Fálkinn - 07.09.1951, Blaðsíða 6

6
F Á L KIN N
12
HVAR ER EVA?
Framhaldssaga eftir H. COURTHS-MAHLER.
Henrilc Malte kinkaöi brosandi
kolli til cinkaritara síns. Hann var
vanur þvi að Iiann leysti slörf sín
vél af hendi.
Eftir a'ð Brown hafði yfirgefið þá
á ný, sátu vinirnir saman um stund
og röbbuðu saman. Því miður gátu
þeir alls ekki orðið samferða til
Evrópu, þar sem Gunnar Broberg
var bundinn við störf í Argentínu urii
hríð. Hann l»að Henrik um að
iáta sig vita, þegar hann hefði fund-
ið dóttur sina. Því lofaði hann.
Þeir ákváðu einnig, að Henrik skyldi
heimsækja Gunnar síðar.
Næsta kvöld gat Gunnar Broberg
dáðst að snill vinar snís á liljóm-
Ieikunum. Hann var nægilega tón-
elskur til þess að njóta listarinnar
i ríkum mæli. Aldrei liafði liann séð
nokkrum listamanni fagnað cins vel
og Henrik Malte i þetta sinn.
„Það er skaði, að þú skulir ckki
ætla að koma opinberlega fram oft-
ar! Þú ert listamaður af guðs náð.“
Henrik Malte liristi höfuðið.
„Það cr alltaf best að listamenn-
irnir dragi sig í hlé, áður en fer að
halla udan hjá þeim á listabraut-
inni. Auk þess þrái ég frið og ró
einkalifsins. Yonandi verður það
þó ekki sama og einvera.
Eva Malte lék á hverjum degi i
veitingahúsi Schröders. Hún var
glöð yfir þvi að liún leysti starf sitt
vel af hendi. Miðstéttarfólk sótli
veitingahúsið nú í sívaxandi mæli.
Auk þess sem hinn góði leikur Evu
á fiðluna dró gestina að, tók Schröd-
er eftir því, að þeim fjölgaði stöðugt
sem kom til þess að dást að feg-
urð Evu og yndisþokka, en ekki
fyrst og fremst til þess að njóta tón-
listarinnar. Það var lika síður en
svo, að hann hefði nokkuð á móti
því.
Mcðal aðdáenda Evu var ungur
maður úr mikilsmetinni borgarastétt.
Hann var svo heillaður af persónu-
leika og þokka Evu, að hann skrif-
aði henni hátíðlegt bónorðsbréf.
Þetta var þýðingarmikið augnablik
í lífi hinnar fátækii stúlku. Biðillinn
hafði lagt spilin á borðið fyrir hana
cinnig livað snerti fjárhagshliðina.
Hún sá að slíkt tilboð mundi liún
ekki fá oftar á ævinni. Hún skildi
að þetta hlaut að vera manninum
mikið i muna. Hún hlaut að hafa
heillað hann mjög, þar sem hann
lét sér standa á sama, þótt hún
hefði leikið á veitingaliúsi. Hann
brá sér greinilega út af venjum
svissneskra borgarafjölskyldna. Það
hvarflaði að henni um liríð að taka
þessu boði og losna þannig við all-
ar fjárhagsáhyggjur. Hún mundi
eignast vistlegt heimili og yrði
aftur tekin í betri borgara tölu. Það
væri eitthvað annað en að standa
þarna á pallinum í veitingaliúsinu
á hverjum degi við liliðina á Runge,
sem .aldrei var ódrukkinn, og fara
svo cin heim i herbergið sitt, sem
hún hafði ekki efni á að hita upp.
Hún varð að velta hverjum pen-
ingi tvisvar, áður en hún lét hann
frá sér fara.
Það var þvi ekki að undra, þótt
hún liugsaði bónorðið í alvöru. Samt
átti hún erfitt með að taka ákvörð-
un. Hún þekkti unga mannnn i sjón.
Hann hafði oft fært henni blóm og
horft á hana með tilbeiðslu i aug-
unum. En þegar hún hugleiddi bón-
orð hans, þá skaut inynd Ib Olden-
tofts alltaf upp í huga liennar, og
þá vissi hún, að hún mundi aldrei
gcta gefið neinum öðrum hjarta sitt.
Það vær því ekki heiðarlegt gagnvart
hinum unga biðli að taka lionum i
orði, en ekki á borði, þó að lítil lik-
indi væru til þess að sá, sem hug-
ur hennar var bundinn hjá, mundi
nokluirn tíma oftar verða á leið henn
ar. Þess vegna skrifaði liún lionum
vingjarnlegt bréf, þar sem liún tjáði
lionum, hvaða liug hún bæri til hans
og að hún gæti ekki tekið hónorði
hans. Hann skildi clcki stofna fjöl-
skyldu sinni i nena hættu sin vegna.
Jafnframt þakkaði hún honum fyrir,
að hann skyldi liafa talið hana
verðuga að bera nafn lians. Að svo
lninu var þessu máli lokið frá lienn-
ar liendi, og liú.n liélt áfram starfi
sínu af mestu skyldurækni.
