Fálkinn - 09.09.1949, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
Flóamarkaðiv
og oifiuir ítaupþing
í London
ÞAÐ er ólrúlegt hvað maður
getur fengið keypt á götunum
i London. Hunda og ketti, hljóð-
færi og hárkollur. Enda er
London kaupsýsluborgin mikla
— ekki aðeins i „æðri merk-
ingu“. Hún er líka borg mark-
aðanna og uppboðanna. Og þó
að hundakaupin gerist aðallega
undir þaki, verða þau þó að
teljast til markaðssölu eða upp-
boða — eða hvors tveggja.
Hundakaupmennirnir geyma
slærri hundana sína í kössum,
en þá litlu setja þeir út i glugg-
ana til sýnis. Og það er alltaf
ös við þessa glugga. Þarna sér
maður að minnsta kosti 3—4
tegundir af þessum úrvals dýr-
um í hálminum í glugganum.
Hvölparnir flestir afvelta en
sumir farnir að elta á sér róf-
una. Þeir sleikja iiver annan og
glápa á forvitna fólkið við
gluggann.
En einn daginn kemur kann-
ske fín frú i loðkápu inn fyrir,
tekur einn hvolpinn á handlegg-
inn og strýkur lionum. Frúin
skoðar hann í krók og kring
og eftir dálitla stund er hvolp-
urinn farinn að aka í bifreið,
lafhræddur. Og ekki verður
honum rórra þegar hann er
borinn inn í bráðókunnugt hús
og settur inn á mitt stofugólf
til sýnis.
Smátt og smátt fer af lionum
hræðslan og forvitnin vaknar.
Það er svo margt skrítið sem
ber fyrir augun í þessum lieimi
fyrir utan búðargluggann. Fjöld
inn allur af hlutum til að þefa
af og leika sér að. Allir eru
góðir við hann og hvolpurinn
er fljótlega orðinn eins og heima
hjá sér. Og hann hefir gleymt
hinum hvolpunum. -— En ef það
kæmi fyrir að hann vrði við-
skila við frúna sina úti, þá gæti
farið svo að hann yrði seldur
aftur og kæmist þá ekki i nærri
eins góða vist og þá fyrri.
-----— Á hverjum sunnu-
dagsmorgni er stóreflis mark-
aður á torginu við Club Row.
„Flóamarkaðurinn“ er o])inn svo
sem tvo klukkutíma, og á þess-
um tíma skipta margar skepn-
ur um eigendur. Þarna eru seld-
ir óskila liundar fyrir allt frá
5 pence upp í fimm pund. Dúl'-
ur, kaninur, hvítar mýs og svart-
ir kettir er selt þarna. Og þeir
sem selja skepnurnar eru nær
u n d an t ek n i ngarl aus t Gyð ingar.
Þarna skammt frá er mark-
aðurinn í Petticoat Lane. Þar
reka allra þjóða kvikindi at-
vinnu sína. Og sá sem vill kynna
sér ólíkar manntegundir getur
ekki kosið sér heppilegri stað
til að gera það. Sleppa morg-
unsvefninum, en fara með neð-
anjarðarbrautinni til Algate.
Þar standa söluborðin hlið
við lilið, með alls konar rusli til
sýnis. Flest af því er einskis
virði, en alltaf getur liist svo á
að þarna slæðisl eitthvað fá-
gætt með, gpmul mynd eftir ó-
kunnan listamann, sem kann-
ske er þúsund punda virði, eða
einhver góður forngripur. En
slíkt er sjaldgæft. Hitl er oft,
sem hægt er að finna þarna
sæmilega góðan lilut. Þarna eru
oft ýmsir smámunir úr fíla-
heini eða sjaldgæfum steinum.
En langmest eru það gamlar
flíkur, sem þarna eru á boð-
stólum, og það eru þær sem að-
allega skipta um eigendur.
Duglegustu kaupmennirnir
draga fólkið að sér með hróka-
ræðum, fyndni og skemmtivís-
um á milli þess sem þeir bjóða
fram vöruAa. „Mike Sern er í
borginni!" stendur með stóru
letri yfir einu borðinu. Og' Mike
er fljótari að selja en aðstoðar-
menn lians eru að afgreiða.
Hann rekur viðskiptin í amer-
ískum stíl og er svo fimur selj-
ari að hann fær karlmenn til
að kaupa af sér brjósthöldur.
Skammt frá sést fótur standa
framundan forhengi. Fóturinn
er á sjúklingi, sem „líkorna-
kóngurinn“ er að gera til góða,
og virðisl alls ekki vera til ama
sælgætissalanum við næsta
horð.
Þarna stendur negri í viðum,
rauðum buxum og getur upp á
þyngd manna fyrir eilt penny.
Á öðrum stað er fakir, sem sel-
ur saumanálar. Hann sýnir hve
oddhvassar þær séu, með því
að stinga þeim gegnum tunguna
á sér. Yfirleitt er söluaðferðin
talsvert öðruvísi en maður á að
venjast í búðunum.
