Fálkinn - 12.11.1948, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
GLDFLUGAN
14.
§
l
Amerísk lögreglusaga &
voru inni í stórri vörubifreið. Þar voru
bekkir meðfram báðum hliðum, nokkrir
ir kassar og skúffur undir bekkjunum, og
furðulegur fjöldi af allskonar vélvopnum
hengu á veggjunum í röð og reglu. Sem
blaðamanni þótti henni rnikið til koma að
sjá þessa furðulegu bifreið. Helen óskaði
þess innilega að sér gæfist færi á að sýna
þetta furðuverk mörgu fólki. Helst með
fjórdálka fyrirsögn á fremstu síðu.
„Hvert erum við að fara?“ spurði hún
annan manninn, sem var að kveikja sér i
vindlingi.
Hann dró öskubakka út úr veggnum,
slökkti vandlega á eldspýtunni og lagði
liana í öskubakkann og skaut honum svo
aftur inn í vegginn. Þarna inni í bilnum
var farið varlega með eldinn. Jafnvel þó
að eldfimu efnin, sem þarna voru væru
geymd í stálhylkjum, þá var samt viss-
ara að fara varlega, ef maður vildi ekki
eiga á hættu að springa i loft upp og lenda
í hel.... undir eins.
„Veit ekki, systir,“ svaraði maðurinn
spekingslega. „Spurðu bílstjórann.“
Hann kinkaði fram til lítillar ferhyrndr-
ar rúðu fyrir afan bílstjórasætið. Helen
gægðist gegnum rúðuna. Nú fyrst sá hún
að bifreiðin ók á fleygiferð, og að hún ók
um mannlaus stræti. Hún sá á lítinn dökk-
an hnakka og ægilega viljasterka höku,
sem birtu lagði á frá mælaborðinu. Svo
fór hún aftur í sinn stað. Cornell opnaði
augun og stundi. Maðurinn, sem sat næst
honum greip í jakkakragann hans og reisti
liann upp.
„Líttu á hvað þú hefir gert,“ kallaði hann
og benti reiður á jakkann sinn. „Bölvaður
sóðaskapur ....“
Cornell neri á sér andlitið með hvítum
höndunum. Hann botnaði ekki í neinu
enn. Allt í einu kom hann auga á Helen í
skímunni, sem þarna var.
„Drottinn minn,“ sagði hann. „Eruð þér
hérna. Hvað ætla þessir menn að gera við
okkur?“
„Eg geri ráð fyrir að þetta séu viðskipta-
vinir yðar,“ sagði Helen. „Þessir sem
brenna hús samkvæmt pöntunum .... Það
er hættulegt að leika sér að eldinum, Cor-
nell!“
„Þeir gera okkur ekki neitt,“ svaraði
kaupmaðurinn. „Eg hefi borgað meira en
þeir lieimtuðu í fyrstu. Þetta lilýtur að
vera einhver misskilningur. Ætli það
ekki?“ Það var kominn brjálsemiskeimur í
röddina á honum. Hann einblíndi á annan
manninn. — Hann varð órólegur og færði
sig til.
„Það er ekki gott að vita,“ tautaði hann.
Allt í einu spratt Cornell upp og baðaði
höndunum yfir liöfði sér.
„S(ansið!“ hrópaði hann. Stansið undir
eins! Hjálp! Lögreglu! Eg heimta að fá að
tala við lögregluna. Þið eruð allir skitnir
brennuvargar. Hjálp!“
Mennirnir þrifu liann og kýttu lionum
niður á bekkinn. Annar þrýsti skamm-
byssuhlaupi að rifjunum í honum. Við það
kyrrðist hann.
„Það eru fyrirmyndar skiptavinir, sem
þér hafið, CornelI,“ sagði Helen hæðilega.
Annar maðurinn- leit forvitnislega til
hennar.
„Þú ert afar kaldlynd systir. Heldurðu
að við séum á leiðinni í dansskólann?“
„Eg geri ráð fyrir að maður sem gefur
slíkar fyrirskipanir sé orðinn leiður á Cor-
nell. Og það eru fleiri, en við höfum mis-
munandi aðferðir til þess að losna við
þrejdandi meðborgara. Yðar er hættuleg-
ust.“
„He . .. . “ glotti bófinn, sem hún liafði
talað til.
„Það hefnir sín alltaf,“ sagði Helen.
„Þú þekkir elcki eldfluguna, systir,“
sagði bófinn. „Ekkert hefir sín á lionum,
annars væri liann kominn í tugthúsið fyr-
ir löngu.“
Farþegarnir tóku eftir að vagninn beygði
og stóð kyrr. Það var diæpið á rúðuna að
bílstjóraklefanum. Annar fangavörðurinn
kveikti betra ljós. Á litlu rúðunni sást móta
fyrir andliti, sem þrátt fyrir hinn ein-
kennilega ættarsvip — eða réttara sagt
blendingssvip — virtist einlcar ófrýnilegt.
Maðurinn bandaði með hendinni, annar
þjónn lians opnaði afturdýrnar á hifreið-
inni og fór út. Kalt loftið lagði inn í bifreið-
ina. Eftir dálitla stund var ekið áfram.
