Fálkinn - 16.01.1953, Side 8

8
FÁLKINN

BILL HOWARD var liár vexti og ljós-
hærður og virtist þróttmikill er hann
kom inn í skrautlegan salinn. En þó
var hægt að sjá að honum var órótt
og leið illa. Hann sat með hattinn
inilli grannra handanna og kraginn
á grárri regnkápunni var 'nrettur
upp. Þjónninn sem tók á móti honum
þegar hann kom, hafði boðist til að
taka við kápunni hans, en hinn af-
þakkaði.
— Eg stend ekki við nema fáein-
ar mínútur, hafði liann svarað, og
svo flýtti hann sér inn til hins kunna
víxlara, sir Burghley, sem sat í djúp-
um stól við arininn og ornaði sér á
höndunum. Klukkan var 19, og sir
Burghley var kominn i smoking eins
og hann var alltaf vanur um það leyti.
Þó að hann væri ókvæntur og mataðist
nær alltaf einn hafði hann sinar
venjur og kenjar og var vanafastur
mjög.
vorum mikið með Turnbull næstu
vikur. Ýmist í leikhúsum eða á knatt-
spyrnu en þó oftast í kvöldboðum á
veitingahúsum.
— Sannast að segja, herra How-
ard, — get ég ekki skilið hvað mig
varðar um þetta. Er eittlivað að taug-
unum í yður?
— Hver veit nema þér verðið ó-
styrkur í taugunum líka, sir Burgh-
ley, þegar þér hafið lieyrt það, sem
ég þarf að segja yður! Má ég lialda
áfram?
— Eg vil gjarna hlusta á yður, hr.
Howard, en þá verðið þér að komast
að efninu sem alira fljótast.
Nú kom þjónninn með whisky og
sóda, en Howard afþakkaði. En svo
snerist honum hugur og hann hellti
glasið hálft af eintómu whisky. Hann
tæmdi það í einum teyg og hélt svo
áfram sögunni. Útvarpið var í sam-
bandi og einhver sætsúputenór var
að syngja eitthvað um hund, sem hann
Howard yppti öxlum og laut fram
í hægindastólnum.
— Eg vissi að ég mundi aldrei geta
það, sir Burghley, og þess vegna gerði
ég djöfullega áætlun. Eg hafði numið
verkfræði í Cambridge, því að ég
vissi að lnin mundi koma mér að not-
um í húsameistarastarfinu. Af ein-
berri tilviljun kynntist ég þá tíma-
sprengjunum — eða vítisvélum, ef joér
viljið fremur kalla það svo — og á
striðsárunum kynntist ég þessum
drápsvéhim betur. í byrjun stríðsins
vann ég að þvi að koma þessum
sprengjum fyrir í húsum, sem við
urðum að yfirgefa, og þetta gerði ó-
vinunum mikið ógagn.
Þegar húsið var nær fullgert afréð
ég að nota mér kunnáttu mína og
búa til tímasprengju, sem tæki fram
öllum þeim, sem ég liafði gert áður.
— Framkvæmduð þér þessa djöful-
legu áætlun, herra Howard?
Sprengjan í Kirby Street
— Eg ætla að leggja spilin á borðið,
sir Burghley, sagði Howard með önd-
ina í hálsinum, — og ég er yður þakk-
látur fyrir að vilja hlusta á mig, —
þó að — um líf yðar sé að tefla!
■Hann var óðamála og óstyrkur.
— Líf mitt? Nú er ég hræddur um
að þér takið of djúpt í árinni, How-
ard!
— Nei, því fer fjarri. George Turn-
bull, sem þér keyptuð þetta hús af,
var besti vinur minn, og það vildi
svo til að það var ég, sem byggði hús-
ið fyrir hann.
— Svo að þér eruð liúsameistari?
Þér minntust ekki á það við mig i
simanum.
— Eg gaf mér ekki tíma til þess,
sir. Eg varð að flýta mér hingað eins
og ég gat, þvi — eins og ég hefi sagt
yður, þá er hér um líf eða dauða að
tefla.
Hann kveikti i vindlingi og liöndin
skalf meira, en hönd á hálffertugum
manni ætti að gera, — jafnvel þótt
honum sé órótt. Svo tók hann til máls
og horfði í sífellu á litla marmara-
mynd sem stóð á stalli við gluggann.
