Fálkinn - 02.02.1951, Page 12

12
FÁLKINN
Nr. 19.
Orlagaríkt
hjónahand
Spennandi framhaldssaga.
varð sér meðvitandi um eftir að hún kom
til sjálfs sín aftur, var það, að lijarta hans
sló ótt og títt upp við brjóst liennar.
Hún sleit sig lausa frá lionum. „Eg er
ekki — ég er ekki,“ hrópaði hún eins og
utan við sig. Hvað, i Drottins nafni, hafði
komið fyrir liana? Hafði hún allt í einu
misst valdið?-
Johnnie stóð nú við olnbogann á henni
eins og draugur.
„Uss-suss!“
Iliklaust tók Kirby utan um hana á ný
og dró hana að sér. Ilún veitti viðnám af
hálfum huga, og það aðeins augnahlik.
Hún þráði að verða kysst aftur; þráði það
ákaflega.
Hann kyssti liana fyrirmannlega.
„Veistu það,“ heyrði Lina sjálfa sig segja,
undarlega ókunnuglegri röddu, „að þetta
er í fyrsta skiptið, sem ég liefi látið nokk-
urn kyssa mig, síðan ég giftist ?“
„Er það?“ Rödd Kirbys var vingjarnleg,
en ekki sannfærandi. Hann trúði lienni ekki,
það var alveg greinilegt. Og hvernig átti
liann að trúa henni, þegar hún liafði kysst
hann, eins og hún hafði gert?
„Já,“ sagði hún blátt áfram. Og, sér til
sárrar gremju, varð henni ljóst að hún var
byrjuð að gráta.
1 fyrstu tók Iíirhy ekki eftir tárum henn-
ar.
Lina lá máttlaus upp við hann, og reyndi
livað sem hún mátti að hemja grátinn. Svo
straukst votur vangi liennar við hans og
kom upp um liana.
„Eg held — þú ert að gráta.“ Rödd hans
var skelfd.
Lina hristi höfuðið af ákafa. „Nei, ég
er ekki að gráta.“ Ilún reyndi að þvinga
sig til að hlægja.
„Jú, vist ertu að gráta. Kinnar þínar
eru votar.“ Hann strauk varlega urn kinn-
ar hennar með fingurgómunum.
„Eg er ekki ég er ekki að gráta!“
Hún örmagnaðist og hneig í fangið á
honum. Líkami liennar skalf og titraði af
ekka.
Á sinn venjulega, hvimleiða hátt, hafði
vínið nú komið aí'tan að neytandanum.
3. kap.
Lina hafði sagt Kirby allt.
Hún hafði örvuð af góððvild og samúð
Kirbys, hellt úr skálum sálarkvala sinna
yfir ótrúmennsku Johnnies. í fyrstu var
frásögn hennar slitin af gráthviðum. Síð-
an varð frásögnin gremjuþrungin.
Kirby var ákaflega samúðarfullur. Skiln-
ingur hans undraði Linu. Enda þótt liann
væri henni algjörlega vandalaus maður, þá
fannst lienni hann vera einasta manneskj-
an, sem liefði skilið þrengingar hennar
að nokkru ráði. Fordæming hans á Johnn
ie var engu mildari en fordæming hennar,
og það meira að segja þó honum væri
aðeins kunnugt um þessa einu hlið á ó-
þokkaskap lians.
„Þelta er bölvuð skömm,“ endurtók
hann livað eftir annað. „Og gagnvart
svona reglulega alúðlegum kvnmanni, eins
og þér. Guð veit, að það er síst of mikið
um alúðlegar og vænar konur í veröld-
inni. Hann lilýtur að vera óvalinn þorpari,
ciginmaðurinn þinn. Flýttu þér að skilja við
liann og finndu einhvern. annan, sem kann
að meta þig. Þetta er bölvuð sköm'm.
„En þú þekkir mig ekki,“ hafði Lina
andæft. „Það er alls ekki víst að ég sé
neitt væn eða alúðleg.“
„Þú ert yndisleg,“ fullyrti Kirby, og í
röddinni mátti skilja, að á þvi gæti ekki
verið hinn allra minnsti vafi.
Lina varð strax rólegri.
Kirby kyssti hana, og strauk hár henn-
ar, og hélt áfram að segja henni liversu
væn og yndisleg hún væri, og hversu hrif-
inn hann hefði orðið af lienni strax í upp-
hafi„ og hve óþolinmóður liann hefði ver-
ið eftir „Feluleiknum,“ til þess að liann
hefði getað valið skóinn liennar, og liversu
miklu yndislegri honum fyndist hún núna,
eftir að liann hefði kynnst henni, en hann
hefði ímyndað sér í fyrstu, og livílik hölv-
uð skönnn þetta væri allt saman. Linu
fannst sérstaklega hjartastyrkjandi að trúa
lionum. Þegar allt kom til alls, þá var hún
afar væn; og þetta var bölvuð skönnn allt
saman.
