Fálkinn - 27.05.1949, Side 9

FÁLKINN
9
tók tæplega eftir þegar pabbi lienn-
ar heilsaði, því að öll eftirtektin
var á hrúgunni, sem sat í gamla
söðlinum. Pabbi liennar fór að losa
um þetta einkennilega, sem Helgu
þótti.“
„Ertu ekki ósköp þreytt,“ heyr'ði
hún pabba sinn segja, en hún heyrði
ekki hverju var svarað.,
Loksins tók hann þetta úr söðl-
inum, og setti það gætitega á hlað-
ið. Gráni hristi sig óþolinmóður,
þvi að Rauður og Skjóni voru komn-
ir í túnið.
Nú sú Helga fyrst eitthvert manns-
mót á því, sem hafði verið í djúpa
söðlinum. Á hlaðinu stóð iítil grann-
vaxin kona, sem studdist við staf.
Reiðfötin hennar voru mjög gömul,
og -virtust hafa verið útbúin í íyrst-
unni á stærri manneskju. Stór klút-
ur var bundinn yfir höfuðið, og
hann faldi nærri magurt og fölleitt
andlitið. Jæja, Helgu fannst mesta
furða livað rættist úr þessari skrítnu
hrúgu úr djúpa söðlinmn. Þetta
tilaut að vera hún Rjörg, sem pabbi
og mamma voru að tala um í morg-
un. Hetga varð allt í einu innilega
glöð, en hvað það var gaman, að
Rjörg skyldi koma til þeirra. Ætli
mamma láti iiana sofa í mínu rúmi,
hugsaði hún, ég get vel sofið hjá
henni, hún er svo litil.
Óiafur bað Björgu að ganga með
sér í bæinn. Þolinmóð staulaðist
hún á eftir bonum. Með hægri hendi
studdist hún við stafinn, en með
þeirri vinstri lié.lt hún uppi reið-
pilsinu, sem var þungt af bleytu.
Þegar þau voru komin inn í göng-
in, losaði Björg sig við ótætis pils-
ið, og þá sá Helga litla, sem fylgdi
fast á eftir, að i ijós komu nettir
fætur, í velgerðum sauðskinnsskóm
og sauðsvörtum sokkum, siðan kom
gamalt upplitað pils, sem einhvern
tíma hafði verið svart, en var nú
grátt af elli, og lieimaofin tvisttau-
svunta, gömul en hreinleg, gerði
búning Bjargar gömlu nærri glæsi-
legan.
Ólafur fór með Björgu upp í bað-
stofu og gekk síðan til eldhúss, að
hitta konu sína.
Ásdis var þögul, og leit ekki upp,
þegar maður hennar kom inn. Hann
heilsaði henni hlýlega og bað hana
að taka á móti Björgu. Ásdis leit
upp, og það var auðséð á úlliti henn-
ar, að lnin liafði grátið.
„Ólafur, þú manst hvað ég sagði
þér í morgun.“ Ásdís sagði þessi
orð með nokkurri þykkju. Ólafur
lést ekki taka eftir því, en svaraði
hægt og rólega:
„Já, Ásdís, ég man hvað þú sagð-
ir, og ég lofaði þér Hka, að vera
búinn að koma Björgu annars stað-
ar fyrir i haust.“ Svipur Ásdísar
mýktist og maður licnnar fann að
öllu var óhætt.
Það var ekki blöðum um það
að fletta, að lijá Ólafi i Haga gekk
slátturinn vel. Hann var alltaf
bóndinn sá, jafn öruggur, bjartsýnn
og fljótur til liðs við aðra, ef á
þurfti að halda.
Björg gamla sat flestum stund-
um inni i bæ. Einstaka sinnum,
þegar glaðast var sólskinið, og veðr-
ið sem blíðast, tók hún stafprikið
sitt, sem ávallt stóð við fótagaflinn
ú rúminu hennar uppi í baðstofunni
og staulaðist út á hlaðið, og fram að
Sjónarhól, lengra fór hún aldrei.
Ósjaldan skoppaði Helga litla í
kring um gömlu konuna á þessum
ferðum hennar. Þær voru mestu
mátar.
Dag nokkurn á slætti tók Björg
stafprikið sitt og lagði i þessa venju-
legu gönguför sína. Hún stansaði
fyrir utan bæjardyrnar og leit í
kring um sig, hvort hún sæi ekki
solargeislann á heimilinu, hana Helgu
litlu. En telpan virtist ekki vera
lieimavið, svo að Björg gamla staul-
aðist ein sins liðs sinn vana spöl,
stansaði svolitla stund við hólinn og
rölti svö aftur til bæjar.
Þegar hún kom inn, lagði hún
lcið sína inn i eldhús til Ásdísar.
Uppi í baðstofu beið liennar rokk-
urinn, því að hennar lielsta verk var
að spinna allan ársins hring. Reynd-
ar tók hún sér það stundum iétt,
ef hún náði i skemmtilega bók, cn
hvað um það, spuninn var hennar
aðalstarf.
„Gott er blessað veðrið,“ sagði
Björg um leið og hún kom inn í
dyrnar.
Ásdis leit við, og svaraði stutt:
„Ójá, ekki vantar það.“
Björgu gömlu duldist ekki kuld-
inn í raddblæ húsfreyju, en hún
var nú orðin margreynd og verald-
arvön og hætt að fárast um hlutina.
