Fálkinn - 02.06.1950, Side 13

FÁLKINN
13
inn, af því að leslin var að renna upp að
viðkomustað. Síðan fór hann út á pallinn
niilli vagnana. „Það er meira en litið, sem
gengur að þessum pilti.“
Ted Cohante hafði verið góður og geð-
þekkur, blátt áfram og eðlilegur piltur, son-
ur góðs fólks. Faðir hans liafði verið prófess-
or í enskum bókmenntum. Móðir hans hafði
lagt alla sina orku í að skapa manni sínum
og tveim sonum vistlegt og vingjarnlegt
heimili. Cohante-fólkið hafði aldrei verið
ríkt, en samt lifað þægilegu lífi. Þau liöfðu
alltaf getað veitt sér fyrirliafnarlítið alla þá
hluti, sem ekki verða taklir lil of mikils
ohófs og íburðar. Drengirnir liöfðu lært að
dansa og spila á hljóðfæri, þegar þeir voru
ungir farið i útilegur og ferðalög, þegar þeir
urðu eldri, og alltaf gengið í góða skóla.
Að sjálfsögðu fóru þeir báðir í mennta-
skóla.
Ted og Lawrence höfðu sem sagt átt
skemmlilega og þægilega bernsku. Án þess
að leggja sig sérstaklega fram sjálfir eða
vera livattir mjög til þess af foreldrunum
þá höfðu þeir aflað sér fágunar í fram-
komu. Þeir urðu háttvísir og hispurslausir í
senn, og kom það sér oft vel fyrir þá síð-
ar í lífinu. Þeir voru ekki „snob“ en
„séntilmenn".
Að vísu höfðu þeir aldrei melt og notið
góðs af sumu þvi, sem þeir áltu að læra í
æsku. Ted til dæmis hafi aldrei lært neitt
í píanótímunum, sem hann slundaði reglu-
lega í nokkur ár. Lawrence, afur á móti
lagði sig þar allan fram og gat leikið ágæt-
Iega á píanó, þegar hann var 10 ára gamall.
Lawrence hafði hins vegar lítinn áhuga á
dansinum og sneiddi að öilum jafnaði hjá
lcvenfólki, en í kvennafans var Ted í essinu
sínu — og varð gott til fanga, hvort sem
ungar súlkur eða gamlar frúr áltu í hlut.
Karlmannsþokkinn, sem hrifur allt kven-
fólk, jafnt ungt sem gamalt, fylgdi honum
frá upphafi. Hann virtist runninn lionum
í merg og bein.
Lawrence, sem var tveimur árum eldri
en Ted, hafði horfið frá náminu i mennta-
skólanum til þess að leika á píanó i hljóm-
sveit á farþegaskipi. Ted undi skólalífinu
hins vegar vel. Hann tók aldrei glæsileg
próf, en var oftast um miðjan bekk. Slaf-
aði þetta fyrst og fremst af því, að Ted var
félagslyndur og átti marga kunningja. Skól-
inn var líka í grennd við nokkra kvenna-
skóla, en stúlkunum þar kynntist Ted fljótt
og kornst í félagsskap við þær.
Jane Larson liafði tekið Ted úr umferð
furðu fljótt. Ekki allt í einu, heldur smáin
saman. I fyrstu hafði honum fundist hún
vera sérstaklega geðug stúlka. Hann hafði
gert sér far 'um að beita þokka sínum i
návist liennar, þó að hann gerði slíkt ekki
að jal'naði — og þyrfti þess ekki — þegar
aðrar áttu í hlut, og vðbragð liennar höfðu
glatt hann ósegjanlega. Smám saman og ó-
afvitandi fór han að eyða öllum frístundum
með Jane og missa áhugann á því að lieim-
sækja aðrar vinkonur sínar. Þær hurfu frá
augum hans liver á fætur annarri. Hann
sá, að liann var talinn eign Jane, og lion-
um fannst upphefð að því að vera talinn
það.
