Fálkinn - 08.06.1951, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames. 10
JANET
TAMAN
Aafarspenncindi ástarsaga, viðburðarnk og dularfull.
líka vegna ávarpsins, sem hann notaði svo
smeðjulega.
— Ef hann hefir farið í ferðalag, þá hlýtur
vafalaust að vera einhver á skrifstofunni, sem
getur afgreitt mál mitt, svaraði hún kulda-
lega.
— Eg held að hann sé vanur að taka ritar-
ann sinn með sér í ferðalögin. En samt þykir
mér líklegt að hann hafi skrifstofustúlkuna
eftir heima.
Reiðin sauð ennþá niðri í henni.
— En ég hefi ekki farið alla þessa leið til
þess að spjalla við skrifstofustúlkuna hans.
Hann brosti aftur yfirlætislega.
— Þér munið vafalaust eftir því, að Jeber-
son ráðlagði yður að koma ekki.---------Það
lítur annars út fyrir gott veður.
Þau fengu inndælt veður, en Janet naut þess
ekki. Góða veðrið gerði meira að segja sitt
til þess að ergja hana yfir tilverunni. Hún
reyndi að vísu að taka þátt í lífinu um borð —
hún borðaði með hinu fólkinu, gekk upp á
þilfarinu og tók þátt í leikjum. En nú fundust
henni leikirnir , sem áður voru svo skemmti-
legir, asnalegir og leiðinlegir. Farþegarnir —
jafnvel þeir, sem hún áður hafði svo vel getað
þolað — voru nú hundleiðinlegir. Hún tók að
vísu þátt í skrafi þeirra, en var þó oftar þögull
hlustandi. Hún sá Jason öðru hverju. Hjá því
var ekki hægt að komast, þar sem skipið var
svo lítið og þau sátu við sama borð. En hún
umgekkst hann ekki öðru vísi en farþegana,
sem hún þekkti lítið og skiptist aðeins nauð-
synlegum orðum á við. Þau beindu orðum sín-
um að jafnaði ekki til hvors annars, og Jason
sá svo um, að þau sætu aldrei ein við matborð-
ið. Að sjálfsögðu minntist enginn á hina
breyttu framkomu hans gagnvart henni, en
hún var viss um, að allir töluðu um það á bak
við hana og það gerði henni ákaflega gramt
í geði. Hún tók eftir því, að nú bað enginn
þau Jason um að spila bridge eða bauð þeim
upp á „cocktail."
Sir John tók auðvitað líka eftir þessu. Janet
fannst, að ekkert gæti farið framhjá hinum
djúphugulu, vingjarnlegu augum hans. Hann
var samt ekki með fjas og orðmælgi út af
því. Hann gaf henni aðeins nánari gætur en
áður. Hann hélt sig í nánd við hana um „cock-
tailtímann" og bauð henni oft upp á líkjör eftir
mat. Hann var líka sá eini, sem virtist láta sér
annt um hana, og þess vegna þáði hún alltaf
boð hans.
Og svo skeði það — kvöldið áður en skipið
átti að koma til Jamaica, að hún lenti í fasinu
á Sonju James, þegar hún var að fara upp á
þilfar eftir að hafa klætt sig um.
Það rann allt í einu upp fyrir henni, að hún
hafði séð Sonju mjög sjaldan, síðan þær fóru
saman í land á Bermudaeyjum, og nú brosti
hún vinalega til hennar. — Gott kvöld, Sonja.
Ætlið þér niður að skipta um föt?
— Eg sé litla ás.tæðu til þess að skipta um
föt fyrir mig, svaraði Sonja. Tónninn var ekki
kæruleysislegur heldur reiðilegur, og Janet
fylltist hryllingi við augnatillit hennar. Hún
hafði séð Sonju líta þannig á mqður sína.
— En .... en hvað með alla kjólana, sem
þér keyptuð í Hamilton? Hvað með fallega
síðdegiskjólinn?
En Sonja hélt áfram að horfa reiðilega á
hana.
—- Keypti ég fallega kjóla í Hamilton? Hún
hló napurlega. — En hvað það var heimsku-
legt af mér. En þá hélt ég að lífið ætlaði að
fara að snúa bjartari hliðinni við mér á ný.
Þetta sýnir, hve heimskulega menn geta hagað
sér.
— Eg skil ekki, við hvað þér eigið, sagði
Janet og var angistin uppmáluð á svipinn. —
Eg er viss um, að lífið gæti leikið við yður
aftur.
— Það er undarlegt að heyra einmitt yður
segja þetta. Þér hafið einmitt eyðilagt alla
framtíðardrauma mína. Að svo mæltu rigsaði
hún fram hjá 'henni.
