Fálkinn - 25.11.1949, Page 13

FÁLKINN
13
urinn, að rífa mig upp og flækj-
ast hingað. Sem ég er lifandi
maður skal ég fara þangað aft-
ur; ég liefi ekki átt náðugan
dag síðan ég kom liingað fyrir
þrem—fjórum árum. Þetta er
horngrýtis hola, og hér getur
vesæll maður átt von á að upp-
lifa eins margt óvænt og óút-
reiknanlegt eins og á langri æfi
og hnattsiglingu. Ef maður er
borinn og barnfæddur í Back
Kingdom, ætti hann að vera þar
sem hann á heima; það hefði
ég gert ef ég hefði bara haft
vit á að halda mér fjarri „Bukt-
inni“ liérna, þar sem matSuil
aldrei veit hvað lcann að ske,
hvorki livar nié hvenær.
En þarna stóð ég nú á gólfinu
á annari liæð og skalf eins og
asparlauf í ágústroki og vissi
ekki nema skotið yrði aftur af
þessari fallbyssu þá og þegar.
Einmitt þá heyrði ég til Jim og
frú iFrost, sem voru að trítla
berfæll á gólfinu fyrir neðan.
Jafnvel þó ég vissi ekkert liver
rækallinn hafði komið fyrir, þá
vissi ég' að minnsta kosti að
ekki var sérlega kyrrt og ró-
legt kringum mig, eins og vant
er að vera á sunnudagsmorgn-
um í mai, þvi að ekki veitti af
öllum hávaða i liinmariki og
helvíti til þess að koma Jim
og frú Frost upp úr volgu ból-
inu fyrir klukkan sex á morgn-
ana.
Eg hljóp að glugganum og
stakk út höfðinu eins langt og
ég gat til þess að heyra hvað
væri á seyði. Úti var allt svo
kyrrt og rótt, sem verið getur
um miðja nótt i hliðargötu á
miðjum vetri. En ég vissi að
eitthvað var í bigerð, því að
Jim og frú Frost voru ekki vön
að fara upp úr volgu bólinu
sínu á þessum tíma, á köldum
maídegi.
Það var ástæðulaust að ég
stæði þarna i kuldanum, skjálf-
andi í einni skyrtu, svo að ég
klæddi mig og blístraði gegnum
tennurnar á meðan til að halda
á mér hita, og reyndi að kom-
ast að niðurslöðu um livaða
hjálfi það væri, sem færi að
skjóta með fallbyssu á sunnu-
dagsmorgni. Þá lieyrði ég
að gengið var um dyrnar niðri,
og upp stigann, tvö þrep í
skrefi, kom Jim í axlaböndum
og með skyrtuna flagsandi.
Hann var ekki lengi að kom-
ast upp stigann, þegar á það er
litið að hann er sextíu og sjö,
en áður en hann komst að dyr-
unum mínum reið annað skot
af: Bomm! Alveg * svona! Og
bergmálið velti sér ofan úr
hæðunum og inn um gluggann.
Bomm! Bomm! Eins og flug-
ildar þegar þú lokar augunum.
Jim hafði komist inn úr dyrun-
um en þegar liann heyrði bomm
ið 'þá hringsnerist hann eins og
»findhani, fimm, sex sinnum og
flaug út úr dyrunum eins og
hann hefði verið skotinn í rass-
inn með haglabyssu. Svona
bomm, svona snemma á morgn-
ana, var nægilegt til að gera
hvern meðalmann villausan, og
Jim var alveg eins og ég og liver
annar í bænum East Joloppi.
Hann hringsnerist og flaug út
úr dyrunum og niður á efstu
tröppuna, alveg eins og hann
iiefði ætlað að komast á vissan
stað í flýti, slugslaust og orða-
laust.
