Fálkinn - 29.04.1949, Page 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN
lega, en þegar þangað kom sátu þeir og
röbbuðu eins og þeir hefðu allir þekkst í
mörg ár. Gamansemi Rudds smitaði hina
og þótt Gregory yrði stundum að þýða
fyndni hans svo að Loon skyldi hana, þá
naut hinn værukæri Hollendingur samver-
unnar samt. Hann efaðist ekki um að þetta
væru bestu menn alveg eins og hann sjálf-
ur. Þeir voru á móti striðinu ekki sist af
því að það gerði erfiðara fyrir um að ná
í góðan mat og nóg af öli.
Þegar til Arnhem kom var ekki nema
eölilegt að þeir færu inn í veitingasalinn
á brautarstöðinni. Gregory og Jan Loon áttu
að bíða 25 mínútur eftir lestinni og þótt
Rudd ætlaði ekki til Groningen þá hafði
Iiann þegar sagt þeim frá að ferðinni væri
heitið til Zwolle, en þangað var sama
lestin.
Eitt ölglas, tvö glös, þrjú, fjögur glös.
Ein tylft var tæmd af flöskum með besla
ölinu sem til var og það voru kátir félagar
sem römbuðu inn í I. flokks vagn í lest-
inni nox-ður. Þeir höfðu hver sína nestis-
körfu og mikið af öli til að skola matn-
um niður með.
Þegar vagnstjórinn kom borgaði Rudd
aftur viðaukann við farmiðann. Og áður
en vagnstjórinn fór út dró Rudd niður
tjaldið fyrir dyrarúðunni, gaf manninum
ríflegan jxening og fékk Jan Loon til að
útskýra fyrir lionum að þeir vildu nauð-
ugir láta trufla þennan skemmtilega fé-
Iagsskajx af óviðkomandi kerlingum, sem
rækjust þarna inn. En öðru máli væri að
gegna ef vagnstjórinn sendi þi’jár fallegar
stúlkur inn til þeirra.
Þeir átu nestið með mesta gleðskajx,
skáluðu fyrir Bretakonungi og bölvuðu
Hitler. Líka drukku þeir skál Hollands-
drottningar og hollenska hersins og beindu
þeirri skál til Jans Loon. Þegar það var
gert stakk Rudd upp á að þeir tækju lagið.
Rudd var forsöngvarinn og Gregory tók
vel undir en Loon murraði undir og sló
jafnframt taktinn með stórum, rauðum
hnefanum. Þeir sungu viðlagið að „We’re
going to hang out our washing on the
Sigfried Line“ og síðan „Tipperary“. Sið-
an komu viðkvæmari og vöggulegri lög.
Þegar Rudd hafði sungið allt sem hann
mundi sagðist hann ætla að fá sér blund.
Hann tók af sér skóna og hnipraði sig
upp í horn.
Loon hafði líka verið talsvert syfjaður
um stund. Kannske var það öllu ölinu að
kenna. Og þó var það ekki eiginlega á-
stæðan. Gregory vissi nefnilega að skikk-
anlegur hollenskur dáti getur drukkið öl
ótakmarkað án þess að verða fullur eða
syfjaður. Þess vegna hafði hann lætt
DAUÐANN
nokki'um deyfandi dropum í annað glasið
sem Loon drakk í Arnhem. Þessir dropar
áttu að valda því að Loon sofnaði áður en
þeir voru komnir hálfa leið til Groningen.
Korpólállinn vissi að ekki hlýddi að
sofna þegar maður hafði fanga nxeðferðis,
en hann vissi að þetta var mesti heiðurs-
maður. Hann mundi ekki gera neitt það,
sem gæti orðið Loon til óþæginda. Auk
þess hafði fanginn sjálfur bent á að ó-
hugsandi væi’i að komast á burt í þýskum
hei’klæðum. Og enn óhægara var þetta
þai-na inni í miðju landi.
Meðan Loon var að hugsa um þetta
steinsofnaði hann og tilkynnti það með
sterkum hrotum.
Lestin rann áfram. Hún hafði numið
staðar i Zutfen er þeir voi-u að eta, og í
Deventer meðan samsöngurinn stóð sem
hæst. Þegar lestin kom til Zwolle svaf
korpórállin sem fastast. Og enn svaf hann
er lestin staldraði í Mejxjxel og Assen, en
vaknaði loks er vagnstjórinn kallaði: All-
ir skipta um lest í Groningen!
Hann hrökk upp en varð brátt rólegi’i.
Fyndni Englendingurinn prúðbúni var
hoi’finn, en fanginn sat þarna ennþá og
það skipti mestu. Hann mundi nú að lierra
Rudd hafði sagt að liann færi af lestinni i
Zwolle.
Korpórállinn geispaði og neri augun.
Þegar Iiann leit aftur á dátann á móti sér
fór hrollur um, hann. Einkennisbúningur-
inn var sá sami en þetta var ekki andlit
liins unga, magra Jóhannesar Heckt, sem
hann hafði átt að gæta.