Janet stóð agndofa og starði ráðvillt á eftir
henni. Hvað í ósköpunum gekk að Sonju? Um
hvað hafði hún verið að tala? Hún komst í
svo mikið uppnám út af þessu, að hún fór í
hugsunarleysi inn í reykingarsalinn, en þang-
að hafði hún ekki komið, síðan þau Jason
urðu ósátt.
Það var yfirfullt í reykingarsalnum, eins og
alltaf á „cocktail-tíma“ fyrir matinn. Hún sá
Jason við annan enda barsins. Hann hallaði sér
fram á borðið. Alltaf þegar hún kom inn í
stofu eða gekk upp á þilfar sér til hressingar,
reyndi hún að sjá ekki Jason, en það var eins
og augu hennar drægjust að honum og hjarta
hennar þurfti ekki meira til þess að fá ákafan
kipp. Hann brosti út í annað munnvikið, þegar
hann sá hana, og þegar hún staldraði við, lyfti
hann höfðinu og leit á hana. Augu þeirra
mættust augnablik. Hann kinkaði kolli til
hennar, en sneri sér svo aftur að manni þeim,
sem hann var með.
Þó að hún væri orðin vön ýmsum uppátækj-
um af hans hálfu upp á síðkastið, fannst henni
bros hans vera sem löðrungur á sig. Tárin
ætluðu að brjótast fram í augum hennar, og
hún sneri við í dyrunum. En áður en hún var
komin út gekk hár og þrekinn maður í veg
fyrir hana.
— Mætti ég ekki bjóða yður drykk, ungfrú
Wood? Það vill líka svo tiL að ég þyrfi að tala
svolítið við yður út af sérstöku máli.
Hún gat ekki þolað James Henderson, en
eins og á stóð, hefði hún þegið drykk af hverj-
um sem var, þó ekki væri nema til að sýna,
það það væru karlmenn um borð, sem kærðu
sig um hana, þótt hann kærði sig ekki um
hana. Og enda þótt hún vissi það sjálf, að þetta
var ákaflega barnalegur og kjánalegur hugs-
unarháttur, þá stóðst hún samt ekki freist-
inguna.
— Kærar þakkir. Það vil ég mjög gjarnan.
— Ágætt! Eigum við að setjast hérna? Hann
dró fram stól fyrir hana, settist sjálfur í ann-
an og pantaði síðan drykk fyrir þau. — Eg
vildi mjög gjarnan sjá yður oftar, byrjaði
hann, — en ef ég á að vera hreinskilinn, þá
á ég vin um borð, sem er ákaflega einmana,
og hjá honum sit ég öllum stundum.
Janet muldraði eitthvað í barm sér, að sér
þætti fyrir því. En sjálf vissi hún, að honum
gekk eitthvað annað en greiðviknin ein og
vináttan til með að sitja yfir einhverjum
manni tímunum saman. Slíkum manni gat
ekki gengið gott eitt til með neinum gerðum
sínum.
— Eg et ekki skilið að nokkur hafi veriö
sjóveikur í þessu veðri, bætti hún við.
— Það er heldur ekki sjóveiki. Hann var las-
inn, þegar hann lagði af stað frá Englandi, og
sjóferðin hefir greinilega ekki bætt hann.
— Hefir hann klefa númer 11, þennan við
hliðina á klefa mínum, spurði Janet.
Hann leit snöggt á hana.
— Þekkið þér hann?
— Nei, ég hefi aðeins heyrt, að það liggi
veikur maður þar. Þetta var eins og forboð
einhvers óhugnanlegs, sem væri í vændum.
Hún upplifði nú í huganum, hvernig hún haf ði
villst inn í klefann og staðið augliti til aug-
litis við skammbyssuhlaup.
Það var stutt þögn, meðan drykkurinn var
á borð borinn.
— Það, sem ég vildi gjarnan tala við yður
um, er þessi eign yðar á Jamaica, sagði hann,
þegar þjónninn var farinn. Eg hefi góðar frétt-
ir að færa yður, hugsa ég.
Hún rétti úr sér og fylltist áhuga. — Er
það satt?
— Eg minntist á það við yður, að ég hefði
áhuga á fasteignum á Jamaica, munið þér
það ekki? Einn af vinum mínum hefir af til-
viljun keypt sér jörð í grennd við eign yðar
í Salt Harbour. Eg hafði símasamband við
hann í dag og ympraði á því við hann, hvort
hann vildi kaupa eign yðar, og hann gerði sig
strax liklegan. Hann sagði, að eignin væri að
vísu umlukt af mýrarfenjum, en hann skyldi
taka þetta til yfirvegunar, þar sem eignin lægi
að jörð hans. Þér munið víst, að ég nefndi 4
til 500 pund sem hámark fyrir eignina? En
ég kom honum til að samþykkja 750 pund fyr-
ir hana. Það er mjög gott tilboð, finnst yður
ekki? Hann horfði á hana og brosti breitt. —
Þá fáið þér upp í kostnaðinn við ferðalagið,
9