Fálkinn - 25.11.1949, Síða 12

12
FÁLKINN
43.
ÚT í OPINN DAUÐANN
særið og vinir þeirra verða hundeltir og
skotnir. Eg vil ekki eiga á hættu að þú
verðir skotin.
Þegar þau komu út úr borginni jók híl-
stjórinn hraðann og eftir tuttugu mínútur
nam bíllinn staðar á vegar brúninni svo
sem 20 km. fyrir utan Berlín.
— Það er aðeins einn kílómetri eftir til
Seefeld og þið verðið að fara út liérna,
sagði Ameríkumaðurinn. Hann benti til
bægri og hélt áfram: — Þið farið þennan
stíg. Það eru ekki nema 400 metrar að
ganga, en ég má ekki eiga á hættu að bíll-
inn minn sjáist þar og þess vegna stansa
ég alltaf hérna. Þið hittið fyrir bóndabæ
á vinstri hönd. Berjið að dyrum þar og
segið gamla manninum, sem þið hittið
að billinn bafi bilað. Hann býður ykkur til
gistingar og þið segið honum að þið verðið
að komast 220 kílómetra áður en birti. Tvö
hundruð og tuttugu, munið það. Svo geng-
ur allt af sjálfu sér. Verið sæl — og góða
ferð.
Þau þökkuðu honum innilega fyrir hjálp-
ina og leiddust upp stiginn. Þau voru bæði
þreytt eftir allt sem á daginn hafði drifið.
Gregory reyndi að dylja live máttfarinn
hann var. Blóðmissirinn hafði dregið úr
honum allan mátt og hann gat varla lyft
fótunum. Hann beit á jaxlinn. Erika mátti
ekki fá að vita að hann væri særður, fyrr
en þau væru komin á óhultan sað.
Þegar þau komu að bænum fóru þau að
ráðum bílstjórans og gráhærður bóndi tók
á móti þeim og fór með þau inn í stórt
eldhús og brann eldur þar á skíðum. Við
arininn stóð maður í flugmannabúningi.
Olíulampi logaði þarna inni. Þegar Gregoi’V’
hafði virt flugmanninn lengi fyrir sér þekkti
liann hann loksins. Það var Charlton flug-
lautinant.
Þetta var ágætt! sagði hann. — Eruð
þér hérna? Eg hélt að það stæði til að
smygla okkur úr landi um Danmörku eða
annað land, en úr því að þér eruð hér sé
tk ur ui ur tk ar th ar va, tts i« «r "tn
ég að þér flytjið okkur beint heim.
Carlton hló. — Við erum þrír í þessum
leyniferðum. Eg hefi farið ellefu ferðir síð-
an ég var með yður fyrir utan Köln fyrir
tveimur mánuðum, svo að þér gfetið gert
ráð fyrir að verða í London í fyrramálið,
ef allt gengur að óskum. Ætlar þessi dama
að verða samferða?
— Nei, sagði Erika alveg óvænt. — Eg
get það eklci?
— Hvað segirðu? hrópaði Gregory og
gleymdi alveg hve máttfarinn hann var.
—«Þú verður að koma með mér! Þú sagð-
ist ætla að koma með mér þegar við vor-
um í Berlín.
— Nei, sagði hún aftur. — Eg lofaði þvi
ekki. Eg liefi aldrei ætlað mér að fara frá
Þýskalandi. Eg er Þjóðverji og verð hjá
mínu fólki. Eg get ekki farið núna, þegar
starfið sem við höfum verið að undirbúa
ei hafið. Ef hershöfðingjarnir sigra þá er
ég örugg, og undir eins og vopnahlé kemst
á fer ég til London. En ef illa fer þá á
ég marga að. Mér skal takast að vera í fel-
um. En hversu lengi sem stríðið stendur þá
skal ég aldrei hugsa um neinn annan en
þig, þangað til við sjáumst aftur. Og við
eigum eftir að sjást aftur.
— Elskan mín, þú verður — þú verður
að koma með mér! sagði hann biðjandi. ■—
Eg get ekki skilið þig eftír hérna. Ef þú
ferð ekki þá fer ég ekki heldur.
Það mátt þú ekki! Hún greip fast i
öxlina á honum og borfðist í augu við hann.
Þú hefir dugað ágætlega og rekið erindi
þitt. Nú átt þú að fara heim. Ef ég læt þig
verða hérna þá verður að hafa þig í felum
kannske í marga mánuði eða mörg ár.
