Fálkinn - 19.10.1951, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Litla sagan
RALPH URBAN:
LÖQteQlnn
veit allt
UNGI Jansen sat í almenningsvagn-
inum og kikti á l)laöið, sem sessu-
nautur iians var aö lesa. Hann var í
miðri skemmtilegri grein þegar sessu
nauturin nstóð upp og gekk út.
„Skárri er það nú nærgætnin!“ taut-
aði Jansen og mjakaði sér innar á
bekkinn. En þá snerti liann við ein-
hverju 'hálu, líkt og leðri. Vasabók
sem lilaut að liafa hrokkið upp úr
rassvasa sessunautarins. Jansen fékk
lijartslátt og lét veskið renna varlega
ofan i vasa sinn. Auðvitað ætlaði
hann að skila veskinu, en ekki al-
veg strax, — ekki vagnþjóninum.
Beint á lögreglustöðina. Og sem ær-
legum finnanda vor honum varla
of gott að sjá hvað væri í veskinu.
Jansen fór út úr vagninum á næstu
hiðstöð. Þegar hann var kominn
heim í einhleypingsbústaðinn sinn
tvílæsti hann hurðinni, settist við
skrifborðið og tók upp veskið. Það
var dálítið snjáð en þylikt. Jansen
varð skjálflientur þegar hann fór
að rannsaka það. Fyrst komu nokkr-
ir reikningar og önnur blöð, og liann
var vonsvikinn. En nú tók hann and-
ann á lofti þvi að eitt hólfið var
fullt af peningum. Tíu króna —
fimmtiu króna — hundrað króna
seðlar — samtals fimm liundruð og
tuttugu krónur! Jansen staklc tveim
fingrum undir flibbann og sagði:
„Pú-hú!“ Svo stóð hann upp og fór
að æða aftur og fram um herbergið.
Til lögreglunnar? Hann! Maður, sem
fer svona ógætilega með peninga á
ekki skilið að sjá þá aftur! Og svo
var liægt að nota þessa peninga til
svo margs. Hins vegar væri þetta
auðvitað fúlmennska.
„Drottinn minn, sá einn sem þekk-
ir freistinguna, veit hann livernig ég
kvelst!“ tautaði Jansen. Og í miðri
freistingunni var dyrabjöllunni
hringt.
Ilann stakk veskinu á sig i snatri,
fór fram i ganginn og opnaði og
fékk 220 volta sálartitring um leið.
„Þér eruð herra Jansen, er elcki
svo!“ spurði lögregluþjónninn sem
stóð við dyrnar. „Eg átti að biðja
yður að koma á lögrcglustöðina
undir eins.
„í hvaða erindum?“ spurði Jan-
sen og varirnar titruðu.
„Að ])ví er ég best veit er það eilt-
hvað viðvikjandi fundnu fé,“ sagði
lögreglumaðurinn. „En þér fréttið
nánar um það þegar þér komið á
stöðina.“
„Já, já,“ sagði Jansen með lcökk
i hálsinum „auðvitáð, — ég hafði
cinmitt hugsað mér að fara þangað
sjálfur."
„Það var heppilegt,“ sagði lög-
regluþjónninn, „þá verðuin við sam-
ferða.“
Á leiðinni var Jansen að ígrunda
hvernig lögreglan hefði komist að
leyndarmálinu. Einhver hlaut að hafa
tekið cftir honum.
„Þér eruð herra Jansen?“ spurði
alvarlegur fulltrúi við stórt skrif-
borð, Þegar á lögreglustöðina kom.
„Þctta er mjög leiðinlegt mál,
en ég ætlaði hingað —• varð rétt að
skreppa heim til mín áður. Hérna
er veskið, sem ég fann í vagninum.
Eg hefi ekki ennþá athugað .......“
Fulltrúinn virtist ekki skilja i
neinu en fór að atliuga veskið. Svo
tók hann fram skrána um fundna
muni og skrifaði veskið þar.
„Þér efist vonandi ekki um að
ég ætlaði að skila þessu?“
„Alls ekki,“ sváraði hinn og brosti
eins og skógarguð um sólarlag. „En
þekkið þér nokkra ungfrú Lilly?“
„Já!“ hrópaði Jansen skelfdur.
„Þér vitið það þá líka?“
„Lögreglan veit allt!“ sagði mað-
urinn við skrifborðið og brosti.
„Annars skal ég segja yður að á-
stæðan til að lögreglan kvaddi yður
hingað var sú að hingað barst i
dag dömutaska sem einhvcr hefir
týnt. Eina vísbendingin um eigand-
ann cr sú, að i töskunni var vasa-
klútur með isaumuðu nafninu Lily
og svo nafnspjaldið yðar. Og þá var
ekki nema eðlilegt að við snerum
okkur til yðar til að fá að vita
hver þessi Lilly væri. En livað hitt
atriðið snertir þá dettur okkur vitan-
lega ckki i hug að efast um ráð-
vendni yðar, herra Jansen.