.Þegar liann var hrautskráður úr skóla,
l'ór liann að vinna inn í borginni. Um helg-
ar heimsótli liann Jane, sem ennþá var í
kvennaskóla. Þau giftust strax, þegar hún
liafði gengið á húsmæðraskóla til þess að
undirbúa sig undir heimilisstörfin.
Fram til þessa hafði líf Teds verið ein-
falt og eðlilegt, og svo hélt áfram að vera
næstum því tvö ár. Jane hafði erft allálit-
lega fjárhæð eftir móður sina, en umræðu-
laust höfðu þau lag hann til liliðar og lifað
iá launum Teds, sem voru allsæmileg — ja,
reyndar góð. Þau höfðu eignast vini á svip-
uðum aldri og við svijiuð efni og aðstæð-
ur, eignast heimili í útjaðri borgarinnar og
ódýra bifreið. Og þau höfðu verið ham-
ingjusöm. Eða — þau höfðu verið ánægð.
Ef til vill er meiri munur milli þessa
tvenns, en venjulega er talið, en þau töldu
sig fullkomlega hamingjusöm — eða á-
nægð (þau gerðu ekki mun á orðunum) —
allan tímannn .........
„Er þér sama, þótt ég setjist hér?“
Orðin grófu sig hægt inn í meðvitund
Teds. Hann leit upp og tók töskuna, sem
liann liafði lagt í sætið við hliðina á sér, óaf-
vilandi upp. Lítill, rjóður og kringuleitur
miðaldra maður settist við hliðina á lion-
um og fór að lesa í blaði. Hann tók upp
vindil — tvo vindla.
„Reykja?“
Ted liristi höfuðið án þess að mæla orð
og leit út um gluggann til þess að leia að
lest liugrenninga sinna. Jane — mynd Jane
— kom honum strax í hug. Jane í fallegum
baðmullarkjól. Hún gekk um snoturt og
tandurhreint eldhúsið á heimili þeirra.
Yndisþokka stafaði frá henni. Jane í hvítu
sluttbuxunum með ljós liárið sett í hnút
á hnakkanum. Hann sá liana þjóta þannig
um tennisvöllinn. Jane í —
„Fyrirgefðu,“ sagði maðurinn við lilið-
ina á lionum dálítið fruntalega. „Þú átt víst
ekki eldspýtu, lagsi?“
Mynd Jane hvarf. Ted leiatði í vösun-
um hálfgramur.Hann fann eldspýtustokk
og rétti sessunaut sínum hann án þess að
líla upp.
Jane í gúljiandi peysu með ermunum
lcæruleysislega ýtt upp. Hún hallaði sér
fram á borðið á lilla kaffihúsinu, þar sem
þau liöfðu alltaf fengið sér kaffi áður en
þau skildu efir stefnumót á skólaárunum.
Jane, sem liorfði alvörugefin á hann grá-
um, stórum augum, sem dökk augnahár
mynduðu umgjörð um. Fallegur munnur-
inn lireyfðist ei liið minnsta. Það táknaði
samþykki hennar.
„Þakak þér fyrir, góði,“ sagði litli, rjóði
maðurinn, og eldspýtustokkurinn flaug rétt
við nefið á Ted.
„Segðu mér, livernig lýst þér á þetta?
Þeir ætla að lækka skattana. Það verður
góð beita, skyldi maður trúa.“
Patið i litla manninum dró athygli Teds
að dagblaðinu, sem var breitt á liné hans.
Áfram, gall í manninum:
„Já, þegar kosningar standa fyrir dyr-
um, þá lofa þeir öllu, en maður veit aldrei
um efndirnar En það er hugsanlegt, að
einhvers góðs megi vænta jafnvel frá stjórn
málamönnum. Gott getur kornið alls staðar
að, segi ég. En illt getur líka blásið að úr
öllum áttum —“
Lestin nam staðar. Ted sagði: „Hér fer ég
úr. Afsakið —“
Litli, rjóði maðurinn vék hnjánum til
hliðar liarla óánægður. Ted tók töskuna
sína og gekk út úr vagninum og inn i þann
næsta. Þar fék hann sæti og tók upp hugs-
anaþráðinn að nýju.
