Fálkinn - 30.05.1952, Síða 12

12
FÁLKINN
ANTHONY MORTON: 17.
Leikið á lögregluna
Npenuandi framhalds§ag:a um grlæpi og ástír
Mannering ræskti sig, það var um að gera
að röddin væri þannig að hún hæfði hlutverk-
inu er hann lék.
— Hvern fjandann kemur yður það við?
sagði hann.
Eitt augnablik mættust augu þeirra, en ekki
var svo að sjá sem Þanki hefði þekkt þau aftur.
— Þér megið ekki taka mér það svona illa
upp, stýrimaður, sagði hann. — Það er best
að þér skiptið yður ekki af þessu.
Hann sneri sér að Grayson, sem hallaði
sér aftur í stólnum og brosti. — Mér þykir
leitt að ég verð að ónáða yður, herra Gray-
son, sagði hann í nöprum tón. — En ég verð
að leyfa mér að líta kringum mig hérna.
— Líta kringum yður? sagði Grayson og
rak upp stór augu. — Eg skil yður víst ekki
fyllilega ....
— Ekki það? Hugsið þér yður ofurlítið um,
herra Grayson, og þá skiljið þér sjálfsagt hvað
ég meina. Þeir eru sumir að ympra á því að
þér rekið verslun með þjófstolna muni, skilj-
ið þér. En þér hafið kannske ekki heyrt neitt
um það.
Grayson barði í borðið.
— Ekki neitt þvaður hér, Tring, sagði hann.
— Ef þér eigið eitthvert erindi við mig þá er
yður best að ljúka því. Þér sjáið víst að ég
á annríkt.
— Jæja, ég ætla að gera húsrannsókn
hérna, ef þér skiljið það betur.
— Ekki nema þér hafið heimild til þess,
sagði Grayson hvasst.
Þanki sat og dinglaði öðrum fætinum.
— Þér haldið víst ekki að ég sé svo vitlaus
að ég komi hingað án þess að hafa húsrann-
sóknarúrskurð upp á vasann? sagði hann. —
Reynið þér nú ekki neinn mótþróa, Grayson,
— ég ræð yður til þess.
— Nei, ég hefi vitanlega ekkert við þetta
að athuga, ef það er svo að þér hafið húsrann-
sóknarúrskurð.
Þanki dró upp skjal og lagði það á borðið
fyrir framan hann. Grayson las það og bað-
aði út höndunum.
— Gott og vel, byrjið þér þá! En ég segi
yður það fyrirfram að þér skuluð fá að finna
þetta síðar.
Þanki klappaði saman lófunum og menn-
irnir tveir, sem Mannering hafði séð við hlið-
ið, komu inn. Þeir byrjuðu undireins rann-
sóknina og fóru vandlega að öllu. Þeir um-
sneru gömlum, rykföllnum skápum, rótuðu í
kössum og skúffum og rannsökuðu gólfið
þangað til þeir fundu tvö laus borð, sem þeir
tóku upp. En árangurinn varð núll.
Þanki átti bágt með að dylja í sér gremj-
una. Hann hafði búist við einhverju öðru en
þessu.
— Hvað geymið þér í peningaskápnum yð-
ar, Grayson, sagði hann. Látið þér mig fá lyk-
ilinn.
— Hann er ólæstur. Eg var nýbúinn að
oþna hann þegar þér komuð.
— Eg hefði gaman af að vita hvers vegna
þér gerðuð það, sagði lögreglumaðurinn.
Hann hoppaði niður af skrifborðinu og fór að
skápnum. Hurðin var ólæst, og inni í skápn-
um lágu þrjú stór seðlabúnt, samtals tólf
hundruð pund.
Þanki tók seðlabúntin og handlék þau og
flutti sig aftur að skrifborðinu. Svo settist
hann upp á borðið aftur.
Það lá við að hjartað í Mannering stæði
kyrrt. Þanki sat aðeins um þumlung frá
hnappnum á borðplötunni, sem opnaði skáp-
inn er perlurnar voru í. Ef hann þokaði sér
ofurlítið til, gæti hann þrýst á hnappinn, og
þá var úti um bæði Mannering og Grayson.
Svitinn spratt fram á enninu á honum. Aldrei
á ævinni hafði hann verið eins hræddur og
hann var núna.
— Þetta er laglegur skildingur — að hafa
liggjandi heima hjá sér, sagði Þanki.
Grayson deplaði ekki einu sinni augunum,
þó að vitanlega væri hann skíthræddur um
að lögreglumaðurinn þrýsti á hnappinn, og
leyniskápurinn opnaðist. Hann brosti er hann
svaraði: — Eg gæti gefið út tékk handa yð-
ur yfir tífaldri þessari upphæð, og samt haft
hlaupareikninginn minn í lagi. Þetta eru pen-
ingar, sem ég þarf að nota í kaupgreiðslur,
Tring.
— Þér hafið þá miklar launagreiðslur, sé
ég muni vera? .
— Það kemur að minnsta kosti ekki lög-
reglunni við. Þessir peningar eru fyrir kaupi,
hefi ég sagt. Eg sótti þá i bankann fyrir stund-
arfjórðungi. Þér getið athugað það í bank-
anum, ef yður langar til.
