Fálkinn - 05.10.1951, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
— Haldið þér nú, háseti minn góð-
ur, að ég geti verið viss um að mér
verði bjargað, ef skipinu hlekkist á?
— Verið þér óhrædd, frú — ég cr
gamall hvalveiðari.
— Skrítið er það, en mér fin/íst hann
í rauninni vera líkur hvaða 5 til G
mánaða barni sem vera skal!
— Þetta er allra síðasta nýjungin
í sjálfblekungagerð — það þarf ekki
að fylla á þessa nema 25. hvert ár!
— Það kemur vonandi engin lest hér
bráðlega?
— Hefirðu nokkurn tíma séð lest
aka hérna á miðjunni?
I-illa sagan:
Hatur
AÐ RÖKKVAÐI. Svo var lcveikt á
niislitu lömpununi á markaðs-
torginu, kringum liringekjur, rólur og
skotbrautirnar. Ungu piltarnir úr
Liben-hverfinu, „við, sem eigum að
fara í eldhríðina," eins og þeir köll-
uðu sig heima fyrir, róluðu sér svo
kröftuglega að rólurnar nániu við
tjaldþakið — eklci aðallega til þess
að skemmta stúlkunum, heldur til þess
að erta þýsku dátana, freknóttar, út-
skeifar og rytjulegar pöddur, sem
hafði verið smalað saman i fjallaþorp-
unum til þess að fylla i skörðin, sem
rússneski veturinn hafði Iiöggvið í
herfylkingarnar. „Æ, bara að maður
gæti gefið þeim á kjaftinn í einhverju
dimmu skoti.“ luigsuðu ungu piltarnir
allir sem einn, þegar þeir sáu grá-
grænu ófreskjurnar í pokalegum ein-
kennisbúningunum ramba milli búð-
anna á torginu. Og þessi pínandi, nag-
andi minnimáttarkcnnd örvaði þá til
þess að sýna yfirl/urði sína i rólun-
um, svo að þessir fjallatarfar sæju,
hvað Pranadrengir gátu. Þjóðverjarn-
ir hópuðust að skotbrautinni með
byssur og skotskífur, sem voru i
mannsmynd, og iðkuðu þar frumstæð
manndráp, sem átti vel við þá. Þarna
stóðu þeir föstum fótum, þarna gátu
þeir látið til sín taka.
„Sehau, Ferul, ein echter Bolsclie-
\vist!“ sögðu þeir og bentu á skot-
sldfumyndirnar af skóurum, skakk-
cygum Kínverjum og klunnalegum
veiðimönnum, og með kjánalegu raupi
miðuðu þeir svo á myndskífurnar og
hlógu af ánægju, þegar þeim tókst að
hitta. Þetta voru auðveld mörk, svo
að jafnvel hálfbjánar gátu hitt þau.
Bilstjórinn Lojza Mrazek, sem hafði
verið korpóráll og átti tvenn verðlaun
fyrir skotfimi, varð gramur þarna
sem hann stóð. Hann ýtti nokkrum á-
horfendum til hliðar, hysjaði upp um
sig brækurnar og sletti tveimur krón-
um á borðfjölina. „Láttu mig fá nokk-
ur skot í þessu spilverki," sagði bann.
Svo sýndi hann þessum bjálfum,
hvernig hann gat hitt léttar yllimergs-
kúlur, sem dönsuðu á vatnsbununni
úr gosbrunninum, hvernig hann gat
hitt svolítið spegilglerbrot, sem dingl-
aði í bandi og glitraði eins og geisli
á vatninu. Svo lagði hann tóma byss-
una frá sér á borðið.
Einhver stúlkan fór að hlæja hátt og
hæðnislega og tvær bassaraddir tóku
undir. Einhver framandi maður kom
og klappaði Mrazek á öxlina, hrifinn.
Dátarnir trufluðust og litu kringum
sig og loksins skildist þeim, að þeir
voru þarna innan um fólk, sem var
magnað af fjandskap eins og há-
spenntur rafmagnsþráður.
„Þetta var nú karl í krapinu ....
en hann þorir ekki að skjóta almenni-
lega!“ kallaði gömul kona með hettu-
klút og hvarf svo strax, því að hún
var hrædd við það, sem hún hafði sagt.
„Vertu óhrædd, gamla min, við skul-
um bauna á þá, þegar timi er til kom-
inn!“
Undir eins og Mrazek hafði gloprað
þessu út úr sér, iðraðist hann eftir
það. Við hliðina á sér tók hann eftir
mögrum, ljótum manni í stuttum vetr-
arfrakka og með svartan, harðan liatt
og augu, sem voru köld eins og stál.
„Nú er fjandinn laus, ég er fallinn
í hendur njósnarmanns!“ datt honum
í hug, og honum fannst þessi köldu
rannsóknaraugu þukla á kroppnum á
sér.
