Fálkinn - 06.05.1949, Side 8

8
FÁLKINN
Niðurlag.
Mér er sagt að samfundir
Madame La Hinque og dóttur
hennar þarna niðri á bryggj-
unni séu ákaflega hrífandi, og
þegar hinn tigni spánski aðals-
maður, kona hans, sonur og
syo systir Madame La Hinque
standa þarna öll í hóp, renna
víst tár af öllum augum, nægi-
lega mörg til þess að öll her-
skipin, sem við sökktum einu
sinni fyrir Spánverjum, geta
flotið upp aftur. Jafnvel miss
Billy Beri-y og Henry G. Blake
dómari taka áhrifamikinn þátt
í grátkórnum, jafnvel þó að ým-
islegt bendi til þess að tár dóm-
arans komi fremur af staup-
unum sem liann fékk sér fyrir
atliöfnina en af athöfninni
sjálfri.
Annars heyri ég að gamli
dómarinn sé hréykinn eins og
hani á haug yfir því að hann
fékk að kyssa dóttur Madame
La Hinque alveg eins mikið og
hann vildi og slá um sig með
alls konar lærðum orðum við
gamla, tigna aðalsmanninn og
konu hans og son, og svo þrýst-
ir hann systur Madame La Hin-
que svo fast að sér að hún fær
andköf.
Það kemur upp úr kafinu að
hinn tigni, gamli, spanski aðals-
maður er með hvítt vangaskegg
og gengur undir nafninu greif-
inn af einhverjum fjáranum,
og afleiðingin af því er sú, að
konan lians er kölluð greifafrú,
og ennfremur kemur það á dag-
inn að sonur hans er einstaklega
laglegur og stilltur piltur, hvað
sem hann er að öðru leyti, og
roðnar ef maður bara lítur á
hann. Að því er áhrærir dóttur
Madame La Hinque þá er hún
með því yndislegasta, sem maður
getur hugsað sér, og það er víst
margur, sem getur öfundað Hen-
ry G. Blake dómara af því að
vera stjúpfaðir hennar, því að
í þeirri stöðu getur hann stol-
ið kossi frá stjúpdótturinni hve-
nær sem hann langar til. Eg
hefi aldrei séð jafnfalleg hjóna-
leysi eins og þessa unglinga, og
allir geta séð að þeim þykir
vænt hvoru um annað.
Systir Madame La Hinque
er ekki beinlínis svo lagleg, að
hægt sé að prakka henni upp
á mig, og hún er talsvert mikið
kíttuð og máluð, þegar maður
hugsar til þess live gömul hún
er. En hún er einstök mein-
liægðarmanneskja. Ekkert af
fólkinu kann svo mikið sem
að gelta á ensku, svo að
miss Billy Beri’y og Henry G.
Blake dómari eru dálítið utan-
veltu á leiðinni upp í borgina.
Að minnsta kosti kemur asi á
dómarann undir eins og þau
koma inn á Hotel Marberry
því að liann er orðinn þreyttur
á að leika eiginmann. Hann seg:
ist verða að bregða sér til Pitts-
burg til kaupa fjórar eða fimm
kolanámur þar, en hann muni
koma aftur daginn eftir.
Fram að þessu get ég ekki
annað séð en að allt hafi geng-
ið að óslcum, og að það sé vit-
urlegast að fara að öllu hægt
og stillt, en enginn getur talið
Davíð af því að undii-búa stór-
veislu næsta kvöld. Eg ræð
Davíð eindx-egið frá að láta sér
detta slíkt í hug, því að ég er
hræddur um að eitthvað geti
komið fyrir sem eyðileggi all-
an gamanleikinn, en hann er
þi'árri en andskotinn og vill
ekki hlusta á mig, sérstaklega
af því að hann veit að Rodnéy
B. Emerson er í boi-ginni og að
hann er veislunni eindregið
fvlgjandi sérstaldega af því að
hann langar til að drekka eitt-
hvað af kampavíninu, sem hann
á í íbúðinni sinni.
Auk þess vei-ða þær miss Billy
Berry og miss Missouri Mai’tin
mjög hornhagldai-legar við mig
þegar þær heyra að ég ræð frá
þessu, því að það lcemur á dag-
inn að þær hafa báðar keypt
sér nýj.a kjóla fyrir peninga frá
Davíð, og þær vilja endilega
vera í þessum kjólum einhvers
staðar þar, sem tekið er eftir
þeim. Svo að samkvæmið verð-
ur að hafa sinn gang. Eg kem
til Marberi-y um klukkan níu,
og liver opnar dyrnar að íbúð
Madame La Hinque fyrir mér
nema Moosh, dyravörðurinn í
næturglæsibæ miss Missouri
Martin. Hann er meira að segja
í sama einkennisbúningnum og
þar, að undanteknu því að
að liann er nýrakaður. Eg segi
halló við Moosh, en liann gefur
mér ekki vinsamlegt olnboga-
skot eins og hann er vanur,
heldur hneigir sig hátíðlega og
tekur við hattinum mínum.