Bófinn sem sat lijá Cornell studdi skamm-
byssunni á hnéð. Cornell einblíndi á liann
sóttheitum augum.
Þegar vagninn nam staðar í annað
skipti heyrðu þau að hurðinni að framan
var skellt. Maðurinn sem fyrst hafði kom-
ið út, sótti ýmislegt dót í skúffu undir
öðrum bekknum. Og svo urðu þau ein eft-
ir með fangavörðunum aftur. Allt i einu tók
Cornell viðbragð. Hann ætlaði að þrífa
skammbyssuna. Bófinn stóð upp bölvandi
og reyndi að losa á sér höndina, en tókst
það ekki. Helen flaug á liann og brá fæti
fyrir hann. Mennirnir tveir byltust fram og
aftur á bifreiðargólfinu.
Þarna urðu talsverðar sviptingar, en
brátt stóð bófinn upp. Cornell var ekki
æfður íþróttamaður. Helen blöskraði er
hún sá blóðið laga niður yfir andlitið á
honum, úr sári sem hann hafði fengið á
ennið. Varðmaðurinn liafði lamað hann
með byssuskeftinu.
„Þetta er ekki til eins,“ sagði hann og
horfði reiðilega til stúlkunnar. „Hurðin
er læst og enginn kemst út fyrr en hann
vill.“
Þetta var eins og dómsorð. Hversvegna
gerðist ekkert. Hversvegna sýndi hann sig
ekki — maðurinn sem öllu réð?
Hún hafði ekki úr, en þegar dyrnar loks-
ins voru opnaðar fannst henni að hún
liefð verið lokuð þarna inni i marga
klukkutíma, þó í raun réttri væru ekki
nema nokkrar mínútur síðan vagninn nam
staðar.
Hinn varðmaðurinn stóð fyrir utan með
vasaljósið og lét birtuna falla á hlaupið á
skambyssu sinni.
„Flýtið þið ykkur út!“ hrópaði hann.
Helen hlýddi. Það var gott að koma út
í lireint loft, þó að lienni væri afar kalt i
þunnum samkvæmiskjólnum. Svo gengu
þau að dimmu liúsi ekki langt frá bifreið-
inni, með vopnaðan mann á undan og eft-
ir sér.
Þarna voru vefnaðarvörubirgðir. I stór-
um sal á neðstu liæð var gangur í miðju
en skápar á báðar hliðar. í bjarmanum
frá vasaljósinu sá hún tvo hægindastóla,
sem stóðu spölkorn livor frá öðrum.
Cornell rak upp óp. Hann minntist brun-
ans frá sinni eigin verslun vissi hvað
mundi eiga að gerast þarna.
Brún, mögur hönd lcom út úr myrkrinu
og tók um vasaljósið. Allt í einu miðaði
Eldflugan Ijósinu á andlitið á sér og brosti.
Helen starði á liann með viðbjóði og þó
forvitni um leið.
„Þarna er brennuvargurinn," muldraði
hún.
Eldflugan hneigði sig afkáralega kurt-
eislega. En svo varð hrosandi andlitið á
honum allt i einu eins og það væri höggvið
i granít.
„Mér þykir það leitt, madame,“ sagði
liann. „En þetta er óhjákvæmilegt. Þér og
Cornell eruð erfið fyrir þrif fyrirtækis
míns. Eg liefi fengið upplýsingar livert
starf yðar er í raun og veru, og ég harma
að forvitni yðar liefir leitt yður í þessi
vandræði.“
„Það er ekki nauðsynlegt að brenna fólk
inni þó að maður vilji losna við það úr
veröldinni,“ sagði Helen áköf.
„En það er .... þægilegt.“
Ilann lét Ijósið leika um gólfið undir
stólunum tveim, svo að fórnarlömbin gætu
séð að búið var að strá þykku lagi af snjó-
hvítu dufti undir þá. „Eg skal áhyrgjasl
að hver snefill af ykkur hverfur svo ger-
samlega að ekki verður urmull eftir,“
sagði hann og hló. „Það dettur meira að
segja engum í liug að setja hvarf ykkar í
samband við þennan brunn. Það er ekki
einu sinni hægt með smásjái-rannsókn að
finna vott af leifum nokkurs mannlegs lík-
aina í öskunni, þegar húsið er brunnið . .
svo er þessu hvíta dufti undir stólnum fyr-
ir að þakka .... Þið gereyðist, heillirnar
mínar, — ef ykkur er nokkur huggun í að
vita það.“
„Það er léleg huggun,“ sagði Helen og
beit á vörina. Aldrei á ævi sinni hafði hún
verið jafn hrædd og núna. En samt liélt
hún að þessi skafni, djöfullegi heimsmað-
ur væri að Ijúga um áform sín. Saga hans
var of ótrúleg til að vera sönn. Hvað gat
hann unnið við þetta?
Cornell var í svitabaði. Varir hans titr-
uðu og hann barðist við að koma upp úr
sér orði.
„Takið .... allt sem ég á,“ sagði hann.
„En þyrmið lífi okkar. Ungfrú Truby hefir