— George Turnbull, sem ég byggði
þetta hús fyrir, tók frá mér konuna,
sem ég elskaði meira en nokluið annað
í veröhlinni. Hún hét Nancy Willi-
anis þá, og þegar við hittum Turnbull
liöfðum við verið saman í meira en
tvö hamingjuár. Hann var ofurlítið
eldri en ég, — og mjög ríkur. Sjálfur
var ég duglegur húsameistari, en þó
ekki þess umkominn að giftast fyrsta
kastið. Nancy tók sér það nærri því
að hún var orðin þreytt á að vinna
fyrir sér.
Turnbull var einstaklega vingjarn-
legur við mig og réð mig til starfs,
sem ég tók fegins hendi því að tekj-
urnar af því voru ríflegar. Hann bað
mig sem sé að teikna þetta hús og
byggja það, og Nancy varð glöð líka.
Eg byrjaði á teikningunum og við
liafði týnt, en Howard lét ekki trufla
sig.
— Eg elskaði hana út af lífinu, sir
Burghley, og taldi dagana þangað til
við gætum gifst. En þegar húsið var
hálfsmiðað sá ég fram á, að þetta
mundi fara á aðra leið. Hún sem hafði
heitið mér öllu, kaus peningana og
allt það, sem hægt yrði að fá fyrir
þá. Eg man vel daginn sem hún sagði
mér það. „Eg er orðin ástfangin af
Turnbull,“ sagði liún þurrum rómi.
„Eg veit að það bakar þér sorg, góði,
en svona er það. Það var óhamingja
fyrir þig að við skyldum kynnast
Turnbull, en fyrir mig varð það leið
inn í annan og betri heim. Eg er
lúxusbrúða, eins og þú veist!“
Howard tók málhvild meðan liann
var að kveikja sér í nýjum vindlingi,
en svo hélt hann áfram:
— Eg vissi ekki mitt rjúkandi ráð,
sir Burghley, en hélt samt áfram með
húsið eins og ekkert hefði i skorist.
Vitanlega hætti ég að sjá Turnbull
nema í vinnutímanum og sleit öllu
sambandi við Nancy. Eg hafðí hitt
liana tvívegis eftir þetta, en hún sat
við sinn keip.
Og svo flaug mér í hug þessi fá-
sinna. Eg afréð að drepa bæði Nancy
og Turhbull!
— Hvað segið þér? Ætluðuð þér
að drepa tvær manneskjur af því að
þeim þótti vænt hvorri um aðra?
Sir Burghley kveikti í vindli og
dreypti á glasinu sínu.
— Eg viðurkenni að jietta var
hræðilegt örþrifaráð, en ég var brjál-
aður af afbrýði. Getið þér ekki lnigs-
að yður hvernig á stóð? Þarna var
ég að byggja húsið, sem unnusta mín
átti að eiga heima í, með manninum
sem hafði stolið henni frá mér!
— Jú, ég get skilið það, — og það
hlýtur að hafa verið óttalegt, en morð
er alltaf morð. Þér hefðuð átt að sætta
yður við hvernig komið var og finna
yður betri konu.
— Það var einmitt það sem ég
gerði, og ég vona að þér hlífið mér
þegar ég legg öll spilin á borðið. Þér
verðið að lofa mér því að rasa ckki
um ráð frani — það gæti kostað yður
lifið.
Howard leit á úrið sitt. Honum
varð órórra með hverri mínútunni,
og talaði nú miklu hraðar en áður.
— Eg kom sprengjunni fyrir í kjall-
aranum hérna í húsinu, sir Burghley!
— Eg múraði hana inn í vegginn!
Sir Burghley horfði hvasst á hann.
— Hvað eruð þér að segja maður?
— Er — — sprengjan ennþá hér í
húsinu?
— Það er einmitt það, sem ég er
að reyna að segja yður! Og ég stillti
hana á nákvæmlega eitt ár!
Sir Burghley liafði staðið upp, fölur
sem nár, en Howard bað hann um
að setjast aftur.
— Yður er óhætt ennþá, sir. Mig
langar til að þér heyrið niðurlagið
á sögunni. Eins og þér munuð skilja
Jiá voruð J)að ekki J)ér, sem ég ætlaði
að granda, en þau tvö, sem sviku mig.
Turnbull og Nancy giftust og fluttu
í húsið, en eins og þér munuð vita
dó luin eftir átta mánaða hjónaband.
Ef til vill var J)að refsidómur guðs.