Nú voru liðnir næstum þvi fjórir
mánuðir, síðan Eva var aðframkom-
in af hungri og Ib Oldentoft gerðist
bjargvættur liennar.
Dag nokkurn, þcgar Eva stóð á
pallinum og lék á fiðluna, kom liún
allt i einu auga á andlit, sem hún
kannaðist við i gestahópnum. Hún
sá frú Möller, konuna, sem hún
liafði leigt hjá, sitja við eitt borðið
og stara á sig með litlum, dökkum
augunum. Frú Möllér virtist eiga
erfitt með að ákveða sig i, hvort
hún ætti að heilsa ungfrú Malte
eða láta sem liún þekkti hnna ekki.
En þegar hún heyrði, live vel leik
hennar var tekið af gestunum, þá á-
kvað hún að klappa fyrir henni, og
í einu hléinu gekk hún til hennar.
„í fyrstu var ég ekki viss um að
þetta væruð þér, ungfrú Malte. Svo
að þér starfið þá hér. Og ég geng
næstum því daglega liérna fram hjá
án þess að liafa hugmynd um, hvar
sé hægt að ná í yður. Skelfing er
ég hissa! Ef þér hefðuð gefið mér
upp heimilisfang yðar, þá gætuð
þér liafa fengið stöðu hjá tignum
manni. Hann kom daginn eftir og
vildi bjóða yður einkaritarastöðu
hjá sér. Hvað hét liann nú aftur?
Hann lét mig hafa nafnspjaldið sitt,
ef ég kynni nð rekast á yður. Hann
er verkfræðingur. Já, nú man ég
það, Ib Oldentoft hét liann. Sóttuð
þér um stöðu hjá einhverjum Old
entoft verkfræðingi.
Eva var frá sér numin af fögnuði
við þessar fréttir. Ib Oldentoft!
Hann hafði þá komið tl þess að
hitta hana! Hendur hcnnar skulfu
af geðshræringu.
„.Tá, mig minnir, að ég hafi gert
það,“ muldraði hún liálfvegis gegn
vilja sínum.
,Það hlýtur að liafa verið miklu
betri staða en sú, sem þér nú hafið
Hérna standið þér fyrir allra augum.
Ilefði ég vitað, hvar yður var að
finna, þá hefði ég sent verkfræð-
iinginn hingað. Það er þó óvíst
íið hann hefði viljað ráða áyður tií
sín eflir að þér höfðuð verð starf-
andhér.“
Eva fölnaði. Guði var svo fyrir að
þakka, að Ib Oldentoft hafði losn-
að við að sjá hana standa þarna á
pallinum.
„Já, vist er um það, frú Möller.
En ég var nauðbeygð til að taka
þessu starfi, þvi að annars hefði
ég orðið liungurmorða.“
„Guð minn góður! Já, baráttan
fyrir tilverunni er erfið fyrir ein-
mana konu. Um það get ég dæmt.
En nú lnigsa ég að það sé orðið of
seint fyrir yður að gefa yður fram
við Ib Oldentoft. Hann hefir vafa-
laust ráðið aðra i staðinn. Hefði
ég hitt yður fyrr, þá liefðuð þér
getað farið á fund hans. Þér liefðuð
getað leynt því, að þér hefðuð leikið
á fiðlu á veitingahúsi þennan tíma.“
„Nci, nei. Þvi hefði ég ekki þor-
að að leyna. Þetta er vist best eins
að það er. Eg kemst af, þó að það
kosti mikla vinnu.“
„Það er nú samt leiðinlegt, að
þér skulið vcrða af svona góðri
stöðu. Komið þér og heimsækið mig
einlivern tíma — seinni hluta dags.“
„Því miður, frú Möller, þá er ég
bundin hér alla daga frá kl. 2 til 12.
„Eruð þér svona lengi fram eftir?
Á morgnana hefi ég svo mikið að
gera, eins og þér vitið, að ég get
ekki tekið á móti neinum.“
„Já, ég veit það, frú Möllcr. En
nú verð ég að halda áfram að
lejka.“
„Jæja, vcrið þér sælar og gangi
yður vel. Eg lít kannske hérna inn
einhvern tima seinna og fæ mér
bolla af súkkulaði.
Eva hafði þegar lagt bogann á
strengina. Hún kinkaði kolli til
frú Möller.
Frú Möller fór aftur til sætis síns
og sat heilan klukkutima. Henni
fannst gaman að geta hlustað á fyrr-
verand leigjanda sinn leika þarna
opinberlegaogfáauk þess mikiðklapp.
Henni varð hugsað til unga manns-
ins, sem liafði spurst fyrir um hana.
