Fálkinn - 24.02.1950, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA ^ ^ ^ ^
ÞEGAR ATLANTIS SÖKK
10.
EFTIR FRANK HELLER ># ^ ^ ^ ^ ^ ^
— Hafið þér séð hann áður?
•— Aldrei.
Dósentinn liugsaði sig dálítið um.
Notar herra Gundelach ilmvötn?
Davíð kinkaði kolli.
— Það gerir hann. Og þau nokkuð væm-
ii>, af karlmanni að vera. Ekki lavendel,
eins og flestir karlmenn. Eg hefi oft hugs-
að um það.
— Hafið þér séð hann nota pelargoníu-
vatn?
Því ekki það. Þeir búa til ilmvötn bæði úr
rúskinni og heyi, sagði Lutjens og lét á sér
sjá að hann hefði ekki að fleiru að spyrja.
Davíð dró sig í hlé og Ebb sagði lausnar-
orðið:
— Á vinkrána! hrópaði hann. — Við
verðum að ræða þetta mál!
III.
Lifið um borð í lúxusskipi er eins og i
stórhorg •— það stendur aldrei kyi’rt. í
kiánni voru gestir, þó að klukkan væri
orðin hálfþrjú. Þremenningarnir fengu sér
sæti úti í horni, þar sem þeir gátu verið
í næði, því að við borðin er næst voru
sátu Englendingar og Frakkar, sem ræddu
alls konar tilbrigði af heimspólitík, — mik-
ið af smáfréttum hafði borist þennan dag,
Eg gef Trepka vini vorum orðið, sagði
dósentinn. — Úr því að hann hefir gefið
þá skýringu að þetta sé ekki annað en af-
sprengi af sjúku hugmyndaflugi minu, er
ekki um annað að ræða en samþykkja
það. Eða livað segið þér, Ebb.
— Alveg sama finnst mér, sagði norska
skáldið og saup gúlsopa af ísköldu groggi.
Talið þér, Trepka! Grípið til vopna gegn
öllum þessum fáránlegu ímyndunum og
drejiið þær í snatri. Að deyja, að sofa,
kannske líka að dreyma ......
— Háð yðar er háfleygt, svaraði banka-
stjórinn og skákaði Norðmanninum með
því að drekka glasið sitt botn í einum
tcyg. — Eg vil ekki mæla móti því, að hér
hafi ýmislegt skeð. En ég kynoka mér
við að draga of víðtækar ályktanir af því.
Og þó forðast ég enn meira að draga þær
of fljótt.
— Það er nú einsdæmi að Trepka skuli
viðurkenna að eittlivað hafi skeð, svaraði
Ebh. — En af þvi að ég er ekki eins var-
kár og vinur okkar úr hinum æðri fjár-
málaheimi, leyfi ég mér að draga ýmsar
ályktanir nú þegar. Eitthvað hlýtur að valda
því að Gundelach fannst meðvitundarlaus.
Þetta eitthvað getur tæplega verið af nátt-
úrunnar völdum, — manneskja hlýtur að
liafa verið viðriðin.
Og manneskja slær ekki manneskju í
rot að gamni sínu eingöngu. Einhverjar
hvatir hafa legið á bak við.
— Frændurnir, gall bankastjórinn við.
— Eg hefi margsagt það. Annaðlivort
myrðir hann þá eða þeir hann. Þeir höfðu
hetur í fyrstu umferð. Voilá tout!
— Ágætt, sagði Kristian Ebb. -— En
lcannske full einföld ályktun. Þér gleymið
víst að við vorum sjónarvottar að atviki
fyrir nokkrum klukkutímum, og að það
atvik er kannske elcki alveg óskylt því, sem
gerst hefir.
— Eg kynoka mér við að trúa því eitt
von Post varð sár. En enginn skal fá mig
einasta augnablik, sagði Trepka. — Herra
til að trúa að fyrrverandi sænskur embætt-
ismaður sýni banatilræði fyrir það.
— Héaaðshöfðinginn er talsverður ofstopa
maður og hann er fauti. Þegar Hambeck
fornvinur lians dró dár að kenningum
hans núna nýlega varð hann svo ofsareið-
ur að hann hefir elcki talað orð við hann
síðan. Hafið þér tekið eftir því, Lutjens.
— Já, og Hambeck þegir líka. Hann
mælti ekki orð í lcvöld, og var þó svo að
sjá sem hann langaði til þess.
Trepka skellihló.
-— Það er Hambeck sem hefir ráðist á
Gundelach. Það er deginum ljósara. Hann
hefir skopast að fræðikenningum vinar
sins, en vill ekki biðja fyrirgefningar. Og
að biðja ekki fyrirgefningar er sama og
að áskapa sér innibyrgðar kenndir, og við
vitum allir hve hættulegt það er. I kvöld
skopast annar maður að vininum. Og þeg-
ar í stað knýja innbyrgðu kenndirnar Ham-
beck til að fara inn í klefa viðkomancli
manns og berja hann í hausinn með
hamri. Svona er þetta einfalt, kæri Watson.