Björg sneri aftur til dyra, en
varð um leið litið á sokkahrúgu,
sem lú á stól i eldhúsinu, allt botn-
laust og óviðgert. Án þess að hugsa
sig um, sagði hún: „Má ég halda á
þeim upp með mér?“
Ásdís leit fyrst á sokkahrúguna,
og siðan á Björgu gömlu, og rann
allt í einu til rifja að heyra góðlát-
legt gamalmennið bjóða þessa að-
stoð sína, •— og það henni, sem
aldrei hafði vikið einstæðingnum
svo mikið sem lilýju orði. Það var
eins og Ásdis sæi Björgu nú í fyrsta
sinn i réttu Ijósi, og hún svaraði
spurningu hennar hægt og i mild-
um tón:
„Eg væri þér þakklát ef þú treyst-
ir þér að hjálpa mér með þá, ég
hefi venjulega i mörg horn að lita
hér niðri við, um þetta leyti árs.
En ég skal halda á þeim upp íil
þín.“
Björg gamla staulaðist upp. Henni
var óvenju hlýtt í huga. Það var
sólskin i sál hennar. Hún hafði orð-
ið fyrir nýjum, óvæntum áhrifum
frá Ásdísi húsfreyju. Henni fannst
vorylur streyma um meðvitund sína.
hlýrri og liugnæmari en hún liafði
fundið til í fjölda mörg úr. Hún
renndi huganum yfir þennan tíma,
sem liún var búin að dveljast liér i
Haga. Allir, nema kannske Ásdís,
höfðu verið henni hlýir og góðir.
Iielga litla var henni elskuleg. -—
En liklega gat liún ekki neitað þvi
að húsmóðirin hafði stundum sýnt
henni kulda; og auðvitað hafði það
sært hana, þótt hún léti ekki á því
bera. Hvað þýddi að vera að eyða
orðum um það? — En nú í dag
ómuðu allt i einu þessi orð fyrir
eyrum einstæðingsins: — Eg skal
lialda á þeim upp til þin. — Þcssi
setning var sögð á allt annan hátt,
og i öðruin róm, en Ásdís hafði
nokkru sinni fyrr talað til hennar,
— og Björg velti fyrir sér sokka-
görmunum, og stagaði þá og bætti
af þeirri vandvirkni, að það var
því líkast, sem hún hefði sérstaka
gersemi handa á milli.
Björg liélt þeirri venju sinni, að
vitja um sokkana og gera við þá af
mestu kostgæfni, og var yfirleitt
boðin og búin að inna af hendi
hvert það verk, er gela hennar leyfði.
Líðan hennar var öll önnur núna
eftir að Ásdis var orðin lilýleg i við-
móti við hana..
Það var fagran haustdag, sem
Ólafur bóndi i Haga lauk við að
gera að heyjum sínum. Oft hafði
lieyskapurinn gengið vel i búskap

Grafaraverkfall í New York. — Grafarar í New York hafa gert
verkfall, að því er snertir kaþólska kirkjugarða í borginni, og
hefir það staðið í margar vikur, og virðist ekki von enn um
samkomulag. Yfirmaður kaþólsku kirkjunnar í Bandaríkjun-
um, Spellman kardínáli hefir skipað verkfallsmönnum að
hætta verkfallinu, en það reynist árangurslaust. Hefir kardín-
álinn því kvatt 200 presta og prestaskólanemendur iil að taka
að sér grafarastörfin, og lítur sjálfur daglega eftir hvernig
þeir framkvæma þau.
hans, en aldrei eins og nú. Já, það
mátti nú segja um bóndann þann,
að hann var ánægður með sitt. Bú-
mannsáhyggjur liafði liann litlar,
það var annað, sem oili honum
leiða. Hann hafði aðeins fengið þvi
ráðið um vorið, að Björg gamla
yrði i Haga fram að göngum, og
Ólafur var einu sinni svo gerður,
að hann vildi ávallt standa við það,
sem hann hafði bundið íastmælum.
En því var ekki að leyna, að nærri
tók hann sér það, að fara nú að
hrekja gömlu konuna burtu. Hann
hafði ekkert út ú liana að setja, það
gat verið að Ásdis hefði það. En
það var víst ekki eftir neinu að
bíða, hugsaði Ólafur og liélt rakleitt
inn í eldliús. Þar settist hann á.
stól, og horfði á snarleg handtök
konu sinnar, sem var önnum kafin
við sina búsýslu. •—- Ekki duldist
Ólafi það, að Ásdís var glaðari uú
um tíma, en frarnan af sumri, hver
sem orsökin var.
„Ertu nú búinn að ganga frá
heyjunum þínum, bóndi minn?“
sagði Ásdís.
„Já, svo á það að heita,“ sagði
Ólafur. „Eg var annars að liugsa
um, að fara að ákveða eittlivað með
liana Björgu. Þú manst að það
var ekki ætlast til að hún yrði hér
nema fram til gangna, og sá timi
er þegar kominn.“
Ásdís skipti litum og varð orðfá
við. Hvað gat hún í raun og veru
sagt við þessu? Gat það ekki meira
en verið að .Ólafur væri þegar bú-
inn að ráðstafa Björgu, þótt hann
hefði ekki fært það í tal við hana?
„Hvað finnst þér um það, kona?“
sagði Ólafur.
„Ertu búinn að ráðstafa henni?"
sagði Ásdis, án þess að Hta ú mann
sinn.
„Ónei, ekki er ég nú búinn að
því ennþá, en það má ekki drag-
ast úr þessu.“
„Ólafur.“
„Já, hvað er það, Ásdís mín?“
„Eigum við eklti að lofa Björgu
að vera liérna áfram. Eg mundi
sakna hennar ef liún færi, og Helgu
litlu þykir svo vænt um hana, að
hún sækir engu frekar ráð til min
en hennar.“
Ólafur var þögull. Hann rétti
konu sinni höndina, og handtak lians,
traust og fast, sannfærði Ásdísi um
það, að þau voru sammála, eins og
svo oft áður.
»FÁlKli« d erindi til allra
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent