Fálkinn - 02.05.1952, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Bristow yppti öxlum aftur. — Eg get ekki
svarað því, sagði hann. — En ég geri allt sem
i mínu valdi stendur til að ná í réttu perlurn-
ar aftur, herra Vagnall.
Mannering átti erfitt með að fela sigurbros-
ið sem sótti á varir hans. En ánægja hans var
blandin óþægilegri óvissukennd. Hann hefði
viljað gefa mikið fyrir að vita hver það var,
auk hans sjálfs, sem 'var að reyna að ná í
perlurnar, og hefði látið gera falska festi til
þess að nota í þeirri baráttu.
XIII. GRUNUR.
Mannering varð ekkert hissa morguninn
eftir þegar hann kom niður í ársalinn á gisti-
húsi sínu og hitti þar Gerry Long, sem sat og
beið eftir honum. Sama drengjabrosið lék um
varirnar á Ameríkumanninum, en líklega var
það aðeins yfirskin innri óróa. Það leið held-
ur ekki á löngu, þangað til Gerry fór að tala
um atburðinn frá kvöldinu áður, er þeir voru
á leiðinni til Junior Carlton-gildaskálans.
— Þetta fór vel eftir atvikum, sagði hann.
— En ég er viss um að Belton ofursti hefir
grun á mér. Og ég veit ekki hvernig ég á að
haga mér gagnvart lögreglunni.
— Eg geri ráð fyrir, að þér meinið, að ef
maður gæti fundið manninn sem stal perlun-
um, þá mundi það losa yður við gruninn? sagði
Mannering.
— Já, einmitt, svaraði Long.
— Og hvernig hafið þér hugsað yður að
fara að því?
— Það er það, sem ég ekki veit. Ef ekki lög-
reglan.........
— Þér gætuð náttúrulega leigt yður einka-
njósnara, sagði Mannering. En annars verðið
þér að lifa í voninni um að Scotland Yard ráði
gátuna. En það er svo að sjá, sem þér hafið
ekki neinn sérstakan grunaðan?
Mannering var ekki viðbúinn því sem nú
kom.
— Það er einmitt, það, sem ég hefi, sagði
Long.
Mannering stansaði ósjálfrátt og skipti lit-
um. Hann kenndi í brjósti um Long og hafði
afráðið að gera allt sem í hans valdi stæði til
að létta af honum gruninum, án þess þó að
vekja grun á sjálfum sér. Og nú sagði Long
að hann hefði grun um hver stolið hefði perl-
unum!
— Það kann að þykja fáránlegt og ég ætti
víst helst ekki að trúa neinum fyrir þvi, hélt
Long áfram. — En ....
— Hver er það sem þér grunið? spurði
Mannering fljótmæltur.
Og hinn svaraði tafsandi, eins og hann væri
hræddur um að gera sig að athlægi: — Greifa-
frúin af Kenton.
Mannering starði á Ameríkumanninn og
átti erfitt með að koma upp nokkru orði.
— En hvers vegna þá?
FELUMYNÐ
Hvar er skógarbúinn?
— Mér fannst grunsamlegt að henni skyldi
verða fótaskortur þarna, og perlurnar hverfa
í sömu svifum.
— Það er ekki áreiðanlegt að það hafi skeð
í sömu svifum.
— En það er langsennilegast, sagði Long.
—Hlustið þér nú á: Eg veit að ég tók þær ekki.
Þér vitið að þér tókuð þær ekki. Og hver ann-
ar hefði þá átt að gera það? Hún var sú eina
fyrir utan okkur tvo/sem stóð nærri perlun-
um.
— Hafið þér munað eftir Mason, leynilög-
reglumanninum ?
— Já, en hann stóð frammi við dyrnar og
kom ekki nærri borðinu. Annað hvort hefir
það verið þér eða greifafrúin, — þannig lít ég
á málið.
