Fálkinn - 19.10.1951, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN

]WrIÐDEGISMATURTNN hafði ekki
heppnast sem best. Súpan liafði
verið volg og kjúklingurinn ekki vel
steiktur. Petter hafði ekk ikvartað,
en Ebba tók eftir að hað lá ekki vel
á bonum. Að minnsta kosti hafði
hann þagað lengst af meðan liann
sat við borðið, og hún fór að hugsa
með sér, hvort hann muncii vera
orðinn leiður á sér? Kannske var
fimm ára hjónaband langur tími —
þó.að timinn hefði liðið fljótt.
Síðasta hálfa mánuðinn iiafði
Pettcr unnið að þvi að lagfæra kvik-
myndarhandrit, sem lionum hafði
tekist að selja— fyrstu kvikmyndina
hans eftir tvær skáldsþgur, sem
höfðu selst vel. Þau höfðu verið i
sjöunda himni þegar kvikmyndin
var tekin, en eftir fyrstu gleðina var
svo að sjá sem Petter væri ekki eins
lirifinn.
„Kvikmyndastjórinn veit varla
hvað myndin fjallar um, en samt
strikar hann út af handahófi, og
heimtar að ég breyti heilum köflum.“
„Hvað heitir liann,“ hafði Ebba
spurt, eiginlega lielst til að segja
eittlivað.
,,GeraId Tirockley. Eiginlega er
ekkert út á hann að setja. Þetta er
dugnaðarmaður þótt hann sé kannske
nokkuð sællífur. Þú kynnist lionum
sjálfsagt cinhvern tima. En það
versta við liann er það, að hann
lætur alveg stjórnast af smekk al-
mennings. Fólk vill hafa það svona
og svona, og þá verður það að vera
svo. Hann hefir ekkert vit á list.“
Þegar þau stóðu upp frá borðum
tók Petter kvikmyndarhandritið og
fór með það inn í setustofuna, en
þar voru þau vön að drekka kaffið.
Ebba hafði ekki annað að gera en
að horfa á manninn sinn, sem sat
niðursokkinn i handritið og gleymdi
alveg að hún var til. Hann dreypti
á kaffinu við og við, kveikti í píp-
unni og fleygði eldspýtnastokknum
frá sér. Hann lenti á gólfinu, án
þess að hann tæki eftir þvi. Ebba
beygði sig og tók hann upp. Hann
var frá Chantilly. „Chantilly fírill,
Jermyn Street“ stóð á honum, prent-
að, og Ebbu varð hugsað til þessa
skemmtilega veitingastaðar, þar
sem hún og Petter höfðu verið eitt
kvöld, skömmu eftir að þau giftust,
Siðan höfðu þau ekki komið þang-
að. Hún sat hugsandi nokkrar mín-
úlur, svo sagði hún: „Hefir þú kom-
ið í Chantilly nýlega, Petter?“
Hann hnykklaði brúnirnar annars
hugar og sagði: Hvar? Chantilly?
Nei, ekki man ég til þess! Eg hefi
ekki komið þangað lengi!“ Og svo
bíaðaði hann áfram í handritinu
sínup.
Ebba stóð upp og gekk að glugg-
anur með eldspýtnastokkinn í lóf-
anum. Aftan á honum stóð eitthvað
skrifað með blýanti. Þegar liún kom
að glugganum las hún það. Þar stóð:
„Green Park 5578“ .... Það hlaut
að vera simanúmer.
Hún fór snemma að hátta um
kvöldið, en Petter sat við handritið
áfram. Sofnað gat hún ekki, Petter
hafði borðað miðdegisverð heima á
hverjum degi síðustu vikurnar, og
maður skyldi halda að hann væri
svo önnum kafinn að hann hefði ekki
tíma til að dufla við ungu stúlkurn-
ar í kvikmyndagerðinni — en vafa-
laust gat hann gefið sér tíma til að
borða hádegisverð með einhverri
þeirra! Hvcrs vegna neitaði hann
því að hann liefði lcomið til Ghan-
tilly síðustu dagana? Eldspýtna-
stokkurinn virtist vera alveg nýr.