Eg hafði unnið hjá Jim og
frú Frost öll þessi þrjú—fjögur
ár, og ég var eiginlega engu
minni Frost en Jim var, að
nafninu slepptu. Við Jim vorum
afar samlientir, unnum liús-
vcrkin og útistörfin í samein-
ingu, og hvorugur olckar reyndi
að láta hinn vinna meira. Við
áttum skolli vel saman, og mér
datt ekki í hug að segja upp
vistinni og Jim sagðist eklci gera
það heldur. Að vísu har Jim
nafnið Frost, en mér datt aldrei
í hug að kalla neinn því nafni.
Bergmálið af skotinu velti sér
ennþá milli ásanna og inn um
opinn gluggann þegar við heyrð
um allt i einu ferlega hóstann
í útvarpinu aftur, heint inn i
herbergið og út í hvern krók,
já, og enda um allan Joloppi-
bæ. Maðurinn eða nautið eða
hvaða dýrategund það nú var,
sem öskraði svona, ætti að lok-
ast inni svo að liann ærði ekki
konur og hörn, og ekki var
þetla neitt uppbyggilegt hljóð
fyrir fullorðna karlmenn held-
ur, sem hafa verið vanir friðn-
um og kyrrðinni í Back King-
dom alla sína æfi, — snemma
á sunnudagsmorgni.
Eg rauk fram í dyrriar, sem
Jim hafði flogið út um einni
mínútu áður. Hann hægði elcki
á sér fyrr en hann var kominn
niður stigann. Þar stóð hann
og glápti á mig eins og kálffull
helja, sem er staðin að þjófnaði
i kornakri sýslumannins.
„Hver var það sem skaut
þessu déskotans skoti, Jim?“
öskraði ég til lians og brunaði
niður sligann, dálitið hraðar en
mönnum á minum aldri eigin-
lega sæmir að gera.
„Guð sé mér næstur!“ sagði
Jim hás og lypjiaðist niður eiris
og kerlingarsvunta. „Svíarnir!
Það eru Svíarnir sem skjóta!“
„Hvaða Svíar, Jim — eru það
Sviarnir sem eiga jörðina og
húsin þarna hinu megin við
veginn?“ sagði ég og reyndi að
finna hnappagatið á skyrtunni
minni. „Ætla þeir að setjast að
þarna á bænum?“
„Seisei-já.“ sagði liann með
hryglurödd eins og liann hefði
gleypl of mikið af vatni. „Svi-
arnir eru alls staðar. Hvar sem
þú lítur — svo mikið er til af
þeim.“
„Hvað heita þeir, Jim?“ spurði
ég. „Þið frú Frost liafið aldrei
sagt mér hvað þeir heita.“
„Svei mér ef ég veit það. Eg
hefi aldrei heyrt þá kallaða
annað en Svía, og það er víst
það sem þeir eru. Þeir ættu að
minnsta kosti að heita það, jafn-
vel þó að þeir væru það ekki.
Eg hljóp ganginn á enda til
þess að líta út um gluggann, en
það var öfugu megin i húsinu
svo að ég sá ekki neitt. Frú
Frost vaggaði um stofurnar og
læsti allt lauslegt niðri í skúff-
um og skápum og gleymdi svo
hvar hún Iét lyklana. Eg sá
liana inn um dyrnar og hún var
enn ærðari en Jim var. Hún var
svo hrædd við Sviana að hún
vissi ekkert hvað hún gerði.
