Fálkinn - 02.06.1950, Page 6

6
FÁLKINN
Lltla sagan: „Kofi Tómasar frænda“
Eltinðoleihur
MAÐURINN á vinstri hönd Jóni var
að lesa i blaði. En á hægri lilið
honum sat enginn.
„Ef hérna hefði nú setið falleg
stúlka,“ liugsaði Jón með sér og
horfði á kvenfólkið, sem fram hjá
gekk.
Úr sætinu sínu á bekknum í Stúd-
entalundinum gat hann séð fólk á
sj'nigöngu. En það var ekki lengi
sem hann hugsaði um fallegu stúlk-
una, að minnsta kosti ekki á þann
hátt, sem hann hugsaði fyrst. Jón
var draumóragjarn og tilfinninga-
næmur. En i rauninni langaði liann
til þess að vera kaldrifjaður, harður
og máttugur. Honum fannst lífið svo
fábreytilegt — og að hann sjálfur
væri fábreytilegur. Það kvað ekki
að honum í neinu, og svo var hann
feiminn.
Hann elti tiina og þessa með aug-
unum. Mann i brúnum fötum, •—
stúlku með stólpadigra mjóaleggi
og í stuttu pilsi (en andlitið var
lögulegt) — tvo stráka, sem voru full-
ir og létu eins og fífl. Sumir sem
fóru hjá gengu hægt — það var
auðséð að þeir voru bara að ganga.
En aðrir gengu hratt, þeir höfðu
eitthvað fyrir stafni •— þeir höfðu
markmið. — Það rifjaðist upp fyrir
hQnum þegar liann gekk til prestsins.
Ilann liafði talað um markmið. All-
ir yrðu að finna sér markmið í lif-
inu, sagði liann.
Hvert skyldi það vera að fara
þetta fók, sem virðist hafa markmið?
Til dæmis þessi þarna með möpp-
una? — Hún virðist vera svo þung.
Hvað skyldi vera í henni?
Nú datt lionum nokkuð í hug:-
Hvernig væri að hann elti einhvern
af þessu fólki? Athugaði hvert það
færi? Það væri spennandi að sjá
hvar maður lenti. Kannske yrði það
bara uppi i Hvítfeldsgötu, en það
gæti eins vel orðið úti á Byggðey
eða Frón eða Kamp. Hann fór að
svipast um eftir einhverjum til að
etta. Það varð að vera einhver, sem
ekki gengi mjög hratt. Ætti það að
vera karl eða kona? Hann var bú-
inn að velja sér fullorðinn mann,
en þá hitti sá liinn sami annan og
þeir fóru að tala saman og gengu svo
áfram. Jón heyrði að þeir töluðu
um að fara í Teatercaféen •— lík-
lega gamtir ltunningjar, sem ekki
höfðu sést lengi. En augnabliki síð-
ar hafði Jón valið sér stúlku til að
elta, Ijóshærða og nálægt fertugu.
Hún var með svarta gljáleðurstösku
í hendinni og gekk einbeitt vestur
strætið. Jóni var vorkunnarlaust að
missa ekki af henni í fjöldanum, því
að hún var með hárauðan hatt. Nú
sveigði hún í áttina að hellisbraut-
inni. Jón á eftir. Hann var rétt fyr-
ir aftan hana — það gerði ekkert til
meðan svona margt fólk var í kring.
Hann gaf henni gætur, — hún var
með bláa skó úr eins konar „loðnu-
Ieðri“, Ijósgrá útiföt og svo rauði
75. Þegar Georg sneri frá likinu
stóð Legree í dyrunum. Georg spurði
livað hann ætti að borga fyrir Tóm-
as núna, en Legree svaraði þjösna-
lega að hann seldi ekki lik. Georg
tóku honum gröf undir afskekktu tré.
Legree hafði koinist á fætur og horft
undrandi á eftir þeim.
77. Georg stóð um stund einn við
gröfina. Og hann hét þvi að upp frá
þessu skyldi hann vinna að þvi, að
hatturinn efst. Hárið ljóst, eins og
það væri upplitað.
