Fálkinn - 05.10.1951, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
BLINDUR Á HJÓLI.
David og Patricia Fergusson heita
hjón frá Kanada, sem í sumar
hafa verið að ferðast um Evrópu
á 2ja-manna reiðhjóli. Maðurinn
missti sjónina í stríðinu og er
blindur síðan. Þess vegna stýrir
frúin hjólinu og segir David frá
því, sem fyrir augu ber. Hér sjást
hjónin á götu í París.
BlLSKÚR.
Hugvitsamur Þjóðverji hefir gert
sér bílskúr, sem hægt er að draga
sundur og saman eins og harmón-
íkubelg. Á efri myndinni sést bíl-
skúrinn samandreginn en á þeirri
heðri hefir hann verið dreginn
sundur.
16
HVAR ER EVA?
„banabrautir“
Það er tálsvert algeng þraut bif-
hjólreiðamanna að hjóla í hring
innan í síválningi, þannig að mið-
flóttaaflið háldi hjólinu við síváln-
inginn, þó að hausinn á manninum
standi niður. Á Lundúnasýning-
unni fær álmenningur að leika
þessa list, að vísu ekki á mótor-
hjólum heldur smábílum.
PÓSTUR Á HRAÐRI FERÐ.
Bæjarpóstarnir í París heyja á
hverju ári kappgöngu um aðál-
götur Parisar, og hana langa. —
Sjást nokkrir göngugarpanna hér
á myndinni. En sagt er að daginn
eftir komi pósturinn óvenjulega
seint í húsin, vegna þess að póst-
arnir séu með harðsperrur. —
„VASABÁTUR"
Nýjasta nýtt er gúmmíbátur, svo
lítill um sig að hægt er að stinga
honum í vasann áður en hann er
blásinn upp. Það er hægt að gera
á tveim mínútum og verður hann
þá 1,3 m. langur og 90 cm. breið-
ur. Hann vegur 2 kg. en getur bor-
ið 90 kg., og sagan segir að hann
geti ekki hvölft. — Á ofanverðri
myndinni sést ung Berlínarstúlka
vera að blása bútinn upp, en á
vatninu er annar á floti. —
Framhaldssaga eftir H
En það kom ekki til. En ég mun
annars segja þér betur frá þcssu
seinna. Reyndu á meðan að komast
til botns í málum ykkar Dolly. Eft-
ir öllum sólarmerkjum að dœma
ætti úrslitanna ekki að vera langt
að bíða.“
„Vonandi ekki. Satt að segja á ég
orðið erfitt með að halda þetta út.
Eg hefi livað eftir annað verið að
þvi kominn að gefa eftir, þegar ég
hefi séð hvernig ég kvel hana. En
bráðum hefi ég náð takmarki mínu,
og þá get ég slakað til án þess að
litillækka mig í hennar augum. En
þetta er nauðsynlegt, ef ég á að
vænta mér varanlegrar hamingju.“
„Mér er næst að lialda, að þú
hafir rétt fyrir þér. Þú þekkir innsta
eðli Dolly vist betur en ég, þvi að
ég liefi gert mér of dælt við hana.
Annars fer ég að þrá friðarsamn-
inga milli ykkar hvað úr hverju,
því að það er oft eins og ég sitji
milli elds og púðurtunnu, þegar við
erum sainan öll þrjú.“
Aag'e hló. „Eg skil það. Ef þú
verður aðeins rólcgur stutta stund
ennþá, þá er sigurinn vís, og þá get
ég æðrulaust gælt meira við þrákálf-
inn en þú hefir nokkurn tíma gcrt.“
Vinirnir kvöddust innilega og
Aage sagði með glettnisglampa i aug-
ununi, um leið og liann að siðustu
þrýsti hönd Ibs gegnum opinn klefa-
gluggann: „Eg hefi árangurslaust
biðið cftir þvi, að þú bæðir mig
að skila kveðju til hennar systur
þinnar.
Ib skellti upp úr.
„Jæja, svo að þú hafðir búist við
þvi. Eg bið þig þá hér með að
flytja henni bróðurlegar kveðjur
mínar.“
„Þakka þér fyrir. Það skal ég
gera. Góða fcrð! Gangi þér allt í
vil!“
Ib andvarpaði.
