Fálkinn - 23.09.1949, Síða 13

FÁLKINN
13
talað við hana. Og þá gæti myrkrið ekki
hjálpað honum á flóttanum frá Miinchen.
Klukkan var kortér vfir tvö þegar hann
heyrði smella i lásnum og' hurðin var opn-
uð. Hann tók upp skammhyssuna og lilust-
aði. Ef Erika liefði hugsað sér að koma
með karlmann upp í herbergið þá skyldu
])au ekki Iiilta liann sofandi.
Hann heyrði ekkert mannamál og það
var aðeins ein manneskja sem kom upp
sligann. Hún hafði komið ein heim, eða
kvatt samferðamanninn við dyrnar.
Ákveðin, hörð skrel’ heyrðust inn ganginn.
Hurðin ýttist upp. Gregory sat kyrr og hélt
niðri í sér andanum. Ljósið var kveikt.
Erika von Epp stóð i dyrunum. Gregory
tók andköf, svo hissa varð hann, og slóð
Iiægt upp. Erika von Epp var fallega stúlk-
an úr bifreiðinni.
XXIX. Barn Satans.
Augun í henni þöndust af undrun. Svo
brosti hún. — Jæja svo að þér afréðuð að
leika innbrotsþjóf eða beita mútum til að
komast hingað og hiða eftir mér? Þér er-
uð duglegur.
Gregory hafði ekki náð sér eftir áfallið.
Hann stamaði: — Þér — eruð þér greifa-
frú von Ostenherg?
Auðvitað, þótl mér þyki hetra að nola
skirnarnafnið mitt, Erika von Epp. Hún
lagði aftur hurðina hak við sig og gekk
hægt til hans. — En hvers vegna eruð ])ér
svona hissa? Þér vissuð hver ég var þér
hljótið að hafa vitað það úr því að þér
komuð hingað?
Hann hristi höfuðið. — Nei, þér hafið
aldrei sagt mér til nafns yðar, og í bæði
skiptin sem ég hitti yður varð ég að hvei-fa
svo snögglega að ég gat ekki spurt yður.
En ég veit ýmislegt um Eriku von Epp,
eigi að síður.
-— Er það satl? Og hvað hafið þér heyrt
um hana?
Hann brosti. — Fóllc sem ætti að vita
þcð segir að hún sé hættulegasta kona
Evrópu.
Hún fór úr dökkri loðkápu og fleygði
henni á stól. — Kannske er ég það. Övin-
ir xninir halda og að ég sé eins konar Lu-
cretia Borgia endurborin. En hvað álítið
þér, sem hafið þekkt mig án þess að þekkja
þessar hræðilegu sögur, sem af mér ganga?
— Kæra Erika. Hann tók lxönd hennar
og kyssti hana. — Það eru rnargir sem
hafa fulla ástæðu til þess að kalla mig
harn Satans líka.
— Barn Satans, tók hún eftir og hló lágt.
— Ljómandi er það fallega sagt. Og lxvað
elskar sér líkt, er ekki svo? Já, við erum
þannig gerð að við gerum okkur engar
tálvonir og höfum ekkert samviskubit þeg-
ar við erum að reyna að koma okkar mál-
um fram. Það er elcki neitt harnagaman að
Ixitta okkur,
Við getum verið holl þéirn sem við
elskum.
Hún horfði í augu honum og sagði:
Þér sögðuð mér í kvöld að yður þætti vænt
i'm mig. Var það satt?
— Auðvitað. Hvers vegna efist þér um
það? Eg hefi ekki aðra ástæðu til að segja
yður það en þá, að siðuslu sjö vikurnar
liefir endurminningin mn andlit yðar,
hljómurinn af rödd yðar og snerting vara
yðar ekki vikið úr hug mér.
Hún yppti öxlum. ■— Þvi skyldi ég ekki
ti úa yður? Þér eruð ekki sá fyrsti. Og þér
verðið Iieldur ekki sá síðasti. Karlmenn-
irnir hafa Iegið flatir fvrir mér síðan ég
var sevtján ára. Mér datt snöggvast í lmg
að þér hefðuð allaf vitað hver ég vár, og
að þér lékjuð ])etla hlutvei'k fyrir hresku
fréttaþjónustuna.
Eg sver að ég vissi það ekki. Og' mér
þykir vænt um það núná, þvi að annars
hefði ég máske ekki gefist upp jafn skil-
yrðislaust.
Yður stendur þá alveg á sama lxvort
])ér liittið konu við skuium vera hrein-
skilin — sem hefir slæmt orð á sér, eða
saklausa unga stúlku?
— Það skiptir engu máli. Ilefi ég ekki
sagt yður að ég væri Sataixs barn? Eg hefi
alltaf horfst i augu við lífið og tekið það
senx mér leist best á, án þess að liugsa um
afleiðingai’nar.
— Þér ei’uð þá hreinn og heinn heiðingi.
Jæja, það væri tómlegt fyrir veröldina, ef
ekki væru til heiðingjar, senx þyi’ðu að
hi-jótá öll þessi lxoðoi’ð, sem hin guðrækna
lijörð reynir að tjóðra okkur með. En hvað
eruð þér að vilja hingað úr því að þér viss-
uð ekki liver ég var? Og þvernig konxust
þér hingað upp ?
— Það var engixxix vandi að konxast hing-
að. Eg heimsótti yður i morgun þegar þér
voruð nýfarin út og hótaði aumingja stúlk-
unni öllu ])vi vei’sta sem Gestapo á til, ef
hún segði vður frá því. Þegar ég kom afl-
ur í kvöld lél ég hana fara nxeð mig hing-
að, þvi að ég vildi ekki láta sjá nxig, ef
einhver kænxi nxeð yður heim. Svo sagði
ég stúlkunni að fara að hátta. Ástæðaix lil
að ég vildi hitta Eriku voix Epp - - Gregoi’y
tók upp gullhakakrossinn — var sú, að ég
ætlaði að skila þessu i réttar hendur.