Hafði liann slæma samvisku? Lík-
lega liafði hann kynnst einhverri
ungri blómarós í kvikmynagerðinni,
og .... ja, afganginn var ekki vandi
að ráða! En luin vildi ekki trúa
ncinu slæmu um Petter! Svo sofn-
aði hún loksins.
Iíún vaknaði snemma morguninn
efíir og var fremur bágborin á sinn-
inu, og undir eins og Petter vair
farinn í kvikmyndagerðina tók hún
eldspýtnastokkinn upp úr skúffu. Jú,
þarna stóð skrifað með blýanti:
„Green Park 5578.“ Auðvitað var
það flónska að vera afbrýðissöm,
en samt .... hafði ekki eignikona
skyldu til að vera ofurlitið á verði
þegar hjúskaparhamingja hennar var
Green Park 5578. Hún simaði í
númeraskrifstofuna og spurði hvcr
hefði það númer.
„Green Park 5578,“ var svarað,
„það er ungfrú Germaine Grandville,
sem hcfir 5578.“
„Ó!“ andvarpaði Ebba um leið og
hún hafði slitið sambandinu. Gcr-
maine Grandville var þessi unga,
laglega leikkona, sem svo mikið var
talað um. Hún starfaði líka við kvik-
myndina. Að því er Ebbu ininnti
helst, þá hafði hún i fyrstu verið
notuð til þess að vera innan í kjól-
um á tískusýningum, en vegna þess
hve hún var lagleg og leikgáfuð
hafði hún smáhækkað í tigninni, og
nú könnuðust allir við Germaine
Grandville.
Jæja, svo það var þá Germaine,
sem Petter hafði verið með nýlega
á Chantilly! Og hann hafði ekki
minnst á það einu orði, þó að hann
væri annars vanur að segja henni
allt sem á daginn hafði drifið þegar
hann kom heim! Og samvera Ger-
maine Grandville og Petters liafði
verið svo skemmtileg að hún hafði
gefið honum simanúmerið sitt —
Green Park 5578!
Hún ætlaði að reyna að veiða
eitthvað upp úr honum þegar liann
kæmi heim í miðdegismatinn —
vitanlega ofur varlega. Hún hafði
engar sannanir — ekki ennþá. Og í
hjarta sínu vonaði hún að liún fengi
ekki neinar sannanir. En samt ....
ó, þessi kvendi, sem aldrei geta séð
gifta menn í friði!
Ebba þurfti að fara út i einhver
erindi fyrir mat. Þegar iiún kom
lieim aftur, sagði vinnustúlkan að
Petter hefði liringt og sagt að liann
gæti ekki komið heim i miðdegis-
verðinn. Hann yrði að vinna i eftir-
irvinnu og hafði beðið stúlkuna að
heilsa og segja Ebbu, að lnin skyldi
eklci biða eftir sér. Ebbu varð litið á
boðskort frá kunnum kvikmynda-
kóngi — en liún vildi lielst vera
laus við að liugsa um kvikmyndir
og kvikmyndafólk.
Hún gat heldur ekki’ sofnað um
kvöldið. Hún lá og las en hafði ekki
hugann við það sem liún las. Hún
var alltaf að hugsa um Petter. Jæja,
svo að hann var að vinna í eftir-
vinnu, liugsaði liún með gremju og
kulda — já, líklega i Chantilly. Hún
hugsaði til kvöldsins sem hún og
Pctter voru þar, einu sinni fyrir
löngu. Hann hafði þrýst hönd henn-
ar undir borðinu, og þó höfðu þau
verið gift heilt ár. Loksins lagði hún
bókina frá sér, geispaði og sofnaði
svo. En utan úr myrkrinu ásótti
númerið hana. Hún vaknaði og fór
að hugsa um það. Hún kveikti á
lampanum og leit á klukkuna, aftur
og aftur. Loksins var hún orðin
hálffjögur — og Petter var ekki
kominn enn.
Þcgar hún vaknaði aftur var kom-
inn dagur, og Petter lá og svaf í
rúminu sínu. Ebba klæddi sig og fór
fram í borðstofuna. Hún var eitt-
hvað svo róleg — lhin var svo frjáls.