Var honum alvara með þetta eða var hann
að reyna að setja upp gildru? Mannering hefði
viljað gefa mikið fyrir að vita hvort heldur
var, en honum var nauðugur sá kostur að bíða,
þangað til hann fengi eitthvað betra til að átta
sig á.
— Jæja, sagði hann eftir nokkra þögn, —
Þetta er allt i lagi frá okkar sjónarmiði. En
lögreglan hefir ástæðu til að gruna yður, ekki
síður en greifafrúna.
— Já, þér þurfið ekki að fræða mig um álit
lögreglunnar á mér, sagði hann með beiskju.
Það var engum blöðum um það að fletta, að
Long tók sér málið ákaflega nærri. I raun-
inni þurfti hann þess ekki, því að fjárhags-
ástæður hans voru þannig, að hann væri haf-
inn yfir allan grun.
— Eigum við ekki heldur að koma heim til
mín og tala um þetta? sagði Mannering. — Við
höfum betra næði þar en í klúbbnum.
Long féllst á það og þeir sneru við. Og eftir
klukkutíma sá Mannering sér til mikillar gleði,
að Ameríkumaðurinn ungi yfirgaf hann miklu
glaðari en hann hafði hitt hann.
Þegar Mannering var orðinn einn opnaði
hann leynihólfið í veggnum og tók fram perlu-
festina. Hann hafði ekki tekið munninn of
fullan kvöldið áður, þegar hann sagði við
greifafrúna að þetta væri fallegustu perlur,
sem hann hefði nokkurn tíma séð. Þær voru
vafalaust ekki minna en fimm þúsund punda
virði, og hann var hissa á hve stórgjöful greifa-
frúin væri. Þetta var alveg óvenjuleg gjöf, og
greifafrúin hafði í rauninni ekki neina ástæðu
til að vera svona gjöful.
Hann lagði festina inn í hólfið aftur, kveikti
sér í sígarettu og tók sér matarbita. Hann ætl-
að til Bristows á eftir. Hann hafði einsett sér
að heimsækja Scotland Yard hvað sem öðru
liði, en samtalið við Gerry Long hafði gefið
honum sérstaka ástæðu til þess.
Bristow tók honum með venjulegri.alúð, og
Tring lögregluþjónn kvaðst vona, að Mann-
ering væri ekki mjög þreyttur eftir atburðinn
daginn áður.
— Nei, sagði Mannering. — Og sjaldan hefi
ég séð.mann leggja minna á sig en þér gerðuð.
Hvers vegna læstuð þér ekki dyrunum?
— Það var orðið nokkuð seint að gera það,
þegar við uppgötvuðum þjófnaðinn, sagði
Tring.
— Ekki vorum við nú heppnir í fyrsta skipti
sem við ætluðum að reyna samvinnuna, sagði
Bristow þegar Tring var farinn út.
Mannering hló af hálfum hug. Honum var
farið að þykja vænt um þennan lögreglumann.
— En það er ekki að sjá að þér hafið tekið
yður það nærri, sagði hann.
— Það er til lítils að taka sér það nærri. Og
svo veit ég líka að við náum alltaf í þjófinn
fyrr eða síðar.
— 1 níutíu og níu tilfellum af hundrað, að
minnsta kosti.
— Þér gerið auðvitað ráð fyrir að það hafi
verið Baróninn vinur okkar, sem var að verki
í gærkveldi líka?
Bristow kinkaði kolli. — Já, ég geng að því
vísu. Perlunum var stungið í vasann á Long,
til þess að svo skyldi líta út sem........
— .... sem hann væri þjófurinn.
— Já, til þess að það skyldi að minnsta kosti
falla grunur á hann fyrst í stað. Maður þarf
ekki að hugsa málið lengi þangað til maður
uppgötvar að Long var í bókasalnum til þess
að hinn maðurinn skyldi hengja hattinn sinn
á hann. Og meðan Tring og hinir lögreglu-
mennirnir voru að fást við Long, fékk þjófur-
inn sjálfur tækifæri til að komast á burt með
herfangið.
Adamson og skrúð■
garðamenningin.