Fálkinn - 05.10.1951, Page 12

12
FÁLKINN
Frainhaldssaga eftir Jennifer Ames.
Janet Taman
Spennandi ástarsaga, viðbnröarik og dularfull. —
að ná í. Það er ef til vill ekki hyggilegt af
mér að vera að segja yður þetta, en þar
sem þér eruð vinur, þá vil ég gjarnan gera
það. Ef til vill farið þér heim til Englands
rikari en þér bjuggust við. Hvað reiknuðuð
þér með að fá fyrir húseignina?
— Eg veit það eklci. Eg hafði ekki
minnstu hugmynd um, hvers virði liún
væri. Eg vonaðist aðeins til að fá 2000
pund til þess að gerast meðeigandi í verslun.
— Tvö þúsund! Hann liló. Þér fáið nú
eittlivað meira en það. Ef stærð og lega eru
athuguð, þá ættuð þér ekki að fá minna en
10 þúsund.
— Tíu þúsund! Ilún starði vantrúuð á
Iiann. Svo mikils virði getur húseignin ekki
verið, Sir John!
Hann herpti munninn aðeins saman og
brosið hvarf. — Eg sagði, að ég ætti -ekki
að veita yður þessar upplýsingar. En þetta
er nú satt samt.
Tíu þúsund pund! Hún liugsaði um, live
mikla þýðingu slík vitneskja hefði haft
fyrir hana fyrir nokkrum dögum. Það hefði
þýtt, að liún gæti ekki aðeins gerst meiðeig-
andi í fyrirtæki Madame Ceciles lieldur
einnig lagt töluverða upphæð til hliðar.
— Því míður hefi ég skipt um skoðun í
þessu ináli, Sir John. Eg liefi horfið frá þvi
að selja. Eg er mjög ánægð með núverandi
leigjendur.
Hann leit á hana undrandi. — Eg liélt, að
þér liefðuð endanlega ákveðið að selja eign
ina, áður en þér stiguð á land í Jamaica.
— Það eru víst forréttindi kvenna að geta
skipt um skoðun. Hún brosti þvinguðu
brosr. — Ecj hefi að minnsta kosti skipt um
skoðun.
— Hvað liggur á hak við þetta, Janet?
Ilafa leigjendur yðar neitað að flytja? Og
ef einhver snurða hefir hlaupið á þráðinn
— hann lagði mikla áherslu á það, sem hann
sagði — er það þá rétt af yður að búa hjá
þeim sem gestur þeirra?
— Einmitt það sama, sem ég hefi sagt
við Janet! Jason sneri sér að þerm og greip
inn í samtal þeirra. — Afsakið, að ég skuli
blanda mér svona í samtal ykkar. Mér þyk-
ir Iertt, ef það átli að vera einkamál, en ég
komst ekki hjá því að heyra það, sem þið
sögðuð.
Það kom dálitið á Sir John. Hann vildi
greinilega ekki að upplýsingar þær, sem
hann hafði látið Janet í té, yrðu öllum
kunnar.
-— Það er allt í lagi, Jason, sagði hann, en
rödd hans var ekki sérlega sannfærandi.
— Mér þykir vænt um, að þér takið i
sama streng og ég, Srr John. Janet á ekki
að húa jiarna. Eg lagði ríka áherslu á það
við hana i morgun og Heather undirstrik-
aði það við hana seinna i dag.
— Ungfrú Wyman hefir ekkert um það
talað við mig, mótmælti Janet freniur kulda
lega. — Hún hefir aðeins verið svo vin-
gjarnleg að bjóða mér að húa lijá sér.
Jason yppti öxlum. — Jæja, ég vildi að
minnsta kostr óska, að þú flyttir þig þaðan,
eins og ég liefi áður stungið upp á.
— Það er ákaflega vingjarnlegt af þér
að óska eftir nærveru minni hérna, sagði
Janet mjúk í málr — of mjúk. Er það af
því að þú býrð hérna líka?
Hún furðaði sig á því að sjá hann stokk-
roðna í kinnum og hita á jaxlinn.
— Og ef ég segði, að svo væri, livað þá?
Hann lækkaði röddina og talaði mjög liægt.
—1 Þá mundi ég ekki trúa því, er ég
hrædd um, svaraði hún.
Hún varð vör við að Sir Jolm flutti sig
í næsta stól og var óþolinmóður að sjá.
Henni varð það allt í einu Ijóst, að þau
Jason höfðu gleymt nærveru lians og sagt
of mikið.
— Fyrirgefið, Sir John, sagði lnin — þér
sögðuð .......
Janet trl mikillar undrunar greip lrann
hann fram í fyrir henni og var allþung-
mæltur. — Já, það skiptir víst engu máli
hvað ég sagði. Menn þrá og vona — eins
og ég þráði og vonaði allan þann tíma, sem
sonar míns var saknað —, en svo er það
eins og léttir, þegar vonarneistinn hverfur.
Hún skildi ekki við hvað hann átti, en
grunaði að það væri eittlivað í sambandi
við þau tvö. Til allrar hamingju var samtal
þeirra rofið.
— Halló! Eg vcirð blátt áfram að fá mér
steypibað og liafa fataskipti. Eg var að
bráðna af bita. En ég er viss um, að pabbi
befir gert sitt til þess að hafa ofan af fyrir
ykkur.