Meðal þeirra sem alltaf eru
á sunnudagsmarkaðnum í Petti-
coat Lane er Perlukóngurinn og
fjölskylda lians. Perlukónguriim
heitir því nafni því að fötin
hans og fjölskyldunnar eru al-
setl perlumóðurhnöppum svo að
þúsundum skiptir, og eins spari-
baukarnir, sem þau liampa
framan í fólkið. Árum saman
hafa þau safnað peningum
handa sjúkraliúsum í London
og það er ekkert smáræði, sem
þau hafa nælt saman. Kaup-
mennirnir í Petticoat Lane eru
hjátrúarfullir og gjöfulir, og
jiess vegna verður Perlukóng-
inum alltaf vel ágengt hjá þeim.
Flóamarkaðurinn og Petticoat
marlcaðurinn eru aðeins opnir
á sunnudögum, en hins vegar
er Berwickmarkaðurinn opinn
alla virka daga. Þai’na er hræri-
grautur hinna ólíkustu vöruteg-
unda, matvæli og búshlutir í
einni bendu. Markaður þessi
er í sundi einu sunnan við Ox-
ford Street, eina mestu versl-
unargötuna i London, og aðsókn-
in er mest rétl fyrir klukkán
8 á kvöldin. Þá versla synir Suð-
urlanda við konurnar frá Pal-
estínu. Þar eru Grikkir og lirista
sig og skæla, og þar eru Tyrkir.
Hin fjarlægustu tungumál kliða
þarna í kór og fólkið er há-
vært er það verslar og prúttar,
því að allir vilja kaupa ódýrt réll
fyrir lokunartímann. En ýmsir
eru ekki komnir til að versla.
Þeir horfa bara. Mæna löngun-
araugum til ketbúðanna og
hakla svo áfram ......
Þegar markaðnum lýkur koma
götusópararnir. Þeir raka rusl-
inu saman með löngum sópum
í stórar drýlur og nú koma
krakkarnir. Skítugir angar með
liorinn niður úr neíinu, leita i
drýlunum, því að ekki er ó-
mögulegt að þau finni éitthvað
ætilegt þar. En ef einhver finn-
ur ketbita verður undireins á-
flog milli krakkanna úr Solio.
„Ræflamarkaðurinn“ lieitir
markaður sem haldinn er í
Caledonian Road um klukkan
11 hvern þriðjudag og föstúdag.
Þá kemur gullsmiðurinn með
silfurmuni sína, og þeir sem
eru á veiðum eftir forngripum
liópast kringum hann. Því að
alllaf getur liugsast að þarna
séu góðir munir — gullsmiður-
inn kemst yfir svo margt. En
hitt er annað mál, að það er
stundum ekki vél fengið, og það
kemur fyrir að „þjófurinn þrífst
en þjófsnauturinn ekki“.
Það er margt skritið, sem fá-
tæklingunum er boðið á skril'la-
markaðnum. Til dæmis gamlir
leikliúsbúningar og slitnir skór.
Það er alveg ótrúlegt liverju
hægt er að koma í peninga.
Meðal sérvörumarkaðanna í
London ber fyrst að telja fisk-
markaðinn í Rillingsgate, við
London Bridge, og Smithfield
við Holborn Circus. Þar er að-
alketmarkaðurinn, og kvað vera
sá stærsli í heimi. Umsetningin
er 2Ö.000 smálestir á dag og
verslunin hefst klukkan 3 á
morgnana og er lokið um það
leyti sem ketútsölurnar ojina.
I Covenl Garden er ávaxta-
og grænmetismarkaðurinn. Þar
er ösin mest klukkan fimm á
morgnana. Þá er torgið fvrir
utan söngleikhúsið eins og al-
grænn garður yfir að lita, og
hvergi í London er liægt að
hitta kátara fóllc eða meira fjö.r
en þar.
En það er ekki aðeins á gatna-
markaðinum, sem liægt er að
sjá líf og fjör. Það er líka gam-
an að koma í uppboðshúsin og
kynnast verslunarmátanum þar.
Og þar eru það ekki neinir lög-
lærðir fógetafulltrúar sem
stjórna athöfninni. Yið skulum
hregða okkur niður til Bloom-
field i Oxford Street.
Bloomfield er uppboðssölu-
firma, sem hefir deildir víðs-
vegar i London. Frá aðalstöðv-
unum í City er varningnum ek-
ið á mörg hundruð iitbu víðs-
vegar um borgina, með Iiæfi-
legu millibili og við Iielstu um-
ferðagötur í heimsborginni. Og
útbúið sem selur mest er við
Oxford Street, ekki langt frá
liinni frægu stórverslun Selv-
ridges.
Sjálf sölustöðin er fremur ó-
sjáleg, með aðeins einum sýn-
ingarglugga, þar sem það girni-
legasta af varningnum liggur og
lokkar. Ekki er þessu raðað
með neinni snyrtni eins og i
búðargluggum heldur fleygt i
stóra hrúgu í glugganum, eins
og ætti að hjóða það upp í einu
lagi og selja það fyrir slikk.
Með mikilli atrustu er til-
kynnt i gjallarliorni að uppboð-
ið sé byrjað. Fólki er boðið að
koma inn og líta ó vörurnar —
enginn þarf að kaupa neitt frem
ur en hann vill. Gerið þið svo
vel og gangið inn!