Fálkinn - 12.11.1948, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
IMRE FARNY:
30.000 - Á MORGUN
T7INS og vant var þar sem
þau komu á mannamót
veittu allir gestirnir, sem sátu
kringum borðið, þeim mikla at-
liygli er þau komu inn um stóra
salinn á óðalinu. Kliðurinn frá
samtalinu þagnaði eitt augna-
blik. Ein daman beygði sig að
sessunaut sinum við borðið og
hvíslaði: Þarna eru þau —
Ilona og Lajos.
Konan sem kom inn var liá
og grönn, fögur svo að af bar,
með glóbjart hár, klædd rauð-
um flauelskjól mjög flegnum;
um hálsinn har hún dýrmætan
erfðagrip. Það var festi úr smá-
um, ferhyrndum tígulmyndum,
skeyttum saman með hlekkjum,
en á hverri mynd var jaðarinn
bryddaður með túrkísum og
stór brilliant í miðið. Ilún gekk
á hælaháum skóm og hólt pils-
slóðanum upp með hendinni.
Eyrnahringirnir liennar voru
með túrkisum og brilliöntum, af
sömu gerð og á hálsfestinni og
það liringlaði aðeins í þeim er
hún gekk. Maðurinn við hlið
hennar var með ofurlílið vel
Snyrt yfirskegg og sómdi sér
vel í smókingfötunum. Undir
blásvortu hárinu, sem tekið var
að hærast yíir gagnaugunum
var rólegt andlit, alúðlegt en ó-
rannsakanlegt. Hann liagaði
skrefum sínum vandlega eftir
hreyfingum hennar.
Engan gestanna gat grunað,
að þessi karl og kona, sem virt-
ust svo stillileg höfðu fyrir
skemmstu verið í háarifrildi,
sem hætti ekki fyrr en stofu-
stúlkan kom inn. Nú héldu þau
áfram að tala saman þangað
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaSiB kemur út hvem föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent
til þau komu að sætunum, sem
þeim liöfðu verið ætluð, en svo
lágt að enginn viðstaddur gat
lieyrt hvað þau sögðu. Eins og
af tilviljun spurði konan lágt,
um leið og hún kinkaði kolli
og brosti í allar áttir: Hve mik-
ir er það? Hann svaraði jafn
lágt: 30.000. ■— Og livenær? —
Á morgun. — Þau voru komin
að sætum sínum. Stimamjúkur
færði liann til stólinn lianda
lienni meðan hún kom með
síðustu spurninguna: — Og
hvernig ætlarðu að fá það? —
Það veit ég ekki.
Þessi litli útúrdúr vegna
þeirra tveggja, sem komu of
seint, gleymdist von hráðar.
Samtalið var í fullum gangi eins
og áður, en flestir viðstaddir
höfðu þó þessi tvö í huga. Gest-
irnir þekktu þau vel. Þau voru
skyld noklcuð fram í ættir, höfðu
verið óaðskiljanleg leiksystkin
og það þótti ekki nema sjálfsagt
að þau yrðu hjón. Lajos var
ólæknandi spilafífl, og hafði
ekki verið lengi í hjónaband-
inu þegar liann fór að spila
aftur af gömlum vana. Fólk
þóttist vita það með vissu að
síðuslu tvö árin, sem þau höfðu
verið gift, liefði hann eigi að-
eins sólundað aleigu sinni held-
ur líka konunnar sinnar.
Meðal gestanna var líka bar-
ón nokkur og fvrrverandi sendi
herra, sem v. Appony liét. Það
var sagt að hann hefði meiri
mætur á dauðum hlutum en
lifandi fólki. Það var altalað að
þessi gráhærði, tigulegi maður
væri auðugur, og notaði eigur
sínar til þess að kaupa listmuni
og safna þeim. Hann hafði
komið þarna á óðalið daginn
áður og verið kynntur Ilonu og
Lajos eins og hinir gestirnir, og
athugulum mönnum kunni að
virðast sem syfjuleg værðin
hyrfi af honum er liann sá Iiina
undurfögru Ilonu. Þessi áhugi
virtist hafa orðið að töfrum, því
að nú sat liann og starði á hana
eins og hann væri dáleiddur.
Hann hafði ekki augun af henni
meðan á borðhaldinu stóð.
Þegar staðiö var upp frá
borðum varð Lajos reikað að
spilaborðunum og fylgdist með
spilunum iðandi af fýsninni,
þó hann léti sem sér stæði á
sama um þau. Appony færði sig
lil Ilonu, og reyndi ekki að
leyna hrifningu sinni. Hún liorfði
á manninn sinn, en liann virtist
ekki taka eftir þvi. Von hráðar
var hann sestur við eitt borðið
og farin að stokka spil.
Apjiony bað Ilonu um dans.