Samt fannst honum hann kannast við
litla yfirskeggið og sköi’ðótta tanngarðinn.
Meðan hann starði opnaðist munnuriun og
kom á hann breitt glott og nú sá vesling-
urinn Jan Loon að leikið hafði verið á
hann. Fanginn hans liafði haft fataskijiti
við herra Rudd.
Rudd hallaði sér fram og klajipaði korji-
órálnum á hnéð. — Ekkert að óttast,
gamli kunningi. Þér skuluð ekki verða
fyrir neinu lmjaski meðan þér hagið yð-
ur skynsamlega.
— Hvar? .... Hvar? stamaði Jan Loon
og spratt upp.
— Hvar meistarinn er? Hann hvarf, sjá-
ið þér, en ég get ekki sagt yður livar. En,
lieyrið þér, — hann bað mig um að fá yð-
ur þennan miða.
Með titrandi fingrum bretti korpóralinn
sundur miðann, sem Rudd féklc lionum.
Hann mátti búast við yfirheyrslum, fang-
elsi, afsetningu, eftirlaunamissi og liver veit
livað. Meðan hann var að reyna að jafna
sig stakk hann 50 gyllina seðli, sem Gre-
gory hafði lagt innan í hréfið, í vasann. Svo
las hann skilaboðin skrifuð með blýanti.
Kæri Jan Loon: — Gerið yður aldrei rellu
út af smámunum! Þér eigið að afhenda
fanga í þýskum herklæðum og með skil-
ríkjum Heckt hermanns i fangabúðirnar
í Groningen, og fanginn er enn lijá yður.
Enginn í Groningen hefir séð manninn,
svo að enginn veit að þetla er ekki sami
maðurinn og sá, sem var í Nijmegen. Ef
þetta uppgötvast síðar þá getið þér svarið
að mannaskiptin hafi orðið eftir að þér
aflientuð fangann.
Ef þér gefið skýrslu um málið vinnið
þér ekki annað en að vera kallaður fyrir
rétt, verið þess vegna skynsamur og farið
með fangann yðar í búðirnar í Groningen
og látið skrásetja hann þar og farið svo
lieim og gleymið öllu saman.
Korpórállin var ekkert flón og skildi að
það var vit í þessu ráði. Hann andvarjiaði,
reif miðann í tætlur, svo leit hann á Rudd
og sagði: — Þið Englendingarnir hafið
gabbað m|g illilega. En samt ferst ykkur
vel við mig. Það eru ekki margir flótta-
menn sem eru jafn nærgætnir við fanga-
vörðinn sinn.
Hann leit út um vagngluggann og kom
auga á ljósin yfir veitingaskálanum á stöð-
inni.
— Komið þér, sagði hann. Yður þykir
gott öl. Mér þykir það mjög gott. Við fá-
um okkur einn bjór áður en ég skila vður
í fangabúðirnar, ha soldat Heckt?
XVI. kap. Týndi sonurinn kemur heim.
Sir Pellinore Gwaine-Cust rétti úr löng-
um skönkunum og horfði með vanþóknun
á Gregory. Svo Rheinhardt hefir þá
verið tekinn og presturinn drepinn. Og á
þessum fjórum dögum, sem þér voruð í
Þýskalandi tókst yður að fá lieilan lands-
fjórðung upp á móti vður. Svo tókst yður
að lenda í hábölvuðum hollenskum fanga-
búðum oð þaðan varð ég að bjarga yður.
Sannarlega vel að verið, það verð ég að
segja!
— Alls ekki, sagði Gregory og örið á
enninu hvítnaði. — Eg bjargaði mér það-
an sjálfur. Eg átti liugmyndina og hún var
góð. Undir eins og mér hafði tekist að
koma orðum til yðar með manninum frá
vegabréfaskrifstofunni þurftuð þér ekki að
liugsa um neitt nema að skrifa nokkur
bréf. Það var yður hægðarleikur að láta
flytja mig frá Nijmegen til Groningen, og
að senda Rudd til Hollands með skilaboð-
in sem hann hafði fengið frá mér og að
komast yfir hvaða dag átti að flytja mig
og láta Rudd fara til Nijmegen þann dag
og gera það, sem honum liafði verið sagt
að gera. Og svo önnuðumst við, — hann
og ég — það sem gera þurfti.
Gregory þurfti ekki að láta segja sér að
erindi hans til Þýskalands hefði mistekist
að fullu. Hann var manna fyrstur til að
viðurkenna það, en liann vildi ekki láta
setja ofan í við sig.
Jú, þér báruð við að hugsa þá, sagði
sir Pellinore nokkru náðugri. ■— En það
kostaði það, að þér senduð félaga yðar —
hvað heitir hann nú aftur — Rudd, í fang-
elsi, þar sem liann verður að dúsa til stríðs
loka. Það er talsvert hart fyrir hann, finnst
mér.