Tring hristi höfuðið. — Eg þarf þess ekki,
sagði hann. — Eg sá yður bæði fara inn í
bankann og koma út. En hvers vegna viljið
þér ekki heldur spara yður óþægindi og segja
mér til hvers þér ætlið að nota þessa peninga?
— Eg hefi sagt yður það tvisvar sinnum,
og nú heyrið þér það í þriðja sinn! Eg borga
fólkinu mínu kaup mánaðarlega.
— Verkamennirnir á skipasmíðastöðinni
eru ekki ráðnir upp á mánaðarkaup, sagði
Tring.
— Eg hefi enga skipasmiði um borð í skip-
unum mínum, svaraði Grayson stutt.
— Jæja, hafið þér ekki skip inni núna?
— Jú, þrjú. En það getið þér gengið úr
skugga um sjálfur.
Þanki yppti öxlum, fór að skápnum og
lagði peningana inn í hann aftur. Svo hlamm-
aði hann sér aftur upp á skrifborðið, og í
þetta sinn var svo að sjá sem hann settist
ofan á hnappinn. En svo hoppaði hann niður
af borðinu aftur og það varð til þess að
Mannering fékk nýtt angistarkast.
— Það var nú það, sagði hann. — Og nú
verð ég að leita á yður sjálfum, herra Gray-
son . . . og gestinum, sem er hjá yður. Eg
hefi óljósan grun um að hann sé hjálparmað-
ur yðar.
Mannering sá að það mundi koma ein-
kennilega fyrir sjónir ef hann mótmælti
þessu. Hann tók á öllum sínum sálarkröft-
um, vann sigur á óttanum og stóð upp af
stólnum.
— Eg sætti mig ekki við að lögreglusnáp-
ar móðgi mig, sagði hann. — Þér hafið enga
skriflega heimild til að leita á mér, og ég læt
ekki leita á mér.
Þanki horfði hvasst á hann.
— Eg hefi skipun um að rannsaka þessa
skrifstofu og þér eruð hér á skrifstofunni eins
og stendur. Að vísu eruð þér kraftalega vax-
inn, en samt skuluð þér ekki hætta yður út
í neina vitleysu. Því að þá neyðist ég til að
sjá yður fyrir húsaskjóli í nótt.
Mannering pírði augunum tii þess að lög-
regluþjónninn skyldi síður þekkja þau.
— Nú? sagði Þanki í ógnandi tón.
— Látið þér þá bara rannsaka yður eins
mikið og þá langar til, sagði Grayson óða-
mála.
Mannering urraði og yppti öxlum. Svo lét
hann leita á sér, í fyrsta skiptið á ævinni.
Hann átti bágt með að standa kyrr meðan
lögregluþjónninn var að róta í vösum hans.
En honum þótti vænt um að hafa hlýtt ráð-
inu, sem Flick Leversen hafði gefið honum:
Vertu aldrei með dót Hansens í vösunum
þegar þú þykist vera Olsen. Hann hafði ekk-
ert á sér, sem stóð í nokkru sambandi við
Mannering. Það eina sem nokkru máli skipti
fyrir Þánka var gúmmípokinn, sem hann
hafði geymt perlurnar í. Fyrir klukkutíma
mundi Þanki hafa fundið það sem hann
þráði mest eins og sakir stóðu, og þá hefði
ferli Barónsins verið lokið með skelfingu.
Þanki tók pokann og hélt honum milli
tveggja fingra.
— Hvað er þetta? spurði hann og horfði
á gular tennurnar í Mannering. — Geymið
þér tannburstanum yðar í þessu?
Mannering glotti. En hvað þér eruð fynd-
inn!
Þanki fleygði pokanum á borðið, þar sem
ýmislegt fleira smávegis lá, sem hann hafði
fundið í vösum Mannerings. — Þér megið
halda þessu, sagði hann svo. — Og svo kem-
ur að yður, Grayson!
Nú fór sama athöfnin fram á Grayson og
árangurinn var jafn magur. Og nú var Þanki
orðinn reiður.
— Eruð þér viss um að þetta sé búið?
spurði Grayson.
Þanki svaraði ekki.
— Ef svo er þá ætla ég að gefa yður ráð,
Tring. Að þér verðið dálítið gætnari í fram-
komu í framtíðinni, hélt Grayson áfram. —
Ef þér kynnuð að koma hér inn á skrifstofuna
oftar og gleyma að taka af yður hattinn, ef
þér hafið í frammi hótanir og sýnið mér
og gestum mínum ósvífni og hagið yður við
okkur eins og við værum glæpamenn, þá
skal ég sjá um að dagar yðar í lögreglunni
séu taldir. Það geta verið takmörk fyrir hvað
lögreglumenn mega leyfa sér, og þér farið
út fyrir þau takmörk. Þér skuluð ekki gera
það aftur.
Þanki varð sótrauður í framan. — Gott og
vel, sagði hann og benti félögum sínum
tveimur. — Eg skal minnast þessarar ræðu
yðar.
Grayson fylgdi lögreglumönnunum þrem
til dyra, og Mannering brosti, sigri hrósandi.