En Turnbull lifði áfram og ég vissi
að hefndin mundi koma yfir hann
þvi að sprengjan var enn á sama stað
og ég hafði komið henni fyrir. Eg er
viss um að enginn liefir getað fund-
ið hana.
— Þér eruð ekki með öllum mjalla,
Howard! Ef hún liefði sprungið þá
hefðuð J)ér ólijákvæmilega lent í
gálganum!
— Ef lnin hefði sprungið? Afsak-
ið að ég hlæ, sir Burghley! — Þegar
Turnbull var orðinn einn eftir lcærði
hann sig ekki um að eiga húsið og
seldi yður það.
— Eg keypti það fyrir tveimur
mánuðum og þóttist gera' góð k'aup.
Eg liefi ekki iðrast eftir það.
— En þér hafið ástæðu til þess,
sir Burghley, því að sprengjan er
J)arna ennj)á.
Náfölur vixlarinn fór að titra, og
velti glasinu þegar hann ætlaði að
taka það upp.
—• Hvenær-------livenær haldið þér
að hún springi?
Howard leit á klukkuna. — Hún
springur eftir nákvæmlega 25 mínút-
ur, sir Burghley, en hlustið nú á l)að
sem ég segi yður. Gleymið ekki að
ég er kominn hingað til þess að bjarga
yður, og ég vona að þér efnið það
sem þér hafið lofað — að gera mér
ekki mein.
Sir Burgliley spratt upp aftur og
hrópaði: —• Við skulum komast héðan
sem fyrst -— eða eruð þér orðinn
brjálaður, maður!
— Langt frá því, sir Burgliley! —
Það fyrsta sem J)ér verðið að gera
er að ná í J)jóninn yðar og biðja hann
um að síma til Paddock lögreglufull-
trúa, sem er yfirmaður J)essa umdæm-
is. Hérna er símanúmerið lians. Þjónn-
inn verður að segja símastúlkunni
að J)etta sé mjög áríðandi, annars fær
hann ekki að tala við liann. Paddock
verður að koma og liafa með sér
nokkra menn til þess að bægja for-
vitnu fólki frá. Meðan þjónninn er
að hringja verðið J)ér að aðvara ná-
granna yðar, Young skartgripakaup-
mann og Percy Graham. Það er viss-
ast að þeir fari úr húsum sínum um
sinn. Og þegar þetta er gert skuluð
þér bjarga því sem J)ér getið úr liús-
inu.
— Drottinn minn, hvernig á ék að
anna 'öllu þessu?
— Þjónninn getur hjálpað yður
þegar liann hefir hringt, og líka skal
ég hjálpa til. Mér finnst mér sé það
skylt.
— Við getum ekki komið innan-
stokksmununum svo langt undan að
þeim sé óhætt!
Howárd brosti: — Eg hefi hugsað
fyrir öllu, svo að tjónið verði eins
lítið og unt er.
Hann dró gluggatjaldið frá og benti
á flutningabifreið frá Jolin Hopkins.
—• Hann flytur dótið yðar i
geymslu, sir Burghley. Eg skal biðja
bílstjórann að hjálpa okkur að bera.
Við eigum enn eftir 20 mínútur.
Víxlarinn þaut út til að ná i þjón-
inn. Þeir voru venjulega tveir, en
núna var annar ekki heima. Sir
Burghley fékk honum miðann með
símanúmerinu.
■— Biðjið Paddock fulltrúa að koma
undir eins. Húsið springur í loft upp
eftir tuttugu minútur!
Svo hljóp hann til nágrannanna og
sagði þeim málavexti. En á meðan
benli Howard manninum í flutninga-
bifreiðinni og það kom á daginn að
hann var bæði hjálpsamur og fljót-
ur i snúningum. Hann fór að bera
J)að verðmætasta úr húsinu ásamt
Howard og þjóninufu.
— Þið verðið að gera eins og ])ið
getið, hrópaði IJoward, því að nú
eru aðeins fimmtán minútur eftir.
Nú kom sir Burghley aftur og sýndi
þeim hvað þeir ætlu lielst að taka.
Hann opnaði meðal annars stóran
öryggisskáp og tók fram kistil með
ættargimsteinum. «
— Guði sé lof, sagði hann. — Þeir
eru að minnsta kosti 100.000 punda
virði!
Howard greip gullbikar. Hann náði
líka i dýrmætt málverk undir hand-
legginn, en J)jónninn bar gamalt kín-
verskt postulínsker og marmara-
myndina litlu út á bifreiðina. Þegar