Fyrsti karlmaðurinn sem ég
tek eftir er Rodney B. Emerson
í kjólfötum, og undir eins og
hann sér mig baular hann:
„Gott kvöld, mr. 0. 0. Mcln-
tyre!“ — Nú er ég vitanlega
enginn Mclntyre, en ég nota
mr. 0. 0. Mclntyre sem felu-
nafn, — auk þess erum við Mc-
Intyre ekki líkir að neinu leyti,
því að ég er allra myndarleg-
asti maður þótt ég segi sjálfur
frá. Þessvegna byrja ég að taka
í lurginn á Rodney B. Emerson,
en nú dregur hann mig afsíðis
og segir:
„Heyrðu við verðum að flagga
frægum nöfnum í þessari veislu
til þess að láta ganga fram af
gestunum, — það er liugsan-
legt að fólk lesi blöð þarna á
Spáni, og þess vegna verðuni
við að láta þá hitta fólk, sem
þeir haf lesaið um, svo að þeir
verði þess áslcynja að Madame
La Hinque sé mikil manneskja,
úí því að hún býður svona
fólki til sín.“
Svo tekur hann undir arminn
á mér'og fer með mig til gesta
sem standa í linapp úti í horni
á salnum, og hann er um það
bil álíka stór og borðsalurinn
á Grand Central brautarstöð-
inni.
„Leyfið mér að kynna mr.
0. O. Mclnlyre, hinn fræga rit-
höfund,“ segir Rodney B. Emer-
son og ég veit ekki af mér fyrr
en ég er farinn að taka í skank-
ana á herra greifanum og greifa-
frúnni, syni þeirra og Madame
La Hinque og dóttur hennar,
systur Madame La Hinque og
loks Henry G. Blake dómara,
sem er kjólklæddur og lætur
nærri því eins og liann þekki
mig ekki. Eg geri ráð fyrir að
allt meðlætið hafi stigið Henry
G. Blake dómara til liöfuðs,
úr því að hann læst varla sjá
mig, — mig sem hefi útvegað
honum þetta embætli, — en þó
að svo sé þá verð ég að viður-
kenna að hann sómir sér prýði-
Damon Runyon:
MADAME Lfl HINQUE
Þetta er ein af kunnustu smásögum Damon Runyons,
íþróttafréttaritarans, sem allt í einu fór að skrifa smá-
sögur, aðallega frá ranghverfunni á lífinu í New York,
og varð um tíma vinsælasti smásagnahöfundur Banda-
ríkjanna eftir O. Henry. Þessi saga hefir verið kvikmynd-
uð undir nafninu: „Lady for a Day“.
ega, gamli dómarinn, í kjól-
ötunum, þarna sem hann stend
ír og hneigir sig og brosir hun-
inngsbrosi lil allra.
Madame La Hinque hefir nú
Ekrýðst flegnum, svörtum kjól
<-g hefir á sér sand af demönt-
iim miss Missouri Martin, bæði
F.riiiga og armbönd. Það er miss
Jlissouri Martin sem hefir heimt
að að allt þetta sé hengt á liana,
cn eftir á heyri ég að miss Mis-
souri Martin hefir fengið snuðr-
arann Johnny Brannigan til
þess að koma þarna einkennis-
búinn til að líta eftir dýrgrip-
unum. Eg hefi verið að velta
því fyrir mér hvernig standi á
því að Johnny er boðinn, en
geri ráð fyrir að það sé vegna
þess að hann er vinur Tilhalds-
rófunnar. Miss Missouri Martin
er þá enginn hvítvoðungur sjálf,
þó að hjartagóð sé.
Allir sem sjá Madame La Hin-
que í kvöld veðja öllu kaffinu
sem til er á Java um að hún
eigi ekki heima í kjallara á 10.
Avenue eða að hún sé forfall-
in í gin.
Gráa hárið á henni er sett
upp í hrauk ofan á hausnum
með stórum spönskum kamb í,
og liún minnir mig á málverk
sem ég hefi séð einhvers staðar
en ég man ekki hvar. Og hún
Eulalie dóttir hennar, er eins
og yndislegasta brúða sem mað-
ur getur hugsað sér, og enginn
getur láð Henry G. Blake að
lian nstelur kossum frá lienni
við og við.
Það líður ekki á löngu þang-
að til ég heyri Rodnev G. Em-
erson baula:
Mr. Willy K. Vanderbilt!“ —
og inn kemur enginn annar en
Big Nig. Rodney B. Emerson
leiðir hann lil greifans og kynn-
ir hann. Henry.G. Blake dómari
fær vin sinn Manuel sprúttsala,
sem kann spönsku, til þess að
útskýra fyrir greifanum og
greifafrúnni og öllum hinum,
að „Willy K. Vanderbilt er
frægur milljónamæringur“ og
herra greifinn og greifafrúin
virðast hlusta á skýringarnar
með áhuga, þó að Madame La
Hinque og dómarinn gefi Big
Nig heldur ónotalegt hornauga,
en dóttir Madame La Hinque
og ungi pilturinn gefa vitan-
lega livorl öðru bara auga.
Svo heyri ég einlivern hrópa:
„Mr. A1 Jolson“, og sá sem inn
kemur er Tony Bertazzola, einn
af „Húrra-strákunum“, og liann
er jafn líkur A1 Jolson og ég
er líkur O. 0. Mclntyre, eða
með öðrum orðum gerólikur hon-
um. Sá næsti sem kemur er
„Hans háæruverðugheit John
Roach Straton“, sem í mínum
augum heitir Skeets Bolivar