Fálkinn - 06.03.1953, Blaðsíða 3

FÁLKINN
3
Btindur fluamaiur bjargar li|i sinn.
Ken Schechter var einn í flusvél yfir Norður-Iíóreu, rænulílill og blindur.
Flugsveitin Gulu djöflarnir frá flug-
flugvélamóSurskipinu Valley Forge
var i árásarleiSangri yfir NorSur-
Kóreu. 1 árásarákafanum skeyttu þeir
lítið um skótliríSina úr loftvarna-
byssunum. Allt í einu heyrði fiug-
maöurinn á einni vélinni, Howard
Thayfer frá Los Angeles, í viötæki sínu,
að hrópað var: „Eg er blindur! f guðs
hænum, hjálpaðu mér! Eg er blindur!“
Tháyer svipaðist um. Langt fyrir
ofan sig sá liann, að flugvél stefndi
óeðlilega heint upp á við. Hann skiidi
undir eins, að allt gæti ekki veriö
með felldu. Ef flugmaðurinn væri
særður, ihlyti þetta von hráðar að
enda með skelfingu, ef flugvélin
liækkaði sig öllu meira. Thayer á-
kvað að reyna að hjarga flugmann-
inum ef nokkur tök væru á.
„Hailaðu ]tér fram — hallaðu þér
fram,“ kallaði Thayer í senditækið.
„Eg er á leiðinni upp.“
Hann bjóst til að hækka flugið í
cinu vetfangi. Enginn reykur sást úr
efri flugvélinni, sent gæfi til kynna,
að kviknað liefði í vélinni. En hún
hækaði flugið sífellt og nálgaðist óð-
um hinn hættulcga skýja'bakka.
„Þetta er Thayer — þetta er Thayer!
Beygðu þig áfram! Flýttu þér!‘
Ný heyrði hinn særði flugmaður
ljoðin. Það var Ken Schechter frá
Los Angles. Kúla úr loftvarnabys.su
hafði hæft flugmannsklefann. Sjálfur
hafði Schechter misst meðvitundina.
Ósjálfrátt hafði hann hallað sér aftur
á bak og dregið hæðarstýrið til sin.
Meðvitundarlítill, hlindur og með
hlæðandi sár stefndi hann sifellt upp
á við i flugvél, sem hann lrvorki sá,
né gat stjórnað.
Nafnið Thayer var það fyrsta, sem
hann greindi, er hann tók að ranka
við sér. Ef einhver gæti hjargað lífi
hans, eins og komið var, þá var það
vissulega Thayer, herbergisfélagi hans
um horð í Valley Forge. Schechter ýtti
•hæðarstýrinu frá sér, þótt hann væri
ekki kominn til fullrar meðvitundar.
Af líkamstellingunum fann hann, að
flugvélin hafði tekið stefnu niður á
við. Eftirleiðis yrði liann að gera það
eitt, sem Thayer sagði honum.
„Dragðu hæðarstýrið lítið eitt til
þin,“ heyrði hann Thayer segja ró-
lega. „Við getum rétt okkur af núna.“
Thayer flaug í 100 feta fjarlægð frá
liinni löskuðu flugvél Schechters.
Hann sá, að flugmansklefinn var
sundurtættur og allt ‘þar á tjá og
tundri. Sdheohter var hræðilegur i
framan. Enni og augu voru ötuð blóði
og sprengjuhrot hafði tætt sundur
liægri kinn hans. „Guð minn góður,
hvernig getur liann verið á lífi svona
til reika?“ spurði Thayer sjálfan sig
og það fór ónotahrollur um hann.
Scheohter reyndi að einbeita sér
að því verkefni sem fyrir höndum
var. Honum tókst að ná í malpoka
sinn. Hann fann vatnsílátið, náði
tappanum af og hellti vatni yfir höf-
uðið á sér. Eilt augnablik sá hann í
móðu mæláborðið fyrir framan sig.
En svo sá hann ekkert. Haijn var
blindur aftur.
„Hjálpaðu mér niður, Howie! Hjálp-
aðu mér niður, Howie,“ sagði hann.
„Það er Roger. Slepptu sprengj-
unni,“ skipaði Thayer. Sá hluti
spregjufarmsins, sem eltir var, féll
til jarðar. Thayer gekk úr skugga um,
að ekkert væri eftir.
„Við ‘höldum suður, Ken,“ sagði
liann við Sohechter. Beygðu aðeins
meira. Svona. Þetta er gott.“
Thayer talaði viðstöðulaust, en
hugsaði djúpt um leið. Fyrst kæmi
Wonsan. Ef þeir kæmust þangað, gæti
Ken ef til vill lent á sjónum nálægt
einhverjum tundurspillinum. Það var
efst i huga hans, að Schechter þ.vldi
ekki mikinn blóðmissi til viðbótar, svo
að vinda yrði bráðan bug að lendingu.
„Við höldum til Wonson, Ken. Það
styttist óðum.“
Ekkert svar.
Thayer horfði á flugmannsklefann
i hinni vélinni. Schechter var að
reyna að hella vatni yfir höfuð sér,
en hann var nú orðinn mjög máttfar-
inn. Blóðrennslið niður kverkar hon-
um var óþægilegt og hann ætlaði livað
eftir annað að kasta upp. Honum syrti
f.vrir augum.