Ennþá hafði ekki verið tækifæri til
þess að laumast burt. Að markaðstorg-
inu lágu þröng og dimm sund á alla
vegu, sund sem liann ])ekkti siðan
hann lék sér þar i æsku. Þó svo að
allir Þjóðverjar, sem þarna voru eltu
hann, mundi liann liklega geta komist
undan. En eins konar þrái aftraði lion-
um frá að fara. Auk köldu gráu augn-
anna, hvildu mörg aðdáunaraugu á
honum. Hann gekk þess vegna mjög
rólega, cins hægt og hann gat, þó að
hann vissi af njósnaranum á hælunum
á sér — þættist meira að segja heyra
skóhljóð hans þarna í fjöldanum. Nú
var hann á vinstri hlið Mrazeks og
Mrazek fann að ógæfan nálgaðist. Allt
i einu var ])rifið i handlegginn á hon-
um.
Hann gengur frómur eins og lamb
við hliðina á þessu úrþvætti yfir mark-
aðstorgið og felur sig fyrir augum á-
liorfendanna en virðist ganga viljandi
í gildruna. Þeir nema staðar undir
eins og þeir eru orðnir einir.
„Þér skutuð ve!!“
,..Tá. Og livað um það?“
„Þér hafið auðsjáanlega lært það
sem hermaður ....“
„Eruð þér þefari?" Mrazek hafði
einsett sér að hafa engan formála.
Augu liins mannsins glenntust upp af
undrun yfir þessu ókunna orði. Svo
lyfti Iiann harða hattinum:
„Eg lieiti Babanek, er bókari. Skilj-
ið þér .... ég ætlaði bara að spyrja
yður hvort þér vilduð eklci hjálpa
mér .... að skjóta er, fræðilega, ofur
einfalt, en í framkvæmdinni er það
undir þrennu komið: réttu augnabliki,
góðri miðun og góðri hittni. Eg hefi
lnigleitt þetta allt .... en vitanlega,
í framkvæmdinni .... undir eðlilegum
kringumstæðum mundi ég aldrei...
Kvöldið eftir skutu þeir saman á
skotbrautinni og cyddu í það 50 krón-
um.
Eg get séð Babanek bókara, aumleg-
an eins og vængbrotinn fugl, get séð
liann ráfa um í Prag, markað af mark-
aði milli skotbrautanna. Á vetrum þeg-
ar Prag er köld og undir snjó, beldur
hann sig á skotbrautunum og borar
köldu, gráu augunum i svartar og hvit-
ar skotskifurnar.
Þar i kring er krökkt af þýskum her-
mönnum i smáhópum. Þcir geta elcki
farið framhjá, þar sem þeir sjá skot-
braut. Kannslce óska þeir eftir að geta
æft sig þar í manndrápum á öruggum
stað, kannske langar þá til að eignast
ljótu brúðurnar og glingrið, sem gefið
er í verðlaun. í 5—G manna hópum
troða þeir sér fram, dæma með æfðum
augum byssurnar og setja mislitu örv-
arnar í skífurnar. — Babenek bókari
treður sér fram að glugganum og and-
ardrátturinn þíðir blett á lirimið á
rúðunni. Hann býr sig undir hlutverk,
sem hann hefir oft leikið. Þegar tími
er til kemur hann inn i skotskýlið, ör-
uggur eins og æfður gamánleikari, til
]>ess að skcmmta gestunum.
Þjóðverjarnir láta alltaf ginnast. Þeir
veltast um af lilátri við tilhugsunina
um að sjá þennan manngarm, þessa
skrifstofurottu, að hún dirfist að taka
sér byssu í hönd. Þeir lialda að hann
liafi villst þarna inn af flónsku, og
TÍSKUMYNDIR
Þið getið mætt haustnæðingun-
um örugg í Jjessum gráa ullar-
frakka, sem iil tilbreytingar er
frá Ítalíu, frá tískuhúsi Nober-
asko í Mílano. Iiann fellur vel
að hátsínum og er hneppt í
vinkil eins og sjá má á mgnd-
inni. Á erminni er ekkert upp-
slag aðeins einn hnappur. Vas-
ar djúpir.
Áður en sumarið er liðið geta
komið svo góðir dagar að cnn
sé not fgrir hlýralausan sólkjól
með lítilli bólerótreyju. Pilsið
er slétt og /iröngl með rgkktum
vösum. Á tregjunni að ofan er
slaufa fest við brúnina.
hnippa hver i annan og ýta honum
fram að borðinu. Þeir stinga byssu
í hendurnar á honum og bjóða honum
að borga umgang fyrir hann. E.n
Babanek er kaldur eins og stóll, bandar
frá sér — hann getur sjálfur borgað.
Hann skýtur öllum örvunum i svarta
blettinn. Svo leggur Iiann tóma byss-
una frá sér og fer.
Hinn 10. maí 1945, þann ánægjulega
morgun, þegar rússneskar brynreið-
ar settu punkt við harmleikinn i Prag,
sá ég Babanek bókara aftur.
Niðurlag á bls. 14.