■— Táknið opnar allar dvr lxjá hinunx
imx. — Segið þér mér hvar þér funduð
rétlti’úuðu, muldraði liún og handlék kross-
Ixann.
Eg fann hann ekki. Undii’varðliðsfor-
iixgi fann hann í sokkixuixx sínum er hann
var að hátta sig einn sumarnxorgun
snemma. Það var eina sönnunin sem liaxxn
hafði fyrir því að hann væri búinn að lifa
eina nótt i Pai-adís.
Jimmy, blessuxxin, sagði hún og hrosti.
— Hamx var einkennilega góður og ljónx-
andi laglegur. Það var stutt ganxaxx en
skemmlilegt. Skip senx mætast á nóttu, sjá-
ið þér, og neistarnir frá loftskeylatækjun-
um sameina þau eitt augixahlik á leið
þeirra um auð höfin. Það var þá rétt hjá
mér að liann væri ekki eins heimskur og
liann lést vera. Eg ]>orði ekki að segja eitt
oi’ð við nokkurn íxiamx, sem íxiáli skipti,
meðaix ég var i Loixdoix. Það er svo nxikið
af xxasistanjósnui’uixx þar. En ég var sann-
færð um að ekki væri njósnað um liamx
liann var ekki nógu þýðiixgarnxikill
nxaður til þess — exx hann var þó nógu
hygginn til að skilja þegar ég nxælti fyrir
sluxl þýska lxersins og því að gömlu dag-
arixir mættu renna upp aftur. Þetta var
Jxráður senx ég fleygði frá nxér upp á von
og óvoix, en ég vonaði að einhver nxundi
finna harin og setja sig í samhand við mig.
Það var merkilegt að þér skylduð vei’ða
til þess!
— Já. Og ef ég liefði vitað fyrir sjö vik-
um hver þér voruð — þegar við hittumst
fyrir utan Köln! En xxú er sanxhandið kom-
ið á. Hvað getið þér sagl mér unx hermála-
leiðtogana, sem eru í sanxsærinu gegn
Hitler?
.— Achtung! Húix bar fingurinn upp að
munninum og leit flóttalega kringunx sig.
Við verðunx að livísla þegar við tölunx
um þetta. Maður veit aldrei hver kamx að
hlusta, jafnvel þótt maður sé í svefnher-
berginu sínu.
Hann brosti. -— Eg hefi beðið eftir yður
í meira en tvo tíma, svo að ég ætli að vita
livort ixokkur liefir falið sig bak við glugga-
tjöldin.
Þau höfðu staðið andspænis hvort öðru
en nú sneri hún sér frá honuxxx og benti
á dyrnar í hinum enda hei’hergisins.
Athugið lxvort enginn er í baðhei’bei’g-
inu eða fataklefanum! Þér ei’uð víst bæði
svangur og þyrstur eftir að liafa beðið
svona lengi. Eg ætla að fara niður og sækja
smurt hrauð og vín, svo getum við talað
saman. Gerið þér svo vel! Hún þrýsti haka-
krossinunx i lófa lians. — Úr því að þér
hafið geymt liann þá er best að þér liafið
haixn áfranx.
Hann þakkaði henni brosandi og þótt liann
hefði þegar athugað hæði baðhei’bergið og
fataklefann, vissi liann að ahlrei var of
varlega farið i Nasi-Þýskalandi. Verið gat
að einhver af þjónustufólkinu væri njósn-
ari nasista, svo að þegar hann fór tók hann
skamnxbyssuna í lxönd sér og fór inn i
herhergið. Hann lxrinti upp hurðinxxi og
kveikti en raunin varð sú senx lxann liafði
búist við -— herbergið var tónxt. Hann
kannaði líka klæðaklefann en enginn var
þar.
Hann fór aftur inn í svefnherbergið og
heið þangað til Erika konx. Hún kom nxeð
stóran hakka nxeð ávöxtum, glösum, tveim-
ur kampavínsflöskum og lostætu smurðu
brauði. Gregory hrosti er hann tók við
skutlinum af henni og setti það á lágt
horð. — Tvær flöskur? Þér munuð hafa
gelið yður þess til að liálf flaska æsir hara
upp i mér þorsta.
— Mér líka, sagði liúxx fljótl. — Þetta er
bara franskt kampavin. Eg hefi alltaf
kunnað við að hafa nóg í vínkjallaranum
og hætti við mig hundrað kössum af Vwuve
Cliquot rétt fyrir sti’íðið.
Hann hló. - En þýski tollurinn á þessu
hefir vist verið drjúgur skildingur?
Ekki eins xnikið og þér kynnuð að halda.
Minn góði vinur Hermann Göring annað-
ist um það fyrir mig.
— Göring? endurtók hann lágt. — Er
hann nxeð i þessu? Eg hafði óljósan grun
um að það væri svo.
Nei, ekki lield ég ])að. En hann er eini
sæmilegi maðurinn meðal nasisaleiðtog-
anna og ég hefi þekkt liann síðan ég var
barn.
Meðan liann var að opna aðra flöskuna
tók hún sér hrauðsneið og beit i, svo að sá
i mjallhvítar tennurnar.
— Er það reyktur lax sem þér borðið?
Iflg svei nxér ef þetta er ekki sixiér?
Vitanlega, sagði hún og hélt áfram