Fálkinn - 27.05.1949, Side 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN
og sjáanlega voru varðmenn þarna og
gerðu allt sem Archer skipaði þeim.
Nú skildi hann að Archer hafði farið
samkvæmt gerðri áætlun. Það var auðséð
að Archer hafði afráðið að myrða hann
undireins og liann hefði fengið þeirri ósk
sinni fullnægt að koma í skjalasafnið.
Þessvegna hafði hann ekki hugsað um að
leiða liann á villigötur á leiðinni, eftir að
þeir fóru úr bílnum. Þá hafði Archer ver-
ið búinn að ákveða, að þegar Gregory
væri kominn inn í liúsið skyldi liann ekki
fara víðar, nema þessa stuttu leið niður
í liöfnina.
Gregory var lagið að geta litið á hvert
mál með annarra augum. Archer var ekki
venjulegur glæpamaður og það var ó-
sennilegt að liann hefði nokkurn tima
framið morð. Marxistahugsjónin var allt
sem liann lifði fyrir. Archer vissi vel að ef
liann sleppti Gregory þá gæti liann ekki
afstýrt því að hann leitaði aðstoðar lögregl-
unnar til þess að rannstaka húsið og finna
upplýsingarnar, sem hann var að leita að.
Arclier var líka svo skynsamur að liann sá
að það yrði erfitt að halda Gregory í fang-
elsi um lengri tíma. Þess vegna var hon-
um nauðugur einn kostur, að stytta hon-
um aldur.
Samt taldi Gregory ekki ástandið von-
laust. Það var vitað að Gestapo leyfði sér
sitt af hverju, en enginn vildi fremja póli-
tisk morð í Englandi.
— Þér getið ekki gert það! hrópaði
hann. — Þér getið það ekki. Við erum í
Englandi — í London.
— Eg get það og ætla að gera það, sagði
Archer ákveðinn. — Það veit sá sem allt
veit, að það er hræðilegt að saurga hendur
sínar á morði, en mér er nauðugur einn
kostur. Þér vitið alltof mikið.
— Eg veit alls ekki neitt. Gregory
reyndi að harka af sér. — Eg fékk ekki
tækifæri til að sjá skjalasafnið.
— En þér vitið hvar það er.
— Mig varðar elckert um stjórnmála-
starfsemi ykkar. Eg get gefið ykkur liá-
tiðlegt loforð um að gleyma þessum stað.
— Þér svíkið það loforð. Þér hafið sjálf-
ur sagt að þér svífist einskis til að fá vilja
yðar fram. Það er ekki nema klukkutími
siðan þér reynduð svívirðilega þvingun
við mig.
— Þér ættuð að minnsta kosti að vera
svo heiðarlegur að halda yður við sannleik-
ann, sagði Gregory, sem afréð nú að taka
upp annað lag. — Það er ekki af pólitísk-
um ástæðum, sem þér ætlið að drepa mig,
heldur af því að þér eruð liræddur um, að
flokkurinn yðar komist að hvilikur svika-
lirappur þér eruð. Þér viljið lieldur myrða
mig en að sannleikurinn komi í Ijós. Og
22.
DAUÐANN
sannleikurinn er sá, að þér hafið stolið úr
sjálfs yðar hendi peningum, sem flokkur-
inn á. Og þér hafið notað peningana í
frillukostnað — handa lienni Pearl litlu
Wyburn.
—• Hvað eigið þér við með þessu? spurði
Chivers litli.
— Eg sagði sannleikann. Stingið hend-
inni i brjóstvasann á jakkanum mínum.
Þar finnið þér skemmtilega mynd af fé-
laga Archer og stúlkunni sem hann held-
ur við í lúxusíbúð í West End.
—- Þetta er andskotans lygi öskraði
Arclier. Og myndin er fölsuð.
Chivers steig fram. Það er best að ég
sjái hana samt.
En Archer vatt sér fram fyrir hann. —
Þú mátt það eklci. Myndin er ekki þannig,
að lieiðarlegur maður geti litið á liana.
Eg sagði þér í símanum að þessi bófi hefði
þvingað mig lil að fara með sig hingað.
Það var með myndinni sem hann þving-
aði mig.
— Sé hann að fara með lygi gátuð þér
eins vel farið með liann beint til lögregl-
unnar, sagði Cbivers bvasst.
— Nei, ég gat það ekki. Hann liefir gert
þessa fölsun svo vel, að fólk mundi trúa
honum. Og ég vil ekki gerspilla lífi sak-
lausrar stúlku á þennan hátt. Þú hefir
þekkt mig í meira en tuttugu ár, Joe Chiv-
ers. Treystirðu mér eða ekki? Segðu skoð-
un þina!
•— Vitanlega, Tom, — vitanlega treysti
ég þér, sagði Chivers afsakandi. —En ég
varð bara tortrygginn af því að þú ert
gjaldkerinn okkar. Leynilegu greiðslurnar
hafa verið nokkuð miklar síðustu tvö árin,
og þú ert sá eini, sem veist til hvers pen-
ingarnir eru notaðir.
— Hluslið þið á mig, sagði Archer og
sneri sér nú að hinum. — Pearl Wyburn
og peningarnir okkar koma hvorugt þessu
máli við. Eg er fús til að gefa flokknum
skýrslu hvenær sem er. En liér er staddur
njósnari frá stjórninni. Honum hefir tek-
ist að fá næga vitneskju til að eyðileggja
starfsemi okkar. Eigum við að sleppa hon-
um fyrir fult og allt?
Gregory Jiorfði með eftirvæntingu á litla
manninn og honum fellst hugur er hann
sá Chivers lirista höfðuðið. — Þú hefir
rétt að mæla, Tom. Þetta eru óskyld mál.
Eg er hræddur um að við verðum að
losna við hann.
— Það held ég líka, sagði Archer fast-
mæltur. — Því fyrr sem við losnum við
hann því belra. Það er best, að við tæm-
um vasana bans fyrst. Svo tökum við öll
auðkenni af fötum hans, svo að lögreglan
geti ekki þekkt hann þegar hún finnur
líkið. Afklæðið þið hann drengir.
Summers og Ben drógu Gregory niður
af stólnum, leystu liandfjötrana af lionum
og fóru að færa hann úr. Jafnóðum og
þeir færðu hann úr réttu þeir Archer flík-
urnar, en hann stakk fölsuðu Ijósmynd-
inni í vasann og fleygði öðru dóti úr vös-
i num ofan í skúffu. Svo tók hann hníf og
spretti klæðskeramerkjunum af og slcar
burt þvottahúsmerkin. Innan skamms stóð
Gregþry nakinn á gólfinu en hnefakapp-
arnir tveir héklu honum.
Þeir slepptu lionum svo að hann gæji
færl sig í fötin aftur, en stóðu hjá honum,
tilbúnir að berja á honum ef hann sýndi
mótþróa.
Gregory klæddi sig hægt og hægt. Hann
treyndi tímann eftir megni lil þess að láta
sér detta eitllivað í hug til að bjarga sér.
Það eina sem honum gat dottið í hug var
að strjúka á dyr. En hann sá að ef liann
reyndi það þá mundu þeir ráðast á hann,
allir fjórir og berja hann til óbóta.
Honum fannst einkennilegt að hugsa
lil þess að kannske yrði þetta í síðasta
skiptið sem hann færi í föt. Oft hafði verið
mjótt á milli hans og dauðans, núna sið-
ast í Þýskalandi og oft áður. En þá hafði
liann verið vopnaður, og tilhugsunin um
dauðann hafði ekki verið eins ógnandi.
Nú var hann í London, í miðjum bæn-
um sem hafði fjöhnennustu lögreglu í
heimi. Hann var réttu megin við lögin og
samt voru þarna tveir menntaðir Eng-
lendingar, sem voru að ræða um að láta
tvo áflogahunda myrða liann, af því að
hann gæti verið hættulegur félagsskapn-
um, sem þeir voru i.
Honum lá við örvæntingu er hann fór í
jakkann. Nú eða aldrei. Þegar hendurnar
á hónum mundu verða bundnar aftur
mundu þau bönd ekki verða leyst fyrr en
í líkhúsinu. Hann bej^gði sig til að reima
að sér skóna. Um leið og hann rétti úr sér
sveigði hann út á hlið og rak hnefahögg í
andlitið á Ben, sem hafði staðið bak við
hann.
Ben riðaði og Gregory beygði sig og vatt
sér til dyranna, en allir fjórir réðust á
hann. Hann var ekki kominn nema tvo
metra er hann datt kylliflatur á gófið og
Summers ofan á hann. Og nú bundu þeir
hendur hans og fætur.
Summers tók hann upp og dró skítugan
silkivasaklút upp. Tók um nefið á Gregory
svo að hann neyddist til að opna munninn
lil að anda, og stakk þá klútnum upp í
munninn á honum.
— Eruð þér ákveðinn i að „afgreiða“
hann, meistari? spurði Summers allt í einu.
— Já. Hann verður að hverfa. Farið með
liann gegnum geymsluhúsið og kastið hon-
um út af næstu bryggju, svaraði Arclier.
■— Allt í lagi, meistari. En þér vitið að
þetta er morð?
— Þið hafið háðir framið tvö morð áð-
ur, sagði Archer kuldalega. ■— Þið kusuð
að laka þetta slarf og lofuðuð að gera allt
sem yklcur yrði skipað fremur en að lenda
i Idóm lögreglunnar.
— En það er nú samt ekki það sama
sem að vera varðhundur hérna og berja
einn af þessum bölvuðu nasistasvínum í
bausinn, maldaði Summers í móinn.