Svo uppgötvaði hún að þau höfðu setið
þarna uppi i eina klukkustund og tuttugu
mínútur.
Klukkutima og tuttugu innútur!‘“ end-
urtók hún skelfd. „Við verðum að fara
niður undir eins.“
„Ekkert liggur á, vina mín.“
„Vissulega liggur á. Ivlukkutima og tutt-
ugu mínútur! Já, svo sannarlega! Hvað í
ósköpunum ætli fólkið haldi?“
„Ilvað varðar okkur um livað það held-
ur? Þú þekkir varla nokkurn mann hérna
og systir þin vei-ður áreiðanlega ekki
klumsa. Og í sannleika sagt, ég býst hreint
ekki við að okkar hafi verið saknað.“
Taugaæsingin, sem andmæli einlægt fram
lcölluðu hjá henni, fékk vald á lienni.
„Vel'tu ekki með þcssa fjarstæðu. Auðvit-
að hafa þau saknað okkar. Við verðum að
fara niður undir eins. Vertu svo góður að
opna hurðina. Taugaæsingin gerði það að
verkum, að rödd liennar varð hvassari en
hún ætlaðist til eða gerði sér grein fyrir.
„Oh, vissulega, fyrst þú ert svona á-
kveðin í að fara.“ Kirby talaði þóttalega
og hafði augljóslega styggst við.
IJann opnaði dyrnar.
Æ, hver skollinn, nú hefi ég skapraun-
að honum, hugsaði Lina með sér.
IJvað var það eiginlega, sem kom henni
til þess að viðhafa þennan tón, þegar hún
hafði alls ekki meint neitt með honum,
hún mátti til að liafa gát á sjálfri sér. En
hves vegna gat liann ekki skilið, að hún
meinti ekki neitt með þessu? Af hverju
þurftu allir karlmenn að hegða sér eins
og smábörn,
Hún var mjög sártiðrandi, af því að nú
hefði hún átt að vera farin að skilja, að
karhnenn haga sér eins og smábörn og eru
nákvæmlega jafn viðkvæmir fyrir sársauk-
anum.
Þegar þau voru komin út á þakbrúnina,
greip hún í liandlegg hans. „Eg sé eftir að
hafa talað svona. Það var hugsunarlaust af
mér. Þú hefir verið svo vingjarnlegur við
mig. Þakka þér fyrir, Ronald. En við verð-
um samt að fara niður.“
Hún sneri andlitinu að honum, og lang-
aði til að vita livers vegna lnin gerði það.
Var þetta virkilega hún, að hjóða manni,
er hún hafði ekki þekkt lengur en nokkr-
ar klukkustundir, að kyssa þig. En lál-
hragið hafði virst liggja svo í augum
uppi.
Þykkja Kirbys, sem hafði verið vörn
ligns gegn taugaæsingi hennar, livarf á
svipstundu.
Lina flýtli sér inn ganginn og inn í
svefnherbergið þar sem kvenfólkið hafði
skilið sitt hafurtask eftir, og tók að laga
sig í framan. Þegar hún sá sjálfa sig í
speglinum, klædda barnablússunni, lirökk
hún nú næstum því við. Klæðnaður liennar
virtist standa í svo hrópandi mótsetningu
við þær tilfinningar, sem hún nýskeð liafði
verið háð. En þannig gengur þetta nú fyrir
sig, hugsaði hún með sjálfri sér, á meðan
hún lagaði liárborðann, óstyrkum liönd-
um. Undir skripagrímunni dylst oft rauna-
legt andlit. Hvernig færi um kvikmynd-
irnar ef þessu væri ekki þannig varið?
Enginn virtist hafa saknað hennar og
Kiéhys. Sú tilfinning Linu þegar hún kom
niður í stigann, að liundruð augna myndu
stara á sig, reydist með öllu ástðulaus.
Aðens Joyce leit til liepnar um leið og
hún sveif fram hjá í fangi dansherra sins
Hún deplaði augunum framan í Linu eins
og hún vildi gefa til kynna að hún skildi
hana lil fulls.
Nii var verið að dansa í salnum, og
Kirby beið eftir benni við stigann. Hann
tók hana með sér út á gólfið, án þess að
segja orð.
„Þetta ættir þú ekki að gera,“ sagði Lina
hrosandi um leið og hann tók utan um
Iiana. „Eg ætli að dansa við einhvern ann-
an fyrst.“
Hann leit niður í augu hennar. „Held-
urðu að ég ætli að láta þig fljúga, nú
þegar ég liefi náð í þig.“
Titringur fór um Linu frá hvirfli til ilja
Ef til vill í fyrsla sldptið síðan hún hafði
hitt Kirby, var Johnnie nú fullkomlega
gleymdur.