Fálkinn - 16.05.1952, Side 7

FÁLKINN
7
Tékkneska frúin Irene Ivocka, seni sý lir sig í fjölleikahúsi i London ásamt
manni sinum, sem er nöðrutemjari, komst nýlega i hann krappann á einni
sýningunni. Ein af stærstu kyrlcislöngunum réðst á iiana og var tjalciið
dregið niður. Með mestu erfiðismunum tókst manni hennar að ná henni úr
„faðmlögum" nöðrunnar. En samt gat sýningin haldið áfram á eftir. — Hér
sýnir Ivocka hvernig hann bjargaði konu sinni.
Hann arfleiddi börnin tvö að aleigu
sinni.“
„Það er nú ekki nema eðlilegt,“
Sagði Sir Henry. „Hverja aðra átti
hann svo sem að arfleiða?“
Þetta samtal fór fram yfir mið-
degisverðarborði. Síðan spurði Sir
Ilenry allt i einu:
„Hefir þú séð Lady Panister ný-
lega?“
Dóttir lians hristi höfuðið.
„Nei, pabhi. Þú veist vel að hún
er ekki i borginni. Ilún er suður
í Kent.“
„En hefirðu séð Michael nýlega “
Þó að hann virtist hafa hugann
við epli, sem hann var að afhýða,
leit hann þó á dóttur sína. Hann sá
að blóðið þaut fram í kinnar henni.
„Já, ég sé hann alltaf öðru hverju.
Síðast sá ég hann í vinnustofunni
hennar frú O’Malley. Eg sagði þér
áreiðanlega, að hún hafði teboð fyr-
ir ýmislegt fólk, sem hana langaði til
að sýna myndina af Elísabetu. Það
er góð mynd, pabbi! Alveg eins og
hún væri lífi gædd!“
„Einmitt,“ sagði Sir Henry ró-
lega. „Eg hefi alltaf dáðst að liand-
bragði Marcellu. Hún ætlar líklega
að sýna jæssa mynd?“
„Eg veit ekki, en þó tel ég ólik-
legt, að lnin setji hana á sýningu,"
sagði Judith. „Annars fyndist mér
hún ætti skilið að verða fræg fyrir
hana.“
„Eg spurði þig um Michael,“ sagði
Sir Hcn.ry, uni leið og hann liellti
portvíni í glas hana sér, „af því
að ég .hefi fengið nokkur bréf frá
ömmu hans. Ilún virðist vera á-
hyggjuful.1 og kvíðin út af sonarsyn-
inum. Eg taldi víst að lnin mundi
vera komin í bæinn aftur, en ef til
vill hefir þú rétt fyrir þér í þvi, að
hún sé uppi í sveit ennþá. Það virð-
ist, sem hann hafi vanrækt hana
upp á siðkastið."
Judith Winscott hló lágt.
„Eg skal segja þér, að Michael er
mjög ástfanginn. Það er það, sem að
honum gengur!"
Sir Henry ræskti sig. „Nú, það er
þannig. Það er þcssi ungfrú Charl-
bury, sem hann. er ástfanginn af,
geri ég ráð fyrir,“ sagði hann. Hann
þagði augnablik, en sagði svo: „Vesl-
ings Michael!“
Judith strauk hárið frá enninu
og stóð upp. Hún gekk til föður
síns og kyssti hann á ennið.
„Pabbi, ég vildi óska, að þú vær-
ir ekki svona óvæginn i garð Elísa-
betar. Þú ættir að lita á málið frá
fleiri hliðum. Ilún hefir orðið að
þola margt um dagana, áður en hún
kom hingað.“
„Einmitt þess vegna dæmi ég hana
ekki hart,“ svaraði Sir Henry milt.
„En hún ætti þeim mun fremur að
vera þakklát fyrir það, sem fyrir
liana hefir verið gert. Eg get sagt
þér, að hún kostar Hester Slayde
mikla peninga. Þú veist, að eg þekki
lögfræðingana hennar Sophie Mart-
ingate sálugu, og þeir eru öldungis
forviða á þvi, hvernig peningunum
er ausið til vinstri og liægri. Og nú
hefir Hestir Slayde snúið sér til
þeirra og óskað þess, að þriðjungur
al.lra eignanna verði yfirfærður á
reikning ungfrú Charlbury. Vissir
þú þetta kannske?"
„Nei, það vissi ég ekki,“ sagði
Judith. „Þetta cr að vísu líkt Hest-
er, en niér þykir það leitt samt, af
þvi að ........“
„Þú þarft ekki að segja meira,“
sagði Sir Henry. Hann sneri sér að
dóttur sinni og tók hana í faðm
sinn. „Það er ýmislegt i mannlegu
eði, sem þér veitist erfitt að skilja,
Judith mín. Reyndu heldur ekki að
skilja það, sem er ofvaxið þinum
skilningi. Það er hættulegt, að gera
nokkurn mann að dýrling í sinum
eigin augum, þvi að mörgum er fall-
gjarnt. Og ég er hræddur um að
þessi unga stlúka, sem við vorum
að tala um, geti ekki lengi skipað
hásæti i lniga þínum.“
í september lok fór Elisabet til
Parísar með aðstoðarstúlku sinni,
frú Wakefield. Hún hafði spurt
Hester að því, hvort hún ætlaði ekki
að koma með — svona aðeins fyrir
kurteisis sakir — og hún varð glöð
við, þegar Hester kvaðst ekki ætla
að koma.
