Fálkinn - 06.05.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINÍÍ
9
.— síÖai’ voi’ elskaöi og virti
yfirborgarstjóri James J. Walk-
er“, í persónu fyllirútsins Char-
ley Bersteins. „Mr. Otto H.
Kahn“ reynist að vera Rochest-
er Red, og „Mr. Heywood
Broun“ er Grikkinn Nick, sem
spyr mig undir fjögur augu
livers konar maður þessi Hey-
wood Broun sé, og vei’ður stór-
lega reiður við Rodney B. Em-
erson þegar ég liefi lýs't rnann-
inurn.
Loks verður inikil þi’öng
frammi við dj’rnar og með sér-
staklega sterkri rödd baular
Rodney B. Emerson: „Mr. Her-
bert Bayai’d Swope“. Þá líta
allir við og glápa, en maðurinn
sem inn kemur er enginn ann-
en Kiddi með draugasmettið.
Hann nær í mig afsíðis og vill
endilega fá að vita hver Her-
bert Bayard Swope er, og þegar
ég útskýri það fyrir honuin þá
verður liann svo upp með sér,
að hann lítur ekki einu sinni
í áttina til Donegans grafara,
þvi að hann er bara „Mr. Willi-
am Muldoon“.
En nú finnst mér þeir vera
farnir að ganga nokkuð langt,
jiví að ég heyri kvnnt: „Vara-
forseti Bandarikjanna, lians há-
göfgi Charles Curtis“ og sá sem
inn kemur er gíneu-Mike, enda
segi ég meiningu mína við
Davíð Tilhaldsrófu, sem er á
sífelldum þönum til þess að sjá
um að alll fai’i rétt fram. En
bann svarar bara: „Ef þú veist
ekki að það er gíneu-Mike,
hvernig getur þú þá verið viss
um að jxað sé ekki Curtis vara-
forseti ?“
En mér finnst allt jjetta bera
vott um virðingarskort gagn-
vart yfirvöldum oldcar, sérstak-
lega þegar Rodney B. Emerson
baular: „Okkar háttvirti lög-
reglustjóri, mr. Groven A. Wha-
len.“ Og inn skoppar „Villimað-
urinn“, William Wilkins, sem
einmitt um þessar mundir get-
ur talist einskonar hundelt
skepna, því að það er lagt fé
til höfuðs honum í mörgum
þinghám, út af ýmsum ofbeld-
isverkum. Davíð hefir sérstak-
ar gætur á Villimanninum og
sér fæi-i að talca af honum
gúmmíkylfu, sem hann hefir í
buxnavasanum, því að það er
skilyrði, að enginn kestanna
sé vopnaður, þar sem þetta
er afdráttarlaust góðra vina
fundur.
Eg liefi gát á greifanum og
greifafrúnni, en það er ekki svo
að sjá sem öll þessi nöfn hafi
nein sérstök ábrif á þau. Eftir á
frétti ég að þau sjái aldrei önn-
ur blöð þarna í litla þorpinu
sínu á Spáni en eitt litið sveita-
blað, sem aðeins flytur innanliér-
aðsfréttir. Ef ég á að vera hrein-
skilinn þá er svo að sjá sem
greifahjónunum hundleiðist, þó
að brúnin á greifanum hækki
talsvert er hann sér lióp af
spriklandi stelpum koma inn.
Þær eru aðallega úr næturglæsi-
bæ miss Missouri Martin og af
öðrum dansknæpum, en Rod-
ney B. Emerson kynnir þær
sem: Sophie Tuckei’“ — „Theda
Bara“ — „Jeanne Eagles“ —
„Helen Morgan“ — „Jemima
frænka“ og ýms fleiri Kvik-
mynda-dísa nöfn.
Og nú líður ekki á löngu
jxangað til jazzliljómsveit miss
Missouri Martin, fyrrnefndir
„Hí-hí-boys“ koma, og nú fer
að lifna yfir söfnuðinum, sér-
staklega eftir að Davíð hefir
fengið Rodney B. Emerson til
að taka tappana úr flöskunum
með góða smyglara-kampavín-
inu. Nú er farið að dansa og
allir skemmta sér konunglega
meira að segja lierra greifinn
og greifafi’úin. Já, það reynist
svo að el'tir að greifinn hefir
slokað nokkur glös af góða
kampavíninu þá er þetta veru-
lega skemmtilegur og fyndinn
glensmaður, jxó að enginn slcilji
orð af jiví sem hann segir.
Og að því er Henry G. Blake
dómara snertir þá er nú farið
að hitna á katlinum hans. Þeg-
ar hér er komið sögunni geta
allir séð að bann er farinn að
lialda að allt þetta sé eins og
jxað á að vera og liann liafi í
raun og .veru boðið öllum þess-
um höfðingjum heim til sín.
Það þarf ekki annað en hella
einum litra af góðu víni ofan
í magann á gamla dómaranum,
þvi að jiá trúir hann hverju
sem vera skal. En það líður
elcki á löngu fyrr en hann dans-
ar jjangað til liann stendur á
öndinni, og nú tek ég eftir að
liann eltir Madömu La Hinque
á röndum.
Um miðnættið fer Davíð fram
í eldhús lil þess að skera úr á-
flogum sem eru þar í fullum
gangi milli þeirra, sem eru að
spila poker á eldhúsborðinu,
en að öðru leyti fer allt fram
með hinni mestu prýði.
