Fálkinn - 23.02.1951, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Nr. 20.
Örlagaríkt
hjónaband
________ Spennandi framhaldssaga. _
„Eg er svo lirædd um að þú verðir fvrir
vonbrigðum með mig“ sagði Lina hugs-
andi á svipinn.
„Ó, vina mín.“
„Mér iiefir svo greinilega verið gert Ijóst,
að í þeim efnum sé ég næsta ófullkomin,
skilurðu. Eg liélt sjálf, að mér væri ekkert
ábótavant, en þessu virðist þó öðruvísi
farið.“
„Gefðu mér bara tækifæri til að lýsa þér
eins og þú ert, hjartað mitt,““ sagði Ron-
ald ákafur.
Lina andvarpaði. Johnnie, draugurinn,
var enn kominn að lilið hennar.
Þau sátu þögul um stund.
„Lina,“ sagði Ronald síðan, „komdu á
burt með mér um vikutíma, á morgun.“
„Nei, Ronald.“
„Þér geðjast ekki nógu vel að mér, enn-
þá?“
„Það er ekki það. Mér geðjast nógu vel
að þér. Þú ert eini karlmaðurinn, fyrir
utan Jolmnie, sem mér hefir geðjast að.“
„Ó, til fjandans með Johnnie! Verlu ekki
að minnast á liann í annarri hverri setn-
ingu. Gerðu það fyrir mig að gleyma hon-
um.‘“
„Eg get það ekki,“ sagði Lina sorgmædd.
„Eg reyndi það, Ronald — í einlægni sagt,
þá er ég alltaf að reyna þaðj Og það er
ekki svo að skilja, að ég elski hann enn.
Eg liata allt sem honum er viðkomandi. En
það er lilgangslaust að fara á burt með þér
fyrri en ég liefi þurrkað Jolinnie út úr
huga mínum, finnst þér það eklti?“ Lina
vildi ekki liafa draug í rúminu hjá sér,
alveg eins og hú hafði við hlið sér.
„Nei, ég geri ekki ráð fyrir því. Mér
þætti samt betra að þú segðist elcki liata
Johnnie. Eg myndi miklu lieldur kjósa, að
þú segðir að þér væxú alveg sama um
liann. En, Lina . ...‘
„Já?“
„Láttu mig ekki bíða of lengi. Eg er
enginn meinlætamaður, skilui-ðu.“
Lina þi-ýsti liönd hans. „Eg liefi ekki
liugsað mér að leika með tilfinningar þin-
ar. Eg verð bara að öðlast vissuna.“
„Já, auðvitað. En ég er enginn meinlæta-
maður, og síðan ég kynntist þér .... Lina,
elskan mín, það er sagt, að ekkert reki
karlmanninn jafn auðveldlega til vændis-
kvennanna eins og yndislega elskuleg kona.
Eg hefi alltaf lialdið því fram, að þetta
væri vitleysa. Láttu mig nú ekki öðlast
skilning á þvi, sem við er átt.“
Linda andvarpaði aftur. „Þú vei'ður að
gera það, sem þú álítur skynsamlegast.“
Þetta var uppáhalds oi’ðatiltæki hennar.
Með því komst hún hjá ábyrgðinni.
En þrátt fyrir allar bendingar Ronalds,
var henni ómögulegt að finna viðunandi
svar við „spurningunni.“
2. kap.
Um hálfan mánuð eða lengur dvaldist
Lina í unaðsheimum algleymisins. Það var
afleiðingin af ástleitni Ronalds.
í þriðju vikunni tók henni að finnast
hann ágengur um of. í fjórðu vikunni fann
hún til aðkenningar af eins konar and-
legri innilokunarhræðslu. Henni fannst eins
og Ronald umlyki sig alla.
Þau sátu eitt sinn í kínverska gildaskál-
anum eftir að hafa snætt fjölbreyttan
kvöldverð, og Linu fannst belti sitt heldur
þröngt. Lina vax-ð að gæta vaxtarlags síns
nú oi-ðið.
Ronald, er ekki virtist vei-ða fyrir veru-
legum áhrifum af hinum í-isavaxna matar-
skammti, sem hann liafði lagt sér til af
réttum gildaskálans, var niðursokkinn í
uppáhalds umræðuefni sitt, nefnilega: liinn
líkamlega töframátt Linu. í kvikmynda-
húsi nokkru sem þau liöfðu nýlega heiðrað
með nærveru sinni, hafði lxann einmitt
uppgötvað, að fingur Linu auk þess að vera
ótrúlega mjúkir, höfðu heillandi tilhneig-
ingu lil þess að kreppast saman, einkum
utan um fingurna á honum sjálfum.
Venjulega naut Lina þess konar hróss.
