Fálkinn - 25.03.1949, Blaðsíða 13

13
finna lest, seni ælti að fara til Belgíu eða
Hollands. Þarna var unnið allan sólar-
hringinn og þessvegna sá hann smáljós á
hreyfingu þar sem verið var að ferma eða
afferma vagna, en eftir að hann var kom-
inn þarna inn var lítil hætta á að hann
yrði ónáðaður.
I öll þau skipti sem hann hafði verið í
Köln á friðartímum liafði liann jafnan
stigið af Belgíulestinni við sömu stéttina,
sem hann mundi vel eftir. Það var það
cina sem liann liafði til leiðheiningar nú, er
hann átti að velja á milli allra vagnlesl-
anna. Hann læddist ldjóðlega um í dimm-
unni og varaðist að rekast á verkamenn-
ina. Loks kom hann aftur inn á farþega-
stöðina og fór inn á eina stéttina.
Þarna var bjartara og hægara að kom-
ast áfram. Rúðurnar i þakinu voru mál-
aðar svartar og í birtunni niðri gat hann
séð hermenn og almenna farþega, sem
gengu af lestunum og á.
Hann hoppaði niður af stéttinni einu
sinni enn og gekk út eftir teinunum og
innan skamms var hann kominn í svarta-
myrkur aftur. Það eina sem hann sá voru
grænu og rauðu merkjaljósin meðfram
teinunum. Hann rakti sporin út að vöru-
stöðinni. Þar vonaði hann að finna vagna,
sem væru fullhlaðnir og ferðbúnir.
Hann fann bráðlega það sem liann leit-
aði að. Þarna stóð löng lest. Úr því að hún
stóð þarna var sennilegt að hún ætti að
fara um morguninn í býtið eða einhvern-
líma dagsins. Vitanlega álti hann mikið á
hættu, en hann trúði á að lestin færi til
Belgíu.
Hann þreifaði fvrir sér en allir vagnarn-
ir voru læstir. Ilann varð að sætta sig við
að vera í opnum vagni. Hann klifraði upp,
leysti handið yfir yfirbreiðslunni á einu
horninu og rannsakaði marga vagna áður
en'hann liitti á einn, sem trékassar voru
i. Það var auðvelt að flytja þessa kassa og
hann óhreinkaði ekki fötin sín á þeim.
Eftir talsvert bis gat hann gert sér felu-
stað milli tveggja kassa undir yfirbreiðsl-
unni. Þetta er enginn sælustaður en hann
gerði sér von um að komast yfir lánda-
mærin. Hann festi yfirbreiðsluna eins vel
og hann gat, en þó gat liann ekki bundið
bandið á sjálfu horninu.
Hann hugsaði til varðmannsins, sem nú
mundi standa og bíða eftir að liann kæmi
aftur með svínslærið. Ef honum hefði
verið mögulegt hefði hann gjarnan viljað
gera honum glaðning. Eins og sakir stóðu
hefði hann sjálfur viljað gefa hvað sem
vera skyldi, nema kossinn konunnar í bif-
reiðinni, til þess að fá fleskbita.
Hann hafði ekki haft neitt tækifæri til
að fá sér matarbita eftir að liann kom til
Ivöln. Og nú voru liðnir nærri tveir sólar-
hringar án þess að hann liefði fengið
nokkurn bita, neina svolítið súkkulaði.
Hann var dauðþreyttur, og þrátt fyrir sult-
inn og verkina i sárinu reyndi hann nú
að sofna.
Hann vaknaði allt i einu við árekstur,
þegar vagninn var settur inn í röðina í
lestinni. Hann sá skímu undir ábreiðunni
og ályktaði því að hann hefði sofið nokkra
klukkutíma. Þegar hann leit á klukkuna
sá liann að komið var fram á miðjan dag.
Nú fór vagninn að hreyfast og gladdi það
FÁLKINN
hann. Og næst fór liann að hugsa um sult-
inn. Maginn var gaultómur og liann átti
aðeins þrjá litla súkkulaðibita eftir.
Hann tók einn bitann og át hann eins
hægt og hann gat. Svo saup liann á flösk-
unni en þar var lítið af koníaki en því
meira af vatni.
Vagninum var ekið aftur á bak og á-
fram, en loks rann lestin af stað og fékk
sæmilegan hraða. Gregory hafði ekkert til
að stytta sér stundir við. Hann fór að liugsa
ráð sitt.
Kæmist hann inn í Belgiu óséður yrði
hann að reyna að losna við þýska her-
mannsbúninginn hið allra fyrsta og sníkja,
lána eða stela fötum. Hann hafði ekkert
vegabréf, en undir eins og hann væri kom-
inn í borgaraleg föt gæti hann leitað enska
sendiráðið uppi. Og þaðan gæti hann sim-
að til sir Pellinore og gert ráðstafanir til
lieimferðarinnar til Englands.
Erfiðast væri að komast yfir landamær-
in. Hann mátti vera við þvi búinn að bver
einasli vagn yrði rannsakaður Þýskalands-
megin til að leita að strokumönnum og
liðlilaupum.
Hann varð að finna sér belri felustað ef
nokkur leið ætli að vera til að hann gæti
leynst. Hann skreið upp úr holu sinni og
lyfti horninu á yfirbreiðslunni og gægðist
út. Lestin fór um flatlendi og skammt und-
an sá hann þorp. Gregory beygði sig. Hann
mátti ekki láta línuverðina eða aðra sem
bjuggu nærri brautinni sjá sig. Þá gætu þeir
símað á næstu slöð og látið vita að leyni-
farþegi væri í lestinni. En hann fékk næga
birtu gegnum rifuna undir yfirbreiðslunni
og gat farið að opna einn kassann.