Hún hafði lofað að láta liann vita
ef hún liefði spurnir af Evu. Ennþá
gæti hún gert það, jafnvel þótt það
væri þýðingarlaust vegna stöðunnar,
sem liann hafði boðið Evu. Það
væri' að minnsta kosti gaman að
ciga bréfaviðskipti við svo tiginn
mann, því að liann mundi ekki vera
þckktur fyrir að láta bréfi hennar
vera ósvarað. Loforð var líka lof-
orð. Hún varð að halda það. Strax
og hún kom hcim um kvöldið, sett-
ist hún niður til þess að skrifa
Oldentoft verkfræðingi.
Það hefði mátt ætla, ag Ib Ohlen-
toft hcfði liaft svo mikið að starfa
við fyrirtæki sitt, þegar hann kom
heim, að liann hefði ekki haft tíma
til þess að hugsa um Evu. En það
reyndist öðru vísi. Því meira sem
liann stritaði til þess að reyna að
gleyma Evu því meira ásótti liugs-
unin um hana hann. Hún stóð hon-
um svo greinilega fyrir liugskots-
sjónum, er lnin var fyrir utan gisti-
húsið og horfði upp i gluggann, að
það hvarflaði oft að honum að fara
aftur til Sviss og leita liana uppi.
Aage Torring hafði tekið sér ból-
festu í liöfuðborginni, en Ib og
Dolly bjuggu í grennd við hana.
Iiann var allvel efnaður. Bæði hafði
hann erft allmikið fé eftir foreldra
sína, cn auk þess hafði honum orð-
ið gott til fjár í Afrikuferðinni.
Hann varð brátt þekktur og eftir-
sóttur verkfræðingur og liafði jafn-
an nóg að starfa. Oft varð hann að
fara í lengri og skemmri ferðir út
á land, og þá leiddist Dolly alltaf.
Aage Torring heimsótti Olden-
toftsfólkið oft. Lífgaði liann heimilið
mjög upp, cn samt mundi Dolly hafa
neitað að hún saknaði hans, er
langt leið milli heimsókna, ef hún
hefði verið að þvi spurð.
Gagnvart Dolly hélt Aage upp-
teknum hætti. Hann liafði á engan
hátt skipt um áætlanir og var viss
um sigur að lokum. Dag nokkurn
spurði Dolly bróður sinn og reyndi
að sýnast kærulcysisleg: „Hver
skyldi stúlkan eiginlega vera, sem
Aage hefir alltaf verið hrifinn af?
Ib skyldi vel, að það var afbrýði-
semi, sem bjó á bak við spurning-
una. Hann vissi vel, hvernig hann
átti að snúa sér i þessu, þvi að
Aage og liann höfðu gert ráð fyrir
þessu, jiegar þeir tóku saman ráð
sin.
„Eg þekki hana vel, Dolly“, svaraði
Ib með dálitlum stríðnisgalsa, en
hann sá eftir því, er hann tók eftir,
hve Dolly fölnaði.
„Segðu mér það. Þér er óhætt að
trúa mér fyrir þvi.“
„Hvaðan kemur þér þessi áhugi
á einkamálum Torrings og sambönd-
um, DoIIy?“
„Kvenfólk er nú alltaf forvitið,
ekk satt? Eg hef ckkert á móti
því að vita það.“
„Því miður get ég ekki sagt þér
þiað. Eg hefi lofað Torring þvi, að
ég skuli þegja yfir leyndarmáli hans.
„Unaðslegt leyndarmál, gæti ég
trúað," sagði hún hæðnislega.
„Unaðslegt fyrir hann.“
„Hvers vegna trúlofast liann lienni
ekki?“
„Hann hefir ekki ennþá fengið
jáyrði hennar.“
Vonarleiftri brá fyrir i augum
Dolly.
„Vill hún hann ekki?“
„Jú, áreiðanlega. Hann hefir bara
aldrei látið til skarar skriða. Hann vill
vera alveg viss um hana fyrst.‘“
„Það skyldi hlægja mig, ef hún
hryggbryti hann!“
„Slíkur maður fær ckki hrygg-
brot. En hvers vegna mundi það
hlægja þig? þetta er ljótur hugsunar-
háttur og ég man ekki eftir því, að
þú hafr nokkun tíma tekið svo ill-
girnislega afstöðu.“
Augu hennar leiftuðu, en samt lá
lienni við gráti.
„Hvers vegna, spyr þú. Vegna
þess, að þá lætur hann kannske
af þessari liræðilegu mikilmennsku,
sem einkennir framkomu hans. Eg
hefi lengi þráð það, að hann fengi
laglega kaffæringu. Þá gæti ég kann-
ske í cilt skijjti fyrir öll náð mér
niðri á hdrium og hlegið að honum,
svo að hann rnuni eftir því.
„Svona stilltu þig nú Dolly mín!
Hann lætur ekki gera gys að sér.
Þú ættir hcldur oð bnda endi á
stríðsástandið milli ykkar.“
„Eg er ekkert smeyk við hann. Mig
langar til þeess að launa lionum
í eitt skipti fyrir allar kaffæring-
arnar, sem ég liefi fengið hjá hon-
um.“