Fálkinn - 23.01.1953, Qupperneq 7

FÁLKINN
7
FRÚ MARSHALL Á ASNA. — Upphafsmaður Marshallhjálparinnar, Ge-
orge Marshall fyrrverandi utanríkisráðherra hefir dvalist á eyjunni Capri
undanfarið, sér til hressingar, ásamt konu sinni. Á Capri gegnir asninn
sama hlutverki og hesturinn hjá okkur, og hefir frú Marshall gert það sér
til gamans að reyna þessa reiðskjóta, en Marshall kýs heldur hesta
postuianna. — Marshall er formaður stríðsminnisvarðanefndar Bandaríkj-
anna og hefir afhjúpað nokkur minnismerki í þessari Evrópuferð sinni.
að þú heldur að það fari betur um
mig heima í Donegal?
— Nei, svaraði Durrance í fullri
einlægni. Honum var ljóst að þau
hefðu gott af að sjást ekki um tíma.
Það liafði verið þeim báðum þolraun
að þurfa að leyna livort annað sann-
leikanum.
— Þegar ég kem aftur frá London
í næstu viku get ég sagt af eða á um
hvort ég fer til Wiesbaden eða ekki,
sagði hann.
Durrance þótti vænt um að hann
hafði nefnt þetta áður en hann fékk
símskeytið frá Calder í Wadi Halfa.
Ethne gat ekki dottið i hug að setja
ferðalag hans í samband við að hann
hafði fengið fréttir frá Feversham.
Símskeytið kom síðdegis þennan dag
og Durrance fór með það til Etline.
Það var aðeins fjögur orð: „Fevers-
ham fangelsaður í Omdurman.“
Durrance fékk henni símskeytið og
fór svo inn i stofuna til frú Adair.
Best að Ethne væri cin meðan hún
læsi það.
Augun þöndust út. af skelfingu er
hún leit á skeytið. Og svo greip hún
í handriðið á svölunum til að styðja
sig.
— Þetta var föður lians og mér að
kenna, hvíslaði liún.
— Eitthvað verður hægt að gera,
sagði Durrance i dyrunum til að láta
hana taka eftir að hann væri að koma.
— Eg skal einskis láta ófreistað til
þess að bjarga vini mínum. Eg skrifa
Calder i kvöld. Hann vildi láta hana
skilja að hann vildi gera allt sem i
hans valdi stæði, fyrir vináttu sakir.
Allt í einu sneri hún sér að hon-
um: — Er Castleton majór dáinn?
spurði hún.
— Ef það er Castleton i herdeild
Feversliam sem þú átt við, þá féll
hann við Tamai.
— Ertu alveg viss um það?
— Eg var sjálfur viðstaddur þeg-
ar það gerðist.
— Það var gott að heyra, sagði
Ethne.
Willoughby höfuðsmaður hafði
komið með fyrstu fjöðrina aflur, og
það var neisti af von um, að Trench
ofursti kæmi með aðra. Harry mundi
ekki hafa farið suður án þess að und-
irbúa allt fyrirfram. Ef honum tæk-
ist fyrirætlunin var gott að liann
þurfti ekki að liafa áhyggjur af fjöður
Castletons. Hún hataði Castleton af
lifi og sál.
Durrance átti bágt með að skilja
að hún gæti komist svona fantalega
að orði. Hann gat stundum verið kald-
lyndur sjálfur, þó að í eðli sínu væri
hann mildur og mannúðlegur.
— Var þér svona lítið um Castle-
ton majór? spurði hann.
— Eg hcfi aldrei séð manninn.
— Og samt þykir þér vænt um að
hann skuli vera dauður?
— Já, það þykir mér, sagði hún
þráafull.
Auðvitað var það flósnka af henni
að nefna Castleton majór, og Durr-
ance tók undir eins eftir þessu. Hann
gat ekki gleymt orðum liennar og fór
að hugsa betur um þau þegar liann
kom heim til Guessens. Þau hjálpuðu
honum til að skýra aðgerðir Fevers-
hams. Heimsókn Willoughbys og
fjöðrin, sem hann hafði haft með
sér, höfðu gefið Durrance vísbend-
ingu. Hvit fjöður gat ekki þýtt annað
en ásökun um bleyðiskap. Durrance
gat ekki minnst þess að Harry hefði
nokkurn tíma sýnt af sér ragmennsku,
og þess vegna átti liann erfitt með
að finna sambandið milli hans og
hvítu fjaðrarinnar.
En hann var ekki í vafa um að
eitthvað hefði gerst kvöldið sæla á
I.ennon-óðalinu, og að Harry hafði
frá þeirri stundu verið rækur úr
góðra manna félagsskap. Gat hugsast
að hvít fjöður hefði verið send til
Donegal og Ethne hefði komist að
þvi? Hún hafði þrýst hvítu fjöðrinni,
sem hún hafði fengið hjá Willougliby,
að sér eins og dýrgrip. Það hafði frú
Adair sagt honum.