„Hvers vegna komu þessir
Sviar aftur?“ spurði ég. „Mig
minnir að. þeir segðust vera að
fara alfarnir seinast.“
„Sei, sei, nei, ég veit ekki
hvers vegna þeir hafa komið
aftur. Eg spái því að fólk hverfi
alltaf að jörðinni aftur i lélegu
árferði, og Svíarnir eru alltaf
á undan öllum i öllu. Eg veit
ekki hvers vegna þeir komu
aftur, en þeir eru alls staðar
og skjóta og öskra og gera þenn
an helvítis gauragang. Þeir eru
einir þrjátíu—fjörutíu, sýnist
mér, þegar maður telur allt sem
haus er á.“
„Hvað gera þeir annað en
skjóta og öskra, Jim?“
„Ó, sei, sei,“ sagði Jim og leit
um öxl til þess að sjá hvað frú
Frost gerði við dótið hans inni
í stofunni. „Mér þætti gaman að
vita hvað þeir gera ekki. En
nú heyri ég til þeirra! Flýttu
þér út undir eins og læstu öll
amboðin inni í ldöðunni og
sæktu kýrnar og bitlu þær á
básana. Eg verð að flýta mér
að hirða alla nýju girðingar-
slólpana sem liggja á hlaðinu
áður en þeir fara með þá. Ó,
sei, sei„ — alls staðar Svíar livar
sem litið er. Við verðum að
flýta okkur, Stjáni!“
Jim hljóp út bakdyramegin
en ég fór að engu óðslega. Eg var
ekki hræddur við Svíana, eins
og Jim og frú Frosl voru, og ég
ætlaði ekki að láta Jiiri þræla
mér út, — að minnsta kosti
eklci fyrir morgunmat og vinnu-
tíma. Að minnsta kosti var ég
ekki hræddari við Svía en ég
var við Finna og Portúgala.
Amerikumenn mega skammast
sín fyrir að láta Svía, Finna og
Portúgala gera sig vitlausa af
hræðslu. Þeir eru skrattakorn-
inu ekkert öðruvísi en við, og
þú sérð aldrei Finna eða Svía,
sem eru hræddir við Ameriku-
menn. En Jim og frú Frost eru
lafhrædd við Svía og annað
fólk úr löndunum í gamla heim
inum; Jim og frú Frost gefa
sér aldrei tíma til að liugsa um
það að við Ameríkumenn höf-
um allir einhvernlíma komið úr
gamla heiminum.
En það var ekkert unnið við
að rökræða við Jim og frú Frost
einmitt núna, því að Svíarnir
breiddu úr sér út um allt eins
langt og augað eygði, eins og
eldur hefði komið i mauraþúfu,
og frú Frost var með lífið í lúk-
unum að þeir mundu koma inn
í húsið og bera út húsgögnin
hans Jims og liennar. Svo að á
meðan frú Frost var að sauma
skóna sína og hans Jims inn í
koddaver og fela þau í skápum
og undir rúmum, hallaði ég mér
út um eldhúsgluggann til að sjá
hvað væri að gerast við liáa,
gula húsið þarna fyrir hand-
an veginn.
Jim og frú Frost höfðu rétt
fyrir sér i þvi, að þarna var
allt morandi i Svíum. Það voru
Svíar um alla sveitina og um
allan Joloppi-bæ, eftir þvi sem
ég gat hest séð úr eldhúsglugg-
anum. Þeir voru eins og mý á
mykjuskán kringum hlöðuna
og pumpuna og viðarköstinn.
Sviar hvar sem maður gat séð,
og þar sem maður ekki sá þá,
heyrði maður þá væla og emja
inni í gula lauphúsinu við veg-
inn. Það var ekki vafi á að þar
voru Svíar líka; því að ég hefi
aldrei séð mann, sein tekur Svia
eða Finna fyrir Amerikumann.
Undir eins og þú sérð Finna
eða Svía þá veistu að mér heil-
um og lifandi að hann er Finni
eða Svii en ekki Portúgali eða
Ameríkumaður.
Þarna voru Sviar hvar sem
litið var. Sumir þeirra voru
litlir Sviar og aðrir kvenkyns
Svíar. En smá-Sviar og kven-
Sviar reyndar lika, vaxa og
verða stórir áður en líkur. Þeg-
ar öllu er á botninn hvolft er
engin meining í að greina smá-
Svía og kven-Svia frá.
Uti á götunni fyrir framan
húsið þeirra stóðu sjö—átta bíl-
ar, kúfaðir af húsgögnum og
innanhússmunum. Og í kring
eintómir Svíar. Svíarnir vældu
og öskruðu hver á annan, smá-
Svíarnir og kven-Svíarnir engu
síður en hinir, og enginn virt-
Framhald i næsta blaOi.