Fálkinn - 23.09.1949, Page 8

8
FÁLKINN
NÆTURLESTIN hélt af stað
kortéri eftir áætlun. Haller um-
boðssali hafði skálmað fram og
aftur um stéttina og bölvað því,
live lestirnar væru alltaf ósturni
vísar um páskana.
Gramur i liuga ruddist iiann
nú gegnum gangana í löngu
vögnunum uns liann fann II.
farrýmis klefa, þar sem aðeins
einn farþegi varð fyrir. Heppni
að iiann skyldi eklci fara með
morgunlestinni, sem alltaf var
troðfull. Ljósin á járnbrautar-
stöðinni liurfu og lestin rann
inn í nótlina. Haller bjó um sig
i klefahorninu og lokaði aug-
unum. Hann átti erilsaman dag
i vændum, og varð að fá ein-
hvern svefn í nótt, þótt engir
væru svefnvagnarnir á þessari
leið.
En það varð lítið úr svefnin-
um. Ilann hafði farið að gefa
samferðarmanni sínum í klef-
anum auga, og af því að hann
var þannig gerður að hann gat
ekki án þess verið að verða for-
vitinn um samborgara sína, var
hann alltaf að opna augun og
skoða manninn.
í raun og veru var ekkert
sérkennilegt við þennan mann.
Hann var það sem maður
mundi kalla laglegur maður,
snyrtilega klæddur og vafalaust
vel siðaður, en samt var það
látbragð þessa manns, sem vakti
forvitni Hallers. Þegar hann hélt
að Haller tæki ekki eftir kom
svo einkennilegur svipur á and-
litið á honum, liann var alltaf að
smálíta út um gluggann, eins
og liann væri að reyna að sjá
hvar lestin væri, þrátt fyrir
myrkrið, og þegar liann leit af
glúgganum aftur neri hann lóf-
ununi saman eins og hann væri
með einhvern óróa i taugunum.
Og svo var hann alltaf að líta
á klukkuna ......
Skömmu síðar þegar Haller
lenti niðri á gólfi milli hekkj-
anna sannfærðist liann þó um
að hann hefði sofnað. Hann
heyrði ískra í hemlunum og leit
á klukkuna. Hún var kortér yf-
ir ellefu. Lestin átti ekki að stað-
næmast á neinni stöð á þeim
tíma.
Svo tók hann eftir að hann
var einn í ldefanum. Og í sama
bili heyrði hann hávaða úti á
ganginum og hljóp út til að sjá
livað um væri að vera. Hann sá
aðeins að samferðarmaður lians
var að hverfa út úr gangdyrun-
um og að vagnstjórinn elti hann.
Sá siðarnefndi kom inn aftur eftir
tvær mínútur, fjúkandi vondur:
Þetta er það bíræfnasta, sem ég
hefi lifað! Að kippa í hættu-
hemilinn og láta sex hundruð
samferðamönnum seinka enn
meira en orðið er, aðeins af
þvi að mannskraltanum þókn-
ast að fara ekki lengra!
Vagnstjóranum liafði ekki
tekist að ná í þorparann. Og
eftir dálitla stund rann lestin
áfram út í náttmyrkrið, enn
meira eftir áætlun en áður.
SÍÐDEGIS daginn eftir las Hall-
er eitthvað um morð í blaðinu.
í fyrstu liugsaði liann ekki frek-
ar um þessa frétt og ætlaði að
fletta blaðinu áfram, er eitt ein-
stakt orð i greininni vakli at-
liygli lians. Það var orðið hættu-
hemill. Það var ekki langt sið-
an hættuhemill hafði skipt hann
máli, því að nærri lá að hann
yrði af viðskiptum vegna tafar-
innar í lestinni kvöldið áður
— það munaði sáralitlu að Iiann
kæmi ekki of seinl á áríðandi
fund. „Er morðinginn sami
maðurinn og sá, sem kippti i
hættuhemilinn?“ las Haller. Og
nú vaknaði áhuginn. Maðurinn
sem kippti í hættuhemilinn —
það var samferðamaður lians.
Hann flýtti sér að lesa alla grein
ina. Morð hafði verið framið
innan við hundrað metra frá
staðnum, sem lestin slaðnæmd-
ist á. Og af því að það hafði
verið framið á svipuðum tíma
og lestin var stöðvuð, og farþeg-
inn sem stöðvaði lestina hafði
flúið, eftir að hafa slitið sig' af
vagnstjóranum, var lögreglan
ekki í neinum vafa um að þessi
farþegi væri morðinginn og eng-
inn annar. En lögregluna vant-
aði ítarlega lýsingu á þessum
manni. Vagnstjórinn gat nefni-
lega ekki lýst lionum, því að í
tuskinu hafði mannfýlan slegið
hann hnefahögg í andlitið svo
að honum sortnáði fyrir aug-
um ........
Haller fór á næstu lögreglu-
stöð. Hann var á alveg sömu
skoðun og lögreglan um hver
maðurinn væri og gat nú gefið
lýsingu af lionuni •— gleggstu
lýsinguna, sem lögreglan hafði
nokkurn tíma fengið. Auk þess
gat liann — vegna þess hve
maðurinn hafði liagað sér ein-
kennilega — leitt líkur að því,
að hér væri um ásetningsmorð
að ræða. Maðurinn hafði verið
svo annars liugar alla leiðina.