Hún fann ekki til afbrýði. Henni
fannst allt í einu fjarlægðin milli
hennar og alls annars vera orðin
svo óendanlega mikil — líklega milli
hennar og Petters. Það var likast
og liann tilheyrði einhverri fyrri
tilveru —■ ekki þeirri núverandi.
Hún var frjáls eins og loftfar, sem
hefir kastað festum og berst með
vindnum bvert sem vill. Hún var
ekki sorgmædd — en gröm og kald-
hæðin.
Hún hafði hugsað sér að fara
göngutúr áður en Petter kæmi inn,
en svo heyrði hún rödd hans úr
svefnherberginu: „Ebba!“
„Já, hvað viltu?“ Viljandi bauð
liún ekki góðan daginn.
„Ifvert ætlarðu?“ spurði hann for-
viða þegar liann sá að liún hafði
sett upp liatt.
I-Iún yppti öxlum. „Út að versla
— kannske!"
Hann starði forviða á hana.
„Já, ég var seinn heim í nótt. Þú
verður að afsaka það, Ebba. En
heyrðu, getur þú ekki farið ein í
þennan coektailfagnað, sem við er-
um boðin i í dag? Eg hefi cklci tíma
til þess. Hver veit nema ég geti
komið og sótt þig undir lokin —
en ef ég er ekki kominn klukkan
átta, þá skaltu ekki biða eftir mér.“
Hún liafði gleymt þessu boði, og
hún hafði ekki ætlað sér að fara
þangað — en nú einsetti hún sér allt
í einu að gera það. Petter skyldi ekki
halda að lienni leiddist að fara i
samkvæmi þó að hann væri ekki
með henni — jafnvel þó að hún
hefði ekki eiginlega gaman af svona
mannfaghaði. Þvert á móti — nú
var hún frí og frjáls og þurfti ekk-
ert að hugsa um hvort maðurinn
hennar væri með henni eða ekki.
„Jú, ég hefi hugsað mér að fara
þangað," svaraði hún. „Og cf þú
— átt of annríkt til þess að sækja
mig, þá rata ég heim ein!“
Ilann horfði forviða á hana.
„Ebba,“ sagði hann, „nú máttu ekki
....“ En áður en hann hafði lokið
setningunni sneri hún frá lionum og
fór út.
Ebba var í búðunum fyrripart
dagsins, hún drakk te á skemmti-
legum slað •— og réð svo ráðum
sínum. Ef þetta var eins og hana
grunaði ætlaði hún að láta Petter
sigla sinn sjó. Hún ætlaði að skilja
við Iiann og byrja að kalla sig Ebbu
Martens á ný. Aldrei skyldi hún
framar liafa nokkra samúð með karl-
mönnum — þeir verðskulduðu ekk-
ert nema fyrirlitningu! Og svo varð
klukkan þrjú og fjögur og fimm, og
hún tók boðsspjaldið upp úr tösk-
unni sinni. Hvers konar fólk mundi
hún annars hitta þarna? Kannske
.... kannske þessa Gerinain Grand-
ville .... nei, þá mundi Petter hafa
liirt meira um boðið .... ef það var
nú ekki svo, að þau vildu leyna
aðra þvi að þau þekktust.
Margir gcstir voru komnir þeg-
Nils Tommeroél og Arnfinn Manders heita tveir norskir stúdentar,
sem tóku það í sig að heimsækja Paris í tilefni af 2000 ára af-
mælinu, og notuðu sem farkost einn af elstu Fordbilunum, sem til
eru í heiminum. — Myndin er tekin í Vestur-Þýskalandi er stúdent-
arnir voru á heimleið. Þeir fóru ekki hratt yfir, því að oft þurftu
þeir að gera við skrjóðinn, og stundum reyndist erfitt að fá vara-
hluti í svona gamla gerð. Það eina, sem þeir höfðu engar áhyggjur
af var, að springi hjá þeim á framhjólunum. Það voru nfl. engir
lofthringir i þeim, heldur voru barðarnir troðnir út með — hálmi!
í veði?
Símaimmerið