Fálkinn - 24.02.1950, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
við. Dálíti'ð sparaði ég saman
af Iaunum mínum, og þá skild-
inga er sannarlega gott að hafa
nú.“
Dálítill skarkali heyrðist nú
frá næstu íbúð í gegnum vegg-
inn inn í stofuna til ungu lijón-
anna.
„Nú eru þau að draga sundur
rúmið hjá Lindberg,“ sagði
brúðurin. „Það er kannske best
að við förum að gera það líka.
Þú þarft víst að fara á fætur
klukkan fimm í fyrramálið eins
og vanalega?“
„Já, cg l)ýst við þvi.“
„Þá fer ég nú að búa um
rúmið.“
„Þetta byrjaði með því að mér
var boðið heim til hennar i
kaffi. Foreldrar hennar gerðu
það. Hún hafði hvita svuntu,
og ég sá hve falleg hún var
sem fullorðin mær. Þegar ég
hugsa um þetta finnst mér að
ég hafi einmitt verið boðinn
þangað til þess að þetta skyldi
fara svona, en það vil ég auðvit-
að ekki segja við hana. Þau
gömlu vissu vel að ég var bæði
sparsamur og hófsamur. Ekki
þurfti ég að kaupa liúsgögn fyr-
ir lánsfé. Spariskildingarnir
nægðu vel fyrir þeim.
Það var einkum móðir henn-
ar, sem lagði sig fram til þess
að við skyldum hittast. En
livernig, sem því nú var varið
fór okkur brátt að geðjast vel
hvort að öðru. Augu hennar
báru þess vott að hún gladdist
við komu mina, og eins var því
farið með mig. Eg gladdist og
mér hlýnaði svo einkennilega
einlivers staðar innan hrjósts
þegar ég sá hana. Sumum ungu
stúlkunum geðjast best að
rosknum mönnum og kjósa
helst þeirra félagsskap.“
Brúðurin horfði með stolti á
dökkbrúnu gljáfægðu húnana á
rúminu um leið og hún tók hvíta
leppið ofan af því og hagræddi
svæflunum, sem að sumu leyti
voru nýir, en að sumu leyti arf-
ur eftir ömmu hennar í Krumma
gerði. Svo tók unga brúðurin
drifhvítar rekkjuvoðir upp úr
di-agkistuskúffunni og breiddi á
rúmið. Teppið var rautt á lit-
inn. Hún strauk teppið með
gælnum liöndum og sagði án
þess að líla til brúðgumans:
„I svona fínu rúrni hefi ég
aldrei sofið fyrr. Okkar rúin
er fínna en allra annarai'a hér á
bænum.“
„Það litla, sem við höfum er
að minnsta kosti ósvikið og okk-
ar eign, sem við höfum skilvís-
lega goldið.“ Og hann laut
dýpra áfram svo að hann sæi
ungu konuna betur, og svo
spann hann liugsanaþráð sinn
áfram.
„Hún var ekki fædd þegar ég
gekk til prestsins, en nú erum
við gift og eigum að fara að
sofa saman. Þær vaxa næstum
------------------
LEIKARAM YNDIR

Kiepura í París. — Ilinn frægi
pólski óperettu- og kvikmgnda-
söngvari Jan Kiepura og kona
hans, .sem er engu ófrægari,
Martha Eggerth, kvidmyndadís,
sjást hér á myndinni, sem tekin
var i París nýlega. En þar eru
þau nú að syngja í óperettu
við mikla aðsókn.
Meiri ruglingurinn! Clark Gable,
allra úthaldsbesti kvikmynda-
elskhuginn í Hollywood, hefir
nú gengið fram af Ilollywood-
búum, sem þó kalla ekki allt
ömmu sína í hjónabandsriðti
og hjúskaparflækjum. Ilann
hefir sem sagt harðgifst lady
Syvíu Ashley, dóttur Ashteys
þess, sem á sinni tíð var aðlað-
ur fyrir að koma skipulagi á
sporvagnana í London. En hún
var á sínum tíma gift Douglas
Fairbanks liinum eldri, fyrrver-
andi manni Mary Pickford. Hér
sjást Clark og Sylvia ný-saman-
pússuð. Hún er 29 ára og hann
k8, og lwort um sig hefir verið
þrígift áður.