Og hátterni hans stal'aði vafa-
laust al' verknaðinum, sem hann
ætlaði að fara að drýgja.
Það var ekki laust við að
Haller væri upp með sér er hann
endurtók skýrslu sína fyrir blaða
mönnunum og bætti ýmsu við.
Hann var drjúgur er hann las
viðtölin við sig í blöðunum
daginn eftir. .
VEGNA ]iess hve lýsing Ilall-
ers var ítarleg og vegna þess
hve vagnstjórinn var minnis-
góður — liann mundi á livaða
stöð maðurinn kom í lestina —
tókst lögreglunni brátt að hand-
sama glæpainanninn. Hann
reyndist heita Berg og var papp-
írskaupmaður. Haller var beð-
inn um að lita á hann, og gat
staðfest að þetta væri maður-
inn úr lestinni. _
Nokkrum dögum síðar, þegar
hann var á leið í réttinn til að
bera vitni, varð bifreiðin sem
hann ók í að stansa við galna-
mót, því að umferðarvitinn
sýndi rautt ljós — stöðvunar-
merki. Stór tveggja manna bif-
reið renndi upp að hliðinni á
bílnum lians. Um leið og græna
ljósið kom og allar bifreiðarnar
runnu af stað samtímis, lieyrðist
livellur, rúðan fór í mél á bil
Hallers og hann kenndi sárs
verkjar í öxlinni. Þegar hami
bar hendina upp að sára staðn-
um varð hann blóðugur í lófan-
um.
Bílstjórinn hrökk við og leit
um öxl. Ilann sá að höfuðið á
Halíer hneig niður á bringu og
ók eins fljótt og hann gat upp
að gangstéttinni. Hann hljóp út
og kallaði á lögregluþjóninn á
horninu og skýrði honum í flýti
frá þvi, sem gerst hefði. En at-
burðurinn hafði komið svo
miklu fáti á hann að liann liafði
ekki séð númerið á liinum biln-
um og ekki heldur manninn,
sem stýrði honum. Og hann
liafði brunað á fleygiferð gegn-
um þvöguna. Enginn nema bíl-
stjórinn hafði tekið eftir neinu
óvenjulegu. Hvellurinn hafði
drukknað í umferðarskröltinu.
Og það var svo vanalegt að
sjá menn aka hart.
SÍÐDEGIS þennan dag lieim-
sótli Sindal lögreglufulltrúi
Haller, þar sem liann lá all-
þungt haldinn á sjúkraliúsinu.
— Hvernig líður yður ? spurði
liann eftir að hafa sagt til nafns
sins.
Þakka yður fyrir. Sem bet-
ur fór var þetta ekki holundar-
sár, ]iólt mig verki skrambi mik-
ið í það. En ég hafði ekki látið
mér detta í hug' að maður legði
sig í lífshættu ineð því að gera
borgaralega slcyldu sína.
— Það er einmitt það, sem
mig langar til að tala við yður
um. I þetta skipti sluppuð þér
furðanlega. En í næsta sinn . .
— Næsta sinn? .... Haller
tók fram í fyrir honum.
•— Já, ég vil ógjarnan liræða
yður, en ég verð eigi að síður
að aðvara yður. Alll bendir til
þess að hér séu hófar að verki,
sem reyni að hjálpa samferða-
manni yðar úr lestinni, og að
þessir sömu menn víli ekki fyr-
ir sér að drepa yður, svö að þér
getið ekki borið vitni. Þess
vegna detlur mér i hug, að ráð-
legast væri, yðar vegna, að við
létum yður devja.
Deyja . . ? Haller rak upp
stór augu.
Til málamynda, vitanlega!
svaraði lögreglufulltrúinn og' liló.
Eg liefi talað við yfirlækninn
hérna og hann veit hvað á spýt-
unni hangir. Þér verðið fluttur
á einkasjúkrahús hans og þar
mun kona hans hjúkra yður.
Þér fáið bráða eitrun í sárið og
áður en vikan er liðin flytja
blöðin eftirmæli eftir yður, og
gleyma vitanlega ekki að geta
þess, að það séuð þér, sem urð-
uð fyrir hinni lymskulegu árás
á götuhorninu.
NOKKRUM dögum eftir að hlöð
in liöfðu flutt fréttina fengu
þau aðra frétt, sem vakti enn
meiri athygli: Morðinginn með-
gekk! Hið dularfulla morð er
að fullu upplýst!
— Nú er mér víst óliætt að
fara að rísa upp frá dauðum?
spurði Haller.
— Nei ekki alveg strax, svar-
aði Sindal lögreglufulltrúi.
— Ekki þáð? Haller varð fyr-
ir vonbrigðum. Honum var far-
in að leiðast þessi þvingunar-
vist á einkaspítalanuin.
-— Nei, það er ekki vert að þér
gerið það. Jafnvel þó að morð-
inginn úr lestinni liafi meðgeng-
ið, þá höfum við ekki fundið
HÆTTUHEMILLINN \
| Spennandi sakamálasaga f