Heather har þess glögg merki, að hún
hefði farið í steypibað og haft fataskipti.
Hún var svo strokin og það stafaði svala og
sjálfstrausti úr ásjónu hennar, eins og reynd-
ar alltaf gerði. Hún var í víðu, marglitu bóm
ullarpilsi og stuttum svörtum cocktail-jakka
úr lérefti. Einkennilegur en einfaldur klæðn-
aður. Janet öfundaði hana af útlitinu og sjálfs
traustinu. En liún öfundaði hana ekki að-
eins af því. Hún dró að sér karhnenn.
Freddie og Jason höfðu báðir oi’ðið hrifnir
af lienni. Hún var Iiinn fullkomni veitandi
og gestgjafi. Janet ímyndaði sér að ekki
væri hægt að koma henni úr jafnvægi, livað
sem á gengi. En þó skeði það undarlega
einmitt hálftíma siðar.
Þau lieyrðu öll til bifreiðar, sem ók heim
veginn milh trjánna.
— Hver skyldi þetta vera? Áttum við von
á fleiri gestum, Heather? spurði Wyman.
— Nei, pabbi, sagði liún og virist áliuga-
laus. En augnaíbliki síðar hafði svipurinn
gjörbreyst í andliti liennar. Bifreiðin kom í
Ijós milli trjánna. Það var gömul Fordbif-
reið, mesti garmur, og lét liátt í benni, þó
að það væri ef til vill ekki sérstök ástæða
til þess að skannnast sín fyrir hana. Janet
tók eftir svipnum á andliti Heatliers. Það var
bæði bræðsla og eitthvað annað, sem Janet
skildi ekki vel. Bifreiðin nam staðar og
Freddie Clinton sté út.
Hann var í stuttbuxum úr lérefli og
skrautlegri skyrtu. Ilárið var úfið, kinnarn-
ar heiar og föin r}Tkug. Hann sóð kyrr
stundarkorn eftir að hann hafði stigið út úr
bifreiðinni og virti hópinn fyrir sér.
— Góðan daginn, sagði liann loksins með
sinni liáu og glaðlegu rödd. Er fólkið komið
saman í einliverju sérstöku tilefni og er ég
velkominn?
— Eina svarið, sem liann fékk, var al-
gjör þögn. Janet sá að allra augu beindust
að Heather og faðir liennar og biðu eftir því,
að þau segðu eitthvað. En hvorugl mælti
orð frá vörum.
— Jæja þá, ég verð að segja að það séu
kaldar móttökur, sem ég fæ, þegar ég kem
hér heitur og rykugur, sagði Teddie og hló.
— Pahbi-------Heather sneri sér að föður
sínum. Bödd hennar og lireyfingar fólu í sér
hæn. Það var eins og hún bætti við: Pabbi,
ég bið þig, vertu nú ekki erfiður! En Wy-
man svaraði höstugt: — Það er þýðingarlaust
fyrir þig að ætla að breiða yfir vandræðin,
Heather. Þetta er alveg óþolandi!
Janet liafði til þessa skoðað Wyman sem
blíðan og vingjarnlegan mann, en allt í einu
vareins og hann umhverfðist. Hann varð liarð
ur og ákveðinn á svipinn og mjög tillitslaus.
— Já, en þú verður að skr.lja það, pabbi,
að ég hefi ekki boðið honum, sagði Ilether
volæðislega.
Janet skildi, að Heather og faðir liennar
liöfðu í augnablikinu gleymt því algjörlega,
að þarna voru fleiri cn þau og þessi ungi
maður, sem stóð ennþá í söniu sporum við
gamla Fordinn sinn. Bros lians hafði stirðn-
að og gestunum leið illa, en þeir gátu
ekkert að gert. Þeir tottuðu vindlingana,
fitluðu við cocktail-glösin og reyndu að
finna eitthvað trl þess að segja.
Jane sá að Freddie rétti úr sér og kom
aðeins nær þeim.
— Jæja. Er ég velkominn eða er ég það
ekki? Eg átti errndi hingað í nágrennið, svo
að mér fannst rétt að koma liérna við og
heilsa upp á fólkið.
— Mér þykir leitt að þurfa að segja
það, að við geturn ekki boðið yður velkom-
inn, herra Clinton, sagði Wyman skýrt og
skorinort. Eins og þér sjáið þá erum við með
dálítið sanrkvæmi út af fyrir oklcur. Ef þér
hafið komið alla þessa leið til þess eins að
heilsa upp á okkur, þá liafið þér farið er-
indisleysu.
Það var þögn. Orð Wymans gálu ekki
verið skoðuð sem annað en móðgun. Janet
taldi víst, að Freddie hefði líka sklið, að
þeim var ætlað að vera það. Samt hélt liann
áfram að brosa.
— Einmitt það. Eg á þá ekki að njóta
hinnar gömlu, góðu gestrisni?
— Eg er hræddur um, að það óverulega,
sem hér er á boðstólum, verði aðeins boðið
vinum okkar, sagði Wyman með mikilli
áherslu á orðið vinir.
— En eruð þér ekki sannnála mér um
það atriði að það sé oft erfitt að greina á
milli vina og óvina? svaraði Freddie. Hann