Það er miklu auðveldara fyrir kvenfólk
en karlmenn að fela sig í landi sem er i
stríði. Þú mátt ekki eiga á hættu að verða
tckinn og skotinn. Eg elska þig. Gregory
- ég elska þig heitar en ég elskaði Hugo
miklu heitara. Eg veit að ég má til að
láta þig fara. Eg er ung ennþá, en ég hefi
upplifað svo margt, og þess vegna veit ég
að ég elska aldrei neinn annan en þig. Eg
skal fara með þér livert sem þú ferð — en
ekki fyrr en eftir að stríðinu er lokið.
Hann fann sársaukan eins og sting gegn-
um hjartað á sér meðan hún var að tala,
því að hún hélt svo fast í öxlina á honum.
Honum sortnaði fyrir augum. Knén misstu
allan mátt. Charlton hljóp til og studdi
hann. *
Erika leit á höndina á sér. Hún var rök
af blóðinu, sem hafði seitlað gegnum frakk
ann.
— Lieber Gott! hrópaði hún. — Hann er
særður!
Eg skal koma með heitt vatn, sagði
bóndinn. — Færið hann úr frakkanum og
jakkanum og svo skulum við búa um sár-
ið áður en hann leggur af stað.
— Já, gerið þið það, sagði Charlton.
Ilann jafnar sig bráðum. Þetta er bara
yfirlið.
Erika rétti upp höndina. — Nei, sagði
hún. — Það er bara skotsár á öxlinni.
Fljótir nú! Berið hann út í flugvélina með-
an hann er meðvitundarlaus. Síðasta liálf-
límann hefi ég verið að brjóta heilann um
hvernig ég ætti að koma honum á burt úr
Þýskalandi án þess að fara með honum sjálf.
Þetta tækifæri er gefið af æðri forsjón.
Mér tekst ekki að fá hann til að fara, eftir
að liann hefir rankað við sér.
Charlton kinkaði kolli. Hann beygði sig
og lyfti Gregory og svo báru þeir hann,
bóndinn og bann, út í flugvélina og settu
hann í farþegasætið.
Erika stóð og grét þegar lireyfillinn fór
í gang. Augnabliki síðar rann vélin af
slað og hvarf út í myrkrið. Hún var ein
eftir hjá bóndanum.
Þeir voru i mikiHi hæð yfir Norður-Þýska
landi þegar Gregory fékk meðvitundina.
í fyrstu gat hann ekki áttað sig á livað gerst
hafði. En frakkinn var linepptur frá lion-
um og þegar hann lyfti hendinni varð fyrir
honum járnkrossinn. sem von Pleisen hafði
fcst á hann. Og nú mundi hann allt.
Hann vissi að hann hafði sigrað og táp-
að og sigrað aftur. Hann liafði rekið er-
indi sitt. Þetta gat bjargað heiminum. Hann
hafði misst af því að vera með Eriku von
Epp, sem hafði átt svo marga elskhuga. En
hann hafði unnið hjarta hennar og mundi
ávallt eiga það, þangað til bjartari dagar
kæmu yfir veröldina og þau fengi að hitt-
ast aftur.
ENDIB.
★ ★ ★ ★ ★ ★
Svíar
a
slæðingi
* ★ ★ ★ ★ ★
ÞARNA stóð ég á miðju gólfi
og skalf eins og ég væri með
inflúensu, og þó vissi ég ekki
hver skrattinn það var, sem
gerst hafði. Aldrei á ævi minni
i Back Kingdom hafði ég heyrt
þvílíkan hávaða svo snemma
morguns.
Þetta var nálægt hálftíma
fyrir sólarupkomu, og þeir
skutu af fallbyssu og það var
eins og ís væri brotinn upp á
tuttugu metra dýpi, og ég skal
bölva mér upp á að það fannst
vera jafn nærri mér og lapjL
irnar eru frá hausnum. Fall-
byssan skaut og lyfti mér 6—7
þumlunga upp úr réiminu, og áð
ur en ég kom fyrir mig fótun-
um kom nýtt öskur, eins og
maður með fjórtán daga gam-
alt kvef befði hóstað inn í út-
varpstæki alveg við eyrað á
mér. Eg ætla að vona að ég
verða aldrei vakinn svona aftur
þangað til ég kemst lieim í
Back Kingdom, þar sem ég að
réttu lagi á heima.
Eg hlýt að hafa staðið svona
í tíu, fimmtán mínútur og skolf-
ið í náttskyrtunni, en hjartað
barðist innan í mér eins og
rambúkki á staur, og lilustaði
eftir hvort ekki kæmi nýtt skot.
Maður veit aldrei hvað gerist
á næsta augnabliki í Maine-
fylki; þess vegna óska ég þess
stundum, að ég hefði aldrei
farið hænufet frá Back King-
dom. Eg hafði sextíu dollara
á viku þar og góðan mat og
húsnæði, en þá þurfti ég, þorsk-