Hún hugsaði sig um sem snöggv
ast. En svo kaslaði hún liöfði,
eins og i þráa og fór með hoú-
um. •— Lajos getur aldrei verið
óspilandi, liugsaði hún með
sér. Hvað eftir annað fellur
hann fyrir þessari sorglegu
freistingu. Hve sæl mundum við
ekki liafa getað orðið ef engin
spil væru til. En nú er öll von
úti. Hann gleymir öllu við spila-
borðið. Meira að segja mér. Hún
reyndi að horfast í augu við
hann meðan hún var á dans-
gólfinu. En árangurslaust. Hann
leit aðeins sinnulaust á hana
og lét sem hann hefði ekld tek-
ið eftir henni. Eftir þexixian
eina dans komu fleiri — mai’g-
ir. Síðar um kvöldið, þegar hún
var orðin þreytt af að dansa,
kom Lajos og hað hana um að
dansa við sig tango. Hún fann
að allir hinir géstirnir horfðu
á liana. Auðvitað bar á því að
hún dansaði við Appony allt
kvöldið, en máðurinn hennar
sat eins og négldur við spila-
borðið.
— Eg vona að þú skemmtir
])ér, sagði liann rólega og alúð-
lega. Þú ert heppin, eins og
vant er, Ilona.
— Það er víst rneira en sagt
verður mn þig — hún benli á
spilaborðin. —r Þú liefir víst
tapað eins og vant er, sagði hún
stutt og með gremju. Lajos
horfði þegjandi á hana. Hann
fann sig hittan. En hann lét
ekki á neinu bera. Andlitið var
hart og enginn vöðvi í því
hreyfðist. Honum fannst hann
venju fremur kuldalegur og
annarlegur i kvöld. Hann
hneigði sig, gekk á burt frá
henni og að sþilaborðinu. Og
von hráðar var hann farinn að
sj)ila aftur.
Ilann tapaði eins og vant var.
Loks hafði liann ekki meiri
peninga. Hann gat ekki lialdið
áfram. Stóð um stund og líorfði
á hina. Reykti hvem vindling-
inn af öðrum og fór svo að
veitingaborðinu. Fór að drekka.
Lajos var spilari en enginn
drykkjumaður. Han drakk ekki
af löngun eða með ánægju,
heldur til að gleyma. Áfengið
var honum aðeins kærkomið af
því að hann svaf vel af þvi.
Hann langaði ekki til að vex'ða
andvaka og hugsa um allt sem
liann hafði tapað. Á morgun
varð liann að ía 30.000. Hvar
átli hann að fá peningana? —
Og Ilona dansaði áfram við
Ajxpony — dans eftir dans.
TÍMINN leið Það var' orðið
áliðið þegar Lajos rambaði
reikulum skrefum upp stigann
og inn í svefnherbergið þeirra.
Ilona liafði farið að hátta áður.
Hún sat með skrifmöppuna sína
við lítið skrifborð í hominu og
svijxurinn var kaldur. Hún var
að skrifa bréf. Lajos hnyklaði
brúnii'nar og fór að ganga um
gólf, honum var órótt. Svo nam
hann allt í einu staðar við þrösk
uldinn og stax’ði á konuna sína.
En hún lét það ekki á sig fá
en hélt áfram að skrifa.
— Það er orðið framorðið.
Finnst þér þetta ekki óhentug-
ur tími til bréfaskrifta?
Ilún lét sem liún heyrði ekki
spurnihguna og skrifaði áfrám.
Eftir nokkra þögn spui’ði liún:
— Ilvernig hefir þú hugsað
þér að ná i alla þessa peninga
þrjátíu þúsund — á morgun?
Hann svaraði ergilegur og
stuttur i spuna: — Mig langar
ekkert til að í'æða við þig um
fjárhagsmál núna í birtingunni.
Eg er þrejdtur.
Hann fór inn í baðherbergið.
Þegar hann kom aftur sat Ilona
enn á sanxa slað, en liún var
íiætt að skrifa -r- sat bara og
starði. Hvorugt þeirra mælti
orð. Hann fór að afklæða sig
án þess að bjóða lienni góða
nótt, lagðist fyrir og sofnaði
von bráðar. Áfengið hafði haft
tilætluð álxrif. Milli svefns og
vöku fannsl hqnum Ilona koma
að rúminu og horfa lengi á sig.
En ]xað var víst ímyndun. Á-
fenginu að kenna.
Hann vissi ekki live lengi
hann hafði sofið. En allt í einu
vaknaði liann. Meðvitundin fór
að slarfa. Hugsanirnar, sem
lxann víldi visa á bug, gei'ðu að-
súg að honum Hann sneri sér
lil veggjar og hugsaði um úpp-
hæðina. 30.000. Slórl'é fyrir
liann, smámunir fyrir annan
mann. Hégómi fyrir Appony
liinn ríka, sem að ])ví er fólk
sagði, var heppinn hæði í ást-
um og spilum. 1 ástum? Já,
þessi geðfelldi Apjiony liafði
beinlínis gert sig lilægilegan í
kvöld. Hvernig liann elli Ilonu
á röndum og var nærgöngull
við hana ....