Elisabetu féll illa við frú Wake-
field, og milli þeirra var engin vin-
átta. Samt sá Elísabet, hve nauðsyn-
legt .það væri fyrir sig að hafa hana
í fylgd með sér, þvi að frú Wake-
field var af gömlum og þekktum
ættum.
Hvað svo sem frú Wakefield hélt
um liina ungu stúlku, sem henni
hafði verið falið að gæta, þá vék
hún aldrei orðum að því, al.lra sist
við Judith. Við hana lét lnin aðeins
í ljós þakklæti sitt fyrir það, að hún
skyldi liafa útvegað henni j)etta
starf. Ef hún minntist á Elísabetu
Charlbury, þá varð það til þess að
róma fegurð hennar.
En i raun og veru geðjaðist frú
Wakefield illa að Elísabetu Cliarl-
bury. En hún hafði svo mikla lifs-
íeynslu og stjórn á sjálfri sér, að
luin reyndi að umbera hana. Hún
þurfti sjálf á starfinu að halda iil
þess að framfleyta sér, svo að hún
varð að gera sér aðstæðurnar að
góðu. Hún vissi að það mundi verða
erfitt að breyta Elisabetu á nokk-
urn hátt, en það mundi þó ekki saka
að reyna að beina henni inn ó nýj-
ar brautir.
Þegar Elísabet kom aftur frá Par-
ís, varð lnin fyrir fyrstu óþægind-
unum eftir að breyting hafði orðið
á högum hennar. Til þess tíma liafði
hún fengið öllu sinu framgengt, enda
var Micliael orðinn öflugur málsvari
hennar og handbendi. Þegar liún
hafði farið til Parísar, voru allar
horfur ó þvi að lögfræðingarnir
mundu samþykkja liin aukna pen-
ingaráð, sem Hester ætaði að veita
Elisabetu. Hún lét sér þá ekki til
hugar koma að málalyktir gætu orð-
ið aðrar.
Dag nokkurn, þegar Elisabet kom
út úr þekktri verslun i Bond Street
og ætlaði að stiga upp i bifreið sína,
stóð hún allt í einu andspænis Ger-
ald Briggs.
Ilún tók eftir þvi, að hann var
vel til fara, en var greinilega að
syrgja einhvern. En svipurinn og
háttalagið fannst henni eins stráks-
legt og í Boulogne, þegar hún kynnt-
ist honum.
Hún reigði höfuðið og ætlaði að
ganga fram hjá honum án þess að
þykjast taka eftir honum. En liann
stöðvaði liana.
„Bíðið þér!“ kallaði liann. „Eg
þoli ekki, að svona sé komið fram
við mig. Þér traðkið á mér eins og
ég væri einhver óþverri. En ég átti
mikla peninga, þegar ég kynntist
yður í Boulogne, og nú á ég ennþá
meiri peninga. Og peningar hafa
K ATTA-SÝNIN G.
Kvikmyndahús í París haffii
frumsýningu á mynd, sem segir
ævisögu kaltar, er átti heima
hjá milljónamæringi í Ameríku.
Var öllum boðið að koma ókeyp
is á frumsýninguna, ef þeir hefðu
köttinn sinn með sér. Urðu
margir til þess að ná sér í ó-
skilaketti á götunni til að spara
sér inngangseyrinn. — Hér
sjást kattagestirnir við miðaaf-
greiðslu kvikmyndahússins.
FLASKAN FANNST.
í september í hittifyrra fleygði frú
Helen Mills flösku með bréfi i sjó-
inn. í bréfinu var finnandanum
boðið að dveljast u mtima á heimili
hennar í Gorleston nálægt Great
Yarmouth. Hans Olsen, bóndasonur
frá Jótlandi fann flöskuna rekna,
og hefir hann nú notað sér boðið
og dvalist sem heiðursgestur hjá
Millslijónunum.
áhrif á fólk, sem er eins gert og
þér.“
ELísabet varð náföl í framan.
„Hvernig dirfist þér að segja þvi-
líkt og annað eins? Hvernig dirfist
þér yfirleitt að ávarpa mig eftir allt
það, sem á undan er gengið. Eg liélt,
ag þér hefðuð fengið lexíu yðar í
Boulogne. Svona, vikið burt!“
Ungu mennirnir sem sjást vera að
œfa sig á róðrarvélinni undir kom-
andi keppni, eru ekki venjulegir \
kappræðarar heldur eru þeirblind
ir. En þeir hafa fengið góða til-
sögn á blindraskólanum í New
York, svo að þeir hafa tekið þátt
í kappmótum og hvað eftfir annað
borið sigur ú býtum. Árarnar i
róðrarvélinni eru í sambandi við
rafmagnsbjöllur, svo að róðrar-
mennirni geti heyrt hvot þeir hafa
lagið og eru samtaka.
Hér sjást svanirnir góna á Oxford-
ræðara sem eru að æfa sig undir
keppnina við Cambridge, sem fór
fram 29. marz sl.