því fljótar en karlmenn. Eng-
inn skyldi segja annað en að
hún sé fullþroska á alla grein.
Bara að ég liefði liaft ofurlítið
— LEIK ARARABB
Myrna Loy í UNESCO. — Hin
víðkunna kvikmyndaleikkona
Myrna Loy tók þátt í síðustu
ráðstefnu UNESCO í París, sem
ráðunautur amerísku sendi-
nefndarinnar í kvikmyndamál-
um. Ilér sést hún með símann
fyrir eyrunum vera að hlusta
á einn fyrirtesturinn.
Föðurgleði - Viss tegund blaða-
manna gerði ekki annað í nokkr
ar vikur en að snuðra um hve-
nær Rita Hayworth mundi fæða
hinum nýja manni sínum, Ali
Khan prins, erfingja. Lét hún
loks það boð út ganga að barnið
mundi ekki fæðast fyrr en eftir
þrettándann. En annað hvort
er liún slæm í reilmingi eða
hefir gert þetta af skömmum
sínum, því að barnið fæddist
nokkrum dögum fyrir áramót.
Og hér sést pabbinn sýna barn-
ið, Ijómandi af ánægju og föð-
urgleði. Barnið hefir verið skírt
Jasmine, sem er ennþá róman-
tiskara en Fjóla, Lilja eða Rósa.
tár af víni núna. Þess gætir svo
lítið, sem ég bragðaði í dag. Það
er sennilega þess vegna, sem ég
sit liér og liugsa allar þessar
liugsanir, sem leita í huga minn
í kvöld.“
Brúðurin dró niður í lamp-
anum þegar liún liafði búið upp
rúmið, og nú hreyfði hún sig
í hvítu línklæðunum inni í liálf-
rokknu svefnlierberginu. Brúð-
guminn horfði glaður og eftir-
væntingarfullur á liana, hús-
gögnin og myndirnar á veggj-
unum.
„Allt er þetta mitt,“ hugsaði
hann. „Hver einasti smáhlutur
sem hér er innan veggja. Það
hefir vafalaust verið einhver til-
gangur í því að ég hljóp eftir
hjálp þegar hún átti að koma
í heiminn. Það eru nokkrir
dropar eftir í flöskunni þarna.
Eg drekk þá og svo getur hún
fleygt flöskunni.“
„Eg skal taka til vinnufötin
þín,“ sagði brúðurin og kom
til lians. „Þá ert þú laus við að
leita að þeim í fyrramálið. En
að þú skulir nú þurfa að fara
á fætur í býtið í fyrramálið.
Þú hefðir getað beðið um frí.“
„Daginn eftir brúðkaupið? Þá
máttu trúa að nágrönnunum
hefði verið skemmt.“
Brúðurin svaraði engu, en
hvarf til að leita að fötunum.
„Það er að verða framorðið.
Eg heyri að Lindbergslijónin
eru farin að hrjóta þarna fyrir
handan. Eg veit elckert um það
hvort ég hrýt i svefni, því að ég
hefi sofið einn í rúmi alla mína
ævi. Nú kemst ég hrátt að liinu
sanna i því efni. Haha.“
„Nú liöfum við gift okkur i
dag, og liefðum við verið yfir-
stéttarfólk værum við á leiðinni
til Ítalíu eða einhvers negra-
lands. En nú er ég bara hús-
maður og brúðkaupsferðin verð
ur út í fjósið snemma í fyrra-
málið. Blár vinnugallinn liggur
þarna og bíður min. Nú verð
ég vist að afklæðast clievi-
otskrúðanum. Hm, en livað hún
er orðin þögul þarna inni.
Þegar brúðguminn gekk inn í
svefnlierbergið greip hann vinnu
buxurnar með sér til .þess að liafa
þærnærtækar næsta morgun.Nýja
ldukkan sló tíu um leið og liann
gekk inn í herbergið.
„Ert það þú?“ spurði brúð-
urin: „Um hvað hefir þú verið
að hugsa i allt kvöld? Þú iðr-
ast þó ekki eftir öllu saman?“
„Nei, það geri ég sannarlega
ekki. En það er svo skrítið að
hugsa um það að ég var nærri
því fullvaxinn karlmaður þeg-
ar þú fæddist. Og nú liggur þú
hér .......“
„Á ég þá ekki að liggja hér?
Frh. á bs. 11.