Fálkinn - 30.09.1949, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
>
EG liafði afgreitf síðasta gest-
inn í dag. Sem betur fór. Nú
gat ég lokað, talið peningana og
farið heim! En samt gerði ég
nú ekkert af þessu. Jú, vitan-
lega lokaði ég og dró tjaldið
fyrir rúðuna í hurðinni. Svo tók
ég peningakassann og fór inn í
skonsuna inn af búðinni, settist
þar og gerði ekki neitt •— lét
bara hugann reika.
Eg var ein til aðstoðar í fata-
verslun Larsens. Eigandinn
staldraði við hálfan annan
klukkulíma hm miðjan daginn,
og hljóp í skarðið fyrir mig
meðan ég fór út að fá mér að
borða.
Þegar ég kom aftur úr matn-
um þennan dag var húsbónd-
inn að afgreiða gest, sem mér
fannst ég þekkja á bakið. Eg
fékk sting fyrir lijartað og lá
við að snúa við í dyrunum. Því
að væri þetta Hans þá vildi ég
ekki bitta hann .... ekki eftir
ÖII þessi ár og síst af öllu að
Larsen viðstöddum. En liúsbónd
inn hafði komið auga á mig,
svo að mér var ómögulegt að
snúa við. Eg smokraði mér inn
i skonsuna, sem var eins konar
útgangur og margt annað. Og
þegar ég hélt að ég væri örugg
um mig kallaði húsbóndinn til
mín.
„Vitið þér livort við eigum
nokkuð eftir af góðu ensku sokk
unum, ungfrú Lund? Þeim
svörtu með litlu hvitu dröfn-
unum?“
„En það^ verður að vera núm-
er 12 ......“
Eg þekkti aftur rödd Hans —
mundi liafa þekkt hana þótt ég
hefði ekki liaft hugmynd um að
hann væri nálægur. Það var
ekki hægt að villast á henni.
„Eg held við eigum tvö pör
eftir, en ég er ekki viss úm
hvaða númer er á þeim. Eg
skal athuga það‘‘ ....
Þegar ég hafði lagað á mér
hárið fyrir litla speglinum, tók
ég tröppuna og brölti upp að
hillunni, sem sokkarnir voru
venjulega i. Eg varaðist að líta
við. Eg var ekki lengi að finna
það sem ég leitaði að. Bæði
sokkapörin voru númer 12, og
ég fór með öskjuna niður úr
tröppunni.
„Gerið þér svo vel .....“
Eg lagði sokkana á diskinn og
laut höfði, en leit ekki á mann-
inn fyrir utan búðarborðið.
„Nei — er það sem mér sýn-
ist? Er þetta ekki Inga Lund?“
Það var auðlieyrt á röddinni
að maðurinn var forviða. Eg
hafði oft verið að velta því fyr-
ir mér hvort liann vissi nokkuð
bvar ég væri niðurkomin.
„Jú, rétt er það — og þér er-
uð í bænum,“ svaraði ég eins
hispurslaust og ég gat, en auð-
vitað gat ég ekki gert að því að
ég roðnaði. Eg tók eftir að hús-
bóndinn leit dálítið forvitnis-
lega á mig, og skildi vel að hann
furðaði sig á því að ég skyldi
roðna. Hann mundi vitanlega
draga rangar ályktanir af því.
„Eg er hérna á ferð til að vera
viðstaddur jarðarför móður
minnar.“
Jæja, svo að móðir hans hafði
þá flutt í kaupstaðinn í ellinni?
Ef til vill hefir hún verið lijá
annarri hvorri giftu dóttur sinni,
sem ég hafði séð tilsýndar öðru
hverju.
Eg vissi að Hans mundi fara
bjá sér við þessa samfundi, ekki
síður en ég, er hann sá hvernig
húsbóndinn leit á okkur. Til
þess að láta sem minnst á því
bera live órótt mér var fór ég
að taka til að raða niður skyrt-
um og slifsum, sem lágu á búð-
arborðinu. En fyrst muldraði ég
einhver hluttekningarorð til
Hans, út af fráfalli móður hans.
Að hugsa sér að fólk skuli
geta fjarlægst svona! Þarna
stóð Hans Tenge og ég, sitt hvoru
megin við búðarborð og skipt-
umst á orðum eins og framandi
fólk! Og þó hafði hann einu
sinni hvíslað ástarorðum i evra
mér, hafði þrýst mér að sér. Mér
fannst afarlangt siðan. Og það
hafði gerst svo hræðilega margt
siðan!