„Sait að segja veit ég ekki, hvað
ég vil eiginlega, gamli vinur. Vertu
blessað.ur!“
Síðan lagði lestin af stað. Ib kom
á áfangastaðinn með morgninum og
fékk sérherbergi á sama gistihús-
inu við vatnið og áður. Eftir stutta
hvild bjóst hann til að fara til
kaffihúss Schröders. Hann spurðist
fyrir um það hjá dyraverðinum,
hvar það væri. Honum var sagt, að
það væri ekki langt frá gistihúsinu
á leiðinni til járnbrautarstöðvar-
innar.
Ib fylltist cftirvæntingu og innan
skamms stóð liann fyrir utan kaffi-
húsið. Á skilti, sem fest var við
hliðina á útidyrunum stóð: „Hljóm-
leikar á hverjum degi.“
Hann fór inn fullur eftirvænting-
af og kviða. Hann leit strax í áttina
að hljómlistarpallinum, þar sem hann
kom auga á flygil. En pallurinn var
mannlaus. Það var eins og lion-
um létti við það. Hann settist við
litið borð og pantaði hressingar-
drykk um leið og frammeiðslustúlk-
an bar drykkinn fyrir hann, spurði
liann:
„Það stendur á skiltinu hérna fyr-
COURTHS-MAHLER.
ir ulan, að það séu lialdnir liljóm-
leikar hér daglega. Eru þeir ckki
byrjaðir ennþá?“
„Nei, herra. Þeir byrja aldrei fyrr
en klukkan 2 eftir liádegi.“
„Einmitt það. Eru það aðeins
pianóhljómleikar?"
„Nei, herra — pianó og fiðla.
Við höfum stúlku, sem leikur mjög
vel á fiðlu. Henni er alltaf fagnað
ákaft. Píanóleikarinn er líka ágætur
— þegar hann vill. En viljann skort-
ir bara stundum. “
Unga stúlkan liristi höfuðið að-
eins og brosti.
„Er það ungur maður?“ spurði
Ib og lést vera kæruleysislegur,
þótt leynd afbrýðissemi kveldi hann.
„Nei, nei. Hann er nálægt fimmt-
ugu. Gestirnir koma aðallega vegna
ungfrú Malte. Hún leikur svo ljóm-
andi vel. Hún er reglulegur lista-
maður. Það segja allir, sem vit liafa
á.“
„Hún cr þá orðin fullorðin, er
ckki svo?“
„Nei, ég lield nú ekki,“ mótmæltti
stúlkan af eldmóði. „,Hún er ung
og falleg. Hún ætti eiginlega heima
í einum af þessum stóru liljómleika-
sölum, þar sem viðurkenndir lista-
menn koma fram. En hún er svo
óskaplega litillát og lætur sér nægja
að fá hundrað franka á mánuði og
frítt fæði. Hún lilýtur að liafa átt
i miklum erfiðleiluim, er hún tók
þessa stöðu. Hún skalf og titraði í
fyrstu alltaf áður en liún fór upp
á pallinn. Hún sagði mér einu sinni
að liún vildi óska að lnin mætti
leika á bak við eitthvert tjald, þvi
að það væri svo erfitt að standa
svona fyrir allra augum.“
Framreiðslustúlkan lét munninn
ganga.
„Eg man það, hve kjóllinn hennar
var roðinn þunnur af sliti þegar
hún kom liingað, en samt gat hún
ekki keypt sér nýjan um næstu mán-
aðamót, þvi að hún hafði tekið mán-
aðarkaupið fyrirfram til þess að
greiða með skuld. Annars er herra
Schröder ekki þess háttar maður,
að hann greiði fólki fyrirfram. í
þetta skipti gerði hann þó undantekn
ingu, af þvi að hún bað hann svo
vcl. — Jæja ég tala víst allt of milc-
ið. Þér hafið vafalaust engan áhuga
á þessu.“
„Jú, einmitt, ungfrú góð. Slíkt
hlýtur að vekja áhuga allra. En
þér hafið ef til vill ekki tíma til
þess að ræða frekar við mig?“
Hún yppti öxlum.
„Um þetta leyti dags er allt með
kyrrum kjörum hérna. En þér ætt-
uð að koma hér síðari liluta dags.
Þá er jafnan urmull af gestum —
varla nokkur stólj auður. Þannig
hefir það ætið verið síðan ungfrú
Malte fór að leika hérna.“
„Eg fer að fá mikinn áliuga á
að hlusta á ungfrúna leika. Á hún
ekki marga aðdáendur?“
„Jú, á þeim er enginn hörgull.
Hún fær mikið af blómum, en sum-
þeirra eru frá kvenfólki. En hún fer
aldrei með þau heim með sér, held-