Hún nam staðar við blaðsölu. Jón
gekk fram Iijá og notaði tækifærið
til að skoða andlitið. Hún var fríð,
en þó ekki geðsleg. Og fullmikið mál-
uð. Hann nam staðar skammt frá
henni og kveikti í sigarettu. Hann
vissi oft ekki livað hann átti að
gera af höndunum á sér. Nú gat hann
staðið með vinstri hönd í buxna-
vasanum og haldið sígarettunni í
þeirri hægri. Það kom vel fyrir sjón-
ir.
Mikið ftónsku uppátæki var þctta
annars. Hveir veit hvar liann lenti.
Og kannske yrði hann fyrir óþæg-
indum af því. Ilver veit nema dam-
an tæki eftir að liann væri að elta
hana?
Þarna fór lhin inn i vagn til Slem-
dal. Hún fór inn í fremri vagninn
en liann í reykvagjpinn að aftanverðu.
Hann settist þannig að hann gæti
séð útgöngupallinn í miðjum vagn-
inum. En hvert var liann að fara?
Hann yrði að fá farmiða alla leið
til þess að vera viss. Dýrt var það
lofaði því, að þetta morð skyldi
verða tilkynnt yfirvöldunum, en sú
liótun fékk ekkert á Legree, sem
uppástóð að engin vitni væri liægt
að kalla í málinu, því að vitnisburð-
þrælalialdið yrði afnumið, og afréð
að byrja strax.
78. Þegar hann kom heim kall-
aði hann alla þrælana til sin, skil-
síðustu kveðju frá Tómasi til þeirra
og afhenti þeim skilríki um, að upp
líka. Og svo færi daman kannskc
út á fyrstu biðstöð.
Hann gat séð liana í fremri vagn-
kelfanum. Hún sat álút og var að
gramsa í töskunni sinni. Svo lok-
aði liún töskunni og kom fram á
útgöngupallinn. Hún mundi þá ætla
út á næstu stöð. Hún renndi augun-
unum inn í reykvagninn og Jón tók
eftir að liún liafði séð hann. Hann
fann að tiann roðnaði og fékk hita í
andlitið.
— Því var nú skrattans ver að hon
um liætti svo við að roðna. Grun-
aði hana eitthvað? Nei, það gat ekki
komið til mála. Hann hristi öskuna
af sígarettunni •—■ var lengi að því.
Einhvers staðar tiafði liann lesið að
fólk sem væri taugaveiklað liristi
öskuna oft af sígarettunni.
Vagninn staðnæmdist og daman
fór út og það var rétt svo að Jón
komst út áður en dyrnar lokuðust
Það voru ekki önnur en þau tvö
sem stigu út þarna. Óþægilegt. Hann
blístraði vísustúf, sparkaði i sígar-
ettustubbinn sem liann hafði fleygt
— reyndi að láta ekki á neinu bera.
ur svertingja væri ógildur. Nú reidd-
ist Georg og barði þorparann niður.
7C. Lík Tómasar var lagt í vagn-
inn og Georg ók burt með hann á-
samt tveimur svertingjum og þeir
frá þessu væru þeir frjálsir menn.
Sumir þeirra urðu kvíðandi út af
framtiðinni, en liann bauð hverjum
sem vildi að verða hjá sér áfram og
vinna fyrir kaupi, sem frjálsir menn.
ENDIR.
Átti hann að liætta við þetta? Var
liann hræddur. Skárra var það nú
karlmennið!
Þegar þau komu upp á götuna
tók liann eftir að farið var að
skyggja.
Daman gekk upp Sorgenfrigötu og
Hammerstadgötu. Þar beygði hún til
vinstri og svo tit liægri niður Aalls-
götu. Allt i einu leit hún um öxl.
Þau voru ein á götunni. Nei. Hann
langaði til að gefast upp. En samt elti
hann niður Schönningsgötu og út á
Kirkjuveg. Hún nam staðar fyrir ut-
an eitt úsið og leit við. Svo var eins
og lienni dytti citthvað i hug og
hún gekk niður Kirkjuveg, út Hamm-
erstadgötu og i Aalsgötu, þar sem
liau liöfðu verið fyrir.nokkrum mín-
útum. Þau liöfðu farið í liring. Jón
hnyklaði brúnirnar. Hvað átti nú
þetta að þýða. Svo út á Aalsgötu
aftur. Jón elti — hikandi. Og nú gekk
hún út i Schönningsgötu. Allt í einu
hverfur hún fyrir horn, en þegar
Jón kemur á hornið kemur hún
Frá á bls. 11.