Það var enginn liægðarleikur því að
hann hafði ekki annað en vasahnífinn. En
af sparnaðarástæðum notuðu Þjóðverjar
mjög þunna kassa, og eftir tíu mínútna
stril tókst honum að ná upp lokinu. Inni-
haldið var þýsk leikföng og þunnt lag af
,pónull ofan á. Hann tók spónullina til
hliðar og' flevgði leikföngunum út smátt
og smátt. Svo hlóð hann kössunum til hlið-
anna hverjum ofan á annan uns hann fékk
gólfrúm fyrir sinn kassa og lagði hann á
hliðina og spónullina í hann til að fá eitl-
hvað til að liggja á. Síðan mjakaði hann
hinum kössunum yfir sig. Nú hafði hann
fengið góðan felustað neðst í vagninum.
Þegar þessu var lokið reyndi hann að
sofna aftur og lá í móki nokkra klukku-
tíma. Honum til mikillar raunar stað-
næmdist lestin löngu fyrir kvöld og nú fór
hann að óttast að vagninn yrði settur inn
á hliðarspor og látinn híða. Hann vissi
ekkerl hvar hann var og fór nú að ótlast
um sinn hag. Hann "var ekki einu sinni
viss um að þessi lest væri á leið til Belgiu.
Það gat eins vel verið að hann væri á leið-
inni inn i Þýskaland. Eða var hann alls
ekki á leið lil landamæranna en kominn
á einhvern þýskan ákvörðunarstað?
Hann kvaldist af liungri og þorsta. Át
einn súkkulaðibitann og saup á flöslcunni.
Hann vonaði að geta treynt sér þetta þang-
að til liann væri kominn út úr Þýskalandi
eða þangað til hann færi úr lestinni.
Loksins fór að dimma og liann fór að
hugsa um hvort liann ætti að verða þar
sem hann var kominn einn sólarhringinn
enn. Hann átti aðeins einn súkkulaðibita
eftir og sem svaraði einu vínglasi af koní-
aksblöndu. Ef hann neytti þess núna þá
vrði hann að liða fyrir það daginn eftir,
því að ekki þorði hann að fara úr lest-
inni í björlu. Það mátti eins vel búast við
að lestin stæði þarna heila viku áður en
hún væri affermd eða send áfram.
Það var sæmilega öruggt að laumasl úr
vagninum að næturþeli, en þá yrði hann
að byrja á ný hættulega leit eftir öðrum
varningsvagni og gera sér felustað þar. Og
ef hann reyndi að ná sér í eitthvað að éla
álti hann á hættu að vera spurður spjör-
unum úr eða jafnvel þekkjast. Nú mátti
gera ráð fyrir að tólf tímar væru liðnir
síðan bifreiðin fannst og farþegarnir tveir
höfðu verið yfirheyrðir. Útvarpið og kvöld-
blöðin höfðu aðvarað hvern einasta Þjóð-
verja um að vera á verði gagnvart fals-
hershöfðingjanum von Letttow, sem nú
væiá i búningi óbreytts fótgönguliðs-
manns.
Loks afréð hann að verða áfram þar
sem hann var kominn, að minnsta kosli
nokkra klukkutíma ennþá, og fara ekki
úr lcstinni nema hún stæði þarna þangað
lil fram undir dögun. Og honum létti þeg-
ar lestin loks fór að skrönglast áfram
aftur.
Hann varð að vera kengboginn í kass-
anum og það bætti ekki úr liðaninni. Þorst-
inn og hungrið gerði honum ómögulegt að
sofa. Loks nam lestin staðar, og eftir
nokkrar mínútur heyrði liann tvo menn
tala saman á þýsku fyrir neðan vagninn,
sem hann var i.
Gregory hnipraði sig í kassanum og
reyndi að heyra livað þeir sögðu. En nú
heyrði liann að yfirhreiðslunni var svipt
af vagninum og maður fór að brölta á köss-
unum vfir honum. Augnabliki síðar sá
hann glampa af vasaljósi niður á milli
kassanna. Hann lá grafkvrr og þorði varla
að anda meðan maðurinn var þarna. Og
honum fanst heil eilifð líða þangað til
hann lieyrði manninn tauta eitthvað á
þýsku við félaga sinn. Yfirbreiðslan var
breidd yfir aftur og mennirnir fóru. Gre-
gory létti. Hann hafði gleyml hungri og
þorsta. Honum skildist að hann væri á
landamærastöð og að hann hefði sloppið.
Ef liann fyndist ekki hinumegin við
landamærin — þar mundi skoðunin varla
verða eins nákvæm •— þá væri hann slopp-
inn. Ennþá voru um tveir tímar þangað
til birti og hann hafði nóga peninga. Og
það var meira en nóg af fátækum bænd-
um þarna, sem með ánægju mundu selja
honum föt fyrir þýsk mörlc og nota þau
til að kaupa sér spíritus ólöglega frá Þýska-
landi. Gregorv afréð að komast úr lest-
inni undir eins og hann gæti eftir að liann
væri kominn fram hjá tollstöðinni i hlut-
lausa landinu. Annað kvöld eða að
minnsta kosti kvöldið eftir mundi hann
vera kominn til London.
Hálftíma síðar ók lestin áfram en stans-
aði von hráðar aftur. Eftir tuttugu mín-
útna grafkyrrð heyrði hann raddir og
hlustaði. Tveir menn voru að tala hollensku
hjá vagninum. Hann var kominn til Hol-
lands en ekki Belgíu.
Nú var yfirbreiðslunni svipt af aftur og
maður einn kom upp á vagninn. Hann
stakk langri stöng niður á milli kassanna,