Þar er líkamsfegurð hennar hafði síst ver-
ið liætt um dagana, og henni var eingögu
hrósað (þegar lienni var hrósað) fyrir
andegt atgei’vi, þá var það unaðslegt að
vita til þess að gáfur hennar orkuðu ekki
tvímælis, og hlusta á fölskvalaustt lof um
líkamlega glæsimennsku sína. Hún gekkst
upp við fullvissu Ronalds um það, að liún
væri sú kona, er hann liefði langtum mest töfr
ast af. Henni þó'tti vænt um það, þegar liann
kallaði hana „sæt mín“ og „elskuleg mín“,
sökum þess að hann meinti þetta hvort
tveggja af heilum hug. Hún var mjög fús
til þess að hlusta á mas Ronalds um bros
hennar, en eftir oi’ðum hans hafði hún
ekki minna en fjórar mismunandi tegund-
ir brosa.
En í kvöld hafði Lina elcki áliuga á
líkamlegum yndisþokka sínum, töfrum,
sveigjanleik fingra sinna né heldur neinni
tegund hinna mai’gumtöluðu bi’osa.
„Ronald,“ sagði hún allt í einu, „veistu,
að við höfum verið saman á hverjum ein-
asta degi i nærri þrjár vikur?“
„Eg veit það, sæt mín. Og ég vonast til
þess að við getum verið saman á liverjum
einasta degi í næstu þrjú ár.“
„Jæja, ekki óska ég þess.“
„Ha?“
„Eg á við, að það rnundi ekki saka þó
að við tækjum okkur hvíld.“
„Eg er ekkert þreyttur.“
„Ekki beinlinis hvíld. Heldur oi’lof eða
leyfi. Mér finnst við vei’a alltof oft sam-
an.“
„Hvei’nig getum við vei’ið of oft saman?“
„Eg vei’ð að fá að hafa næði. Þú verð-
ur að láta mig lxafa næði, Ronald.“
Ronald leit íbygginn framan i hana. „Þú
erl að vex-ða leið?“
„Nei, nei,‘“ sagði Lina og þrýsti hönd
hans. „Mér finnst bai’a að það sé ekki
skynsamlegt af okkur að vera svona mikið
saman. Þú hefir aldrei gefið mér augnabliks
frið til þess að ég gæti áttað mig á þér.
Þú veist að ég hefi vei’ið í afarmiklu upp-
námi. Maður getur ekki svifið fyrirvara-
laust úr faðmi eins og í faðm annars.“
„Eg hefi alltaf óttast að þú teldir þig
bundna eiginmanni þínum ævilöngum
tryggðarböndum.“
Það lield ég ekki. g veit ekki; getur
vericþ Eg liefi alltaf sagt þér að ég væri
irygg-“
„Það þykir mér vænt um. Þann eigin-
leika dái ég. Eg fyllist alltaf sæluvímu
þegar þú leiðir mig út á götu. Tak þitt er
svo festulegt og staðgott. Veistu hvernig
ég sé þig í huga mér, þegar þú ert ekki
með mér? Leiðandi mig undir arm, horf-
andi upp til mín undan litla, vinalega hatt-
inum þinum með grænu fjöðrinni,.“
„Er það, elskan?“ sagði Lina kæruleysis-
lega. Hún kallaði Ronald oft „elskuna sína“
nú oi’ðið. Hún hafði játað honum ást sína,
en var þó ekki lil fulls sannfæi'ð um að
hún elskaði hann. Þrátt fyrir það, hafði*
hún sagst elska hann, af því að liann þráði
það svo ánjög. „Er það? En þú skilur livað
ég meina, er það ekki? Eg verð að fá næði.
Við skulum gefa hvort öði’u frí i nokkra
daga, Ronald?“
„Ef þú endilega vilt,“ svaraði Ronald
dauflega.
„Já, ég vil það. Þar að auki er það lieppi-
legra fyrir þig sjálfan. Mér finnst ég vera
að tefja þig svo mikið frá vinnunni.“
„Æh, fjandinn hafi vinnuna. Hvers vii’ði
er hún i sambandi við þig?‘
„Þetta er blátt áfram lieimska,“ sagði
Lina ofurlítið fýlulega. „Vitaskuld verðurðu
að vinna. Eg vil að þú vinnir. Eg hefi á-
huga á vinnu þinni. Eg vil að þú hald-
ir áfram og vei'ðir fræguu. Jæja, þá, þetta
er þá afgert. Þú getur alltaf hringt til mín
eins og þú veist. Og þú ætlar að halda á-
fram að skrifa mér?“ Hún brosti til hans.
Hún var i miklu betra skapi núna, eftir
að hún liefði fengið sínu framgengt.
„Jú, það skal ég gera. Þú ert eins og
annað kvenfólk. Vilt bæði borða kökuna
og geyma hana. Eg á ekki að liitta þig, en
ég á að verða þér til afþreyingar með
bréfaskriftum.“
„Elskan! Mér þykir svo vænt um bréfin
frá þér. Þau eru yndislegri en allt annað.
Tærnar á mér spi’ikla af ánægju þegar
ég les þau.“
Ronald hló. „Þá það, litli þrákálfurinn
minn. En, Lina?“
„Já.“
„Heldurðu að þetta fyrirkomulag lijálpi
þér lil þess að komast að niðurstöðu um
„spurninguna?“
„Eg veif ekki. Það getur verið.“
„Af því að það mundi lijálpa mér ákaf-