Fálkinn - 06.05.1949, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
Ttí Ttf itf Ttf "öí w witriiríiríirítríir'itfTtrTií'Qí tw w'ör'ar'wríjrítríirttf'Ttr'ör "ttf nr ítr nr íir ur Ttr ur iir
19.
ÚT í OPINN DAUÐANN
inn, sem gæti gert þetta. Og svo hafið þér
eyðilagt allt.
Gregory brosti. -— Þetta líkar mér betur.
Eg vildi óska að þér hefðuð sagt þetta við
mig strax. Eg kann ekki við að lifa á náð-
arbrauði. Þér ættuð að skilja að ég tek
mér nærri að hafa valdið yður vonbrigð-
um.
— Eg er viss um að þér gerðuð það sem
þér gátuð, drengur minn. Við tölum ekki
meir um það. Sir Pellinore stóð upp og
klappaði á öxlina á honum.
Gregory leit upp. — En ég er hræddur um
að við verðum að tala meira um það. Og
þetta sem þér drápuð á, að ég yrði að setj-
ast í helgan stein, skulum við strika yfir.
Ástæðan til þess að ég fékk Rudd til Hol-
lands var sú að ég vildi komast heim sem
fyrst. Eg vildi ekki sitja inni viku eftir
viku. Mig langar til að gera aðra tilraun,
og þegar við höfum etið skulum við ræða
um hvað hægt er að gera.
Sir Pellinore strauk hvíta yfirskeggið
hugsandi. — Eg met mikils áhugann sem
þér sýnið, en ég skil ekki hvað þér getið
gert. Þér hafið verið óheppinn með Þýska-
landsdvöl yðar. Það er óráð að þér farið
þangað aftur og byrjið á nýjan leik svo að
segja blindandi.
— Vitanlega er mikið til í því. Gátuð
þér fundið nokkuð i nafnaskrám þýsku
foringajnna?
— Ekki mikið. Undireins og þér hringd-
uð til mín var bókstafurinn G athugaður.
Sir Pellinore tók blað upp af skrifborðinu.
— Eruð þér viss um að presturinn hafi
ekki sagt: Þegar þér hittið von Gra. . . .
um leið og hann var skotinn?
— Alveg viss. Hann sagði bara: Hers-
höfðingjann Gra.... Niðurlagið á nafninu
drukknaði í hvellinum frá skammbyss-
unni.
Það var hörmung. Nærri þvi allir hinir
æðri foringjar voru skipaðir af keisaran-
um. Það eru þeir, sem enn hafa stjórn
hersins með höndum, og þeir heita nærri
því allir von .... svo og sv. Þeir sem helst
geta komið til mála eru hershöfðingjarnir
Grabenhoff, Grauwitz og Gröner. Sá fyrsti
er í flutningaliðinu, annar er Austurríkis-
maður og sá þriðji stórskotaliðshöfðingi,
sem nú liefir fengið lausn.
Það virðist ekki efnilegt.
— Hefði það verið nafn sem líkist von
Ffitsch ......
— En hann var drepinn á austurvígstöðv-
unum nýlega.
— Já, hann var drepinn, en ég átti við
sem hafði verið jafn atkvæðamikill og
réttlátur.
— Það var von Fritsch sem endurskóp
þýska herinn, ekki rétt?
— Jú. Hann var dugnaðarmaður. Og góð-
ur Þjóðverji líka og ef til vill sá eini, sem
þorði að andmæla Hitler. Eg þekkti liann
vel. Jæja, það tjóar ekki að tala um það.
Hefðuð þér fengið rétta nafnið gæti það
komið til mála að þér færuð til Þýska-
lands aftur. En eins og nú er komið ....
— Við höfum enn Tom Archer og Erilcu
von Epp.
— Hvað Archer snertir þá hefi ég sagt
yður að við reyndum allar hugsanlegar að-
ferðir til að fá hann til að leysa frá skjóð-
unni. Það hefir reynst árangurslaust. Erika
von Epp er í Ameríku. Líklega er hún í
Mexico núna, á leið til Suður-Ameríku.
Okkar menn í Bandaríkjunum hafa ekki
getað fundið hana.
Nú kom þjónn inn og sagði að miðdeg-
isverðurinn væri tilbúinn. Það var ekki fyrr
en þeir konm aftur frá borðhaldinu að þeir
fóru að ræða málið, sem mestu skipti.
-—• Látið mig heyra um áform yðar, sagði
sir Pellinore undir eins og hann hafði lok-
að dyrunum eftir sér. — Auðvitað er það
einhver fásinna, sem þér stingið upp á. En
ég vil að minnsta kosti hlusta á yður.
— Eg hefði orðið afhuga þessu, ef ekki
væri þýska stúlkan, sem ég sagði yður frá,
sagði Gregory rólega. — Stúlkan sem ég
tók bifreiðina af.
— Það er liún sem þér eruð að liugsa
um! Eg fel yður mikilsvert erindi, en þér
haldið vist að það sé í því falið að dufla
við fyrstu ungu stúlkuna, sein þér hittið!
Hvað kemur hún þessu máli við?
— Hún kemur talsvert málinu við. Hún
vissi auðvitað ekki um erindi min í Þýska-
landi. En þetta var skynsöm stúlka og ósk-
aði að bráðlega yrði friður. Þegar ég sagði
henni að ég ynni fyrir það málefni grát-
bændi hún mig að gefast eklci upp. Hún
bað mig að koma aftur undir eins og ég
hefði fundið ný ráð. Eg lofaði henni því.
— Þér lofuðuð að verða hetja hennar?
— Vitanlega ekki. En hún kom mér til
að hugsa. Og þegar ég sat í fangabúðunum
í Nijmegen hafði ég gott næði til að hugsa.
Rheinliardt er úr leik. Sama er um Eriku
von Epp. En Tom Archer er til, og hann
á meira að segja heiina hér í London.
—• Eg liefi margsagt yður að Tom Archer
neitar að segja nokkuð.
— Þá verður að neyða hann til þess.
— Eg skil ekki hvernig yður tekst það
úr því að lögreglunni tókst það ekki.
-— Mér kemur ráð í hug. Það er margt
sem lögreglan getur ekki leyft sér, þótt ver-
ið geti að hún geri bæði eitt og annað, sem
maður veit ekki um. En við búum í frjálsu
landi og Archer er kunnur maður og hefir
sterkan félagsskap að baki sér. Þess vegna
verður lögreglan að fara varlega. Öðru
máli gegnir um mig. Eg er öllu óháður.
Hirði ekkert um lög og rétt. Fús til að
gera hvað sem er til þess að fá framgengt
því sem ég vil.
— Þá verðið þér að taka afleiðingun-
um ef upp um yður kemst.
Veit ég það. Eg er við því búinn. En
hegningin sem ég fengi fyrir það er bara
smáræði hjá því, sem orðið liefði ef Þjóð-
verjar hefðu hremmt mig þegar ég var i
Rínarlöndunum.
— Jæja, þá er mér sama. Fáist þér bara
við Archer. Þér megið það ef yður langar.
Og gangi yður vel.
— Þakka yður fyrir. En þér verðið að
hjálpa mér.
— Því miður kemur það ekki til mála,
drengur minn. Það yrði of mikið uppi-
stand ef það vitnaðist að ég liefði gefið
yður eldspýtur til að svíða iljarnar á Tom
Archer með. Eg geri ráð fyrir að það sé
eitthvað svoleiðis, sem þér eruð að hugsa
um.
— Kannske. En það er svo litið sem ég
bið yður um. Eg þarf falsa ljósmynd, sem
þér verðið að hjálpa mér til að eignast.
Eg hefi nefnilega ekki búið hana til sjálf-
ur, og get heldur ekki beðið venjulegan
ljósmyndara um að gera það. Þér getið
útvegað mér samband við réttu mennina.
— Það gæti komið til mála. Látið mig
heyra hvað þér liugsið yður.
•— Það er fljótgert. Áður en ég fór til
Þýskalands fól ég Rudd að hafa gát á
Archer. Rudd var vonsvikinn þegar hann
heyrði að hann fengi ekki að fara með
mér. En til þess að gleðja hann, fremur
en ég byggist við að hafa nokkurt gagn af
því, bað ég liann um að komast að sem
flestu um Areher meðan ég væri að heim-
an. Og nú þykir mér vænt um það. Eg
held nefnilega að Rudd hafi lcomist að dá-
litlu, sem getur losað um málbeinið á
Archer. — Hann sagði mér af því meðan
við vorum að hafa fataskipti i lestinni í
gærkvöldi. Þér munið kannske að í bréf-
inu sem ég smyglaði úr fangabúðunum í
Nijmegen bað ég ýður að segja Rudd að
skrifa ítarlega um það, sem hann hafði
tekið að sér, og léggja blöðin í skrifborðs-
skúffuna mína. Eg las þetta undir eins og
ég kom heim í gærkvöldi. Hann hefir fund-
ið það, sem ég get notað.
— Látið mig heyra.
•— Sjálfsagt. En hvað segið þér um að
opna eina flösku af gömlum Kummel? Það
hjálpar mér til að útskýra málið.
XVII. kap. Þvingunartilraun.
Tíu döguin síðar kom sendill með litinn
böggul til Gregory. Þegar Iiann hafði kvitt-
að fyrir viðtökunni og litið á innihaldið
settist hann og skellihló. Mennirnir sem
sir Pellinore hafði falið verkið höfðu þurft
langan tima til að búa til eina mynd úr
mörgum. En myndin var líka meistara-
verk.
Gregory tók símann og hringdi til Tom
Archer í Kensington. Hann var ekki heima
og sagt að hann kæmi ekki fyrr en um
klukkan sex. Klukkan hálfsjö símaði Gre-
gory aftur og hitti nú Tom Archer.
— Eg heiti Baird, sagði hann. Joe Baird.
En ég býst við að þér séuð litlu nær fvrir