Það kemur á daginn að þetta
eru „Herbert Bayand Swope“,
„Curtis varaforseli11 og lögreglu-
stjórinn, sem bafa farið í polc-
er, en lians háæruverðugheit
Roach Straton kemur í hópinn
og tekur allt af þeim í þremur
spilum. Innan skamms vitnast
það að hans háæruverðugheit
notar merkt spil, og þetta er
ekki talið fínt, j)essvegna dangla
jxeir í hans háæruverðugheit
Jolin Roacli Stralon, og Davíð
verður að ganga á milli.
Mig fer nú hálfpai’tinn að
langa til að komast á burt af
jxessari dýrasýningu og fer að
svipast um eftir greifanum og
greifafrúnni til þess að geta
boðið þeim góða nótt, en herra
greifinn og miss Missouri Mart-
in eru enn úti á dansgólfinu og
miss Missouri talar grcifann sund
ur og saman, og þó að greifinn
skilji eklci eitt einasta orð af
því sem liún segir þá dregur
hún ekki af málæðinu sarnt.
Ef málbeinið á miss Missouri
Martin fer að tifa á annað borð
j)á stendur henni alveg á sama
jxótt enginn skilji hvað liún segir.
Greifafrúin situr úti í horni
hjá „Herbert Bayard Swope“
— öðru nafni Kidda með drauga
smettið — sem reynir að veiða
út úr henni með allskonar suð-
rænum grettum og handapati,
hvort nokkuð sé að hafa upp
úr sér sem fjárhættuspilara á
Spáni, og greifafrúin skilur vit-
anlega ekkert, svo að ég verð
að fara á stúfana og reyna að
ná í Madarne La Hinque. Hún
situr úti í skoti í hálfdimmu
og ég sé ekki að Henry Blake
dómari stendur hálfboginn yfir
henni fyrr en ég kem alveg að
þeim, og get jæssvegna ekki gert
að jxví að ég heyrði hvað dóm-
arinn segir:
„Nú hefi ég verið að brjóta
heilann urn það í tvo daga livort
það sé mögulegt að þér munið
eftir mér,“ segir hann. „Vitið
þér hver ég er í raun og veru?“
„Hvort ég man Jxig, Henry,“
svaraði Madame La Hinque.
„Jú, Jxað er víst og satt að ég
man eftir þér — og meira að
segja vel! Hvernig ætti ég að
geta gleymt þér? En mér dett-
ur ekki í hug að þú munir mig,
eftir svona mörg ár.“
„Já, það eru orðin tuttugu ár
síðan,“ segir Henry G. Blake
dómari. „Hvað þú varst yndis-
leg í j)á daga. Ja, yndisleg —
Jxað ertu nú ennþá.“
Eg geri mér fyllilega ljóst að
kampavín hefir mikil áhrif á
Henry G. Blake dómara úr því
að svona orð geta komið út úr
honum, en hins vegar viðux’-
kenni ég að í hálfdimmu og með
svona bros á vörunum lítur nú
Madame La Hinque ekki sem
verst út. En mér fyrir mitt leyti
fellur betur að dömur á J)eim
aldri séu ekki alveg eins feitar.
„Það var Jxér að kenna að J)að
lor svona milli okkar,“ sagði
Henry G. Blake dómari, — „úr
því að þú tókst upp á að gift-
ast þessum ístrubelg frá Chile
var svo sem auðvitað livernig
þetta mundi enda.“
Mér finnst ekki koma til mála
að vera að ónáða Madame La
Hinque og Henry G. Blalce dóm-
ara þegar þau tala svona um
gamla daga, svo að ég lcveð
bara ungu hjónaleysin og læt
J)að gott lieita. En þegar ég er
að leita hjónaleysin uppi þá
lendi ég beint í fangið á Davíð,
Tilhaldsrófunni.
„Þau eru ekki hérna núna,“
segir Davíð, — „einmitt í þessu
augnabliki er verið að gefa þau
saman í St. Malachykirlcjunni
og konan mín heittelslcuð og
Big Nig eru svaramenn. Við
gengum frá Jxessum plöggum,
sem þau þurfa að hafa, í gær.
Þú getur víst hugsað þér að
ungt fólk langar ekki til að
láta giftinguna biða J)angað til
þau hafa farið kringum hnött-
inn.“
Þetta hvarf vekur auðvitað
mikla athygli dálitla stund, en
á mánudag fóru herra greifinn,
greifafrúin, ungu lijónin og
systir Madame La Hinque með
lestinni til Ivaliforníu og liéldu
áfram ferðinni kringum hnött-
inn, og hér sitjum við eftir og
liöfum ekkert að tala um nema
gamli dómarinn og Madame La
Hinque gifta sig líka. Þau fara
til Detroit því að Henry G.
Blake dórnari uppástendur að
hann eigi bróður þar, sem reki
pípulagningaverslun og muni
láta liann fá atvinnu. Pei’sónu-
lega hefi ég þá trú, að Henry
Blake dómari ætli sér að koma
upp smyglarastarfsemi við Kan-
ada upp á eigin spýtur þarna
í Detroit. Eg á bágt með að
trúa J)ví að dómarinn geti unað
við pipulagningar eða þess
háttar.
Og svo er ekki meira um
Jætta er að segja, nema Jxað að
nokkrum dögum síðar gekk
Davið um með lieljarinikið
skjal í hendinni og var afar
æstur.
„Ef ekki hver einasti hlutur,
sem hér er skráður, kemur
fjúkandi til baka í hendur réttra
eigenda í herbergjunum i Mar-
berrygistihúsinu, J)ar sem þeir
voru teknix’, innan Jxriðjudags,
Frh. á bls. U.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Hitstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavik. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Aliar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent