Fálkinn - 02.09.1949, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN DAUÐANN
— Eg er <le Brissac majór. Eg' var með
Gautier liðsforingja, sem féll rétt áðan.
Fljótir nu! Gerið eins og ég segi.
— Oui, mon Major, tautaði dátinn. En
j)að var leilt að þér skvlduð koma núna.
Eftir. íhinútu hefði hann verið (lauður.
Hann setti jjung stígvélin í magann á Gre-
gory og kipþti byssustyngnum að sér.
De Brissac hló þegar dátinn var farinn.
— Þarna munaði minnstu. Það var heppni
að ég skyldi alhuga hvort þú liefðir kom-
ist á jiýsku stöðvarnar.
— Guði sé lof að þú gerðir j)að, sagði
Gregory og reyndi að setjast upp. — Eg
efast um að nokkurn tíma hafi verið mjórra
milli mín og dauðans. En livers vegna gerð-
ir J) ú ekkert fyrr, úr því að þú varst alveg
hjá mér?
— Eg varð að forða mér ofan í næstu
holu þegar Ijósið kom. Þá fyrst lieyi’ði ég
að hanxn skaut og þóttist vita að þú værir
í hættu.
— Þakka þér fyrir. Það er kalt hérna.
Eg'er lioldvotur og skelf af kulda.
— Gerðu svo vel og fáðu þér Sopa, sagði
de Brissac og rétti lionum pelann sinn, og
Gi’egoi’y saup dijúgan á.
— Þetta var gott! sagði hann og rétti
honum flöskuna. — Nú get ég lialdið á-
franit Ilann stóð upp og brölti upp úr hol-
unni og de Brissac á eftir. Þeir ui'ðu að
skríða á maganum áfram. Og i hverl skipti
sem þeir sáu ljós lágu þeir grafkyrrir, nxeð
andlitið niður að jöi’ð. Tiu mínútum síðar
lieyrðí Gregory hljóðskraf. Það var j)ýska
sem töluð var og Gregoi-y vissi að liann var
alveg við viglínu Þjóðverja.
Nú var enn hættulegri áfangi að byrja.
Meðan jiánn liafði getað falið sig i sprengju
holum íxafði hanu verið nokkurn veginn ör-
uggur. Nú var hann einn og liann Jækkti
ekki herorð Þjóðverjánna.
Og J)egar liann gæti ekki svarað kalli
mundi hann verða tekinn og yfirheyrður.
Þá nxundi brátt komast upp að hann væri
ekki Þjóðverji, J)ótt hann væri í ])ýskum ein-
kennisbúningi. Og kassinn lians yrði rann-
sakaður og SS-búningurinn mundi finn-
ast. Þá Var leikurinn úti.
Þess vegna J)orði liann ekki að fara ofan
í þýsku skotgrafirnar en skreið áfram á
jafnsléttu. Unlað gera að flýtasér.
Þarna voru líka holur eftir sprengjur.
Ilann skreið liolu úr holu þangað til liann
kom að skotgröf. Þar nam haxln staðár (og
lilustaði en lieyrði ekkert. I sama bili kom
ljós og hann sá að skotgöfin var tóm.
Hann iioppaði ofan i skotgröfina og
hljóp éfth- lienni eins hratt og hann gat.
Hann varð, að reyna að komast sem flesta
kílómetraná áður en birti. Eftir skamma
stund fann liann að hann gekk á múi-stein-
um. Hann var koininn að einu eyðilagða
hiisinu i Saarhrúcken.
Hann saup á flöskunni til að liiýja sér og
lxélt áfram, en varlegar en áður. Við og við
heyrði hann mannamál. Þegar ljósunum
var brugðið upp sá hann rústir og eyði-
leggingar, Þaklaus liús og múrveggi og sám-
bandsgrafir á milli Jieirra. Einu sinni sá
hann á hjálma tveggja liermanna ekki
meira en fjögur fet frá sér, en hermenn-
iinir sáu liann ekki og iioniim tókst að
sneiða hjá þeim.
Þótt hann héldi sig í útjaðri bæjarins og
varaðist að lenda of nærri miðbænum var
alis staðar kröggt af sambandsgröfunum.
Hann fór að óttast að hann hefði villst en
])á var skotið upp ljósi og hann sá að hann
var kominn niður að ánni Saar.
Hann vissi fyrir að Jxessi á var Versta
torfæran á leið hans. Ef sumar hefði verið
þá hefði liann synt yfir hana, en í þessum
kulda var Jiað ekki viðlit, Ef liann færi ol'-
an í ískalt vatnið mundi Iiann fá krampa
og sökkva áður en hann kæmist yfir. Jafn-
vel J)é)tt honum tækist að synda vfir mundi
Jxað þreyta liann svo, að Iiann kæmist ekki
þá leið, sem liann þurfti að fara áður en
birti. Annaðhvort var,ð hannað finna I)éit
eða brú.
Hann fór upp með ánni uns liann sá
dálítinn bjarma. Hann kom frá kolalijalli
þar sem nokkrir hermenn sátu. Auðsjáan-
lega liéldu Jieir vörð um bátahrú eina,
sem var þar fyrir neðan. Það var úmögu-
legt að komast út á brúna án Jiess að sjásl.
Hann Ieysli af sér kassann og beið.
Eftir dálitla stund lieyrði Iiann nianna-
mál og tólf hermenn komu gangandi út úr
myrkrinu og stefndu niður á brúna. Gre-
gorv stóð upp, lyfti kassanum upp á öxl
sér og beið Jiangað til hópurinn var kom-
inn hjá. Svo hélt hann í huniátl á eftir.
Við brúarsporðinn stöðvaði vörðurinn
liópinn, en formaður hans sagði auðsjáan-
lega herorðið, því að nú héldu mennirnir
áfram út á brúna. Gregory greikkaði spor-
ið og þrammaði áfram á eftir án Jiess'að
líla til hægri eða vinstri. Varðm'aðurinn
hefir haldið að hann væri í hópnum og lél
liann fara óáreittan. Eftir tvær minútur var
liann kominn yfirum.
Þar tók við vegur sem lá í J)á átt sem
hann ætlaði. Hann vissi að verðir mundu
vera við þennan veg svo að liann þorði
ekki að fara hann, en fór yfir skurðinn og
gekk svo skanimt frá veginum að liann
missti ekki sjónar af hónum. Honum fannst
óendanlega langt síðan hann skildi við de
Brissac enþegar hann leit á klukkuna sá
liann að ekki var nema klukkutími og tUtt-
ugu mínútur síðan hann fór yfir fyrstu
Jiýsku skotgröfina. Honum óx liugur við
að vita að enn var langt þangað til birti.
Vegurinn var mannlaus en eftir hálftima
sá liann móta fyrir bröMum þökum á húsa-
þyrpingu framundan. Einar dyrnar voru
opnaðar og hann sá móta fyrir hermönn-
um, sem báru sjúkrabörur á milli sín. í
sama bili heyrði hann rödd æpa neðan af
vcginum: • Byrgið J)ið ljósið, asnar!
Langar ykkur til að láta sprengja ykkur i
tætlur? Einhver í húsinu dró tjald fvrir
lyrnar, en Gregory liafði séð nóg til að
kilja, að þetta var liæli fyrir særða menn.
Hann beygði fyrir liúsið og fann veginn
iftur, cn kom brátt að öðrum lnisum og
erksmiðjubyggingu. Hann vissi að þarna i
saarhéraðinu var mikið af verksmiðjujn
)g að liann var ekki langt frá bænum St.
'ohann, en þar var járnhrautarmiðstöð.
)g Jiella staðfestist Jiví að bráðum kóin
lann að járnbrautarteinum. Hann fór yfir
>á og liélt áfram til vinstri uns hann fann
veginn. Þá fann liann annað járnbfátitar-
ípor sem lá til norðausturs, samsíða með
reginum.
Veginum hallaði dálítið upp á móti og
neðfram honum var niikið af vögíium.
Iann sá ekki í myrkrinu livers konar vagn-
>r þetta voru, en liann lieyrði mannamál,
;vo að honum Jiótti sennilegt að Jietta væri
'lutningadeild, sem liefði tekið sér riætur-
ivíld Jiarna á leið til vigstöðvanna. Hann
v'issi að Þjóðverjar notuðu aðallega næt-
irnar til flutnings vegna flugárásanna á
laginn og ályktaði Jivi að úr Jiessu yrði
nikil uinferð um veginn.
Það var auðvelt að sjá veginn þarna.
lann gekk spölkorn inni á ökrunum. Stíg-
vélin voru Jiung af eðjunni. Eftir nokkra
itund kom hann i skóglendi og vissi að Jxað
xar Kollerlh-skógurinn.
Þarna var erfiðara að komast áfram, og
þótt hann kepptist eins og hann gat efaðist ■
lann um að hann væri kominn meira en >
imm kílómetra frá Jiýsku framvarðarlín-
unni. Klukkan var kortér yfjr tvö. Það voru
liðnir tveir tímar og þrjú kortér síðan hann
Iagði af stað með Gautier.
Nú lauk skóginum. Ilann gekk éit á ak-
ur og gekk meðfram limgirðingunni, sem
var milli hans og vegarins. Hann heyrði
kall framundan sér og stansaði. Svo heyrð-
ust fleiri raddir og hann Jióttist vita að
liann væri kominn út á akur, Jiar sem her-
deild hefði tjaldað. Efhann svaraði kallinu
væri öll von úti. Hann lagðist á fjórar fæt-
ur og skreið gegnum limið. Hrópið lieyrð-
ist aftur en Gregory hélt áfram niður að
veginum. Færi hann aðra leið mundi hann
lenda í skóginum og villasl.
Hann beið Jiangað til fótgorigudeildin var
komin fram hjá og fór svo yfir veginn og
ætlaði að lialda áfram Jieim megin. En Jiar
mætti hann líka hermönnum og varð að
lara upp á veginn aftur.
Það var léttara að ganga veginn en Jiar
var sífelld bætta af herlögreglunni, sem var
á hverju strái lil þess að veiða liðhlaupa.
Nú gekk hann heilan kílómetra og Jiá tók
aftur skógur við, en í því heyrði hann í
flugvél yfir höfðinu á sér. Og einhvers stað-
ar inni i skóginum var blásið í flautu og
hann sá skugga af mönnum á hreyfingu
þar inni. Það voru hermenn, sem voru að
flýja í skjól. Gregory hoppaði ofan i næsta
skurð. Hann þurfti ekki að láta segja sér