„Hjálpaðu mér niður, Thayer!“ Það
var áköf bæn í röddinni.
„Það er Roger. Við nálgumst Won-
san nú óðum. Vertu viðbúinn að skella
þér niður á sjóinn.“
„Nei, nei. Eg vil ekki skella mér
í sjóinn. Hjálpaðu mér!“ Hann var
ákveðinn.
Það er ein óhugnanlegasta tilfinn-
ing flugmanna, að eiga að nauðlenda
á sjónuni og þurfa að reyna að bjarga
lifi sínu þannig. I þetta skipti skildu
báðir, hve djarft væri teflt, þar sem
Schechter var svo máttfarinn, að litlar
líkur væru til þess, að honum tækist
að komast út úr vélinni, áður en hún
sykki, þótt lendingin gengi vel. Nei,
Soheohter vildi freista þess að lenda
á sléttri strandræmu eða einhverju
bersvæði inni í landi. Ella kysi hanri
dauðann.
Thayer skildi hann. Nokkru síðar
sá hann bandarískt beitiskip skjóta
á heri kommúnista í landi. Þeir nálg-1
uðust yfirráðasvæði hcrja Sameinuðu
þjóðanna.
„Við erum yfir viglínunni núna,
Ken. Við höldum til Geronimo. Vertu
hughraustur!" Geronimo var dulnefni
flugvallar þrjátíu nrilur sunnan víg-
línunnar.
„Roger.“ Rödd Scheohters var þrótt-
litil.
„Treystirðu þér að fljúga þangað,
Iven?“
„Hjálpaðu mér niður, ella verður
þú að taka dótið mitt í þína vörslu.“
Sérhver flugmaður fyllir ut skýrslu,
þar sem hann meðal annars nefnir á-
kveðinn mann til að annast persónu-
lega muni sína, ef hann fellur i har-
daga. Schechter og Thayer höfðu
nefnt hvor annan.
Tlvayer skipaði Sehechter að beygja
til hægri. Hann ætlaði ennþá að
freista þess að ná til Geronifno.
Nokkru síðar sá hann, að höfuðið á
Sohechter var orðið mjög máttlaust
og fylgdi að mestu hreyfingum flug-
vélarinnar.
„Þá er að hrökkva eða stökkva,"
hugsaði Thayer með sér. „Hann deyr
innan fárra mínútna, ef liann fær ekki
aðhlynningu. Honum var ljóst, að
þeir komust aldrei til Geronimo. Hann
svipaðist um eftir lendingarstað.
Framundan virtist honum vera lík-
legur staður.
„Kenny, við lækkrim flugið til að
lcnda. Beygðu þig fram. Lækkaðu
hægri vænginn." Hann horfði á flug-
vél SoheOliters fullur kvíða. Ennþá
framkvæmdi hann fyrirskipanirnar.
Opna svæðið framundan sást nú
betur. Það var „Jersey Bounce", ónot-
aður flugvöllur sunnan víglínunnar.
Þar voru engar flugvélar að fráskild-
um leifum af skrokkum ónýtra véla.
Hann kom auga á bifreið. Tveir eða
þrír menn fylgdust með flugi þeirra.
„Við nálgumst „Jersey Bounce",
Ken. Vð 'skulum lenda.“ Siðan gaf
Tliaeyr honum nákvæmari fyrirmæli
um lendinguna.
„Roger. Eg er tilbúinn," svaraði
Schechter veikri röddu. Máttur hans
þvarr nú óðum.
Thayer virti fyrir sér flugbrautina,
sem ekki var steinlögð, og leit siðan
á laskaða flugvél Schechters. .-Etti
hann að freista þess að láta Ken lenda
þarna eða reyna að komast til stærri
flugvallar? „Við reynum að lenda
hér eða hvergi annars," sagði hann
við sjálfan sig.
Thayer gaf honum ýtarlegar fyrir-
skipanir við lendinguna. Meðal ann-
ars sagði hann honum að setja hjólin
niður, en 'hann sá cftir þvi á auga-
bragði. Til allrar hamingju hlýddi
Iíen heldur ekki ])eirri skipun, því
að hann var ekki svo sljór, að hann
vissi ekki, að nauðlending er öruggari,
ef hjólin eru uppi.
Úrslitastundin nálgaðist. Allt hafði
gengið að óskum. Siðasta átakið var
eftir.
Framhald á bls. 14.
Flódio í Ewglandi.
Myndin hér að ofan er tekin, þegar
Churchill híður Gromyko sendiherra
að flytja Rússum'])akkir Breta fyrir
gjöf l>á — 90.000 stcrlingspund —
sem þeir hafa 'sent 'hinu bágstadda
fólki á flóðasvæðunum. Fé þessu
hefir verið safnað með almennri fjár-
söfnun, og tilkynnt hefir verið, að fé
verði einnig safnað handa Hollend-
ingum vegna flóðatjónsins og Persum,
en þar fórust nýlega 900 manns í
jarðskjálfta. — Að neðan til hægri
er mynd af skóladreng, sem hjálpað
hefir til við björgunarstarfið í Cley
í Norfolk, en til vinstri sjást hermenn
róa milli húsa á eynni Canvay í
mynni Tliames, en hún fór alveg í
kaf. Þeir eru að svipast um eftir fólki
í nauðum, en á þessum slóðum
drukknaði fjöldi manns.