Fálkinn - 25.03.1949, Síða 10

10
FÁLKÍNN

HVMCt/VVH
LC/SHbURMIIt
J
$áS:
Maja strýkur
að heiman
Frh. úr síðasla blaöi.
Kassandra brosti mild á svip. Hún
vissi ekki hvernig á því stóð, að
hún hafði allt í einu tekið slíku
ástfóstri við Maju iitlu, að hún
minntist .ekki að liafa unnað nokk-
urri ungri býflugu eins heitt. Og
þannig liefir sennilega staðið á því,
að hún sagði Maju litlu fíeira en
venja var að láta býflugur heyra á
fyrsta degi ævi þeirra. Hún gaf
lienni margs konar ráð, varaði hana
við hættum liins spillta umheims og
nefndi henni hættulegustu fjand-
menn býflugnanna. Að lokum tal-
aði liún einnig lengi um mennina
og tendraði fyrstu ástina til þeirra
í brjósti litlu býflugunnar og vakti
hjá henni óslökkvandi þrá til að
kynnast þeim.
„Vertu kurteis og greiðvikin við
öll skordýr, sem verða á Ieið þinni,“
sagði hún að siðustu, „þá munt þú
læra fleira af þeim en ég get sagt
þér i dag, en varaðu þig á geitungn-
um og vespum. Geitungarnir eru
skæðustu og verstu fjendur olckar,
og vespurnar eru gagnslaust þjófa-
hyski, sem auk þess er átthagalaust
og trúlaust. Við erum hraustari og
voldugri en ]>essir fjendur okkar,
en þeir fara með ránum og morð-
um, hvar sem þeir fá því við koinið.
Þú mátt beita broddi þínum gegn
öllum skordýrum til þess að afla þér
virðingar, og eins ef þú átt hendur
þinar að verja. En ef þú stingur
dýr með heitu blóði, svo að ég
tali nú ekki um mennina, kostar
það líf þitt, því að broddur þinn
festist í húð þeirra og brotnar af.
Sting þú slíkar verur aðeins i nauð-
vörn, en vertu þá hugrökk og ótt-
astu ekki dauðann, því að við bý-
flúgurnar eigum kjarki okkar og
kænsku að þakka það mikla álit
og þá virðingu, sem við eigum alls
staðar að fagna. Og lifðu nú heil,
Maja litla, gæfan fylgi þér út i
veröldina, en vertu ávallt trú þjóð
þinni og drottningu.“
Litla býflugan hneigði sig og end-
urgalt koss og faðmlög gömlu
kennslukonunnar sinnar. Með duldri
gleði og eftirvæntingu lagðist hún
til svefns og gat varla .iofnað fyrir
forvitni, þvi að daginn eftir átti
hún að kynnast stóru veröldinni,
sólinni, himninum og blómunuin.
Meðan þessu fór fram, hafði kom-
ist á kyrrð i býflugnaborginni.
Mikill hluti yngri býflugnanna hafði
yfirgefið ríkið; þær æltuðu að stofna
nýtt ríki. Lengi heyrðist suð bý-
flugnaskarans í sólskininu. Bylting-
in átti ekki rætur sinar að rekja til
hroka eða ills hugarfars í garð drottn
ingar, heldur var mannfjölgunin svo
mikil, að borgin rúmaði ekki leng-
ur alla ibúana. Það var engin leið
að safna svo miklum liunangsbirgð-
uin, að þær nægðu öllum í heilan
vetur, enda varð að láta drjúgan
skerf vetrarforðans af liendi rakna
við mennina. Það voru gamlir milli-
ríkjasamningar, og gegn þessu á-
byrgðust mennirnir velferð borgar-
innar. Þeir tryggðu henni kyrrð og
öryggi og skjól á veturna gegn kuld-
anum.
Morguninn eftir heyrði Maja kall-
að glaðlega við bólið sitt:
„Sólin er komin upp!“
Hún spratt á fætur og slóst í för
með hunangsbera.
„Láttu svo vera,“ sagði liunangs-
berinn. „Þú mátt fljúga með mér.“
Við hliðið stöðvuðu verðirnar
þær. Þar var þröng á þingi. Einn
varðmannaiina sagði Maju litlu
einkunnarorð þjóðar liennar, en án
þess er engri býflugu sleppt inn i
borgina aftur.
„Settu það vel á minnið,“ sagði
hann, „og guð fylgi þér þessa fyrstu
ferð þína.“
Þegar litla býflugan kom út fyr-
ir borgarliliðið, varð hún að loka
augunum vegna þeirrar ofboðslegu
birtu, sem streymdi á móti henni.
Það stafaði slíkum ljóma af sumri
pg sól, að allt var sem gulli slegið,
svo að Maja litla kunni sér ekki
læti af fögnuði.
„En livað þetta er dásamlegt,“
sagði hún við förunaut sinn. „Á
að fljúga inn í alla þessa birtu?“
„Af stað,“ sagði hunangsberinn.