En nú var það ekki mynd Jane, heldur
Lee, sem rann upp fyrir hugskotssjónum
hans. Þessi upplífgandi, óboðna liugsun var
velkomin. Lee, þar sem hún gekk kvik og
einbeitt, og það ljómaði af henni í fallegu
fötunum. Lee með fallegu flétutrnar vafðar
um glæsilegan, en lítinn kollinn. Lee með
stóru, dökku augun, sem í fyrstu voru
ópersónuleg, síðan vingjarnleg, innileg og
geisluðu heitum og loforðum. En alltaf
gægðist kuldi of fesa fram á hak við
au.gnaráðið.
„Eg ætla að fá mér aðra vinnu, Ted,“
sagði hin skæra, kalda rödd Lee. „Þelta er
ekki við mitt liæfi. Mér þykir vænt um þig
alltof vænt, en að sjálfsögðu get ég ekki
haldið áfram að vera með þér. Það verður
best fyri rokkur hæði. Þetta er ekki þér að
kenna. Þú mátt ekki taka það þannig —“
„Nei!“ svaraði lians eigin rödd ákveðin
og áköf. „Þetta er engin lausn, Lee. Yið
erum áslfangin hvort í öðru, er ekki svo?
Það var ekki ætlun okkar, að svo yrði, en
svo fór nú samt. Jane vill veita mér skiln-
að. Lee, viltu giftast mér?“
„Auðvitað, Ted,“ sagði lcalda, skæra rödd-
in. „Auðvitað vil ég giftast þér en talaðu
fyrst við konuna þína, Ted —“
Nú varð hin kalda, skæra rödd fjarræn.
Lee þokaðist fjær honum í hugsunarrásinni
Ted Iiugsaði ákaft: „Hvers vegna þurfti
þetta að kama fyrir? Hvers vegna gat ég
ekki kynnst Lee á undan? IJvers vegna þarf
ég að fara frá Jane til þess að komast til
Lee? Hvers vegna þarf ég að ganga gegnum
þetta alll? Eg þekki eina konu vel, bý
með henni, bvggi upp heimili með henni, og
við njótum eigna, verka liugsana og drauma
í sameiningu. Hún þekkir mig og skilur svo
vel. Það er þægilgt að vera í návist liennar.
Útskýringar eru óþarfar. Eg get gert það,
scm mig lyslir. Ilún veit, livers vegna ég
geri þetta og leggur hlessun sina yfir það.
Tilfinningar og athafnir eru sjálfsagðar
fylgjur- Hún er mér svo náin. Persónurnar
hafa unnið saman. Hún er hluti af mér.“
„Og svo — allt í einu — hreyast við-
liorfin. Eilthvað nýtt kemur í spilið. Allt
hieytist. Eftirvænting og þrá hregða á leik
í huga mínum. Eg verð að hreppa þetta
nýja. Það bíður eftir, að ég taki sig, og
það er eftirsóknarvert. Lífið yrði tilgangs-
lausl, ef lialdð væri áfram að horfa á það
án þess að höndla þeð. Þetta er ást — og
hún er alls verð. IJið mikla ævintýri og
eftirvænting er að giftastLee. Það er köllun
lífs mins. Eg veit það núna. Eg verð að
giftast henni eða glata lífi mínu.“
„En hvers vegna verð ég að afneita Jane
og góðu lífi til þess að öðlast Lee og ennþá
belra lifi? Iivers vegna getur hvítt g svart
ekki skipst á? Af hverju kemur eklci gott
í stað vonds, heldur betra í saðniii fyrr
gott? Eg er yfir mig lirifinn og heillaður
af Lee, en ég elska Jane líka, á annan
liátt að vísu. Ást min til hennar er vafin
hlýju of notum og einlægri vináttu. ITún