BERAR AXLIR ORSAKA EINVÍGI.
Oscar Scalfare, 32 ára þingmaður
i ítalska þinginu hefir fengið hólm-
gönguáskorun úr tveimur áttum út af
berum öxlum einnar tískudömunnar
i Róm. — Fyrri áskorunin kom frá
föður dömunnar, signoritu Edith
Tóussan. Hann er 67 ára. Segist
hann ekki sætta sig við að Scalfare,
sem er málaflutningsmaður, hafi kall-
að dóttur sína „blygðunarlausan
ræfil“, þó að liún hafi sýnt sig létt 4' J
klædda á veitingastað í Róm í sum-
ar. Hann símaði frá Florence að
liann mundi koma til Róm til að
heyja einvígi ,við Scalfare. En svo
er a ðsjá sem Scalfari muni fá að
lifa. Hann hefir sagt, að sem trúr
sonur kaíþólsku kirkjunnar megi
hann ekki heyja einvigi, þvi að þá
verði lionum útskúfað úr kirkju-
félaginu. Ekki er öllu þar með lokið,
því að axlirnar á dömunni ollu
hvössum umræðum í þinginu. Þar
var borin fram tillaga, sem lýsti
vanþóknun á ummælum Scalfare. En
hann svaraði því að með framkomu
sinni liefði Edith skipað sér i flokk
með lauslætisdrósum. Hún og faðir-
inn voru á áheyrendapöllunum, og
undir eins og gamli maðurinn hafði
lieyrt síðustu ummæli Scalfare náði
hann sér i einvígisvotta.
— Hér hljóta að vera páfagaukar
— ég heyrði svo ægilegt bölv og ragn
hérna einhvers staðar ....
Stefnumót klukkan tvö.
— Losnaðirðu við béaða gigtina
þarna í Hveragerði?
— Já, blessaður vertu, þetta reynd-
ist vera snurða á axlaböndunum mín-
um!
%1T1» ÞÉR . . .?
að kynblendingur hests og
asna erfir aðallega einkenni
móður sinnar?
Múldýrið, sem á asna að föður en
hryssu að móður, erfir krafta hests-
ins og þol og nægjusemi asnans. —
Ilins vegar nnilasninn, sem á ösnu að
móður en hest að föður, erfir fyrst og
fremst dynti og þráa móðurættar sinn-
ar. Múlasninn er með hrosstagl og
lineggjar eins og hestur, en múldýrið,
sem er miklu gagnlegra og þess vegna
algengara en múlasninn, hefir asna-
hala og öskrar eins og asni.
að andlitið á flugmönnum í
hraðskreiðum flugvélum af-
myndast, ef þeir verða að
kasta oe; úr vélinni á fullri
ferð ’
Lækna-rannsóknastofa ameríska
sjóflughersins hefir gert ýmsar til-
raunir til þess að finna verkanir loft-
streymisins á andlitið, því að ýmsii
hafa haldið því fram að það geti rifn-
að við mjög hratt loftstreymi, eins
og flughjálmarnir stundum gera.
Rannsóknirnar sýna að andlitið þol-
ir, en afar mikið reynir á það. Á mynd-
unum, sem teknar eru á rannsókna-
stofunni þannig að brot úr sekúnu
leið á milli, sést til vinstri hið eðli-
lega útlit flugmannsins, í miðju sést
hann á 450 kilómetra liraða og til
hægri er hraðinn kominn upp í 500
km. og þar eru varirnar tútnaðar út.
— Hraðskreiðustu flugvélar nútim-
ans geta komist upp í 1300 km. hraða
og má því geta nærri, að flugmaðurinn
verður að hafa andlitið vel varið, ef
svo kynni að fara að hann þyrfti að
stinga sér út úr vélinni i faUhlif.
ER LÆKNIRINN BARNSFAÐIR?
í enska þinginu hélt talsmaður
stjórnarinnar því fram nýlega, að
læknir, sem framkvæmdi sæðingu
á konu stæði næstur til að gangast
við faðerni barnsins. Ekki væri hægt
að kenna barnið manni, sem aldrei
hefði lieyrt konuna eða séð. Það var
Jowitt lordkanslari, sem varpaði
fram þessari spurningu, og öðrum
var erfitt um mótsvör. Taldi hann
réttast að svona barnsfaðernismál
væri látitð koma fyrir dómstól, til
þess að skera úr um hvaða venju
beri að skapa i þessu efni.