Þegar húsbóndinn sýndi ekki
á sér nein merki þess að hann
ætlai að fara, fór svo að Hans
fór. Eg fann það fremur en sá,
að hann hafði verið að líta
jjangað, sem ég stóð.
„Adíu!“ Og svo var hann á
bak og burt.
Mér var næst að halda að hann
mundi koma inn aftur, síðar
um daginn, en það gerði hann
ekki. Jæja, það kom í sama
stað niður. Eg reyndi að minnsta
kosti að ímynda mér það, en í
bjarta mínu grét ég og harmaði
þennan fund, sem aðeins hafði
ýft gömul sár.
-------— Nei, ekki dugði þetta.
Best að telja í kassanum strax.
Eg reyndi að hrinda frá mér
hugsununum og byrjaði að gera
upp reikningana. Þegar ég var
langt komin með það var hringt
í símann.
„Þetta er Hans!“ hugsaði ég
með mér þegar ég svaraði.
„Halló, er það karlmanna-
fatabúð Larsens .......“
„Góða ungfrú Lund!“ var sagt
með karlmannsrödd. „Þetta er
Malm forstjóri. Mér datt í hug
að gera tilraun, í von um að
þér væruð þarna ennþá, ung-
frú ......“
Malm forstjóri var skiptavin-
ur, sem gerði sig talsvert heima-
kominn, gamall piparsveinn sem
hafði verslað við Larsen alla
tíð siðan hún kom þangað. Hann
þekkti víst eigandann og þess
vegna þorði ég ekki að vera
afundin við hann.
„Hvað get ég gért fyrir yður?“
spurði ég og hálfkveið því að
hann mundi svara með þvi að
bjóða mér í miðdegisverð. Það
væri þá að ininnsta kosti ekki í
fyrsta skipti, þó að aldrei hefði
það borið annan árangur en
kurteist nei af minni hálfu.
„Kæra ungfrú, ég ætla í leik-
húsið .... í smoking, og hefi
enga hreina skyrtu. Má ég fá
að koma inn bakdyramegin?“
Eg kunni nú ekki vel við
þetta, einmitt af því að það var
Malm forstjóri — En hvað gat
ég gert ? Eg sagði að hann mætti
lcoma ef hann gerði það strax.
Til vonar og vara fór ég i káp-
una og setti á mig hattinn, svo
að liann gæti séð að ég hefði
beðið lians vegna.
En nú hringdi síminn aftur.
Og í þetta skipti var það Hans.
„Inga, ég má til að tala við
þig!“
„Hvað getum við liaft hvort
öðr'u að segja eftir öll þessi
ár?“ sagði ég.
„Að minnsta kosti ekkert sem
hægt að segja í síma. Bíddu
fyrir utan búðina lijá þér, •—
ég er skammt undan.“
„En . .. . “ sagði ég.
„Ekkert en! Eg á það inni lijá
þér að þú gerir þetta . .. .“ Og
svo sleit hann sambandinu.
„Átti inni hjá mér? Þar gat ég
ekki verið á sömu skoðun. En
livað átti ég að gera? Eg gat
ekki farið, vegna Malms for-
stjóra, og Hans mundi koma
meðan ég biði.
Eftir tvær mínútur var barið
á götudyrnar. Eg fór fram og
opnaði. Það var Malm, óskap-
lega þakklátur — en á þann
bátt, sem mér féll ekki vel.
Meðan ég stóð og tók fram skyrt-
urnar var hann alltaf að þukla
á höndunum á mér og strjúka
þær.
„Þér eruð perla, ungfrú Lund!
Eg hefi oft sagt það við hann
Larsen að hann verði að gera
vel við yður, svo að hann missi
yður ekki .... Er hann góður
húsbóndi ?“
„Vitanlega er hann það. Hvaða
skyrtu ætlið þér að taka?“
„En hvað mér leiðist að ég
skuli vera bundinn í kvöld. Við
hefðum getað gert okkur nota-
lega stund saman! Farið út og
borðað einlivers staðar þar sern
góð hljómsveit er . .. .“
Góð hljómsveit! Eins og hann
hirti nokkuð um það. Nei, það
skipti meira máli að fá eitt-
hvað að eta og drekka. Bara
að hann vildi nú flýta sér! Eg
var svo lirædd um að Hans sæi
skuggana okkar gegnuni vindu-
tjaldið og siðan horfa á þenn-
an ógeðslega Malm koma út
frá mér .......
Loksins hafði hann valið sér
skyrtu, en ég neitaði að taka
við borguninni af því að þetta
var eftir lokunartima. Eg sagði
að hann yrði að koma seinna til
að borga.