Framkoma Ethne eftir þelta benti
til þess að hún hefði öðlast aftur
traustið ú fyrri unnusta sínum. En
Harry var ekki kominn aftur, svo
að líklega höfðu fleiri en Willoughby
sakað hann um bleyðuskap. Og Durr-
ance var ckki í vafa um hver einn
þeirra var.
Þegar hann hafði sagt að ef til vill
yrði Harry fluttur til Omdurman iiafði
Ethne undir eins svarað: „Trench
ofursti er í Omdurman.“ Hún þurfti
ekki frekari skýringar á ferðalagi
Harrys suður í eyðimörkina. Hann
fór vafalaust suður i þeim tilgangi
að láta handtaka sig og flytja sig
til Omdurman. Og ástæðan til að hon-
um var svo hugleikið að frelsa Trench
úr fangelsinu gat ekki verið önnur
en sú að Trench hafði sent honum
hvita fjöður.
I kvöld skildi Durrance að Castle-
ton majór hlaut að hafa verið einn
af þeim sem sendi fjaðrirnar. Gleði
Ethne yfir því að hann væri dauður
gat ekki þýtt nema eitt. Hefði Castle-
ton verið lifandi mundi Harry hafa
liaft sams konar skyldur við hann.
Majórinn liefði vafalaust sent þriðju
fjöðrina til Donegal forðum.
Nú þóttist Durrance ekki lengur i
vafa um að hann hefði ráðið gátuna.
Einn maður var til, sem hefði getað
sagt honum sannleikann i málinu, en
sem hafði neitað að gera það — og
mundi vafalaust neita því enn. En
Durrance var staðráðinn i að tryggja
sér aðstoð hans, og ef hann átti að
gera sér nokkra von um þá aðstoð
varð hann að láta það skína í gegn
að hann vissi þegar allt.
— Þegar ég hefi verið í London
einu sinni enn get ég heimsótt Sulcli
liðsforingja, sagði hann við sjálfan
sig.
XX. í klúbbnum.
Allir i klúbbnum voru á einu máli
um að Willoughby væri afar leiðin-
legur maður. Hann sagði sögur, sem
aldrei ætluðu að taka enda, og sem
enginn þráður var i, um fólk sem
enginn af hlustendunum kannaðist
við. Og það þýddi ekkert að reyna
að fá hann til að hætta, því að hann
malaði áfram eins og kvörn. Þegar
maður hafði lilustað á hann um stund
varð maður svo syfjaður að maður
hafði ekki framtak í sér til að hypja
sig á burt. En þeir sem þekktu hann
frá fornu fari höfðu vit á að fara
undir eins og þeir sáu hann.
Hálftíma eftir að iiann kom í klúbb-
inn liafði hann að jafnaði eitt horn
alveg út af fyrir sig, þó að fjöldi
manns hefði setið einmitt í því horni
þegar hann kom. Hann settist nefni
iega alltaf þar sem liann sá flesta til
að tala yfir.
Siðdegis einn októberdag sat hann
að venju i horni sinu aleinn þegar
þjónninn kom til hans með nafn-
spjald. ;
Willoughby greip það með áfergju
því að hann þráði félagsskap, en allir
kunningjar hans voru farnir á „árið-
andi fundi“. En þegar hann liafði
lesið nafnið var hann auðsjáanlega
vonsvikinn. — Durrance ofursti!
tautaði hann og klóraði sér i höfð-
inu hugsandi. Þvi að Durrance hafði
aldrei á ævinni mælst til að fá að
tala við hann áður, og hvað vildi
hann honuin einmitt núna? Það var
svo að sjá sem Durrance hefði orð-
ið einhvers áskynja um ferð hans til >
Kingsbridge.
FEGURSTA BROS í PARÍS.
Ýmsir muna nafnið Colette Mars, en
svo heitir stúlkan sem gaf Vishjinskij
hvíta dúfu á þingi Sameinuðu þjóð-
anna í fyrra. Það varð til þess að
hún var sökuð um að vera kommún-
isti, en tók það þá til bragðs að gefa
öllum sendifulltrúum á þinginu dúf-
ur. — Nýlega var hún að útbýta dúf-
um á ný, en í þetta sinn var það ckki
til stjórnmálamanna heldur til þeirra
tíu, sem brosa fallegast í París. Hér
sést hún ásamt nokkrum af „bros-
unum“.
META-ÞORSTINN.
Frakkinn Jean-Marie ætlar að reyna
að komast kringum hnöttinn með
áætlunarferðum á skemmri tíma en
nokkur hefir gert áður. Vitanlega fer
hann eingöngu með flugvélum. Leið-
in liggur um Indland, Filippseyjar,
Hawai, San Francisco og New York.
Núverandi methafi í svona ferðalagi
er Ameríkumaður, sem komst kring-
um hnöttinn á 4 sólarhringum, 23
tímum og 47 mínútum. Ilinn franski
Phileas Fogg sést hér að skoða jarð-
líkan áður en hann fer af stað.
, — Hver var það sem hrópaði að
hér væru mýs?