til
þess að geta komist til Albany viðstöðu-
laust,“ sagði Dave og borfði rannsóknar-
augum á bensínmælinn. Hann ók bifreið-
inni aftur að skúrnum og fór inn til að ná
í ljósmyndavélina sína og eitbvað annað
smávegis. Hann lét dyrnar slanda oj)nar
svo að hann gæti heyrt ef Jessica færi að
hljóða af hræðslu.
En þarna gerðist ekki neitt. Dimman var
ógnandi eins og þrumuský, og liélck yfir
liöfðinu á þeim og geymdi i sér eldingár.