— Hvers vegna geymið þér hamarinn i
silkipappír, úr því að þér liafið allar til-
raunir til að skýra málið, að liáði og spotti.
— Af því að ég er kristin manneskja,
hvæsti bankastjprinn. — Af því að ég vil
ekki að þið tvær varpið grun á allt fólkið
um borð. Finni maður fingraför er málið
útkljáð.
— Heyrðuð þér ekki livað læknirinn
sagði? Hér er enginn um borð, sem getur
framkvæmt þessa rannsókn. Og það er ó-
gerningur að taka fingraför allra farþeg-
anna.
— Eg hefi hugsað mér að annast þá
rannsókn sjálfur, sagði Trepka hryssings-
lega. — Eg held að ég sé maður til þess.
Ög ég skal verða mér úti um fingraför til
samanburðar líka. Þið skuluð reiða ykkur
á það.
— Bravó! sagði Ebb. — En áður en þvi
er lokið er Gundelach væntanlega kominn
á fætur og viti nokkur hver tilræðismað-
urinn er þá hlýtur hann að vita það.
— Ekki skuluð þér sverja það, tautaði
hankastjórinn. — Einu sinni var ráðist á
mig i Kaupmannahöfn, og skrattakorninu
að ég vissi nokkuð um hvað var að gerast,
fyrr en það var afstaðið. Lögreglan náði
hvorki í tilræðismanninn né 300 krónurn-
ar mínar. Það var nú sandpoki þá, en ekki
hamar. En ég held að það skipti litlu máli
í framkvæmdinni.
— Hvað segið þér? Inni í skrifstofunni
yðar?
— Nei i stiganum. Og þar var betra ljós
en í klefa Gundelaclis.
Ebb stóð upp og augun leiftruðu.
— Við höfum gleymt einu, hrópaði hann.
— Bréfunum! Bréfunum sem við fengum og
sem sögðu, að eitthvað mundi koma fyrir.
Þarna lcemur ódæðið, sem talað var um
þar.
Bankastjórinn hvæsti svo að Þvindlaaskan
þyrlaðist upp.
-— Þér eruð ólæknandi, Ebh. — Við feng-
um bréfin i Gautaborg. Haldið þér að þetta
— lun, — atvik — hafi verið undirbúið
svo löngu fyrirfram? Það væri alveg álíka
viturlegt að staðhæfa að — hm — óhapp
—Gundelachs væri í nokkru sambandi við
bréfin, eins og að halda þvi fram að þjóf-
urinn í dag gerði það.
— Og hvers vegna gæti ekki verið sam-
band milli þessara tveggja atburða, spurði
dósentinn neðan úr stólnum sínum. — Eg
spyr einfeldningslega eins og Sókrates.
Hver segir að það sé ekki þjófur, sem ver-
ið hefir í heimsókn hjá Gundelach? Gunde-
lach kemur honum i opna skjöldu— og svo
verða sviptingar ......
— Þjónn! kallaði bankastjórinn. — Aðra
flösku og þrjú glös! Ef ég á að hlusta á
meira af þessum hugarórum án þess að
drekka, þá fæ ég svima og velgju.
Kristian Ebb starði með el’tirvæntingu á
dósentinn. En hann var að fitla við nokk-
ur glerbrot, sem hann geymdi í blaði, sem
hann hafði rifið úr vasabókinni sinni.
IV.
Þegar Kristian Ebb vaknaði morguninn
eftir — það var ekki sérlega snemma •—
fannst honum helst að maður með liamar
mundi liafa komið í heimsókn til hans
líka. En gusa af ísköldu vatni gerði undur-
samlegt gagn gegn timburmönnunum, og
hann flýtti sér út á þilfarið undir eins og
hann var kominn í fötin. Hann hafði gert
sér von um að liitta vini sína tvo þar, en
þá var hvergi að sjá. En í staðinn kom
liann auga á fríðan hóp, ungfrú Marianne,
dökkhærða greifann, og ljóshærðan ungan
aðalsmann frá Sviþjóð, erfingja að sögu-
fiægu óðari.
Þau sálu skáhallt fyrir neðan hann á
afturþilfarinu og liorfðu á kjölröstina frá
Helgelandsholm, sem stefndi i norður, eins
og mjallhvítt plógfar. Skipið .mikla var á
leið lil næsta viðkomustaðar, Dakar i Vest-
ur-Afríku hinni frönsku. Kristian Ehb gat
fylgst með hverri hreyfingu fóllcsins. Og
þær sýndu betur en orð hvað var að gerast.
Það var auðséð að Marianne lék sér að
þcssum mönnum, eins og duglegur tafl-
maður leikur sér að andstæðingum sínum
í fjöltefli. Það var ómögulegt að sjá hvor-