Þá lyfti Maja litla höfðinu, bærði
fallegu, nýju vængina sina og fannst
allt í einu fjölin, sem hún sat á, síga
niður. Jafnframt var sem landið
undir fótum hennar svifi af stað
og grænu trjákrónurnar fram und-
an kæmu liðandi til móts við hana.
Augu Maju ljómuðu, og hjarta
hennar barðist af fögnuði.
„Eg flýg,“ hrópaði hún. „Þetta,
seih ég geri núna, liýtur að vera að
fljúga! Þetta er sannarlega furðu-
Iegt.“
„Já, þú flýgur," sagði hunangs-
berinn, sem átti fullt í iangi með
að fylgja Maju eftir. „Þelta eru lindi
tré, sem við stefnum á, hallarlindi-
trén okkar; eftir þeim getur þú
glöggvað þig á legu borgar okkar.
En heyrðu, þú flvgur feykilega hratt,
Maja.“
„Það er ómögulegt að fljúga nægi-
lega hratt,“ sagði Maja. „Ó, hve sól-
skinið angar.“
„Nei,“ sagði förunautur hennar,
sem var orðinn lafmóður, „það eru
blómin. En fljúgðu nú liægar, annars
dregst ég aftur úr. Með þessum lát-
um getur þú ekki glöggvað þig nægi-
lega á umhverfinu til þess að rata
aftur heim.“
En Maja litla heyrði ekki. Það var
sem gleðin, sólskinið og fögnuður-
inn yfir tilverunni hefðu svifið á
Copyrighl P. I. B Bo* 6 Copenhogen
Adamson mll meira Ijós.
SAGAN UM KRISTÓFER KÓLUMBUS
15. Og sama árið í september var
nýi leiðangurinn ferðbúinn og Kól-
umbus lét í haf með 17 skip og 1500
manns og ennfremur liafði liann
með sér ýms húsdýr og jurtir. Hann
tók nú suðlægari stefnu en i fyrra
skiptið og eftir mánaðar siglingu
tók hann land við Litlu-AntiIlu-eyj-
ar. Næstu daga fann hann fjölda af
nýjum eyjum og sigldi svo norður
til Hatti til þess að hitta mennina,
sem liann hafði skilið eftir í fyrri
ferðinni. En þegar þangað kom var
virkið eyðilagt og Indíánarnir höfðu
strádrepið alla mennina og étið þá.
Þarna var þvi sýnilega ekki hægt
að stofna nýlendu svo að Kólumbus
hélt áfram til norðurstrandar Haiti
og stofnaði þar bæ, sem hann skírði
ísabella.
l(i. Frá ísabella héldu skipin svo
áfram til að finna fleiri lönd. Kól-
umbus kannaði Kúbu en fann ekki
suðuroddann og áleit því að þetta
væri meginland Indlands. Hann
sneri aftur til Haiti en þá var byrj-
uppreisn í nýlendunni hans, út
af þvi að landnemarnir fundú ekki
eins mikið gull og þeir höfðu búist
við og af því að þeir urðu að
vinna sjálfir. Kólumbus leyfði þeim
þá að láta Indíánana vinna hjá sér
sem þræla. En nú kom bróðir hans,
Bartholomeo með meira lið frá
Spáni og varð hann nú nýlendu-
stjóri en Kristófer Kólumhus fór til
Spánar til að sækja fleira fólk.
liana. Henni fannst hún þjóta með
örskotshraða gegnum sólstafað ljós-
haf til níóts við sivaxandi dýrð.
Marglit blómin virtust kalla á hana,
blánandi fjarvíddir seiddu liana til
sín, og blár himinninn gaf barns-
glöðu æskuflugi hennar blessun sína.
Svo furðulegur dagur sem þessi
getur aldrei runnið upp aftur liugs-
aði Maja. Eg get ekki fengið mig
til að snúa við; ég get ekki fest
hugann við neitt nema sólina.
Fyrir neðan hana hlasti við hver
myndin af annarri í óteljandi lit-
brigðum. Kyrrlátt og sólmettað land-
ið leið hægt fram lijá. Öll sólin hlýt-
ur að vera úr skíru gulli, hugsaði
litla býflugan.
Hún var stödd yfir stórum garði,
sem var þakinn blómstrandi kirsi-
berjarunnum, rauðþyrni og illirunn-
um, er liún örmagna lækkaði flug-
ið. Hún lét fallast niður í beð með
rauðum túlípönum og greip sér í
eitt hinna miklu blóma, þrýsti sér
upp að einu krónublaðinu, dró djúpt
andann, og yfir sólverndan blóm-
barminn sá hún i lieiðbláan himin.
„Ó, það er þúsúnd sinnum yndis-
legra liér úti í stóra heiminum,"
hrópaði Maja, en heima í dimmu
býflugnaborginni. Aldrei skal ég
hverfa þangað aftur til þess að bera
liunang eða búa til vax. Það geri ég
aldrei að mér lieilli og lifandi. Eg
ætla að kynnast heimi blómanna.
ég er öðruvísi en aðrar býflugur.
Hjarta mitt er skapað fyrir gleði,
óvæntan fögnuð og ævintýri. Eg
Frh. á b!s. 14.